Morgunblaðið - 27.07.2012, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. JÚLÍ 2012
✝ Guðrún Sig-urjónsdóttir
fæddist í Hafn-
arfirði 24. júní
1917. Hún lést á
Sólvangi í Hafn-
arfirði 19. júlí sl.,
95 ára.
Foreldrar Guð-
rúnar voru Sigur-
jón Gunnarsson, frá
Gunnarsbæ í Hafn-
arfirði, f. 19.5.
1880, d. 16.5. 1967 og Jónfríður
Halldórsdóttir frá Grundum í
Kollsvík, f. 22.10. 1882, d. 16.1.
1969. Guðrún var ásamt tvíbura-
bróður sínum, Haraldi, yngst
níu systkina, auk þess átti hún
tvö hálfsystkini. Öll syskini
hennar eru látin.
Árið 1943 giftist Guðrún,
Karli Kristjánssyni frá Borg-
arnesi, f. 8.4. 1909, d. 26. maí,
1982. Heimili þeirra var alla tíð í
Reykjavík. Þau eignuðust þrjá
syni; 1. Hilmar, f. 8.9. 1944, eig-
Lilja Guðrún. c. Kristín Rós og
d. Kristrún. Guðrún ólst upp í
foreldrahúsum, að Hverfisgötu
45 í Hafnarfirði, og gekk í
Barnaskóla Hafnarfjarðar. Þar
naut hún m.a. kennslu og vin-
áttu Friðriks Bjarnasonar tón-
skálds, sem hvatti hana til söng-
iðkunar. Guðrún fór ung í vist
eins og þá tíðkaðist gjarnan
meðal ungra stúlkna, og flutti til
Reykjavíkur. Síðar hóf hún störf
á ljósmyndastofu Sigurðar Guð-
mundssonar í Reykjavík, en
hætti þar þegar hún giftist. Guð-
rún og Karl bjuggu lengst af í
húsi því, sem þau byggðu í Heið-
argerði 78 í Reykjavík. Guðrún
var lengi heimavinnandi hús-
móðir, en vann líka um tíma
hlutastarf í Dósaverksmiðjunni í
Reykjavík. Seinna varð hún dag-
móðir nokkurra barnabarna
sinna, og vann við þrif á tann-
læknastofu Magnúsar Gísla-
sonar í mörg ár. Auk þess gat
Guðrún sér gott orð fyrir
prjónaskap og dúkkur sem hún
prjónaði eru vinsælar hjá mörg-
um börnum.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, föstu-
daginn 27. júlí 2012, og hefst at-
höfnin kl. 13.
inkona hans er
Kristín Ingvadóttir,
dóttir þeirra er
Þóra,
2. Þorleikur, f.
9.10, 1945, eigin-
kona hans er Ás-
laug Hringsdóttir,
dætur þeirra eru a.
Guðrún Íris, var
gift Jóhanni G.
Thorarensen, þau
skildu. Dætur
þeirra eru: Snædís Ósk, Agnes
Eir og Rakel Dögg. b. Þórdís
Eva, gift Sævari Þór Krist-
inssyni. Börn þeirra eru: Elva
Áslaug, Þorleikur Logi og Anna
Fía. 3. Kristján, f. 13.3 1949,
Fyrri eiginkona hans var Valdís
Óskarsdóttir, þau skildu. Sonur
þeirra er a. Karl Vikar. Seinni
eiginkona hans var Þórdís Krist-
insdóttir, þau skildu. Dætur
þeirra eru b. Katla, gift Gunnari
Magnússyni. Börn þeirra eru:
Kristján, Gunnhildur Hekla, og
Það er svo óendanlega margt
gott um hana Guðrúnu Sigurjóns-
dóttur að segja.
Ég var heldur feimin þegar ég
hitti tilvonandi tengdamóður mína
í fyrsta sinn. En Guðrún var svo
vingjarnleg og látlaus í framkomu
að feimnin hvarf fljótt, og með
tímanum urðum við góðar vinkon-
ur. Það var gott að eiga Guðrúnu
að, eftir að við Þorleikur giftumst
og eignuðumst dæturnar. Móðir
mín var látin þegar eldri dóttir
okkar fæddist, og því var það
ómetanlegt að eiga bakhjarl í
góðri tengdamóður. Og ekki var
síður dýrmætt hve fús Guðrún var
til að gæta dætra okkar, sem voru
jafn elskar að ömmu sinni og hún
að þeim.
