Hermes - 01.12.1960, Blaðsíða 5

var þáttur sem nefndur var hjóna-
þáttur, en þar stóðu trúlofuðu pör-
in í eldinum miðjum, sem oftar.
Þáttur þessi var í því fólginn að
herrann var sendur fram, meðan
daman var spurð um ýms atriði
varðandi samband þeirra og kynn-
ingu. Síðan var herrann kallaður
inn og spurður sömu spurninga.
Voru svörin í mörgum tilfellum œði
mismunandi, og var mjög spaugi-
legt að sjá hve hann var vandræða-
legur er hann var að gizka á til að
losa sig úr klípunni. Þau hjónaefni
sem samstilltust svörin höfðu, fengu
sem verðlaun veglegan lampa.
Svo kom kynnirinn á ný og
mælti:
„Jæja, þá ætla ég að segja ykk-
ur einn jróðan", en þarna fékk
hann hlátursgusu framan í sig, því
þetta var sá albezti, sem hann hef-
ur sagt. Kútveltist nú hangikjöt-
ið í maganum af hlátrinum. Næsta
atriði var smá leikæfing, er efni-
legur leikstjóri sá um, og var hann
svo tungulipur að hann fékk leik-
endurna að gera nákvæmlega það
sem hann sagði þeim, en það hefðu
fáir aðrir getað gert. í lokin fylgdi
svo bráðskemmtileg smásaga. Þar
með var þessum mjög svo góðu
skemmtiatriðum lokið, að undan-
skildum dansinum. En áður var
smáhlé sem notað var fyrir kaffi-
drykkju og kökuát, svona til að
laga svolítið um hangikjötið sem
allt hafði farið í rugling, af hlátr-
inum. Hljómsveit SVS frá vetrin-
um áður lék fyrir dansinum, varla
var á betri hljómsveit kosið því allt
voru þetta snillingar á sínu sviði
hvort sem var heldur með hljóð-
færi, munninn eða eiginlega hvað
sem var. Dunaði nú dansinn með
ýmsum afbrigðum af miklu fjöri
fram undir morgun, og var rétt
búið að slíta honum við sólarupp-
komu. Var þá mörgum orðið títt
hugsað til kærustunnar sinnar, sko
sængurinnar, og ekki leið á löngu1
þar til þeir voru sofnaðir undir
henni. En nokkrir voru þó svo mik-
il náttúrubörn, að þeir gátu ekki
fengið af sér að sofa í svo dásam-
legu veðri, og fengu sér þess vegna
gönguferð um nágrennið, og óhætt
er að segja að nokkrir hafi farið nið-
ur að vatni í róðrarferð. En um
morguninn sáu þeir síðbúnustu og
þeir árrisulustu mjög svo skemmti-
lega sjón í sófanum niðri á gang-
inum. Þar sváfu tveir stórkarlar
báðir með höfuðin til fóta og all-
ir brenglaðir og hrutu svo hroða-
lega að undir tók x húsinu, og
vöknuðu þeir við vondan draum,
er menn voru að skemmta sér yfir
þessari sjón. Um kl. 12 á hádegi
voru allflestir komnir í ró svo mátu-
legt þótti að hringja í hádegisverð.
Upp úr klukkan tvö hófst svo aðal-
fundur Nemendasambandsins. Á
fundinum voru framin hin venju-
legu aðalfundarstörf. Form. sagði
sögu þess og gerði grein fyrir starf-
seminni, ritari las upp fundargerð
síðasta fundar, reikningarnir lagð-
ir fram, stjórnin var að mestu leyti
endurkosin, og nýjir félagar voru
teknir inn, en það voru allir þeir
sem útskrifuðust þetta vor. Eftir
fundinn flutti svo gestur mótsins,
Hendrik Ottósson, fréttamaður Rík-
isútvarpsins, mjög fróðlegt og
skemmtilegt erindi, sem mikill feng-
ur var í. Var nú farið að líða að
mánudegi og mótslitin að nálgast.
En tíminn var samt ekki svo naum-
ur að ekki veittist tími til að taka
smá knattspyrnuleik. Um kl. 10.00
síðdegis var svo haldið til Reykja-
víkur og komið þangað tveim tím-
um eftir miðnætti, og hélt þá hver
til síns heima. Þar með voru tveir
skemmtilegir dagar liðnir og heyrðu
nú aðeins úrvalsflokki minning-
anna til, en var líka tveim dögum
styttra í næsta Nemendamót Sam-
vinnuskólans á sumri komanda.
MagnHar
HERMES
5