Morgunblaðið - 23.01.2012, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. JANÚAR 2012
faðminn, brosandi og blíð. Dal-
urinn allur baðaður í sól og nátt-
úrufegurðin óviðjafnanleg á
Brekkuhlaðinu. Síðan að ég
dvaldi á Brekkuheimilinu átta
ára gömul hefur mér fundist það
vera mitt annað heimili og fólkið
þar skyldara mér en annað fólk –
kynslóð eftir kynslóð. Taldi mér
meðal annars trú um að Þórlaug,
móðuramma Göggu og Gunn-
Ellu, væri amma mín rétt eins og
við áttum Kristínu ömmu á
Bakka saman.
Það kom ekki á óvart að
Gagga skyldi velja ljósmóður-
nám enda passaði starfsvett-
vangurinn ótrúlega vel við hana
svona yfirvegaða og kærleiks-
ríka. Eftir að þau Gunnar tóku
við búinu á Brekku hætti hún að
mestu að sinna ljósmóðurstarf-
inu og var það miður, miður
vegna mæðranna og barnanna
sem misstu af umönnun hennar.
Sagt er að maður komi manns
í stað, en hvernig er unnt að fylla
skarðið sem Gagga frænka skil-
ur eftir? Hæglát og hugljúf var
hún máttarstólpi eða kjölfesta í
lífi svo margra. Hún var ávallt til
fyrir aðra, miðlandi og gefandi af
sér. Slíkar manneskjur eru fá-
séðar í samfélagi sem elur stöð-
ugt á sjálfselsku. Ef allir væru
sömu gerðar og hún – og öll
heimili rekin eins og Brekku-
heimilið liti heimurinn öðruvísi
út. Snyrtimennska, reglusemi og
rausn var þar í öndvegi. Dætrum
mínum þótti mikið til koma að
setjast við hlaðborðið í Brekku.
Til okkar í Skipasundið komu
jólin þegar kleinurnar að norðan
bárust og þeirra var vandlega
gætt. Ekki síður féllu kleinur og
annað Brekkugóðmeti í kramið
hjá barnabörnum mínum.
Börnin þeirra Gunnars bera
þess líka merki hvers þau hafa
notið. Þau eru heilsteypt, vel
menntuð og farsæl. Öll hafa þau
sótt heim á æskuheimilið í fríum
og hátíðum. Samkenndin sem og
samhjálpin er þeim eðlislæg. Það
sannaðist í veikindum móður
þeirra.
Æðruleysi og hógværð ein-
kenndi frænku mína alveg fram
til hinstu stundar. Eina sem hún
nefndi var að hún hefði viljað fá
lengri tíma með barnabörnun-
um. Hugurinn hvílir hjá þeim
núna sem og allri fjölskyldunni.
Við vitum hversu mikið þau hafa
misst. Yfir minningu konunnar,
móðurinnar, ömmunnar og syst-
urinnar frá Brekku hvílir kær-
leiksljómi, sem vonandi hjálpar
aðstandendunum að takast á við
framtíðina án hennar.
Blessuð sé minning þessarar
góðu konu.
Sigrún Magnúsdóttir.
Kristín Sigríður Klemenzdótt-
ir er Gagga í Brekku.
Gagga var hæglát en jafn-
framt ákveðin, dugleg en fór ró-
lega að öllu, heimakær en þó fé-
lagslynd. Myndarleg húsmóðir,
vel lesin og raungóð.
Ég þekkti Göggu sem starfs-
mann Húsabakkaskóla. Þar
mætti hún seinni hluta dags og
sá um þrif hjá okkur. Allt unnið
af alúð og vandvirkni þó að
stundum þætti óþarflega mikið
drasl í sumum herbergjum
heimavistar. Að vinnu lokinni
var gott að setjast niður í „mess-
anum“ með kaffibolla og spjalla
um alla heima og geima áður en
Gagga hélt heim í Brekku þar
sem fjósverkin biðu. Stundum
hafði Gunni komið með hana á
dráttarvélinni og sótti hana aftur
þegar nær ófært var um sveit-
ina.
Gagga var í saumaklúbbi með
konum í nágrenni skólans og
fljótlega fékk ég líka inngöngu í
klúbbinn, þó að ég væri bæði
nokkru yngri og ekki mikill dug-
ur í mér sem hannyrðakonu.