Guðrún var mjög ljóðelsk og
kunni kynstrin öll af ljóðum og
þulum utanbókar, og söng mikið
fyrir barnabörnin sín. Sumt af því
sem Guðrún kenndi dætrum mín-
um, kenndu þær síðar sínum
börnum. Oft ljómuðu brúnu augun
hennar Guðrúnar þegar fjölskyld-
an kom saman og langömmubörn-
in sungu eitthvað kunnuglegt.
Börnunum þótti mjög vænt um
langömmu sína, og báru virðingu
fyrir aldri hennar. Guðrún hann-
aði og prjónaði brúður sem hún
gaf mörgum, og voru seldar hjá
Íslenskum heimilisiðnaði. Tvær
þeirra varðveitir Byggðasafn
Hafnarfjarðar.
Guðrún var húsmóðir af lífi og
sál, og taldi ekki eftir sér að dekra
við Karl bónda sinn og syni þeirra
þrjá. Hún var heimakær en mjög
félagslynd, og naut þess að vera
innan um fólk og spjalla. Einstak-
lega velviljuð, bóngóð og óeigin-
gjörn kom hún sér allstaðar vel.
Ef ég ætti að finna eitthvað að
Guðrúnu, væri það helst að hún
var ekki nógu kvartsár. Maður
vissi sjaldnast ef eitthvað var að,
fyrr en það var afstaðið. Hún
þraukaði bara, og vildi engan
ónáða.
88 ára gömul þurfti Guðrún að
undirgangast erfiða legnámsað-
gerð. Það tók á. En ótrúlegt en
satt; 10 dögum eftir aðgerðina
mætti Guðrún í áttræðisafmæli
mágkonu sinnar.
Þegar Karl tengdafaðir minn
lést, fyrir réttum 30 árum, sýndi
Guðrún af sér einstaka yfirvegun
og æðruleysi. Sorgin var þung en
sálarstyrkurinn ótrúlegur. Þegar
Guðrún flutti úr húsinu, sem Karl
hafði reist þeim í Heiðargerði, fór
hún í íbúð í Stóragerði. Seinna
keypti hún minni íbúð í nýju húsi
fyrir eldri borgara við Sléttuveg.
En áður en hún flutti þangað,
hafði hún viðkomu hjá okkur Þor-
leik í Mosfellsbænum í rúmt ár, og
lét fara lítið fyrir sér.
Þegar heilsu hennar fór að
hraka og henni fannst hún ekki
lengur geta búið ein, óskaði Guð-
rún eftir að komast á Sólvang í
Hafnarfirði. Í Hafnarfirði hafði
hún fæðst og alist upp, og að
hennar mati komst enginn staður
í hálfkvist við Hafnarfjörð. Guð-
rún dvaldi á Sólvangi síðustu 10
æviár sín. Þar var hún sátt, en
þótti góð tilbreyting að dvelja hjá
okkur Þorleik yfir páska- og
jólahátíðir. Guðrún var alla tíð
elskuð og mikilvæg persóna í fjöl-
skyldu okkar, og lifir áfram í hug-
um okkar og hjörtum.
Áslaug.
Mig langar að minnast elsku-
legrar tengdamóður minnar Guð-
rúnar með nokkrum orðum. Hún
var ein sú besta og jákvæðasta
manneskja sem ég hef þekkt.
Guðrún var glaðlynd kona sem
aldrei breytti skapi, viðræðugóð
og bjó yfir miklum fróðleik á
mörgum sviðum allt frá pólitík til
dægurmála. Lengst af kynnum
okkar bjuggum við í sama hverfi
eða allt þar til hún flutti að Sól-
vangi í Hafnarfirði fyrir tíu árum.
Við Guðrún hittumst því oft og
voru stundirnar margar og góðar
sem ég átti með henni. Veturinn
áður en Þóra, dóttir okkar fædd-
ist vandi ég komu mína til hennar
í morgunkaffi allflesta morgna,
sem var góð byrjun á deginum.
Þá var hún nýbúin að missa
Kalla, eiginmann sinn. Síðar fór-
um við hjónin og Þóra til hennar í
morgunkaffi flesta laugardags-
eða sunnudagsmorgna.
Guðrún passaði Þóru okkar
þar til hún byrjaði í leikskóla og
var það ómetanlegt bæði fyrir
Þóru og okkur. Hún sagðist ekki
leika við barnabörnin en hún
mundi lesa og syngja fyrir þau og
þar var ekki komið að tómum kof-
anum hjá Guðrúnu. Hún kunni
ógrynni af sönglögum, ljóðum og
þulum enda las hún mikið og var
dugleg að nota bókasafnið og síð-
ar bókabílinn sem kom á planið
hjá henni á Sléttuveginn þar sem
hún bjó áður en hún flutti á Sól-
vang.
