Læknablaðið - 01.11.1932, Síða 36

i/8
LÆKNABLAÐIÐ
I3eim héraÖslæknum, sem óánægÖir eru meÖ sjxílkurnar, fóðruðu gibs-
umb. og rúmleguna fyrir beinbrotasjúkl. sína, vil eg ráÖleggja að kynna sér
áðurnefndar bækur, og athuga hvort þeir geta ekki hagnýtt sér kenningar
þeirra, aÖ einhverju leyti. „Betri hálfur skaði en allur,“ segir máltækiÖ. Þó
að við förum á mis við allan fulíkomnasta útbúnað, verðum við að reyna
að klóra í bakkann, reyna að veita sjúkl. okkar þá bestu meðferð, sem völ
er á og við verður komið, eftir ástæðum. Fyrir oss, sem litla æfingu og
reynslu höfum, er einmitt sá kostur við þessar bækur, að þær eru nærri
því smámunalega nákvæmar i lýsingum og fyrirsögnum. Það verður lítið
gagn að þvi að lesa stutta útdrætti úr þessum bókum, nema áður sé búið
að fá í sig „andann" úr þeim, með því að lesa þær í samhengi.
Aðalkostinn við aðferðir Böhlers tel eg þann, að með þeim geta flestir
beinbrotasjúkl. haft fótavist.
Loks vil eg geta þess, að mér hefir gefist ágætlega að staðdeyfa brot
fyrir aðgerð. —
Eg vona að bráðlega hevrist eitthvað um þetta mál írá læknunum við
hin stærri sjúkrahús, sem hafa frá fleiri tilfellum og betri útbúnaði að segja.
Búðardal, í sept. 1932.
Stefán Guðnason.
Framhaldsmentun íslenskra læknakandídata.
Þegar við eldri læknarnir vorutn að nema læknisfræði í Reykjavík, laust
íyrir aldamótin, var við marga erfiðleika að etja, því sjúkrahús og næstum
öll önnur tæki til kenslunnar vantaði. Er því hætt við, ef kennararnir hefðu
ekki verið hver öðrum betri, að lítið hefði orðið úr nánii. Að prófi loknu
var okkur svo sagt að sigla til Kaupmannahafnár, vera þar einn mánuð á
einhverri fæðingarstofnun og ganga svo fimm mánuði á einhverja spítala,
en hvað þá spítalagöngu snerti, var ekkert greitt fyrir okkur, -—■ engar leið-
beiningar né upplýsingar gefnar, hvorki af hendi læknakóla né landsstjórn-
ar; áttum við því engan stað vísan. Með því að t'ið höfðum fáa sjúklinga
séð og litla æfingu fengið, meðan á náminu stóð, samanborið við kollega
í útlöndum, hefði verið nauðs}'nlegt að útvega okkur kandidatsstöðu við
sjúkrahús svo sem eitt ár, til æfinga og undirbúnings undir héraðslæknis-
starfið, en þessu var ekki að heilsa. Hvernig þessu hefir verið háttað síð-
an er mér ekki vel kunnugt, en hræddur er eg um að forráðamenn landsins
hafi unnið linlega að því, að sjá læknakandidötum fyrir framhaldsnámi; hve
vasklega læknakennarar og stjórn Læknafél. Isl. hafa róið undir, veit eg
ekki, en árangur virðist lítill, því síðast i fyrravetur vissi eg til þess, að fá-
tækur kandidat varð að ganga sem gestur á sjúkrahúsum í Khöfn allan sinn
framhaldsnámstíma, og er fremur lítið upp úr þvi að hafa hjá þvi að fá
að vinna sem læknir á sjúkrahúsunum, og taka verður tillit til þess, að fái
maður kandidatsstöðu, er hú.snæði með ljósi og hita og fæði ókeypis og
máske smávegis laun, en gesturinn fær aðeins að horfa á, og nýtur engra
hlunninda. Eitthvað hafa íslenskir læknar og aðrir íslandsvinir i Danmörku
Vinnið að þvi siðustu ár, að greiða fyrir kandidötum að heiman, leitað hóf-