Dagfari - 01.10.2005, Síða 11

SÖNGUR í MANNHAFINU
Drukkinn af birkilaufum og gulum haustmána
æði ég eins og vindurinn og syng fyrir heiminn.
Einn vakna ég í húsi fuglanna eins og rauð stjarna
á fjarlægum himni og veit að lífið er umhverfis mig
eins og frumskógur grænn og djúpur.
Ég heyri vitfirrtar sögur af látæði mannanna
og horfi á stýrimenn kafaranna reikna arðinn
af töfrum lífsins og kasta eldflaugum yfir
aldingarðana þar sem leikvellirnir loga og ung
börn eru vegvillt og svöng í ryki eldsins.
Svefndrukkinn hrópa ég og hugurinn æðir
um nótt heimskunnar í ríki hinna útvöldu.
I óráðsvímu hlusta ég á kór valdhafanna
syngja falskan söng um vímu íjárgróðans.
Trjákrónur eldsins anga heitar og lifandi.
Á rústum draumsins syng ég um örugga höfn
og vegsama byltingu alþýðunnar og trú á lífið.
Undir sólhvítum himni drukkinn af ilmi og ljóðum
yrki ég þennan söng um fegurðina því fegurð
réttlæti og bræðralag er lofsöngur allra guða.
Jón frá Pálmholti