Morgunblaðið - 21.01.2012, Blaðsíða 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. JANÚAR 2012
fyrir allt og allt. Blessuð sé ykk-
ar minning.
Valdísi, Magnúsi og fjölskyld-
um þeirra vottum við innilega
samúð okkar.
Gunnar Ólafsson og
fjölskylda, Keflavík.
Þegar voraði fór mikil óþreyja
að grípa mann. Maður gat ekki
beðið eftir því að komast í sveit-
ina. Ég lagði áherslu á að kom-
ast fyrir 8. júní, þá átti ég af-
mæli. Og enginn hélt
skemmtilegri afmælisveislur en
Hebba. Ég man svosem ekki hve
sortirnar voru margar sem hún
bakaði eða hvort maður fékk al-
vöru súkkulaði eða bara Nesk-
vikk. En að sitja í öndvegi (ann-
ars frátekið fyrir aldursforseta!)
innan um alla þessa Villa og
Kalla, Stúlla og Halla, Hadda og
Badda, það var hamingjan. Eitt
sinn fæddist kálfur á afmælis-
daginn minn. Það var kvíga og
Hebba skírði hana umsvifalaust
Gunnlaugsínu. Varð hún síðar
ein besta mjólkurkýrin í gjörv-
öllum Skagafirði og þótt víðar
væri leitað. Svenni var óheppn-
ari; á afmæli hans fæddist bola-
kálfur sem var nefndur Sveinn,
og var lógað skömmu síðar. Hal-
ann af honum hirti ég og ætlaði
að færa systur minni sem pels,
en það er önnur saga.
Á Brekku urðum við allir
bolsévikkar. Öllum var gert að
færa Hebbu allt það sælgæti
sem barst frá ömmum og ætt-
ingjum og því var svo skipt jafnt
á milli manna: Eftir hafragraut-
inn stóð skál með bolsíum eða
öðru nammigotti á eldhúsbekkn-
um og var einn moli á mann.
Hvort jafnræði var með öðrum
sætindaúthlutunum veit ég ekki,
en ófáum kleinunum og pönnu-
kökunum stakk Hebba heimul-
lega að mér og hvíslaði: „Ekki
segja neinum frá!“
Óskar og Hebba voru
skemmtilegt fólk og það var
gaman að vera hjá þeim í sveit.
Ég var fimm sumur þar og hefði
gjarna viljað vera oftar og leng-
ur. Þau stjórnuðu þessu stóra
heimili með gæfulegu sambandi
af strangleik og mildi. Hebba sá
aðallega um húsið og garðinn en
Óskar um skepnurnar og jörð-
ina, en þau voru þó ekki bibl-
íuföst á verkaskiptinguna og
hjálpuðust að í hvívetna. Fegurri
garður er vandfundinn en á
Brekku og skógræktin þar vek-
ur athygli allra sem fram hjá
fara.
Ungu sumargestirnir fengu
að kynnast öllum algengum
sveitastörfum áður en þau urðu
tækninni að bráð. Kýrnar voru
handmjólkaðar, túnin handrökuð
og ærnar rúnar með klippum.
Eitt sinn sendi pabbi mig norður
með forláta rafknúna Phillips-
hárskurðarvél. Taldi hann rétt
að Bjössi rakari á Hjarðarhag-
anum sæi um snyrtinguna á fjöl-
skyldunni en hugsanlega gæti
Óskar beitt þessu á féð, eða
hvað? Sennilega reyndist það
torvelt en þess í stað gerðu
Hebba og Óskar áhugaverðar
tilraunir með nýsköpun í klipp-
ingum á okkur strákunum, löngu
áður en pönkarar þorðu að ex-
perimenta með sínar frísöringar
í heitu löndunum. Voru laugar-
dagssundferðir Brekkumanna til
Varmahlíðar þetta sumarið
helsta aðdráttarafl sveitarinnar.
Hebba var einstaklega blíð og
þolinmóð kona. Það hefur verið
ærið verk að ganga urmul ungra
barna nánast í móðurstað sum-
arlangt, og í mörg horn að líta.
Einn var handleggsbrotinn, ann-
ar pissaði undir, sumir myrk-
fælnir en aðrir óttuðust Bólu-
Hjálmar umfram aðra drauga.
Og allir söknuðu mömmu. Öllum
þessum þörfum sinnti Hebba.
