Alþýðublaðið - 18.03.1924, Side 3

ALÞ'S'BtíHL ABIB
3
yrðl mikiu hærra holdur en verðið
er til hinna stóru oHusöíutélaga.
Auk þesa yrdi flutningur olíunn-
ar þaðan í smáíörmum af oiíu í
tuunum algerlega óhæfilöga dýr;
ferðin tekur langan tíma, og um
svo áð segja enga útflutningsvö u
frá íslandi gæti verið að ræða
tll að gera farmgjaldið upp til
Islands ódýrara. Eftir fengnum
upplýsingum myndi farmgjald
olíutunnu með sk pi á stærð við
ViIIemoes kosta frá Flóahöinum
Bandaríkjanna 50 krónnr og
jatnvel trá New York 22 kr. tll
Reykjavíkur, og vlð þetta bætt-
ist svo venjulega ferðalagið
kring um landið. Þessi verzl-
unaraðferð fyrir Laudsverzlun,
að kaupa olfuna í venjulegum
smáförmucD, er því ókleif fyrir
Landsverzlun í samanburði við
að taka hana samkvæmt samn-
Ingum við B. P. Co.
Kostnaður B. P. Co., sem
Verzlunarmannafélaginu finst að
mestu leyti óþarfa-álagning, kem-
ur fram í nokkuð öðruvísi ljósi
ettir þessar upplýsingar, sem fé-
lagið hefir getað aflað sér. Fyll-
ing tunna i Englandi x/2 penny
per gallon reiknast eftlr því, sem
hún kostar þar, og breytist eftlr
því, sem sá kostnaðarliður hækk-
ar eða lækkar.
Útskipunarko itnaður, * 1 * i/ipeany
per gíllon, reikuaðist fyrst á sama
hátt e'tir því, ?. >m hánn kostaði
íélagið, og brcyttist samkvæmt
því. Siðar hefir félagið Iátið
þenna Itð burt i falla og tekið
þann kostnað af því, sem er eftlr
af gjöldum til þass, svo að hann
er úr sögunni.
Endanleg gjö d til B. P. Co.,
er þá ©ru 1V2 P ’nny per gaílon,
etu íytir uppskípun og útskipun
olíunnar, vöxtim og rýrnun
hennar á geymum, lóðaleigu,
fyrningu og vöxsum af olíugeym-
unum og öðrum tækjum, brnna-
tryggingu, verðbreytlngaráhættu,
sköttum í Engla udi og skrifstofu-
haldi féiagsins, því að féiagið
tekst á hendur að hafá ávalt
nægan olíuforða fyrirliggjandi.
Sýnir það sig þá, að ekki verð-
ur mikil >ál3gning< eftir handa
félaginu, er öll þessi óhjákvæml-
legu gjöld eru greidd. — Þrð, sem
B. P. Co. gerir samkvæmt samn-
ingnum, er í raun og verg að
flytja til Englands 2 ára olíuforða
handa íslendingum í einu lagi,
fáta Landsverzlun njóta allrar
aðstöðu sinnar um innkaup og
kostnaðarliði, svo ódýrt sem þetta
verður hjá slíku stórsöiufélagi,
geyma olfuna í Englandl á sína
ábyrgð og áhættu og láta hana
Afgreiðsla
blaðsms er í Alþýðuhúsinu við
Iugólfsstræti.
Sími 9 8 8.
Auglýsingum sé skilað. fyrir kl. 8
að kveldinu fyrir útkomudag þang-
að eða í prentsmiðjuna Bergstaða-
stræti 19 eða í síðasta lagi kl. 10
útkomudaginn.
Áskriftargjald 1 bróua á mánuði.
Auglýsingaverð 1,50 cm. eindálka.
.Útsölumenn eru beðnir að gera
skil afgreiðslunni að minsta kosti
ársfjórðungslega.
út aftur eítlr þörfum ísEendinga.
Þóknun B. P. Co. fyrir allan
kostnað sinn í Englandi (að und-
antekinni fyllingu tunna, sem
reiknast eftir þvf, sem hún
kostar) eru þessir 1V2 psnuy
per gailon, sem þegar í stað
minka niður í 1 x/4 panny sé út-
sklpunarkostnaður tekinn af.
