Alþýðublaðið - 01.03.1924, Blaðsíða 3

ALJÞYÐÍJBLAÐIÐ
Þrjár bækor um
audatrú.
---- (Frh.)
Þegar hér var kom'ð tilrauo-
unum, var dr. d’Albe orðitm æði
voasvikinn. Ekki var hann heldur
alveg ugglaus um, að hér væru
svik í tfcfli, því að honum þótti
>Bktóplasmað«, sem hann hafði
náð í skuggamynd (shadowgraph)
af, iíkjast leiðiniega mikið slæðu
(chiffon). Grunsemd hans vavð
enn meira vakin, þegar hann
varð var við vöðvehreyfingar
bæði hjá miðlinum og föður henn-
ar í samrauni við hreyfingar á
borði. sem vár »á loftl«. Að lok-
um gerðl hacn þá uppgötvun,
að stóll, sem var >í lausu lofti<
af völdum andanna, var ekki al-
veg í lausu lofti, heldur hafði
miðiíhnn löppina undir honum!
Dr. d’A-bö þótti nú cóg vera
komið at þessom tilraunum; hann
sendi miðíinum borgun fyrir þá
tilraunaíundi, sem hún var ekki
búia að fá borgun íyrir, og
sagðist .ekki kæra sig um fleiti
fundi, þar eð hann eítir þriggja
mánaða tilraunir, hefði ekki séð
sieitt, sem ákveðið sannaði, að
fyrirbrigðin ættu sér andlegar
orsakir. En nú var skorað fast-
lega á dr. d’Albe að vera á ein-
um tilraunaíundi enn þá, og áttl
nú að reyna að láta verða þau
fyrbbrigði, st m gæfu fullar sann
anir. En dr. d’Atbe settl þau
skilyrði fyrir þétttöku sinni í
þessum sfðasta fundi, að fætur
miðilsins væru bundnar við stól-
inn, sem hún st.t á, og að haldið
væii í hendur? ar á henni. Að
þessum skiiyrðum var gengiðt
en nú brá svo uudarlega við,
að enginn stóll eða borð lyftlst;
já, meira að segja kom ekkl eitt
einasta högg, bara alls engin
fyrirbrigði, eins og ætið, segir
ritdómarinn í >Nature<, þegar
svo er um búið, að.engin svlk
geta átt sér stað.
E>ó svona fæti, að dr. d’Albe
ekki yrði var við neitt það, er
sannaði, að andar væru vald-
andi fyrirbrigðunum, heldur þvert
á móti kæmi upp svikum um
miðilinn, þá Sætur hann samt I
Ijósi þá skoðut, að >spfritiata-
fyrirbrigðU frú Bisson og miðils
hennar, Evu C., séu ósvikin.
Ritdómarinn segir, að líklegast
muni hánn vera kominn á aðra
skoðun nú, eftir að nefnd af
prófessorum, sem rannsakaði
fyrirbrigðin hjá þessum franska
miðli' (Evu C), hefir lýst þeim á
____________________ i
Afgr eiðsla
blaðsÍDS er í Alþýðuhúsinu við
Ingóífsstræti,
SfmI 988.
Auglýsingum sé skilað fyrir kl. 8
að kveldinu fyrir útkomudag þang-
að eða í prentsmiðjuna Bergstaða-
stræti 19 eða í síðasta lagi kl. 10
útkomudaginn.
Áskriftargjald 1 króna á mánuði.
Auglýsingaverð 1,50 cm. eindálka.
Útsölumenn eru beðnir að gera
skil afgreiðslunni að minsta kosti
ársfjórðungslega.
þá leið, að þau væru >klunna-
leglr prettir« (á ensku >clumsy
ho?x«).
Við að lesa þennan ritdóm,
dettur manui ósjálfrátt í hug,
hvort orsökin til þess, að dr.
Cr&wtord framdi sjálfsaaorð, hafi
ekki einmitt verið sú, að hann
hafi verið búinn að komast að
raun um, að þassi »merkilegu<
fyrirbrigði, sem hann var búinn
að gefa út bók um, ættu öíl
uppruna sinn í svikum af hendi
miðilsins, ungfrú Colígher. Það
Edgar Bica Burrough;;: Sonur Tarzaoi.