Þetta var hins vegar skemmti-
legur félagsskapur og við áttum
margar góðar stundir saman við
spjall, kaffibolla og sérrítár.
Með Sigga kom ég svo oft í
Brekku og fann þau sterku
tengsl sem hann átti við fjöl-
skylduna sem hafði reynst hon-
um svo vel, alla tíð. Þar drakk
hann líka mörg kaffiglösin á
meðan Gagga rétti hestunum
brauðsneið út um eldhúsglugg-
ann. Gagga, Gunni og krakkarn-
ir þeirra voru ákaflega samheld-
in; þar var lesið, rökrætt og
síðast en ekki síst spilað fram
eftir myrkum vetrarkvöldum og
þá sérstaklega í kringum jólin.
Gagga var gjarnan í því hlut-
verki að fylgjast með gangi
mála, hvetja til dáða og sjá svo
hópnum fyrir einhverjum veit-
ingum í lokin. Slíkar stundir eru
hverri fjölskyldu dýrmætt vega-
nesti á lífsins vegi.
Við sem störfuðum á Húsa-
bakka tókum að okkur að plasta
nýjar bækur fyrir bókasafn
hreppsins fyrir hver jól. Gunni
var í bókasafnsnefndinni og þau
hjón mættu alltaf glöð í þessa
vinnu sem lauk með hinum
ómissandi bókaleik, sem gjarnan
stóð fram eftir nóttu.
Minningarnar eru margar og
allar góðar. Að leiðarlokum kveð
ég Göggu og þakka henni fyrir
samverustundirnar og sendi fjöl-
skyldunni allri innilegar samúð-
arkveðjur.
Vertu sæl um allar aldir,
alvaldshendi falin ver;
inn á landið unaðsbjarta,
englar Drottins fylgi þér.
(Höf. ók.)
Helga Hauksdóttir.
✝ Árni Vern-harður Gísla-
son fæddist í Litlu-
Tungu í Miðfirði 2.
júní 1928. Hann
lést 17. janúar
2012.
Foreldrar Árna
voru Gísli Árnason
bóndi, f. 1894, d.
1955, og Margrét
Pálsdóttir hús-
freyja, f. 1886, d.
1970. Hann var yngstur fjög-
urra systkina en þau eldri voru
Guðlaug, sem lifir systkini sín,
en Sigríður og Ingibjörg eru
báðar látnar. Gísli og Margrét
ólu einnig upp tvo fóstursyni,
Hörð Pétursson og Stefán Jón-
atansson sem báðir eru látnir.
Árni kvæntist eftirlifandi eig-
inkonu sinni Guðrúnu Borghildi
Steingrímsdóttur hinn 22. októ-
ber 1949. Hún er fædd í Mikla-
garði í Saurbæ 5. október 1925,
dóttir hjónanna Steinunnar J.
Guðmundsdóttur, f. 1897, d.
1993, og Steingríms Sam-
úelssonar, bónda í Miklagarði
og síðan á Heinabergi á Skarðs-
strönd, f. 1886, d. 1972.
Árni og Guðrún eignuðust
fjögur börn: 1) Steinunn Kristín,
f. 24. febrúar 1950, gift Sigurði
Guðmundssyni. Þau eiga þrjá
Reykjaskóla í Hrútafirði og fór til
frekara náms í Reykjavík þar sem
hann aflaði sér meistaragráðu í
bifreiðasmíði og bílamálun. Hann
stofnaði Bifreiðaverkstæði Árna
Gíslasonar 1954. Það var í fyrstu
við Kleppsveg en Árni byggði
stærra húsnæði í Dugguvogi 23
og flutti þangað 1962. Árið 1978
var flutt í miklu stærra húsnæði á
Tangarhöfða 8-12 og breiddin í
þjónustu fyrirtækisins aukin.
Stærstur hluti fjölskyldunnar
starfaði við fyrirtækið. Árið 2004
var nýtt verkstæðishús byggt á
Kletthálsi 9. Fyrirtækið var selt
árið 2007 og þá dreifðist fjöl-
skyldan til annarra starfa en Árni
settist í helgan stein. Mikill fjöldi
lærlinga lauk sveinsprófi undir
handleiðslu Árna. Hann var einn
af stofnfélögum Bílgreina-
sambandsins og var heiðursfélagi
þess. Árni sinnti fyrirtæki sínu af
mikilli umhyggju og það átti stór-
an sess í lífi hans. Þrátt fyrir annir
við reksturinn höfðu þau hjónin
mikið yndi af því að ferðast og
fóru margar ferðir til fjarlægra
heimshluta en áttu auk þess skjól í
sumarbústað í Svínadal. Árni
stundaði laxveiðar af ástríðu með-
an heilsan leyfði og þar skipaði
Miðfjarðará heiðurssess enda á
uppeldisslóðum.
