Alþýðublaðið - 28.03.1924, Blaðsíða 3

ALfeYÐl.MLA.'ÐlB'’

trúar þeirra nær eingönuu eða
menn, ssm hag hafa af að fylgja
þelm að málutn, — atvlnnurek-
endum, sem hafa hag af því,
að kaupgjaid sé lágt, 'og vita,
að óbrigðuíasta ráðið til að
koma því til vegar er að láta
atvinnu skorta, svo að tóík
neyðist til að felia starfsorku
(na í verði til þess að íá þyí
heldut fyrír vlnnu kaup fyrir
einnl kviðfyíll við og við.
En á kröfunnl má ekki lina,
Á hrópinu verður að herða, unz
hljóð þess fá komið því til veg-
ar, sem mannleg tllfmning vald-
hafanna veldur ekki, að veita
þeim viija til að sjá íóíkinu tyrir
atvinnu, — sæmilega borgaðri
atvinnu.
Til þess að magna það hróp
verða allir þeir, sem enn eru
menn með mönnum i þessu
landl, að leggja saman, — ailir,
sem skilja þau einföidu sannlndi,
að lífið er komið undir vinnu;
— aiiir verða þeir að styðja
kröfu verbalýðsins um atvinnu —
atvinnu þegar í stað.
Kæturlæknir er í nótt Guðm.
Thoröddsen, Lækjargötu 8. —
Sími 231.
Eftirtek tarverð
iimmæli um jmfnaðarstefnuna
fyrlr hiUfri öld.
f >Skírni< 1873 skrifar Bjðrn
Jónsson meSal annara frétta um
>Uœb otin meö verkmannastétt-
inni<, Um tildröi in til þeirra um-
brota farast honum Þannig orð á
bls. 22: >Ean m 1 telja það heldur
merkilega nýluDdu f sögu verk-
mannaumbrotanna árið, sem leið,
að hinn mentaði lýður og efna-
mennirnir eru farnir að veita
þeim meiri athygli en áður1) og
snúast betur við kiöfum verk-
manná. Menn em farnir að sjá,
að verkmönnum er ekki einum að
kenna sunduriyndið milli þeirra
og verkeigenda. Meðal hins ment-
aða og eíuaða lýðs er munaður
og auðsátrúnaður alt af að aukast;
verður því ait af erfiðara að
byrgja svo augun, að ekki hljóti
allir að sjá hinn hróplega2) mun
á kjörum þeirra. sem vinna baki
brotnu alla æfi, en komast þó
aldrei lengra en að geta að eins
treint lífið í sér og hyski sínu, og
hínna, sem ganga iðjulausir2) og
lifa í mesta býlífi*) með fram af
1) Leturbr. höf.
2) Leturbr. hér.
■XattQOQttCK
Atgpelðsla
blaðsins er í Alþýðuhúsinu,
opin virka daga kl, 9 árd. til
8 síðd., sími 988. Auglýsingum
sé skilað fyrir kl. 10 árdegis
útkomudag blaðsins. — Sími
prentsmiðjunnair* er 633«
II
ft
B
8
i
1
1
Bui
Verkamaðurinn( biað jafnaðar-
manna á Akureyri, er beita fréttablaðið
af norðleniku blöðunum. Flytur góðar
ritgerðir um stjórnmál og atvinnumál.
Kemur út einu »inni í viku. Kootar
að eins kr. 6,00 um árið. Gerist áskrif-
eudur á algreiðslu Alþýðublaðsins.
Ný bók. Hlaður frá Suður-
..Ameriku. Pantanir
afgreiddar í sfma 1268.
Kostakjöv. Þeir, sem gerast
áskrifendur að »Skutli« frá nýári, fá
það, sem til er og út kom af blaðinu
síðasta ár. Notið tœkifærið, meðan
upplagið endist!
sveita verkmanna. fá eru menn
og farnir að sjá, að ekki muni
stoða ab ætla sér að bæia niður
með valdí hreyfingar sósíalist,a.<
Svo kveður þessi mabur að orði
Sdgar Eiee Burroughs: Sonur Taratnm*.
hesti sinum, sem orðinn var þreyttur. Börur voru gerðar
handa Brtynes, sem orðinn var fáryeikur, og hópurinn
fór liægt norðnr með ánni.
