Alþýðublaðið - 19.02.1924, Blaðsíða 3

ALÍ'YÐö BLAÐÍÖ
gert Álþingishúsið að kauphoil
þess, auglýst, að þar iáist und-
anþágur Irá öllu siðgæði.
Hvað munu þair seljast á síð-
ast, er réttlætið varð fyrsta
verzlunarvaran ? Mun ekki trú-
legt, að lítið veroi eftir að selja
um það. er þingsetu þeirra lýkur,
er svo hófu hane?
Mun það ekki sannast, sem 2-
þiugmaður R^ykvíkinga, Jón
Baldvinsson, kvað hugboð sitt í
síðari ræðu sinni móti ranglætis-
verkunum, að á þessu þingi
myndi rætast hrakspáin íorna:
>111 varð þín ganga hin fyrsta,
ok munu hér margar eftir fara,
ok mun þó verst hin síðastar?
En — »fátt er svo ilt, at
einu-gi dugir,
Nú þarf ekki að fara í gráf-
götur til að finaa spillinguunl
dæmi. Ef einhver spyr: Hvað er
spilling? þá Hggur svarið beint
við: Far þú til Aiþingis. E>ar
eru 30 menn, sem brennimark
spiilingarinnar er á ennum þeirra?
Ef prestur þarf að færa söfn-
uði sínum fram lifandi dæmi um
viðurstyggð eyðiieggingarinnar
á helgum stað, þá þarf hann
ekki annað enn fletta upp al-
þlngistíðindum 1924, eí þau
verða þá ekki falin fyrir al-
mennlngi, og lesa frásögnina
um samþykki þingsins á faga-
brotum kjörstjc ruar-meirihlutans
á ísafirði.
Ef kennaii þarf að skýrS
fyrir nemanda, hvað »hrossakaup
í stjórnmáium< þýði í fslenzkri
tungu, þá getur hann viðhaft
hiutkenslu og ’oect á framferði
stærstu stjórndiálaflokkanna á
Alþingi 16. febrúar 1924.
Þá munu allir skilja, — ailir,
sem hlotið hafa skilning á grein-
armun góðs og iiís, rétts og
rangs.
En þessir 30 þingmenn svo
kölluðu hafa fyrirgert öiium
rétti til virðingar af hálfu sam-
borgara sinna, eins og þeir hafa
sjálfir tortímt virðingu Alþingis.
Þegar þeir koma af þlnginu, þvf
fyrr, því bctur, eiga þelr að vera
óalandl, óterjandi og óráðandi
öllum bjargráðum m@ðal heiðar-
legra manna, því að þeir hafa
brotið fjöregg þjóðfélagsins,
virðinguna fyriv lögum og rétti
í iandinu, þann eftirminnilega
ólánsdag,
16. febrúar 1924,
Háskólapróf. Embættispí ófi í
lögum hafa lokið þessir kandí-
datar: Ásgelr Guðmundsson frá
S
VttPkamaðurlnii, blaS jafnaðsr-
manna á Akureyri, er bozta fréttablaðið
af norðlenaku blöðunum. Flytur góðar
ritgerðir um itjórnmál og atyinnnmá].
Kemur út einu *inni í vikn. Kostar
að eins kr. 5,00 um árið. Gterist áikrif-
endur á aigreiðsln Alþýðublaðaini.
ÚtbrelðlS Alþýiublaðlð
hvar sem þlð eruð oq
hwert sem þlð farlðl
Bjarnargreifarnir, Kvenhatar-
inn og Sú þriðja fást í Tjarnar-
götu 5 og hjá bóksölum.
Neri með II. eink. 106 st., Björn
E. Árnason frá Görðum I. eink.
126V3 st., Grétar Ó. Fells frá
Fe’ismúia H. eink. 56% st., Her-
mann Jónasson I. eink. i342/8 st.,
Páll, Magnússon frá Vailanesi H.
eink. 92^/3 st. og Þórhallur Sæ-
mundsson frá Síærra Árakógl I.
eink. H92/b st. — Miðhiutaprófi
í læknlstræðl hata lokið Ari
Jónsson og Karl Jónsson með
I. eink. báðir, en fyrrihluteprófi
hefir Ólafur Ólafsson lokið með
H. eink.
Edgar B.ica Burrougbd: Sonup Taraane.