Það var gaman að heimsækja
þau á ferð um hringveginn; það
var svolítið eins og að heilsa
uppá aldraða foreldra.
Það er bjart yfir minningu
Hebbu og Óskars.
Gunnlaugur Johnson.
✝ Arndís Sigríð-ur Sigurð-
ardóttir fæddist í
Birtingaholti í
Hrunamannahreppi
21. júlí 1930. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suður-
lands 10. janúar
2012 eftir skamm-
vinn veikindi. For-
eldrar Arndísar
voru Sigríður Sig-
urfinnsdóttir, fædd í Keflavík
1906, d. 1983, og Sigurður
Ágústsson, fæddur í Birt-
ingaholti 1907, d. 1991. Systkini
Arndísar eru Ásgeir, f. 1927, d.
2009, Ásthildur, f. 1928, Sig-
urfinnur, f. 1931, Ágúst, f. 1936,
Magnús Helgi, f. 1942 og Móeið-
ur Áslaug, f. 1943, d. 2002.
Arndís giftist hinn 16. maí ár-
ið 1953 Skúla Gunnlaugssyni, f.
25. október 1927. Foreldrar hans
voru Gunnlaugur Magnússon
fæddur í Hallkelsstaðahlíð í Kol-
beinsstaðahreppi, 1897, d. 1955,
og Margrét Ólöf Sigurðardóttir
fædd á Litla-Kálfalæk í Hraun-
hreppi 1906, d. 1989. Börn Arn-
dísar og Skúla eru 1) Sigríður, f.
1954, eiginmaður hennar er
Bergey, c) Fjölnir. Lang-
ömmubörnin eru 9.
Arndís ólst upp í Birtingaholti
og gekk í Barnaskólann á Flúð-
um. Hún tók landspróf frá Hér-
aðsskólanum á Laugarvatni árið
1949. Arndís og Skúli stofnuðu
nýbýli í Miðfelli 4 í Hrunamanna-
hreppi og stunduðu búskap í 40
ár þar til Grétar sonur þeirra og
Elísabet hans kona tóku við
búinu.
Alla tíð var Arndís mikil fé-
lagsmálamanneskja. Hún tók
virkan þátt í starfi ungmenna-
félags Hrunamanna á yngri ár-
um, stundaði frjálsar íþróttir og
lék í mörgum leiksýningum sem
voru settar upp. Hún gekk ung í
kvenfélag Hrunamannahrepps
og var formaður um skeið. Einn-
ig var hún félagi í Garðyrkju-
félagi Íslands og starfaði með
Sambandi sunnlenskra kvenna.
Þegar árin færðust yfir tók við
starf í Félagi eldri borgara í
Hrunamannahreppi og var hún
formaður þess um tíma, auk þess
að starfa með Landssambandi
eldri borgara. Frá unglingsaldri
söng hún með kirkjukór Hrepp-
hólakirkju og urðu árin 50 sem
hún söng þar. Að auki söng hún
með Flúðakórnum, Söngfélagi
Hreppamanna, Þjóðhátíðarkór
Árnesinga og að lokum með kór
eldri borgara í sveitinni sinni.
Útför Arndísar fer fram frá
Skálholtskirkju í dag, 21. janúar
2012, og hefst athöfnin kl. 14.
Bjarni Ásgeirsson,
f. 1950, börn henn-
ar og fyrri eig-
inmanns hennar
Hermanns Norð-
fjörð eru a) Skúli
Þorsteinn Norð-
fjörð, b) Axel Finn-
ur Norðfjörð, c)
Rakel Dögg Norð-
fjörð. 2) Grétar
Gunnlaugur, f.
1957, eiginkona
hans er Elísabet Sigurðardóttir,
f. 1958, dætur þeirra eru a)
Hanna Björk, b) Sigríður, c)
Auður. 3) Móeiður, fædd 1960,
maður hennar er Sigurður Bald-
vinsson, f. 1949, dóttir þeirra er
Arndís Ása. 4) Svanhildur, f.
1963, sonur hennar og Andrei
Neacsu er Ragnar Mar. 5) Her-
dís, f. 1970, eiginmaður hennar
er Stefán Stefánsson, f. 1966,
börn þeirra eru, a) Birgitta, b)
Ingi, dóttir Stefáns er c) Rósa. 6)
Hildigunnur, f. 1972, eiginmaður
hennar er Pálmi Pálsson, f. 1970,
börn þeirra eru a) Páll, b) Pétur,
c) Agnes, d) Eydís. 7) Kristjana,
f. 1975, eiginmaður hennar er
Freyr Ólafsson, f. 1974, börn
þeirra eru a) Ólafur Fjalar, b)
Kveðja til móður.
