Alþýðublaðið - 29.03.1924, Blaðsíða 3

ALÞÍfilBLADIfi
3
Og mörg til lasta liggja fetin,
og lítt er hirt um kœrleiksfóvn
og lög og réttur lítiis metinn,
en — lyddur skipa þing og stjórn.
Hver vill atjórnartauma taka
meö trausti og dáð til farBældar
og hverjir biðja, vinna’ og vaka
og verða þjóð til blessunai?
Til j)8a« að sefa sultarkveinið —
þá sendið menn að rækta land,
og krafta alla óspart reynlð,
og eflið þjóðarkærleikB-band.
Ef allir hug í bæn vór beinum
um blessun guðs í líf og verk, —
já, þá mun fækka þyngstu meinum
og þjóðin verða göfg og sterk.
5. E.
Æfintýri.
Einu sinni voru fjörutíu menn.
Þeir höíðu komist í kynni við
verkfræðing, sem var frægur íyrir
brýr, sem íóllu, hús sem eigend-
urnir urðu öreigar í, og stjórn,
sem hann gat ekki myndað.
Fjðrutiu mennina langaði til að
búa sór til mynd af honum. Þeir
fengu sér hvíta pappírsörk og festu
á vegginn Síðan settust þeir nið-
ur og fóru að ræða málið. Peir
skipuðu sér í tvo stóra flokka og
tóku til máls einn eftir annan,
þóttust hver á s nu máli, en end-
urtóku hver annars ummæli aftur
og aftur og samþyktu svo alt í
bróðerni, en vo u engu nær. En
alt af hókk auð pappírsörkin á
veggnum. ?á gekk inn maður og
þar að, sem hún hókk. Hann ieit
af bónni á verkfræðinginn, tók
síðan upp blýant og dró myndina
i fáum, hreinuin og djarflegum
dráttum. FjÖrutíu mennirnir undr-
uðust. Þarna var lifandi eftirmynd
af verkfræðingnum fræga, dregin
umræðulaust af einum manni.
Eann vissi, hvernig átti að
fara að því.
Fað var munurinn.
16. marz.
Evaðar.
Vegna þrengsla og annara or-
saka heflr dregist að birta þetta
æflntýri, sem ætlað var til birt-
ingar um næst síðustu helgi, en
væntanlegá átta lesendur sig á
því enn. Ritstj.
Hvar erii verkin?
Hvar eru verkin? Viltu ei, þjóðin! skoða
viijalaust þing með rifinn trúarskjöld?
Dáðiausir menn á na ilefnunum troða,
me :ast um »bita« og lítiifjörleg vöfd.
Hc finn er dugnr, di apian þingsins sómi.
Dcctar nú lýður fyrii slíkum dómi.
So glega hveríur sannur manndóms-andi,
sannleikans testa’ og dygðum prýddir menn;
alt er að verða óreif unnar fjandi,
atsður fanta- og lydc u-skap f senn.
E>lr:igið er eins, og það er versta meinið.
Þjóðlífið spiliist, — rotnar fyrst við beinið.
7 — 8.
■ ULU—-
Bdgar Hioe Btirrougfa»: Sonui* Tarw»i«*«
oft komu saman austan við þorp Arabanna; hún fór
hart, en hljóðlega. Eina hugsun henna:' var sú, að hún
yrði að flnna Kórak og fara heim með hann með sér;
hún var skyldug til þess að gera það; henni hafði lika
flogið það i hug, að hann væri i hættu staddur; hún
ásakaði sig fyrir að láta sér ekki dettr það fyrr i hug,
— að láta það sitja i fyrirrúmi að fly ;ja Baynes heim,
ef nú Kórak þyrfti hjálpar hennar; hún hafði haldið
áfram langa stund, er hún heyrði apa kalla á félaga
sina.
Hún svaraði ekki, en hraðaði sér enu meira. Nú fann
hun lyktina af Tantor, ,og hún vissi, að hún var á réttri
leið og skamt frá þeim, er hún leitaði að; hún kallaði
ekki, þvi að hún vildi koma að honum óvörum. Alt i
einu sá hún hann; Tantor bar hann i rananum ásamt
með staurnum.
„Kórak!“ kallaði Meriem úr trénu fy.riv ofan hann.
Jafnskjótt snéri fillinn sór við, lét niður byrðina, rak
upp grimdarlegt org og bjóst til þess að verja vin sinn.
Biti kom i háls Kóraks, er hann þekti rödd Meriem.
„Meriem!" kallaði hann loksins.
Stúlkan rendi sér glöð til jarðar og hljóp af stað til
Kóraks til þess að leysa hann, en Tantor setti undir sig
hausinn og öskraði illilega.
„Snúðu við! Snúðu við!“ æpti Kórak. „Hann drepur
þig!“
Meriem stanzaði. „Tantor!" kallaði hún til dýrsins.
„Þekkir þú mig ekki? Ég er Meriem Htia. Ég var vön
að sitja á þinu hreiða baki,“ en fillinn drundi og skók
ógnandi vigtennurnar. Kórak reyndi nð sefa hann, —
reyndi að reka hann burtu, svo að Meriem gæti leyst
sig, en Tantor r ildi ekki fara. Allir menn nema Kórak
voru óvinir; ha,an hélt, að stúlkan ætlaði að meiða vin
sinn, og hann v ídi ekki hætta á það. Heila kluk'kustund
reyndu þau að finna ráð til þess að losna við þessa
óheillavernd, er árangurslaust. Tantor stöð kýr, fast-
ákveðinn i þvi i-Jb láta engan nálgast Kórak.
Alt i einu fa.m Kórak upp bragð. „Láttu, sem þú
farir,“ kallaði i.ann. „Farðu til hlés við okkur, svo að
Tantor finni eki.i lyktina af þér. Eltu okkur svo. Eftir
skamma stund læt ég hann setja mig niður og reyni
að senda hann 1 urtu. Meðan hann er 1 burtu, kemur þú
og skerð A bönc in; hefirðu hnif?
„Já; ég hefi :inif,“ svaraði hún. „Ég fer; — ég held
við getum narrað hann, en vertu eklci of viss; — Tantor
er slægur.“
Kórak brosti, þvi hann vissi, að stulkan sagði satt.
Alt í einu hvarí hún. Eillinn hlustaði og þefaði. Kórak
sagði honum að • taka sig upp og halda áfram. Eftir
augnablik hlýddi hann. Þá var það, að Kórak heyrði
apa öskra i fjarlægð.
„Akút!“ hugsaði hann. „Ágætt! Tantor þekkir Akút
og lofar honum að koma.“ Kórak svaraði apakallinu i
sama tön, en hann lót Tautor halda áfram; okkert
gerði til, þótt bragbið væri reynt. Þeir voru komnir i
rjöður, og Kórak fann greinilega vatnslykt. Þetta var
góður staður og ástæðan ágæt. Hann skipaði Tantor
að setja sig niður og sækja sér vatn i rananum. Dýrið
setti hann i giasið i miðju rjóðrinu; þvi næst sperti
hann eyrun og þefaði i allar áttir, ef vera lcynni, að
hætta væri i nánd, Alt virtist örugt, og hann hólt hrogt