Útför Árna fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 23. janúar 2012,
og hefst athöfnin kl. 13.
syni: a) Árni Stein-
grímur, f. 1971,
kvæntur Pálínu
Ernu Ásgeirs-
dóttur. Þau eiga
saman einn son,
Sigurð Pétur, b)
Guðmundur Orri, f.
1977, kvæntur Lilju
Pálsdóttur. Þau
eiga eina dóttur,
Rakel Heklu og c)
Unnar Darri, f.
1984, í sambúð með Stellu Rögn
Sigurðardóttur. 2) Margrét, f. 26.
febrúar 1953, d. 25. september
2011. Hún var gift Gísla Örvari
Ólafssyni. Þau áttu þrjú börn: a)
Steinar Freyr, f. 1976, kvæntur
Kristínu Guðrúnu Jónsdóttur, b)
Rúnar Bogi, f. 1982 og c) Kristín
Ýr, f. 1993. 3) Gísli, f. 24. janúar
1955, kvæntur Unni Úlfars-
dóttur. Þau eiga þrjú börn. a)
Hrafnhildur, f. 1976, gift Magna
Bernhardssyni. Þau eiga þrjú
börn, Viktoríu, Lúkas og Jökul
Gísla, b) Árni, f. 1980, í sambúð
með Auði Snorradóttur og c)
Ragnhildur, f. 1985. 4) Bogi Guð-
mundur, f. 9. október 1966,
kvæntur Kristínu Hlíðberg
Rafnsdóttur. Þau eiga tvö börn:
a) Steinunn Margrét, f. 1997 og
b) Róbert Andri, f. 2001.
Árni lauk gagnfræðaprófi frá
Nú er skarð fyrir skildi,
dugnaðarforkurinn hann faðir
minn látinn. Mér fannst alltaf
að hann yrði fjörgamall því
hann hafði svo mikla orku, sí-
vinnandi frá morgni til kvölds
alla daga nema sunnudaga en
þá var fjölskyldudagur og
venjulega brunað út úr bænum
á Þingvöll eða nærsveitir. Pabbi
vildi veita okkur systkinunum
það sem honum fannst hann
hafa farið á mis við í uppvext-
inum. Það var keypt píanó og
ég sett í píanótíma, hann gerði
líka upp WV bjöllu sem hann
gaf mér og ég var annar af
tveimur nemendum í MR sem
áttu bíl.
Hann var mikill fram-
kvæmdamaður, alltaf að byggja
eða stækka fyrirtækið. Hann
fór í allar heimsóknir til fyr-
irtækja sem höfðu opið hús til
að sjá hvernig hlutir voru gerð-
ir þar, því þar mátti læra eitt-
hvað sem gæti komið sér vel.
Hann fór árlega á vörusýningar
erlendis til að kynna sér nýj-
ungar í tækjum og tólum sem
áttu að auðvelda vinnuna á
verkstæðinu.
Við unnum saman í rúm 20
ár og sá tími er mér mjög dýr-
mætur, því þá kynntist ég hon-
um fyrst. Þarna unnum við öll
saman, pabbi, mamma, við
systkinin, tvö tengdabörn og
allir strákarnir okkar meira og
minna með skóla, þarna varð til
vinátta og samheldni sem hefur
fylgt okkur síðan. Mín verkefni
voru að reka bílaleiguna, sjá um
innflutningspappíra og erlendar
bréfaskriftir og þó að hann væri
stjórnsamur veitti hann mér
frelsi til að fara mínar leiðir
enda man ég ekki til þess að
okkur yrði sundurorða. Hann
var alltaf spenntur fyrir nýj-
ungum og þegar strákarnir
færðu það í tal við hann að
gaman væri að opna búð með
aukahlutum fyrir bíla þá var
hann strax jákvæður og til varð
ÁG mótorsport, sem var mjög
skemmtilegt að reka. Þar varð
til nokkurs konar félagsmiðstöð
fyrir stráka sem höfðu áhuga á
breyttum bílum og pabbi fylgd-
ist spenntur með, því þetta var
eitthvað sem hann hefði haft
áhuga á sem ungur maður.