Ó, heita og margreynda móðurást,
milda og sterka, sem aldrei brást,
og Drottins vors dýrasta gjöfin.
Hve lík er hún elsku lausnarans,
er leiðarstjarna hvers einasta manns,
er lýsir um hauður og höfin.
Hún hugsar ekki’ um sinn eigin hag,
en öllu fórnar, og nótt og dag
ég veit, að hún vakir og biður.
Hún heyrir barnanna hjartaslátt
og hlustar og telur hvern andardrátt,
hún beygir sig bljúg að þeim niður.
Hún kyssir þau, vaggar þeim blítt í
blund,
hún brosir og grætur á sömu stund,
að brjósti sér viðkvæm þau vefur
og veitir þeim af sínu lífi líf,
er ljós þeirra, vernd og bezta hlíf.
Hún er engill, sem Guð oss gefur.
Guð blessi þig, móðir, í gleði og þraut,
og geislar frá himins stjörnu braut
þér lýsi um ófarin árin.
Og sál þín gleðjist við hjarta hans,
vors hjartkæra, góða frelsarans,
er skilur bezt tregann og tárin.
(Sumarliði Halldórsson)
Með innilegu þakklæti til móð-
ur okkar, sem alla tíð umvafði fjöl-
skylduna sína ást og umhyggju.
Algóður Guð umvefji hana kær-
leika sínum og ljósi í nýrri veröld.
Sigríður, Grétar,
Svanhildur, Móeiður, Herdís,
Hildigunnur og Kristjana.
Ég vil minnast tengdamóður
minnar, Arndísar í Miðfelli í
Hrunamannahreppi.
Það er sennilega að síga í 25 ár
síðan ég vissi fyrst af þessari
konu. Ég, sem strákur í Landeyj-
um, var orðinn forvitinn um stelpu
uppi í Hreppum. Án Facebook og
Google var hjálpin næst í Sunn-
lenskum byggðum. Ég fletti upp í
„Tungur, Hreppar, Skeið“. Þar
fann ég svarthvíta mynd af Skúla
bónda og Arndísi. Ártölin
stemmdu tæplega, Arndís fædd
’30, Skúli ’27, stelpan ’75. En
Sunnlenskar byggðir sviku ekki,
þetta reyndust vera foreldrarnir.
Ferðum fjölgaði í Hreppa.
Laumuspil breyttist í opinbert
samband. Gifting. Arndís var orð-
in tengdamóðir mín.
Hver var þessi kona?
Í fallegum ævintýrum er sagt
frá höfðingjum, kóngum og
drottningum. Sagt er frá merku
og glæsilegu fólki. Virðing, fágun,
viska og sjarmi. Höll og hallar-
garður þar sem tekið er á móti
gestum og gangandi af höfðings-
skap. Borð svigna undan kræsing-
um.
Minningin um Arndísi er minn-
ing um höfðingja. Geislandi konu
með glæsilegan hallargarð (svo
ekki sé talað um prinsessurnar).
Arndís var alin upp í Birtinga-
holti í Hrunamannahreppi. Heim-
ili sem var hlaðið af menningu.
Þaðan hafa komið frumkvöðlar,
menntamenn, listamenn, stjórn-
málamenn og framúrskarandi
bændur.
Tengdamamma fékk enda
margvíslega hæfileika í arf. Hún
gat leikið og sungið, stjórnað og
stafsett, ræktað og ráðlagt öðrum
betur. Arndís hefði getað haslað
sér völl hvar sem er.
En tengdamamma vissi hvað
hún vildi. Grasið var ekki grænna
hinum megin við Stóru-Laxá.
Arndís fann sinn draumaprins í
sveitinni. Höllin reis. Hallargarð-
inn ræktaði hún sjálf. Upp komu
blóm og ber, runnar og rósir.
Brekkurnar fyrir ofan Miðfells-
hverfið klæddi hún trjám. Hún
sinnti búskap og kom upp börn-
unum sjö.
Ég þekkti Arndísi síðustu tutt-
ugu ár hennar. Frásagnargáfan
var á sínum stað og minnið magn-
að. Líkt og hún myndi hvern dag.