Handavinna var henni hug-
leikin og hún prjónaði dúkkur
sem hún gaf barna- og barna-
barnabörnum og öðrum börnum í
ættinni. Prjónadúkkurnar voru
jafnframt seldar hjá Íslenskum
heimilisiðnaði um nokkurra ára
skeið.
Guðrún var hógvær og nægju-
söm og alltaf sátt við sitt. Auðvelt
og gaman var að gleðja hana og
fjölskyldan var henni allt. Í síð-
asta mánuði varð hún 95 ára og
átti fjölskyldan góða stund með
henni á Sólvangi. Guðrún mun
ávallt lifa í minningu okkar sem
vorum svo heppin að fá tækifæri
til að kynnast henni vel.
Kristín.
Elsku besta amma Gunna.
Þegar ég horfi til baka og hugsa
um þig þá er mér hlýtt í hjartanu.
Þú brosmilda, yndislega, mjúka
amma mín með dúskana þína tvo.
Það sem er mér ofarlega í minni
eru söngstundirnar okkar þegar
ég var lítil og allar skemmtilegu
vísurnar sem þú kunnir. Mikið
man ég einnig eftir því þegar ég
var lítil og við gistum hjá þér um
tíma í Heiðagerðinu að alltaf þeg-
ar ég vaknaði þá beið mín ein frui-
tella karamella á skattholinu
handa mér, já þú kunnur sko að
gleðja barnshjartað.
Þegar þú áttir skammt eftir þá
var ég að segja þér frá brjálaða
hvolpinum mínum sem beit svo
mikið af götum á fötin hjá litlu
nöfnu þinni, þá sagðir þú: það er
þá nóg að gera hjá þér að gera við;
já ekki myndir þú henda götóttum
fötum. Það flaug upp í huga minn
þegar ég kom eitt sinn til þín á
Sléttuveginn í götóttum íþrótta-
sokkum. Þá gerðir þú þér lítið fyr-
ir og prjónaðir bót á sokkana
mína. Þú varst myndarkona sem
kunnir vel til verka í prjóni og
hekli, enda prjónaðir þú fallegu
kallana þína alveg fram undir það
síðasta.
Þó að manni þætti nú lífið á Sól-
vangi lítilfjörlegt þá sást þú nú
alltaf broslegu hliðarnar á öllu,
brostir ávallt fallega og glottir út í
annað þegar vistmenn komu oftar
en ekki „að rugla“ í okkur þegar
við sátum hjá þér í heimsóknum
og manni leið vel því maður sá að
þér leið vel þar í fallega Hafnar-
firðinum þínum sem þér þótti svo
vænt um.
Ég vil bera þakkir til hjúkrun-
arfólks á Sólvangi sem maður sá
að hugsuðu um þig af mikilli alúð
og elsku.
Ég veit að þú ert á góðum stað
núna loks sameinuð afa Kalla og
öllum systkinum þínum eftir
margra ára aðskilnað. Minning
um brosmildu og eina þá góðhjört-
uðustu konu sem ég þekki lifir að
eilífu.
Hvíl í friði elsku bestasta amma
Gunna mín.
Katla Kristjánsdóttir.
Árið 1971 var amma Gunna
einu sinni sem oftar að passa
nöfnu sína sem þá var eins árs.
Litla Gunna sat undir eldhúsborði
og réri fram og aftur með efnis-
stranga í fanginu. Amma vissi að
Gunna átti enga dúkku, svo hún
bjó til eina handa barninu. Dúkk-
an heitir Lísa og Gunna á hana
enn í dag. Lísa varð upphafið að
heilu flokkunum af prjónafólki
sem amma gaf og seldi í gegnum
árin.
Dag einn árið 1979 bar Dísa,
bálreið en þegjandi og hljóðalaust,
nauðsynlegustu eigur sínar eins
og bangsann og húlahringinn út af
heimili sínu. Hún var þriggja ára
og var að flytja að heiman. For-
eldrarnir voru ekki alveg nógu
þægir, svo það var best að flytja
bara til ömmu Gunnu. Amma var
alltaf svo góð.
Þegar við hugsum um hana
ömmu okkar Gunnu sjáum við
hana glaðlega í eldhúsinu sínu í
rósóttum kjól og með svuntu. Út-
varpið er stillt á rás 1 og ef tónlist
er í gangi raular hún gjarnan með.
Pönnukökuilminn leggur um
notalegt heimilið.
Hún situr í stofunni, róleg og
traust, með prjónana tifandi í takt
við pendúl veggklukkunnar. Hún
er að prjóna enn einn ævintýra-
legan karakterinn, jafn sposkan
og sjarmerandi og bræður hans og
systur. Kyrrðin er fullkomin.