Þrátt fyrir að fyrirtækið ætti
að mörgu leyti hug hans allan
þróuðust málin svo að þegar
aldurinn færðist yfir fluttist
ábyrgðin á rekstri og ákvarð-
anataka smátt og smátt yfir á
hendur okkar barnanna hans og
tengdabarna en hann var samt
alltaf ráðagóður og til staðar.
Nú er lífskerti hans útbrunn-
ið og við syrgjum en þökkum
jafnframt fyrir lausn frá veikum
líkama. Hann hefði ekki viljað
hafa þetta öðruvísi þrátt fyrir
að framundir það síðasta hafi
hann haft von um að endurhæf-
ing og sjúkraþjálfun sem hann
stundaði af kappi mundu gera
honum mögulegt að komast aft-
ur heim. Þannig er honum rétt
lýst: að sjá ljósu hliðina á mál-
inu og gefast aldrei upp.
Þín
Steinunn.
Þegar við komum saman til
að kveðja tengdaföður minn í
dag fer ekki hjá því að hug-
urinn leiti til baka. Það er eðli-
legt að líta yfir farinn veg þegar
þessi afgerandi þáttaskil verða
og sá sem var meðal okkar er
það ekki lengur og verður aldr-
ei aftur nema í minningunni.
Það var ekki fyrr en við
Steina fórum að leggja leið okk-
ar á verkstæðið sem þá var í
Dugguvogi að ég varð var við
Árna enda eyddi hann stærst-
um hluta tíma síns þar. Við vor-
um einungis unglingar en það
sýndi hvernig hann hugsaði um
sína að ekki var Steina fyrr bú-
in að fá bílprófið en gerður
hafði verið upp fyrir hana for-
láta Volkswagen.
Þegar ég kom heim úr námi
og við fórum að byggja húsið
okkar stóðu yfir byggingafram-
kvæmdir á Tangarhöfða þar
sem allir í fjölskyldunni tóku
þátt en nutu einnig því að allt
mögulegt byggingarefni stóð til
reiðu þegar það hafði verið not-
að þar. Þannig hélt þetta síðan
áfram í gegnum lífið: ef Árni
gat stutt við okkur á beinan eða
óbeinan hátt þá stóð ekki á því.
Það sýnir hversu góðan orðstír
hann hafði í rekstrinum að hvar
sem nafn hans var nefnt bötn-
uðu kjörin á því sem kaupa átti
þegar við þurftum á einhverju
að halda í okkar framkvæmdir.
Árni var áhugasamur um allt
sem til betri vegar mátti heyra í
tækni og aðföngum og það leið
ekki á löngu áður en ég var far-
inn að skrifa fyrir hann bréf til
erlendra fyrirtækja sem hann
síðan flutti inn vörur frá. Þegar
verkstæðið á Tangarhöfða var
undirbúið var víða leitað fanga
um tækjabúnað og reynt að
tryggja að þar yrði allt eins og
best yrði á kosið. Sömuleiðis
var að mörgu að hyggja áður en
ráðist var í að víkka út starf-
semina og hefja rekstur bíla-
leigu.
Árni hafði alltaf mikinn
áhuga á velferð fjölskyldunnar
okkar, fylgdist af áhuga með
öllu sem við höfum tekið okkur
fyrir hendur og var umfram allt
jákvæður þegar eitthvað stóð
fyrir dyrum eða áfanga var náð.
Hann vildi alltaf vita hvernig
hefði gengið og hverju hefði
verið komið í verk. Löngu eftir
að fótabúnaðurinn var að mestu
búinn að gefa sig lagði hann á
sig töluvert erfiði til að sjá
hvernig framkvæmdum í bú-
staðnum okkar í Heiðarhorni
miðaði og ljómaði þegar hann
sá að framgangur hafði orðið.
Tengdafaðir minn hafði lagt
að baki drjúgt ævistarf þegar
afskiptum hans af fyrirtækja-
rekstri lauk. Heilsan var byrjuð
að gefa sig hjá þessum sterka
og stóra manni. Aðgerðir á
hnjám náðu aldrei tilætluðum
árangri og fjölvöðvagigt olli
honum kvölum sem lyfjameð-
ferð leysti hann ekki undan
nema að takmörkuðu leyti.