Hvert var farið, hvar var staðið,
hver sagði hvað.
Mér eru eftirminnilegar sögur
af lífi, búskap, bruna og uppbygg-
ingu í Birtingaholti. Sögur af kór-
starfi og kvenfélögum, frjáls-
íþróttum og Framsókn. Það voru
Noregsferðir, ferðalög um fjöll og
dali. Laugarvatnsdvölin, vinirnir,
Systa og kjallarinn í Garði. Allt
þetta lifnaði við þegar Arndís
sagði frá.
Lokakaflinn í ævintýri Arndís-
ar í Miðfelli hefur verið skrifaður.
Á kveðjustund er ég þakklátur
fyrir að hafa fengið að kynnast
höfðingjanum tengdamóður
minni. Það þarf ekki kórónu úr
gulli til að vera eftirminnilegt
stórmenni.
Freyr Ólafsson.
Kveðjustund sem þessi er ást-
vinum erfið og minningar hellast
yfir og auka á táraflóðið í mestu
sorginni. En sorgina má sefa með
því að samgleðjast Dísu yfir far-
sælli ævi sem elskaðri eiginkonu
til sextíu ára, móður sjö barna,
tengdamóður, ömmu og lang-
ömmu.
Skúli og Dísa er, að manni
finnst, orðhending sem ekki er
hægt að slíta í sundur því svo sam-
rýnd hjón hafa tengdaforeldrar
mínir verið í leik og starfi alla tíð.
En svona er víst lífið, þér er
skammtaður tími til að leysa
ákveðin verkefni. Sumum tekst
þetta vel og öðrum lánast það
ekki. Dísa leysti sín verkefni vel
og urðu þau mikil og mörg. Henni
auðnaðist einnig að eiga góð tutt-
ugu ár frá því að hafa komið
yngsta barninu á legg og njóta efri
áranna með bónda sínum við ýmis
áhugamál og félagsstörf.
Hún fer því héðan hnarreist
með fullt hús stiga og skilur eftir
sig samheldinn og frískan hóp
fólks sem mótast hefur af hennar
eljusemi, dugnaði og lífsgleði.
Rúm tuttugu ár eru síðan ég
fór að koma reglulega að Miðfelli
og kynntist þeim hjónum, var
spurður hverra manna og hvaðan
ég væri og boðinn velkominn inn á
heimilið og upp úr því inn í fjöl-
skylduna, þó svo að maður hafi nú
ekki alltaf verið gáfulegur eða á
ferðinni á hefðbundnum heim-
sóknartímum. En þar sem maður
finnur fyrir væntumþykju þar líð-
ur manni vel og þannig hefur mér
alltaf liðið í Miðfelli.
Ég kveð Dísu tengdamóður
mína með þakklæti fyrir alla þá
hlýju sem hún hefur veitt mér frá
því ég hitti hana fyrst, fyrir að
vera börnunum okkar Hildigunn-
ar svona einstaklega góð og ástrík
amma, fyrir að hafa orðið svona
stór og áhrifamikill hluti af mínu
lífi.
Hvíl í friði kæra Dísa.
Pálmi Pálsson.
„Enginn veit hver annan gref-
ur,“ segir gamalt máltæki.
Þetta hvarflaði í hug mér þegar
bróðir minn hringdi og tilkynnti
mér lát Dísu, systur okkar.
Hún Dísa, þessi magnaða per-
sóna, hélt ég að yrði allra kerlinga
elst, svo vel sem hún virtist á sig
komin, þótt komin væri á níræð-
isaldurinn. Það var Dísa raunar
alltaf, glæsileg í framgöngu og
fasi, búin miklum mannkostum,
heilsteypt í hvívetna.
Við vorum á svipuðu reki, við
Dísa, hún ári eldri, stjórnsöm og
ákveðin og þótt kastaðist í kekki,
sem títt er hjá systkinum, urðum
við því samheldnari sem unglings-
árin liðu.
Það er ljúft að minnast þeirra
góðu tíma þegar íþrótta- og fé-
lagslíf var með hvað mestum
blóma í sveitinni okkar. Í þeim
hópi bar Dísu hátt, með sínum
mörgu íþróttasigrum á héraðs- og
landsmótum ungmennafélaganna.
