Alþýðublaðið - 21.11.1919, Blaðsíða 3

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
3
$áskalegur Jlokkur.
(Aðsent.)
Þar sem eg heyri dagl. meiin
tala uxn Bolsivisma, en hafa jafn-
framt enga hugmynd um hveijir
era hinir söunu Bolsiv., þá ætla
eS að leyfa mér að gefa alþýðu
uPplýsingar um það.
Eins og þeir menn vita, sem
nokkuð lesa, þá var það keisari
°g auðvaldið sem kom hinni miklu
heimsstyijöld á stað, og eins er
Pað hér. Sjálfstjórn og hennar
fylgifiskar, sem eru hinir sönnu
Eolsiv, þeir hafa ekki vopnin til
að setja á verkam. og alþýðu, en
nota í þess stað allskonar þrælk-
Un á sjó og landi, sbr. rithátt
^'gurðar frá Blöndugerði í Vestm.
1 Morgunbl. í sumar. Þessurn flokk
fylgir hinn sanni skríll bæjarins,
slæpingjar og letingjar sem ekk-
ert nenna að gera annað en sjúga
þeninga út úr alþýðu, og fara um
nætur um bæinn berandi burðar-
stóla með óhljóðum og væli, marg-
lr hverjir meðlimir hins óþarfasta
felags, tuðrufélagsins. Þetta eru
Eolsiv. og sannur skríll, sem von-
andi er að Morgunbl. sjái um að
ekki dafni í bænum þjóðinni til
skammar.
Hörður vitri.
Aih. Er ekki nafnið Bolsivíkar
°f gott á þá?
Prakkar og baanhrByfiDgiD.
Pranskir vínræktendur líta ekki
séilega hýru auga hina vaxandi
kannhreyfingu. Þeir vita það, að ef
henni eykst svo fyigi, sem raun
kefir á orðið síðustu árin, er at-
Vlnnuvegur þeirra eyðilagður eftir
örfá ár. Þeir hafa þess vegna
^yndað félagsskap með sér, til
vinna á móti hreyfingunni, og
eiga yfir talsverðu fé að ráða.
^eir hafa samt séð fram á það,
ekki muni hægt að stöðva
kindindisbaráttuna eða taka fyrir
afskifti af hálfu hins opinbera,
að takmarka áfengisnautnina.
ess vegna hafa þeir tekið upp
Þa aðferð, að reyna að veikja
bannhreyfinguna og beina henni
inn á aðrar og þá þeim meinlitlar
brautir. Þeir vilja nú helzt fá því
til leiðar komið, að sem flestar
þjóðir taki upp „Bratts-aðferðina“,
að skamta mönnum eftir bókum
vissan skamt á mánuði. Bessa að-
ferð hafa Svíar haft nú í nokk-
ur ár, og dómar manna um hana
verið mjög misjafnir. Nú hefir
staðið 1 samningum milli stjórnar
Frakka og Svía um það, að Svíar
beiti ekki svo hörðum lagaboðum,
að þau verði tií hnekkis vínfram-
leiðstu Frakka einkarlega. Auðséð
er á öllu þessu, að fylgismenn
Bakkusar gamla eru farnir að
æðrast.
Jón.
St. jeanne Vfitc.
Eftir Mark Twain í Harpers
Magazin. Lausl. þýtt.
(Frh.).
f sáiarlífi hennar finnum við
einn þátt enn, sem skapar henni
sérstöðu og útilokar allan sam-
jöfnuð. Oft hafa uppi verið óinn-
blásnir spámenn, en hún er sá
eini, sem hætti sér svo langt í
spádómum sínum, að hún lýsti
atburðunum út í yztu æsar, og
tilnefndi auk þess stað og stund,
þegar þá skyldi að höndum bera,
og — spádómar hennar rættust.
í Vancoulers sagði hún, að hún
yrði að fara til kohungsins, verða
hershöíðingi hans, brjóta á bak
aftur vald Englendinga og krýna
einvaldsstjóra sinn — „í Rheims“.
Alt átti þetta að ske „næsta ár“
og það varð líka. Mánuði áður en
hún fékk fyrsta sárið, sagði hún
fyrir um það og lýsti því hvernig
það mundi verða og hvaða mán-
aðardag hún mundi fá það. Og
þessi spádómur var bókfærður
þrem vikum áður en atburðurinn
varð, en hún endurtók hann að
morgni þess dags, sem hún særð-
ist á, og hann rættist áður en
dagurinn var að kveldi kominn. í
Tours sagði hún að herþjónusta
sín mundi standa yfir í eitt ár—
og það rættist. Hún sagði fyrir
um píslarvætti sitt þrem mánuð-
um áður en hún var tekin af lífi.
Og enn reyndist spádómur hennar
íéttur. Þegar hún var í fangelsinu
og Frakkland virtist með öllu fall-
ið í hendur Englendingum, þá
staðhæfði hún tvivegis fyrir fram-
an dómarana, að aður en sjö ár
væru liðin, mundu Englendingar
biða stærri ósigur, heldur en þá
er þeir mistu Orleans. Og það
skeði áður en fimm ár voru liðin,
þá féll París. Aðrir spádómar
hennar reyudust einnig sannir,
bæði að því er snerti sjálfa at-
burðina og hinn tiltekna tíma.
Hún var ákaflega trúhneigð, og
hún trúði því, að hún umgengíst
engla á khverjum degi og sæi þá
augliti til auglitis. Og hún trúði
því, að englarnir færðu henni ráð,
huggun og hvatningu í mótiætmu
og að þeir flyttu henni skiparrir
beint frá guði. Hún trúði því inni-
lega, að opinberanir ogj„raddir“
hennar kæmu beint frá himnunT;
og engar dauðahótanir gatu fælt
þessa sannfæringu úr hennar
trygga hjarta. Lund hennar var
hrein, fögur og blat.t áfram;; það
lýsir sér í skýrum og Ijósum dratt-
um í málsskjölunum frá Rouem
Hún var blíðlynd og hrífandi, við-
kvæm; hún elskaði heimili sitt
og vini og lifið í litla sveitaþoip-
inu sínu; henni leið 7lla ef hún
sá kvalir og þjáningar, því hún
var full meðaumkvun. Hún gat.
gleymt sinum frægasta sigri við
það, að taka höfuð deyjandi óvinar
í kjöltu sér til þess að hjúkra
honum og hughreysta hann, með
viðkvæmum orðum. Og á þeim
tíma, sem alltítt var, að fangar
væru teknir af lifi, beitti hún sér
djarflega fyrir því, að frelsa lif
sinna fanga, og að þeim skyldi
ekkert mein gert. Hún var fús
til að fyrirgefa, óeigingjörn og
göfuglynd. Á henni var enginn
blettur, ekkert auðvirðingarmerki.
Og hún var alt of göfug og ástúð-
leg smámey, þvi þegar hún særð-
ist fyrsta sinni, bvarð hún hrædd
er hún sá blóðið renna úr brjósti
sér; en hún var Jeanne d’ArcI
því þegar hún varð þess vör, að
herforingjar hennar gáfu merkí
um undanhald, þá reis hún iðr-
andi á fætur, stýrði orustunni og
tók vígið með áhlaupi.
(Frh.).