Þrátt fyrir þetta hélt hann já-
kvæðni sinni og taldi alltaf að
nú mundi þetta batna. Veikindi
og síðar andlát Margrétar yngri
dóttur hans voru honum mjög
þungbær og hafa efalítið flýtt
fyrir endalokum hans.
Okkar samheldna fjölskylda
hefur tekið á sig ágjafir á liðnu
ári sem við reynum að takast á
við með því að hjálpa hvert öðru
og standa saman hér eftir sem
hingað til. Við hefðum gjarna
viljað hafa tengdaföður minn
með okkur lengur en það stóð
ekki til boða. Við söknum hans
mikið en erum þakklát fyrir
þann tíma sem okkur var út-
hlutað með honum.
Sigurður Guðmundsson.
Ég gleymi því aldrei þegar
ég var 17 ára og var að bíða eft-
ir að komast á samning í mat-
reiðslu. Á sama tíma var ég at-
vinnulaus og nýbyrjaður með
Möggu, það fannst Árna alveg
ómögulegt og réð hann mig til
starfa hjá sér. Ég átti að sjá um
öflun varahluta og aðfanga. Eft-
ir rétt rúmar tvær vikur í starfi
sem sendill fannst Árna nóg
komið vegna þess að á þessum
tíma var ég eltur í hlað á
Dugguvoginum af mótorhjóla-
lögreglu nokkrum sinnum. Árni
sagði við mig að þetta væri nú
dýrt spaug og spurði hvort ég
vildi ekki fara inn á gólf að
vinna við bíla. Það hljómaði
ekki svo vitlaust þannig að ég
gaf upp á bátinn að læra mat-
reiðslu og kláraði bifreiðasmíði
Árni V. Gíslasonstað og í eftirminnilega lautar- ogveiðiferð til Þingvalla þar sem þú
brostir og hlóst og hafðir svo góða
matarlyst úti í ferska loftinu.
Mikið erum við þakklát fyrir að
þú skyldir komast heim til Ís-
lands um jólin og veita okkur
tækifæri til þess að styðja við for-
eldra þína og hitta þig áður en þú
kvaddir í hinsta sinn. Þú varst fé-
lagslyndur og forvitinn drengur
og þegar ég kvaddi þig síðast eftir
góða kvöldstund á barnaspítalan-
um fylgdist þú áhugasamur með
samræðum okkar.
Elsku Sigrún, Oddgeir og
Emma Þórunn. Þið eruð yndisleg
fjölskylda, góð hvert við annað og
hafið veitt syni ykkar og litla
bróður gott og gleðiríkt líf þrátt
fyrir veikindin. Þið hafið sýnt al-
veg ótrúlegan styrk og megi sami
styrkur hjálpa ykkur nú til þess
að takast á við þennan ólýsanlega
missi.
Sofðu, sofðu, litla barnið blíða,
bjartir englar vaki þér við hlið.
Móðurhöndin milda, milda, þýða,
mjúkt þér vaggar inn í himinfrið.
(Benedikt Þ. Gröndal)
Elsku vinur, við trúum því að
nú sért þú kominn á góðan stað og
laus við sjúkdóminn þinn.
Hjartans kveðjur,
Inga Þórey, Ragnar, Unnur
Efemía og Gísli Hrafn.
Það var í saumaklúbb heima
hjá Guðbjörgu sem við vinkonur
hittum Emil í fyrsta sinn, þá að-
eins nokkurra vikna gamlan.
Stoltið og gleðin skein úr augum
Sigrúnar og við vorum agndofa
yfir þessum litla gullmola. Emil
var yndislegur drengur sem náði
að bræða alla með brosi sínu og
hjali.
Hann barðist hetjulega í veik-
indum sínum umvafinn ást og
hlýju fjölskyldu sinnar og er það
þyngra en tárum taki að hugsa til
þess að Emil fái ekki að vaxa úr
grasi í faðmi hennar. Emil litla
hljóta að vera ætluð mikilvæg
verkefni á betri stað en minning
hans mun um alla tíð verða heiðr-
uð af ástríkum og heilsteyptum
foreldrum hans og systur sem
hafa sýnt mikinn styrk og karakt-
er á þessum erfiðu tímum.
Við biðjum guð að gæta ástvina
Emils litla og sefa sorgina.
Hvernig sem eilífðar tímarnir tifa,
trúin hún græðir sem vorblærinn hlýr.