Við sitjum í fangi ömmu, hún
heldur í hendur okkar og syngur.
Sálmar, dægurlög, þjóðlög og
barnagælur koma hvert á fætur
öðru og áreynslulaust, án þess að
hún þurfi að hugsa sig um. Við
fylgjum henni dáleiddar eftir og
þegar hún þagnar er alltaf beðið
um meira.
Hún réttir brosandi fram nýjan
efnivið í leiki, en þeim sýnir hún
ávallt áhuga og þolinmæði. Hjá
henni verða svuntur að síðkjólum
og gamlir stórisar breytast um-
svifalaust í brúðarslör. Ímyndun-
araflið er virkjað og ævintýrin
lifna við.
Hún er í hlutverki gestgjafans
þegar blessaðir drengirnir henn-
ar, eins og hún kallaði syni sína
alltaf, koma með fjölskyldurnar
sínar um helgar, hún stjanar við
fólkið sitt og fagnar heimagerðum
skemmtiatriðum barnabarnanna.
Síðar er hún sjálf gestur þegar
við barnabörnin hittumst hjá for-
eldrum okkar með okkar eigin
fjölskyldur. Hún gleðst yfir söng
langömmubarnanna og tekur sjálf
undir. Síðustu jól hóf hún söng-
stundina sjálf, 94 ára gömul, með
óskeikulum flutningi á margra
vísna jólalagi.
Amma Gunna hefur tekið þátt í
öllum hátíðum og merkisdögum
og verið einn af klettunum í lífi
okkar. Ekki er hægt að ímynda
sér að hægt sé að gefa betri minn-
ingar en þær sem hún amma hefur
gefið okkur. Hún hafði alltaf tíma.
Tíma til að hlusta, til að syngja, til
að sinna og til að hugga. Það var
okkur mikilvæg gjöf. Jafnaðargeð
ömmu, þolinmæði, innri styrkur
og æðruleysi er innblástur til eft-
irbreytni. Þessir eiginleikar henn-
ar fylgdu henni allt til enda. Það
sem við fjölskyldan gátum gert
undir lokin var að gefa henni örlít-
ið til baka af því sem hún hefur
gefið okkur svo örlátlega af í sínu
lífi; Tíma, alúð, kærleik og söng.
Við erum ákaflega þakklátar fyrir
að hafa fengið að eiga ömmu
Gunnu að allan þennan tíma og
fyrir að geta gefið gjafir hennar
áfram. Þannig mun minning henn-
ar lifa.
Þórdís Eva og Guðrún Íris
Þorleiksdætur.
Margt kemur upp í hugann
þegar ég kveð ömmu mína. Ég
man hvað það var alltaf gott að
koma til þín í heimsókn, en alveg
frá því ég var barn í vagni var ég í
pössun hjá þér og þó ég væri farin
að fá málið þá heimtaði ég víst að
fá að sofa úti á svölum í vagni, sem
þú að sjálfsögðu lést eftir mér.
Meðan þú passaðir mig þá bjóstu í
Stóragerðinu og eftir að þú fluttist
á Sléttuveginn er mér minnisstætt
hversu gaman var að heimsækja
þig og fá pönnsur og hveitikökur
sem þú varst dugleg að baka fyrir
alla sem komu í heimsókn til þín.
Alltaf varstu jákvæð og góð og
góða skapið og jákvæðni þín til
lífsins var alltaf það sama og
breyttist ekki þó þú færir í fjölbýli
á Sólvangi þar sem þú eyddir síð-
ustu æviárunum í hlýju umhverfi.
Ein mín besta minning um
pössun er þegar við frænkurnar
fengum að koma í næturpössun og
plötuðum þig til að panta pizzu
fyrir okkur, komumst síðan í poka
af gömlum fötum og héldum langa
tískusýningu eða leikrit með
leiknum auglýsingum inn á milli
og horfðum síðan á Derrick sam-
an. Þá er sterk sú minning þegar
þú fórst með kvæði og þulur fyrir
okkur börnin sem þú kvaðst af
mikilli innlifun og þetta voru
stundum engir smábálkar, kvæðin
sum hver löng og þulurnar virtust
endalausar. Þá gleymast ekki
dúkkurnar sem þú prjónaðir fyrir
okkur sem enginn hefur getað
leikið eftir.
Amma mín, þú varst einstök
kona, bjartsýn, glöð og mikill
húmoristi. Ég á eftir að sakna þín
mikið.
Þóra.
