Læknablaðið - 15.06.1984, Page 20

164
LÆK.NABLAÐIÐ
og vitnaði í pví sambandi til orða Vilmundar
Jónssonar, fyrrum landlæknis, árið 1952 á
Alþingi, er hann hvatti til þess, að samræmi
yrði í formi rekstrar og uppfærslu þjónustu,
þannig að væri uppbygging í höndum ríkis-
sjóðs, en rekstur í höndum heimamanna,
sveitarstjórnar, kæmu heimamenn á eftir og
bæðu um rekstrarstyrk.
Skúli sýndi síðan töflu, sem sýndi rekstrar-
kostnað heimilislæknaþjónustu og sjúkrahúsa
í Reykjavík frá 1970-1981 og benti á, að á
þessu tímabili hefði kostnaður við heimilis-
lækningar og læknavakt ekki breytzt frá 1970
til 1981 í nýkrónum. Síðan lýsti hann því yfir,
að Reykjavíkurborg væri að vinna að hug-
myndum um, að gert yrði samkomulag við
starfsfólk heilsugæzlustöðva um aðild þess að
rekstri stöðvanna. Yrði þá fyrirkomulagið
þannig, að ákveðið fjármagn yrði ætlað til
reksturs stöðvar. Ef afgangur yrði, fengi starfs-
fólk að ráðstafa honum. Síðan fór hann
almennt í gerð fjárhagsáætlunar fyrir heilsu-
gæzlustöð í Reykjavík, rakti það lið fyrir lið og
taldi, að auðvelt væri að gera raunhæfa
rekstraráætlun.
Hann bar síðan saman greiðsluhlutfall
Reykjavíkurborgar og ríkis eftir fyrirhugaða
kerfisbreytingu heimilislæknaþjónustu í
Reykjaík. Sagði hann kostnaðarhlut borgar-
innar aukast um 40.2 %, en ríkissjóðs minnka
um 5.9 %. Hann kvað Reykjavíkurborg tilbúna
til að axla þessa auknu byrði, svo og kostn-
aðinn við sjálfa kerfisbreytinguna, en lokanið-
urstöður þeirrar kostnaðaráætlunar lægju
ekki fyrir, en væru sennilega ríkinu í hag. í
framhaldi af þessu ræddi hann um breytingar á
greiðslum til lækna, eftir að heilsugæzlu-
stöðvakerfi yrði komið á. Samkvæmt taln-
ingu tilvísana á heilsugæzlustöðvarnar í Árbæ
og Asparfelli megi ætla, að sérfræðikostnað-
urinn lækki um V3 frá því, sem nú er.
Síðari frummælandinn var dr. Jón Sæmund-
ur Sigurjónsson. Hann flutti fundinum kveðju
þeirra Matthíasar Bjarnasonar, heilbrigðis- og
tryggingamálaráðherra, og Páls Sigurðssonar,
ráðuneytisstjóra í heilbrigðis- og trygginga-
málaráðuneyti, en hvorugur þeirra gat þegið
boð félagsins um að sitja fundinn.
Hann lýsti því yfir í upphafi, að hann talaði
sem leikmaður eða sem áhorfandi, sem væri
þó á vissan hátt þátttakandi í rekstri heilsu-
gæzlustöðva. Hann fjallaði síðan um þá aðila,
sem standa að starfsemi heilsugæzlustöðva,
þ.e.a.s. ríkið og sveitarfélögin, sem annast
reksturinn, starfsfólkið, sem vinnur þjónustu-
störfin, og fólkið, sem nýtur þjónustunnar.
Alþingi íslendinga hefði sett lög um heilsu-
gæzlustöðvar fyrst árið 1973, en síðar hafi hið
sama Alþingi sýnt vissa tregðu á fjármögnun-
inni. Sveitarfélögunum hafi svo verið falið að
sjá um rekstur heilsugæzlustöva, en hins vegar
hafi gleymzt að ætla sveitarfélögunum þær
tekjur, sem nauðsynlegar eru til að standa und-
ir slíkum rekstri. Hann minntist á, að mismun-
ar hafi gætt milli sveitarfélaga, hvað varðar
kostnaðinn, eftir því hvort hægt væri að reka
Frá adalfundi L.Í. í
Reykjavík í september sl.