Læknablaðið - 01.01.1930, Side 20

14
LÆKN ABLAÐIÐ
Enn um osteosynthesis Albee.
Út af ónotum Mattli. Einarssonar til mín (í Lbl. sept.—okt.), vegna van-
trúar minnar á gildi Albee-óperationar viÖ spondylitis, skal eg aftur taka
])aÖ fram, aÖ eg tel þá aÖgerÖ yfirleitt óþarfa, og aÖ sjaldan verÖi nokku'S
fullyrt um það, að sjúklingar séu nökkru l)ættari á eftir, beldur en með
gömlu aðferðinni, cins og t. d. tvíspengda stúlkan virðist l)era vitni um.
Skyldi ekki þurfa að spengja hana í þriðja skiftið eða oftar? Eg er lika
þeirrar skoðunar, aö oft geti verið varasamt að vilja endilega rétta úr hverri
kryppu og verka á móti náttúrunnar lækningu, sem oft reynist notadrjúg
og styrk, þó með beygju sé.
Þó eg að vísu hafi allmikla reynslu um meðferð á spondylitis, eftir því
sem gerist hér á landi, mundi eg ekki þora að fella þennan dóm, ef eg ekki
vissi að hann væri samhljóða dómi ýmsra útlendra kollega, sem hafa miklu
meiri reynslu en við Matth. Ein. háðir.
Því miður vantar mig hókakost til að gera ítarlega grein fyrir þessu.
Eg skal aðeins tilfrera skoðun þess höfundar, sem eg hefi hér við hendina,
og sem eg met mest allra heinherklalækna, þ. e. Calot í Bcrck (sjá hans
Orthopedie indispensahle, 9. útg. 1926, hls. 904.
Hann segist hafa aðstoðað Alhee viÖ aðgerð hans og dáðst að leikni
hans, en aldrei getað sannfærst um gagnsemi aÖgerðar hans, móts við gömlu
aðferð sína með umbúðum etc. Þar næst minnist Calot á hættu þá, sem
aðgerðinni fylgir (einmitt þegar mest er þörfin, því að hún má heita hættu-
laus á því nær heilbrigðum!). Hann segir, að af 198 sjúklingum hafi Albee
mist 12, en aðrir læknar hafi þetta frá 16—37,5% dánartölu. Ennfremur
segir liann að Nult hafi séð kryppuna vaxa á sínum sjúklingum í 90 af
ioo tilfellum, en Ombrcdannc hafi séð hana aukast hjá 'óllum. „Til hvers
er þá þessi óp. ?“ spyr Calot, ,,úr þvi hún hæði drepur sjúkl. og gerir aðra
aumari en áður, og þar sem hún þar aÖ auki getur ekki læknað beinátuna
radikalt.“-----„Oui, — ou est l’avantage? Le voici: il est plus dramatique,
il a plus de panache que le nótre, il frappc beaucoup plus l’imagination du
grand publique, et peut-étre méme de quelques medicins non avertis, c’est-
á-dire peu familiers avec l’anatomie pathologique du mal de Pott.“ —
Þessi dómur Calots fer mjög i sömu átt og það sem eg hafði ritað (í
aðgerðaskýrslu minni fyrir T927). Eg hafði þó ekki lesiÖ þennan kafla
hjá Calot þá.
Yfirlæknir Sinding-Larscn við Ríkisspítalann i Osló skrifar um spondy-
litis í Norðurlanda-kírúrgiunni (1922) og segir þar. að þá sé op. Albcc enn
suh judice. Eg skriíaði honum að gamni minu og spuröi hann hverrar skoð-
unar hann væri nú. 7 árum seinna. Hann hefir feykilega mikla reynslu, sem
herkla-orthopæd, og met eg þvi mikils hvað hann leggur til málanna.
Eg fékk svar frá honum nú fyrir skemstu, og skal eg gefa stuttan út-
drátt úr bréfi hans. Hann segir:
„Bæði Albcr- og Hibbs-asSgertSir við spondylitis eru ..fremdeles i höj grad
suh. judice.“ Því til sönnunar skirskotar hann til afar umfangsmikilla um-
ræÖna um málið á 38. handlæknamótinu franska í Paris (sjá Presse médicale
16.—18. okt. 1928). „Sorrcl (Berck) og Roclicr (Bordeaux) hófu umræður.
Meðal erlendra kirúrga mættu þeir Albce (með 1000 óperationir) og Wal-