En þótt líkamlegt atgervi hennar
væri mikið var hið andlega ekki
síðra. Námshestur góður og fé-
lagslynd. Hún var hagorð, þótt
hún léti lítið á því bera. Í einu ljóði
sínu, sem hún orti um samkomu-
staðinn góða, Álfaskeið, minntist
hún á „íþróttagarpinn góða“ sem
mun hafa verið henni þá þegar
hugleikinn, enda átti hann eftir að
verða henni elskulegur samferða-
maður í 60 ár.
Það var ekki langt að fara frá
Birtingaholti að Miðfelli en þar
stofnuðu þau Dísa og Skúli Gunn-
laugsson nýbýli sitt og áttu þar
heima alla tíð síðan við mikið
barnalán og hagsæld.
Óþarft er að fjölyrða hér um
búskap og brauðstrit en eins skal
getið um samferð þeirra góðu
hjóna. Það er ást þeirra beggja á
landinu sínu. Flestum sínum frí-
stundum, sem í upphafi hafa nú
varla verið margar, eyddu þau í
ferðalög um landið, ekki síst um
öræfi og fáfarnari slóðir.
Alltaf á góðum bílum, sem
hægt var að komast það sem á
annað borð var bílfært.
Það er alltaf mikils virði að
kunna að njóta fegurðar. Fegurð-
ar náttúrunnar og góðs mannlífs.
Þar, sem í öðru, voru þau hjón
samhent.
Það er alltaf sárt að missa góða
vini og samferðamenn. En það, að
kunna að njóta fegurðar minning-
anna, er eins og að upplifa björt-
ustu stundir hins liðna.
Sigurfinnur Sigurðsson.
Elskuleg föðursystir okkar,
hún Dísa í Miðfelli, er nú komin til
nýrra heimkynna. Við systurnar
erum svo lánsamar að tilheyra
samheldnum frænkuhópi þar sem
dætur Dísu og Skúla eru stór hluti
okkar. Þar ríkir væntumþykja
sem endurspeglast af samheldni
foreldra okkar frænkna í gegnum
árin. Á samverustundum okkar
minnumst við gjarnan á liðna tíð
og ber þá oftar en ekki á góma
dýrmætar minningar um hana
ömmu okkar í Birtingaholti. Hún
Dísa var svo lík henni ömmu, ekki
bara í útliti heldur hafði hún sömu
hjartahlýjuna og umhyggjusem-
ina. Henni var umhugað um
frændgarð sinn og kom jafnan
færandi hendi með Skúla sínum
að líta á nýbakaða foreldra og
bjóða lítið barn velkomið í heim-
inn.
Elsku Skúli, Sigríður, Grétar,
Móeiður, Svanhildur, Herdís,
Hildigunnur, Kristjana, börn og
tengdabörn. Við biðjum góðan
Guð að leiða ykkur og styrkja í
sorginni.
Megi ljóðið hans afa hug-
hreysta ykkur, það birtir upp um
síðir.
Það hljóðnar svo margt, þegar haustar
að
og héla á blómið sígur,
sem eftir sumarsins sólskinsbað
í sárum til jarðar hnígur.
En vissan er ljúf: eftir vetrarblund,
er vorbjartir dagar hlýna,
þá mun það einhverja morgunstund
á móti þér aftur skína.
(SÁ)
Með þakklæti og virðingu
kveðjum við elskulega frænku.
María og Ragnheiður Guðný
Magnúsdætur.
Látin er merk og mæt kona,
Arndís S. Sigurðardóttir í Miðfelli
4 í Hrunamannahreppi, fædd og
uppalin í Birtingaholti hér í sveit.
Hana hef ég (Jóhannes) þekkt
nánast síðan ég fyrst man eftir
mér. Árið 1953 giftist hún frænda
mínum, Skúla Gunnlaugssyni í
Miðfelli, og stofnuðu þau nýbýlið
Miðfell 4 og bjuggu þar af mynd-
arskap allan sinn búskap. Þau
eignuðust sjö börn, einn son og
sex dætur sem öll eru hið mesta
myndarfólk sem og allir þeirra af-
komendur. Arndís var vel gerð
kona og hæfileikarík. Hún náði
góðum árangri í íþróttum á sínum
yngri árum og keppti m.a. á
íþróttamótum Skarphéðins og
landsmótum UMFÍ uns við tók
búskapur og barneignir. Þau
hjónin höfðu mikið yndi af að
ferðast, ekki síst um hálendi Ís-
lands og vorum við hjónin iðulega
með í slíkum ferðum ásamt fleiri
vinum og vandamönnum. Einnig
mætti nefna ferðir til Noregs og
Færeyja, sem voru einstaklega
vel heppnaðar. Þá voru einnig í
seinni tíð vel heppnaðar ferðir Fé-
lags eldri Hrunamanna, en Arndís
var í mörg ár formaður í þeim
ágæta félagsskap. Fyrir öll okkar
miklu samskipti fyrr og síðar vilj-
um við hjónin þakka af heilum hug
og vottum Skúla og börnum og
barnabörnum og hinum fjölmörgu
afkomendum einlæglega samúð.