Bwana horfði á eftir þeim, unz þau hurfn. Meriem
hafði ekki litið aftur; hún reið niðurlút og letilega.
Bwana andvarpaði; honum þótti eins vænt um Araba-
meyna og hún væri dóttir hans; hann fann, að Baynes
hafði nú bætt ráð sitt, og sá enga ástæðu til þess að
andæfa lijónabandi þeirra Meriem, ef hún elskaði Baynes,
en samt fanst Bwana eins og Morison Baynes ætti
ekki rótt á stúlkunni; liann gekk hægt að næsta
tró; hann hoppaði upp, greip um grein og hóf
sig upp i tréb; hreyfingar hans vora liðlegar og
snarar; hann fór hátt upp í tréð og fór að klæða sig
þar úr fötuuum. Úr veiðitösku sinni tók hann uppgert
reipi, mittisskýlu úr fuglsham og veiðihnif ília gerðan.
Skýluna batt hann á sig; reipið setti hanu á öxlina, og
hnifnum stakk hann niður með skýlunni.
Er hann rétti úr sér og þandi út hvelft brjóstið, lék
glott um andlit hans; nasirnar þöndust út; grá augun
Urðu hvöss; hann hnipraði sig saman og stökk á lægri
grein; svo hólt hann eftir trjánum til suðusturs frá ánni.
Hann fór hratt og stanzaði að eins við og við til þess
að reka upp hátt og hvelt öskur og hlusta eftir
svari.
Þannig hafði hann haldið áfram nokkrar klukkustundir,
er hann langt úr fjarska heyrði svarab; — það var
karlapi, sem svaraði. Yöðvarnir þöniust, og augun
Ijómuðu, er hann heyrði svarið. Aftu. æpti hann og
hólt á hljóðið, er hann ht' fði heyrt.
Kórak var vis um, að hann myndi farast, ef ekkert
yrði aðhafst; hann skipaði þvi filnum að taka sig upp
og bera sig til norðausturs. Þar hafbi Kórak bæði séð
hvíta menn og svarta. Rækist hann á svertingja, var
auðvelt að fá Tantor til þess að ná honurn, og þá gat
hann látið hann leysa sig. Það var að minsta kosti
bezt að reyna það, — betra en að liggja kyr 0g drep-
ast. Á leiðinni rak Kórak við og við npp óp til þess
að draga atbygli Akúts að sór, þvi að aparnir voru oft
um þessar slóðir. Liklega gat Akút leyst hnútana; —
það hafði hann gert einu sinni áður, þegar Riissinn
hafði bundið hann. Akút heyrði til hans og kom; lxann
var i suður af honum. Annar heyrði lika óp hans.
Þegar Bwana var farinn, hafði Meriem um stund
riöið niðurlút. Hvað var hún að hugsa um? Alt i einu
virtist hún taka ákvörðun; hún kallaði á fararstjórann,
BÉg sný aftur með Bwana,“ mælti hún.
Surtur hristi höfuðið. „Nei!“ sagði hann. „Bwana
segir, óg taka þig heim, ég fara með þig heim.“
„Þú bannar mór að fara?“ spurði stúlkan.
Surtur kinkaði kolli og færði sig rótt aftur fyrir
hana, svo að haiuYsæi hana betur. Meriem brosti. Alt í
einu fór hestur hennar undir stórt tró, og surtur glápti
á tóman söðul hennar; hann hljóp að trénu, þar sem liún
hvarf. Þar sá hann ekkert; hann kallaði; enginn svaraði
nema kann ske hæðnishlátur til hægri handar; hann
sendi menn sina inn i skóginn til þess að leita, en þeir
komu tömhentir aftur. Innan skamms hélt hann áfram
til bæjarins, þvi að Baynes var nú með óráði.
Meriem hólt 1 eint þangað, er liún hugði að Tantor
hefði haldið, — langt inn 1 skóginn, þar Bem fiiarnir