Læknablaðið - 01.08.1936, Side 7

L Æ KNABLAÐIÐ
þar hreyfist ekki þindin upp og
niöur.
Eg hef gjört ráö fyrir, aS film-
an hreyfist framhjá rifunum, en
þaS má einnig snúa þessu þannig
viS, aS blýplatan eSa blýgrindin
hreyfist, en filman ekki. Línurit-
in verSa nærri hin sömu, en þetta
þykir hafa þann kost, aS ýmsir
skarpir blettir geta komiS fram
og myndaS linurit, sem viS fyrri
aSferSina svöruSu til millibilanna
milli rifanna og földust þannig.
Eg vil enn geta þess, aS þind-
arlömun getur komiS til greina
sem viSbótaraSgerS viS loftbrjóst,
sem er ófullkomiS aS því leyti, aS
lungaS er samvaxiS viS brjóst-
vegg í apex og einnig viS þind
aS neSan. LungaS liggur eins og
meira eSa minna breitt band, eSa
strengur milli þessara tveggja
póla — pneomothorax a corda hef-
ur þaS veriS nefnt. — Kavernan
verSur fyrir sífeldu togi og ert-
ingu viS hverja innöndun. Rifja-
öndunin togar i aS ofan, en þind-
in aS neSan, og þaS er ekki til
bóta aS liert sé á loftinu, því þaS
eykur togiS og ertinguna og
mediastinum getur látiS undan og
ýtst til. Hér getur þindarlömun
bætt úr skák. Kavernan fær betri
aSstöSu til skorpnunar, en vafa-
samt er hvort ekki er eins gott aS
hætta viS loftbrjóstmeSferSina.
Einnig hefir þindarlömun þótt
gefast vel viS empyema eftir pneu-
motharax. ViS lömun og hækkun
þindarinnar minkar empyem-hol-
iS, og ef um bronchial-fistula er
aS ræSa, þá getur hún fremur
lokast þegar þindartogiS er úr
siis'unni.
Nú hef ég nefnt ýmsar aSgjörS-
ir, sem miSa aS því, aS draga úr
öndunarhreyfingum hins sjúka
lunga eSa lungnahluta. En er ekki
hægt aS nota sérstaka likamslegu
53
til þess. Reynt hefur þaS veriS,
t. d. aS láta sjúklinginn liggja á
sjúku hliSinni, því þaS er ekki ó-
eSlilegt, aS manni detti í hug, aS
sú hliSin af thorax, sem niSur snýr
hreyfist ntinna. í þessu sambandi
mætti spyrja, á hverri hliSinni
menn oftast liggja, þegar þeir
hvílast í rúminu. Wehb athugaSi
529 heilbrigSar manneskjur, og
komst aS þeirr niSurstöSu, aS 48
af hundraSi lágu helst á hægri
hliSinni, 23 á v., 20 jafnt á h. og
v. 8 á bakinu og 1 á maganum.
Pierson og Newel athuguSu
lungnaberklasjúklinga og fundu,
aS margir lágu jafnaSarlegast á
heilbrigSu hliSinni, en margir
gerSu þess engan mun (tölur ekki
tilfærSar). Þeir gerSu og tilraun-
ir meS 3 læknanema, létu þá
liggja á h. eSa v. síSu og tóku
röntgenmynd viS inn- og útöndun.
Þeir komust aS raun um, aS me-
diastinum seig nokkuS niSur til
þess lunga sem niSur snéri, og
rifjaöndunin varS þarna sama sem
engin. LungaS varS því eins og
ofurlítiS þéttara og rninna, en á
hinn bóginn urSu öndunarhreyf-
ingar þindarinnar talsvert meiri
en hinu megin. Þetta var því hvaS
á móti öSru. Þeir vildu nú vita
hvort lungaS raunverulega starf-
aSi meira. Þeir gerSu fyrst til-
raunir á hundum, og fundu aS
lungaS sem niSur snéri starfaSi
meira. Þeir fóru þannig aS. aS
þeir þrýstu glerpípu niSur í höf-
uSbronkus og mældu útöndunar-
loftiS (hundarnir voru í avertin-
narkose). Þeir fundu aS loftiS var
meira frá því lunganu sem niSur
vissi. Nú vildu þeir vita hvernig
þetta væri hjá mönnum, en gátu
vitanlega ekki boSiS þeim þessa
hundameSferS. Þeir völdu 2 menn,
annan meS fullkomna thoraco-
jilastik öSru megin, en hinn meS