Læknablaðið - 01.11.1932, Blaðsíða 23

LÆKNABLAÐIÐ
ií>5
hafa ])ó háan „standarcl of life“, boriÖ saman viÖ kjör íslenskra lækna.
ÞaÖ er varla tiltökumál, þótt lækni utan af Islandi liggi viÖ aÖ öfundast
yfir aöstööu sérfræÖinganna í stórum borgum erlendis. Fjölmenni er þar
mikiÖ og auÖugt „klientel“; vísindastofnanir i öllum sérgreinum og sér-
fróðir verkfræðingar og eðlisfræÖingar á öllum sviðum; læknafélög fyrir
allar sérlækningar. — Ef maður þekkir nokkra fag-kollega í einni borg,
verður maður þó var við að sitt hvað getur amaÖ að, — hörð samkepni
um praxis og embætti, kritur og afbrýðissemi og reipdráttur í félögum.
Það eru lika skuggahliðar, þar sem skilyrðin eru best.
Afsakið, góðu kollegar, þessa sundurlausu þanka. Hann Magnús Péturs-
son „kallaði mig upp í fóninn“, eins og Vestur-Islendingar segja, og sagði
hörgul á fundarefni. En þegar forsetinn kallar, verða félagsmenn að hlýða.
Mér datt því í hug, að drepa á, hér í kvöld, ýmisleg atriði, sem nú eru á
döfinni meðal geislalæknanna. Erindið er ekki itarlegt, að neinu leyti, en
aðeins stiklað á því stærsta.
Beri-beri á Islandi.
(Erindi flutt í Læknafélagi Reykjavikur 10. okt. 1932).
Eftir Helga Tómasson.
Sjúklingur einn, sem eg hafði til meðferðar vorið 1931, með diagnosis
polyneuritis dyscrasica, mintist á það í eitt skiftið, er eg sá hann, að hann
væri orðinn sexuell impotent. Datt mér þá í hug, hvort hér skyldi vera
um beri-beri að ræða, en beri-beri þýðir impotens. Endurtekin rannsókn
með þetta fyrir augum, styrkti mig í þeirri skoðun, að hér væri um beri-
beri að ræða.
Aðaleinkennin við beri-beri eru polyneuritis, einkum í fótunum, ödemata
og önnur cardial insufficiens-einkenni, og impotentia.
Sjúklingurinn var 49 ára, giftur, sjómaður, stór og þrekinn maður,
sem hafði verið heill heilsu þar til í maímán. 1929. Hann fór þá að kenna
dofa í leggjunum, sem smáfærðist upp eftir lærunum og upp á abdomen;
í höndunum var einnig nokkur dofi. Samtimis fór hann að kenna mátt-
leysis í fótunum.
Um sumarið batnaði honum mikið til, svo að hann gat stundað vinnu
sína næsta vetur. En í mars—april 1930 versnaði honum á ný, og var
nú einnig mjög mœðinn, svo hann varð að hætta vinnu, fyr en hann
hafði hugsað sér. Sumarið 1930 batnaði honum aftur nokkurnveginn.
A vertíðinni 1931 versnaði honum mjög: Dofinn var nú svo mikill, að
hann „fann ekki til þess, að hann stæði á fótunum“, mœði var mjög
mikil, hjartsláttur og pseudo-a»iyí«a pectoris köst, svo að hann gat ekki
verið á fótum.
Er eg sá hann, var mjög mikil hypœstesi, hypalgcsi og hypothermi á
báðum fótum, neðsta hluta abdomen og á báðum framhandleggjum. Arc-