Læknablaðið - 15.01.1938, Qupperneq 17

LÆKNABLAÐIÐ
ii
varð árangurinn meðal annars sá,
að 22 nýir félagar bættust við í
félagið.
Erind'i fluttu á þessum fundi G.
H., „Um berklaveiki og berkla-
varnir", og N. Dungal, „Um bein-
kröm", en það erindi hafði dr. L.
Gmelin frá Jena ætlað að flytja,
en hann gat ekki mætt á fundin-
um. Að því loknu var samþykt
tillaga um að sækja skyldi um
styrk úr ríkissjóði til visindlegra
rannsókna á beinkröm í landinu
um næstu 2 ár. Sótti stjórn L. í.
síðan um 3000 kr. styrk í þessu
skyni, en ríkisstjórnin skelti við
því skolleyrunum, eins og fleiru af
liku tagi frá Læknafélaginu.
Á fundinum 1929 fluttu þeir er-
indi Sig. Magn. próf. og landlækn-
ir, viðvíkjand'i hjálp til berkla-
sjúklinga og berklavarnir en mest
var talað um embættaveitingamál-
ið, og var þá samþykt að leita
álits allra félagsmanna um stofnun
embættaveitinganefndar. Vegna
þess, að tillögur þær, sem samþykt
var að bera undir félagsmenn, voru
svo langar og margbrotnar og auk
þess flestum í fersku minni, tel eg
óþarft að telja þær hér upp. Svör
upp á þessar tillögur komu að
minsta kosti frá 88 læknum og
voru nálega öll á sama veg, að þeir
væru samþykkir tillögum fundar-
ins, og kusu í embættanefndina.
Taldi því stjórn Læknafélags ís-
lands það skyldu sína, að kalla
nefndina saman og láta hana taka
til starfa. Árið rnilli fundanna,
1929 og 1930 má telja einna við-
burðaríkasta og mest ,,spennandi“
í hinu unga félagi. Þá kom Kefla-
víkurmálið og Kleppsmálið og eru
þau bæði svo þjóðkunn og í fersku
minni, að ekki þarf upp að rifja.
Þá höfðaði ríkisstjórnin sakamáls-
rannsókn gegn stjórn félagsins og
nokkrum öðrum læknum, út af af-
skiftum félagsins af veitingamál-
inu og fékk til þess sérstakt kon-
ungsleyfi. Sá varð helstur árangur
hennar, að sanna það ótvírætt, að
læknar höfðu ekkert ólöglegt að-
hafst og rannsóknin var með öllu
ástæðulaus.
Annars er ekki gott að leggja
d'óm á hvor aðili hafi lotið í lægra
haldi í þessari baráttu, Læknafé-
lagið eða ríkisstjórnin. Hygg eg
að ekki verði betur frá þeim dómi
gengið, en aö nota orð þáverandi
formanns, G. H., þau, er hann við-
hafði á læknaþinginu 1930. En
þau voru þannig: ,,í þessum við-
skiftum öllum hafa bæði læknar
og landstjórn farið halloka. Sam-
tök vor hafa að visu reynst öflug,
en þó ekki svo, að einhver fáist
ekki fyrir fé til þess að rjúfa þau
og svíkja félaga sína. Hins vegar
hefir ríkisstjórnin neyðst til þess
að skipa embættin óhæfum mönn-
um, þó ekki sé það til þess að
afla henni fylgis eða frama og
svo mikinn beyg sýnist hún hafa
af Læknafélaginu, að hún þorir
ekki að auglýsa embætti en reynir
til þess að makka við einstaka
lækna, bak við tjöldin. Út úr þessu
verður, að almenningur fær óhæfa
eða lélega lækna, í stað þess, sem
til var ætlast, að hann fengi góða.
Er þetta illa farið. En stjórninni
einni um að kenna, því ekki mun
standa á læknum, ef vilji væri til
þess að bæta ástandið.“
A þessum fundi, 1930, var enn
kosin nefnd í embættaveitingamál-
ið, til þess einkum að endúrskoða
embættaveitingafyrirkomulagið og
leita að nýjum leiðum í þeim mál-
um.
Erindi fluttu á þessum fundi
Dr. Brandson, um læknafjölgun í
Ameríku. Einnig landlæknir um
spitalafjölgun á Norðurlöndum.
Var kosin milliþinganefnd í spít-