Baynes liljóp yfir rjóðrið i skóginn á árbakkanum.
Svertinginn hljóp með honnm. Þeir brutust gegn um
skóginn og sáu Svein á bátum sinum yfir undir hinum
bakkanum. Surtur þekti strax félaga sína.
„Hvernig komumst við yíir?“ spurði Baynes.
Surtur hristi höfuðið. Hér vaa- enginn bátur, og
krókódílar bönnuðu mönnum sund í ánni. Eétt i þessu
varð honum litið niður. Fyrir framan hánn var báturinn,
sem Meriem kom á. Surtur greip i handlegg Baynes
og benti á fund sinn. Morison Baynes gat varla varist'
gleðiópi. Þeir fóru i bátinn. Surtur þreif árina, og
Baynes - ýtti þeim frá landi. Eétt á eftir skaut bátnum
út á ána, og færðist hann óðfluga i áttina til búða
Svians. Baynes sat í barka bátsins og sá, að farið var
að setja upp bátana. Sveinn stökk á land úr fyrsta
bátnum; hann snéri sér við og' horfði út á ána. Baynes
sá hann hrökkva við af undruu, er hann sá bátinn
koma, og benda mönnum sínum.
Svo beið hann, þvi að þetta var bara einn bátur með
tveimur mönnum i; — af þvi stóð lionum aldrei mikil
hætta. Sveinn var liissa. Hver var þessi hviti máður?
Hann þekti hann ekki, enda þótt vel mætti greina andlit
hans. Það var einn af svertingjunum, sem þekti félaga
einn i bátnum. Þá þóttist Sveinn vita, hver hviti mað-
uriun væri, þótt hann ætlaði ekki að trúa sinum eigin
augum. Það var óhugsandi, að Morison Baynes hefði
elt hann við annan mann gegnum skóginn, — en svo
var það þó. Loksins þekti hann hann, og jafnskjótt
vissi hann, hvað geflð hafði þessu kjöloúbarni hégóma-
girndar og þægiuda hug til þessa ferðalags.
Maðurinn var kominn til þess að krefja hann reikn-
ingskapar og til þess að hetna. Það var ótrúlegt, en
önnur lausn var ekki til. Sveinn ypti öxlum. O, jæja!
Aðrir höfðu leitað hans i sama angnamiði áður; hann
handlók riffil sinn og beið.
Báturinn var kominn svo nærri, að vel heyrðist mál
milli hans og lands.
„Hvað viltu?“ kallaði Sveinn og hóf upp byssumi
ógnandi.
Morison Baynes stölrk á fætur.
„Bölvaður!" æpti hanu, þreif skammbyssu siua og
skaut þvi nær jafnsnemma Svianum.
Sveinn misti byssuna, greip höndum á brjóst sér, riöaði,
fóll fyrst á ltnén og skall svo á grúfu. Baynes stirðnaðit
höfuð hans reig'ðist aftur á bak. Þannig stóð hann um
stund og hné svo hægt niður i bátinn.
Surtur var í vafa. Ef Sveinn var dauður, gat hann
óhræddur haldið áfram til félaga sinna; en væri Sviinn
bara særður, var hann öruggari á hinum bakkanum;
hann hikaði þvi og hélt bátnum ámiðriánni; hann var
farinn að bera virðingu fyrir þessum húsbönda sínum
og var eklci sama um dauða hans; hann starði á lik-
amann i bátnum og sá hann hreyfast. Baynes snóri
sór hægt við; hann var lífandi. Surtur lyfti honum upp,
svo hann sat flötum bóinum; hann laut yfir hann og
spurði Baynes, hvar liann væri særður, þegar alt i einu
kvað við annaö skot, og hann steyptist útbyrðis með
árina i hendinni, hæfður kúlu i höfuðið.
Baynes leit til strandarinnar og sá, hvar Sveinn lá
upp við olnbog a og míðaði á hann. Englendingurinn
velti sér ofan i barkann, þegar kúlan hvein yfir hann,