Myndin þin, brosið og minningin lifa,
meitluð í huganum svo fögur og skír.
(Friðrik Steingrímsson.)
Erna Kristín, Ólöf Heiða og
Guðbjörg.
Elsku Emil. Það var eftirvænt-
ing hjá Sigrúnu, Oddgeiri og
Emmu að fá að líta nýjasta fjöl-
skyldumeðliminn augum, og þú
varst greinilega engu minna
spenntur og reyndir eins og þú
gast að flýta þér í heiminn. Það
var yndislegt að fá fallegan strák í
fjölskylduna. Þú dafnaðir vel í
byrjun en fljótlega kom þó í ljós
að þú varst lasinn. Það er ólýs-
anlega átakanlegt og sorglegt að
svona góður strákur hafi þurft að
takast á við slíka erfiðleika. En
þótt það hafi verið álag á þér og
fjölskyldunni að kljást við veik-
indin var gott að sjá hvað þessi
kærleiksríka fjölskylda hugsaði
vel um þig og stóð vel saman.
Minningarnar um þig, t.d. frá bú-
staðarferðinni í Skorradal og
heimsókninni til Svíþjóðar, mun
ég geyma í hjarta mínu. Þú varst
alltaf svo blíður og góður við alla
sem komu að heimsækja þig og
algjör hetja að berjast við veik-
indin.
Elsku Sigrún, Oddgeir og
Emma. Það er mikið á ykkur lagt
að þurfa að kveðja litla drenginn
ykkar og bróður aðeins ársgaml-
an. Hann háði erfiða lífsbaráttu á
sinni stuttu ævi en nú hafa englar
Guðs tekið hann til sín. Megi
minningin um elsku litla dreng-
inn ykkar lifa.
Hjartans kveðjur,
Ingunn Anna.
Elsku Emil okkar er farinn,
allt of snemma.
Við höfum verið með Sigrúnu í
mömmuhóp síðan Emil var bara
lítil baun í móðurkviði. Þrátt fyrir
að hafa ekki hitt hann oft urðum
við þeirrar ánægju aðnjótandi að
fylgjast með lífsgöngu hans, sigr-
um og áföllum frá upphafi. Við
glöddumst yfir hverju framfara-
skrefi, hörmuðum hverja afturför
en vorum ávallt vongóðar og
bjartsýnar. Við höfðum lengi vel
áhyggjur af því að hann kæmi of
fljótt í heiminn en grunaði aldrei
að við þyrftum að kveðja hann of
fljótt.
Þegar Sigrún greindi okkur
frá því að Emil ætti ekki langt eft-
ir setti okkur hljóðar. Við skildum
og skiljum ekki ennþá hversu
ósanngjarnt lífið getur verið. Við
eigum allar börn á svipuðu reki
og Emil og getum því reynt að
setja okkur í spor litlu fjölskyld-
unnar þó svo að ímyndun komist
aldrei nálægt raunveruleikanum.
Sigrún og Oddgeir eru sterkt
og samhent par og við dáumst að
krafti þeirra og styrk. Þau hafa
aðdáunarverðan drifkraft og eru
alveg einstakt fólk. Við erum
sannfærðar um að betri foreldra
hefði Emil ekki getað fengið og að
enginn hefði getað hugsað eins
vel um hann og þau.
Emil var fallegur og bjartur
drengur sem barðist hetjulega
fyrir lífi sínu. Við trúum því að
Emil sé nú frjáls, frjáls frá erf-
iðum sjúkdómi og erum við í eng-
um vafa um að fallegum engli hef-
ur nú verið ætlað mikilvægara
hlutverk á himnum.
Hví fölnar jurtin fríða
og fellir blóm svo skjótt?
Hví sveipar barnið blíða
svo brátt hin dimma nótt?
Hví verður von og yndi
svo varpað niður í gröf?
Hví berst svo burt í skyndi
hin besta lífsins gjöf?“
(Björn Halldórsson í Laufási.)
Elsku Sigrún, Oddgeir og
Emma Þórunn, við sendum ykk-
ur hugheilar samúðarkveðjur og
biðjum Guð og allar góðar vættir
að hlúa að ykkur og styrkja í
sorginni.
Fyrir hönd nóvembermömmu-
hóps,
Ása Ninna Katrínardóttir,
Hafdís Ósk Pétursdóttir og
Eva Mjöll Einarsdóttir.