Hagnaðurinn af samningnum við
B. P. Co. er sá, sem kemur fram
í verðmuninum milli þannig reikn-
aðs - samningsverðs Landsverzl*
unar og almenns markaðsverðs
Sdgsí Rioé Barrotighn: Sonur Tarzans«
sex mánuöi. Hann snöri sér að einum manna sinna og
gaf honum skipanir viðvikjandi fanganum.
Baynes skildi ekki orðin, er mælt vorn á arabisku, en
hann sá, að bent var á sig, 0g vissi þar af, um hvað
talað var. Arabinn hneigði sig fyrir höfðingjanum og
bonti Baynes að fyigja sér. Englendingurinn leit til
höfðingjans til þess að fá staðfestingu hans. Kinkaði
karl höfði óþolinmóðlega, og stóð þá Baynes upp og
fylgdist með Arahanum að svertingjakofa, er stóð fast
við eitfc geitarskinnstjaldið. Honnm var visað þar inn i
myrkrið, og kallaði Arabinn nú á tvo svertingja, er sátu
skamt frá. Þeir komu og bundu hendur 0g fætur
fangans jvandlega. Englendingurinn mótmælti harðlega,
en er hann sá, að hvorugur skildi hann, hætti hann.
Nú var Morison Baynes skilinn einn eftir. Hann velti
þvi fyrir sér, hve illa æfi liann myndi eiga þarna, unz
vinir hans fréttu, hve illa hann var staddur, og hjálpuðu
honum. Hann hefði glaður geflð sinn siðasta eyri til
þess að sleppa sem fyrst úr þessum bannsettum ltofa.
I fyrstu hafði hann ætlað að biðja um, að engir peningar
yrðu sendir, en komast i samband við lier Breta i
Afríku og láta senda hersveit sér til hjálpar.
Hann hretti grönum og’ fékk velgjnliast af fýlunni i
kofanum. Grashælið, sem hann lá á, var margnotað. En
það var ekki verst. Hann hafði að eins legið í fáar
minútur i sömu skorðum og lionum liaiði verið fleygt á
gólfið, er hann fann til óþolandi sársauka á höndum
og hálsi. Hann brauzt á fætur, svo að hann sat flötum
heinum. Sársaukinn færðist til annará liluta llkamans;
r- það var pynding, en hendur hans vjru hundnar.
Hann reif og sleit i höndin, unz hann varð lafmóður,
en ekki alveg vonlaus, þvi að hann fann, að svo mikið
teygðist á þeim, að ekki var óliklegt, að hann gæti
smeygt annari hendinni úr. Það náttaði. Hann féldc
hvorki mat né drykk. Skyldu þeir ætla að svelta hann?
Músabitin voru ekki eins óþægileg nú, en þau héldu
áfram. Baynes hélt, að þeirri plágu myndi létta af. Hann
liélt áfram að reyna böndin, en þá komu rotturnar. Ef
mýsnar voru vondar, voru rotturnar margfalt verri.
Þær komu i hópum 0g börðust og bitust. Loksins fór
ein að naga eyra hans. Bölvandi hristi Baynes sig.
Rotturnar hörfuðu frá. Hann dró undir sig fæturna 0g
komst á knén, og með ógurlegum erfiðismunum stóð
hann á fætur. Hann riðaði til 0g köldum svita sló út
um liann.
„Guð!“ muldraði hann; „hvað hefi ég gert til þess að
eiga þetta skilið —hann þagnaði. Hvað hafði hanu
gert? Honum datt stúlkan í hug, sem var í öðrum kofa
i þorpinu. Þetta vorn honum maldeg málagjöld., Hann
beit á jaxlinn. Aldrei skyldi hann kvarta framar. Um
þetta leyti heyrði hann talað reiðilega í geitarskinus-
tjaldinn við hlif ina á kofanum. Annað var kvenmaður.
Skyldi það vera Mericm? Talað var á arahisku; — liann
skildi orðin ekki, on þetta var málrómur hennar.
Hvernig’ átti hann að draga athygli hennar að sér?
Gæti hún leyst hanu, var eigi óliklegt, að þau kæmust
undan, — ef hún þá vildi fara. Hann var á báðum
áttum. Hann va • ekki vis nm, hverja stöðu hún hafði i
þorpinu. Yæri ! ún uppáhalds-barn hins volduga höfð-
ingja, vildi húi líklóga ekki fara. Hann varð að kom-
ast eftir þvi.