Hrafnhildur og Jóhannes,
Syðra-Langholti.
Oft er erfitt að trúa sannleik-
anum. Það gerðist hjá mér er
fregn barst af andláti minnar
kæru vinkonu Dísu í Miðfelli, Dísu
í Birtingaholti eins og hún var
jafnan kölluð á yngri árum. Við
urðum nánar vinkonur í Héraðs-
skólanum á Laugarvatni og síðan
hefur innri þráður ekki slitnað.
Fjarlægð varð á milli okkar er við
stofnuðum heimili, hún var áfram
í sinni sveit en ég fluttist til Húsa-
víkur. Ávallt er við hittumst hefur
það verið sama gleðistundin og
skríkjandi hláturinn hennar sem
réð ríkjum í okkar allt of fáu sam-
verustundum. Ég á mynd í mínum
huga sem ég geymi og mun minn-
ast allt mitt líf. Landsmót UMFÍ á
Laugarvatni 1966 í glampandi sól
og miklum hita. Hátíðardagskrá
var að hefjast. Ung kona kona
stígur á pall klædd íslenskum
skautbúningi, horfir fram og flyt-
ur ljóð, mörg erindi, reiprennandi.
Þessi glæsilega kona var auðvitað
engin önnur en hún Dísa í Birt-
ingaholti. Það er myndin mín.
Hún var einstakur persónuleiki
og eftir hana liggja djúp spor bæði
í hennar heimabyggð og víðar. Ég
þakka af alhug og öllu mínu hjarta
okkar samskipti elsku Dísa mín.
Ég mun alltaf taka þig til fyrir-
myndar. Elsku Skúli. Missirinn er
mikill en dýrmætur fjársjóður
ykkar beggja, „afkomendurnir“,
er stór og glæsilegur. Kærleikur
og hlýja umvefji þig.
Samúðarkveðja.
Védís Bjarnadóttir (systa).
Það bærist alltaf í brjósti hljótt,
það ber þér lífsvökvann dag og nótt.
Á öllum stundum með traustan takt,
það tekur slögin á ævivakt.
Og hindrun ýmsa á æviferð
það yfirstígur með sinni gerð.
En mynd þíns hjarta er mildin sterk
og máttur þess lífsins kraftaverk.
Í huga mínum er hjartans mál
það heila’ og fagra í þinni sál.
Jafnt ástin ljúfa sem hugsjón há
er hjarta bundin og Guði frá.
(Hjálmar Jónsson)
Kær vinkona er farin í síðustu
ferðina sína. Með þakklæti í huga
kveðjum við hana og minnumst
allra góðu stundanna í samferð og
náinni sambúð í yfir 60 ár. Tíu
fyrstu árin bjuggum við þröngt á
sama loftinu og aldrei bar skugga
á og aldrei varð misklíð þó að
börnin væru orðin mörg á báðum
heimilum. Ótrúlegt en satt. Síðan
hvor í sínu húsinu, alltaf var sama
vináttan og hjálpfýsin. Gaman í
saumaklúbbnum og á ættarmót-
um í Miðfelli.
Innilegar samúðar- og
kærleikskveðjur til ykkar allra frá
og í Miðfelli 4. Við biðjum Drottin
að leggja líkn með þraut.
Ég veit ekki hvort þú hefur,
huga þinn við það fest.
Að fegursta gjöf sem þú gefur
er gjöfin sem varla sést.
Ástúð í andartaki,
augað sem glaðlega hlær,
hlýja í handartaki,
hjarta sem örar slær,
Allt sem þú hugsar í hljóði,
heiminum breytir til.
Gef þú úr sálarsjóði,
sakleysi, fegurð og yl.
(Úlfur Ragnarsson)
Elín og Magnús,
Miðfelli 5.
Arndís Sigríður
Sigurðardóttir