„Ég vissi ekki, að svo langt væri til búðanna,8 sagði
Meriem.
',,Ég sagði þeim að halda áfram i dögun,“ sagði
kaupmaðurlnn, „svo lengra yrði komist. Ég vissi, að
víð myndum vel ná klyfjaðri farangurslest. Við náum
þeim samt tæplega fyrr en á morgun.“
En þótt þau héldu áfram mestan hluta nætur og
allan næsta dag, sást aldrei til iestarinnar. Meriem,
sem var ratvis, vissi, að enginn hafði farið á undan
þeim i marga daga. Við og við sá hún slóð eftir marga
menn, en hún var eldgömul. Þau fóru þessa slóð að
mestu eftir filagötum 0g rjóörum. Það var hún greið-
færasta gata.
Loksins varð Meriem tortryggin. Látbragð mannsins
hafði smám saman breyzt. Oft rakst hún á þaö, að liann
ætlaði alveg að óta hana með augunum; henni fanst alt
af, að hún kannaðist við hann; einlivers staðar og ein-
hvern tíma hafði hún þekt mann þennan; hann hafði
eklci rakað sig i nokkra daga. Ljósir skeggbroddar
voru að klæða vauga hans og höku og' varir, 0g jók
það mjög á grun stúlkunnar.
Það var þó ekki fyrr en A öðrum degi, að Meriem
andmælti; hún stanzaði hest sinn og lót í ljósi vafa
sinn. Hanson fullvissaði haua um, að búðirnar væru
að eius nokkrar milur i burtu.
„Við hefðum átt að ná þeim í gær,“ sagði hann.
„Þeir hafa farið miklu harðara en mér gat dottið i
hug.“
„Þelr hafa alls ekki farið hér,“ sagði Meriem. „Slóðin,
sem við höfum farið eftir, er margra vikna.“
Hanson hló.
„Já; það er satt?“ hrópaði hann. „Þvi sagðir þu það
ekki áður? Ég hefði getað útskýrt það. Við förum ekki
sömu leið, en við komumst á slóð þeirra i dag, ef við
þá ekki náum þeim.“
Nú vissi Meriem, að maðurinn laug. Sá var heiinskur
að halda, að nokkur tryði svo hlæg'ilegri skýringu, að
þau gætu náð lest, þegar enn þá voru margar mílur
áður en þau komu á slóð hennar.
Hún sagði þetta ekki hátt, en hugsaði sér að sleppa
við fyrsta færi. sem gæfist, svo að hún kæmist undan;
hún athugaði andlit hans nálcvæmlega, þegar hún gat.
Hún varð sannfærðari um, að hún kannaðist við hann.
Hvar hafði hún þekt hann? Við hvaða tækifæri hafði
hún séð hann áður eu á bæ Bwana? Hún fór i liugan-
um yfir þá fáu livitu menn, er hún hafði þekt. Nokkrir
höfðu komið til þoi'ps föður heunar. En þeir voru nú
fáir. Jú; þarna kom það! Þar hafði hún sóð hann! Hún
greip þvi nær nafn hans, en misti það aftur.
Um miðaftan komu þau alt i einu út úr skóginum og
á hakka ár einnar. Á liinuin árbakkanum beint á móti
sá Meriem búðir umkringdar háum slciðgarði.
„Loksins erum við lcomin,* sagði Hanson; hann dró
upp skammbyssu siua og skaut upp i loftið. Jafnskjótt
kom lif i búðirnar. Svertingjarnir hlupu ofan á bakk-
aim. Hauson kallaði í þá. En hvergi sást Morison.
Svertingjarnir komu á eintrjáning'i yfir ána. Hanson
setti Meriem i hátinn og sté sjálfur ut i hann. Skildi
hann tvo sverting-ja eftir hjá hestunum til þess að gæta
þcirra, unz þeir yrðu látnir synda ána á eftir bát,
Meriem spurði, hvar Morison væri, er þau komu yfir