Árbók Læknafélags Íslands - 01.01.1933, Qupperneq 31

31
kr., sviptingu lækninagleyfis og fangelsi, nema þyngri refsing
liggi við eftir öðrum lögum.
1 sektir skal dæma fyrir minni háttar brot, er ekki telst sann-
að, að það hafi valdið eða ef það er ekki sérstaklega líklegt til
að geta valdið alvarlegu tjóni, hvorki fyrir einstaklinga né þjóð-
félagið i heild sinni.
í hæstu sektir skal dæma, ef um ítrekuð minni háttar brot er
að ræða, eða ef sannað telst, að brotið hafi valdið alvarlegu
tjóni, eða ef það er sérstaklega líklegt, til að geta valdið alvar-
legu tjóni fyrir einstaklinga eða þjóðféalgið i heild sinni. Ef
læknir, eða sá, sem lækningaleyfi hefir, á í hlut, má þá jafn-
framt svipta hann lækningaleyfi.
Lækni og þann, sem lækningaleyfi hefir, má ennfremur svipta
lækningaleyfi, þó að ekki teljist sannað, að brotið hafi valdið
tjóni, ef það er þess eðlis, að það verði að teljast honum sérstak-
lega ósamboðið, svo sem ef um er að ræða röng og villandi
læknisvottorð eða læknisumsagnir að órannsökuðu máli, skottu-
lækningar eða hlutdeild i skottulækningum, lausmælgi um einka-
mál, sem hann hefir komizt að sem læknir, eða alvarlegt hirðu-
leysi eða ódugnað í störfum sinum.
í fangelsi má dæma, ef brotið er þess eðlis, að sannað teljist,
að líftjón eða varanlegt heilsutjón hafi hlotizt af, eða að sér-
staklega líklegt teljist, að það geti orðið sliks valdandi eða haft
víðtækar hættulegar afleiðingar fyrir þjóðfélagið, og heyra þar
meðal annars undir brot á 16. gr.
Lækni og' þann, sem hefir lækningaleyfi, skal svipta lækninga-
leyfi fyrir þau brot, sem dæma má í fangelsi fyrir, eða, ef um
ítrekuð brot er að ræða, sem svipta má lækningaleyfi fyrir.
1 fangelsi skal dæma, ef um ítrekuð brot er að ræða, sem
dæma má í fangelsi fyrir.
Lækna og aðra, sem með brotum á lögum þessum gera öðrum
skaða, svo að sannað teljist, má auk refsinga dæma til sann-
gjarnra sltaðabóta.
Mál út af brotum gegn lögum þessum sæta meðferð almennra
lögreglumála.
19. gr. — Ef landlæknir verður þess var, að læknir eða sá,
sem lækningaleyfi hefir, vanrækir skyldur sínar, fer út fyrir
verksvið sitt eða brýtur í bág við fyrirmæli heilbrigðislaga
landsins, skal hann áminna hann um að bæta hegðun sína.
Nú kemur áminningin ekki að haldi, eða sé um einhverja
óhæfu að ræða viðkomandi læknisstörfum, og ber þá landlækni
að kæra málið fyrir ráðherra. Getur þá ráðherra úrskurðað, að
viðkomandi skuli sviptur lækningaleyfi, en skjóta má hann þeim
úrskurði til dómstólanna.
20. gr. — Nú telur landlæknir, að læknir, eða sá, sem lækn-
ingaieyfi hefir, hafi sýnt, að hann uppfylli ekki lengur þau skil-
yrði, sem krafizt var, er hann fékk lækningaleyfi, svo sem vegna
bilunar á andlegri eða líkamlegri heilsu, sem gerir hann litt
hæfan, óhæfan eða hættulegan við störf sín, enda verði hann
ekki án þess fenginn til að hætta þei'm, eða vegna dyrkkjuskap-
aróreglu eða eiturlyfjanotkunar, eða vegna þess að hann hafi
kynnt sig að alvarlegu hirðuleysi eða ódugnaði í störfum sín-
um, og skýrir hann þá rikisstjórninni frá málavöxtum. Ráðherra
leitar álits læknadeildar hásltólans, og ef hún fellst á álit land-