Elsku besta amma Gunna, nú
hefur þú kvatt okkur og eftir
standa yndislega fallegar minn-
ingar um frábæra ömmu sem allt-
af var svo hlý og góð. Ef við ættum
að velja þrjú orð sem lýstu þér
best væri góðmennska, kærleikur
og bros efst á listanum. Af öllum
minningum okkar um þig munum
við ekki eftir einu stundarkorni
þar sem við sáum þig öðruvísi en
með bros á vör og í góðu skapi.
Jafnvel undir það síðasta varstu
ávallt tilbúin í glensið og maður sá
brosið læðast fram á varirnar og
þú skaust tungunni út við kinn.
Það sem við minnumst einna
helst eru allar skemmtilegu heim-
sóknirnar til þín á Sléttuveg sem
eru okkur svo kærar. Þegar við
vorum yngri var það ómissandi
hluti um helgar að koma til þín í
morgunkaffi og gæða sér á þínum
gómsætu pönnsum. Síðan voru
það Litlu jólin þar sem við öll voru
samankomin og áttum huggulega
stund saman. Þar fór hin árlega
tískusýning fram þar sem við syst-
urnar ásamt Þóru frænku stigum
á stokk klæddar fötum sem við
fundum í svarta ruslapokanum inn
í skápnum þínum. Það voru ófáir
karakterar og týpurnar sem
fæddust þar.
Einnig minnumst við allra
þeirra skipta sem við gistum hjá
þér og alltaf var það jafn notalegt.
Kjötbollur og síðar meir Dominos
pizza í kvöldmat. Svo þegar líða
fór á kvöldið skreið maður upp í
gamla beddann og þegar manni
var orðið of heitt þá stóðstu upp og
snérir sænginni við svo manni liði
betur. Alltaf varstu jafn indæl. Við
gætum án efa skrifað mun fleiri
frábærar minningar en látum
þessar duga og geymum hinar vel
og vandlega í hjarta okkar.
Þú varst ekki einungis ein af
góðhjörtustu manneskjum sem
við höfum kynnst heldur varstu
einnig brandarakona með meiru
og ávallt var stutt í hláturinn og
skotin. Jafnvel þegar á endann var
komið og við sátum hjá þér og lás-
um fyrir þig ljóð eða rauluðum
saman, laumaðir þú að okkur
brosi og hnyttinni athugasemd.
Eitt þessara ljóða var „Bros“ og
finnst okkur við hæfi að láta það
fylgja hér, þér til heiðurs elsku
yndislega amman okkar.
Bros er bráðfyndið gaman,
Um brá þína læðist það
Og þegar það hverfur þú hvergi finnur
þess hulda felustað.
Enn þá undursamlegra
er allt, sem það fær glætt.
Þú brosið til eins – hann aftur þér mót
og annað bros er fætt.
Hann kímir á ný, þú kinkar og hlærð,
sérð kankvís augnahót, –
og áfram hann brosir, uns upp þú gefst
aftur að brosa í mót.
Fyrst nú brosið allt bætir
og býr yfir slíkri snilld,
þá brostu óspart og aldrei því gleym,
að allstaðar bros eru gild.
(Höf. ók. /Þýð. Árni Grétar Finnss.)
Við erum þakklátar fyrir að
hafa getað kvatt þig undir lokin og
stundirnar sem við áttum saman
nýverið eru okkur svo kærkomn-
ar. Við kveðjum þig með söknuði
en gleðjumst yfir öllum góðu
minningunum sem við eigum um
þig og vitum að þú ert nú komin á
góðan stað hjá afa og í góðra vina
hópi.
Kristín Rós Kristjánsdóttir
og Kristrún Kristjánsdóttir.
Með örfáum orðum langar mig
að minnast elskulegrar móður-
systur minnar, Guðrúnar Sigur-
jónsdóttur eða Gunnu frænku eins
og hún var alltaf kölluð af okkur.
Gunna frænka er sú sem síðast
kveður af átta börnum ömmu og
afa, Jónfríðar Halldórsdóttur frá
Kollsvík og Sigurjóns Gunnars-
sonar af Gunnarsbæjarættinni í
Hafnarfirði. Gunna var yngst en
mamma elst og þó mörg ár væru á
milli þeirra, voru mamma og
Gunna alla tíð mjög nánar og mik-
ill samgangur milli fjölskyldn-
anna.
Gunna var falleg kona og ég
veit að þeir sem til þekkja taka
undir með mér að hún átti eitt fal-
legasta bros sem ég minnist. Hún
brosti með augunum, sínum dökk-
brúnu augum og hún táraðist þeg-
ar hún hló, táraðist svo mikið að
tárin runnu niður kinnarnar, mað-
ur gat ekki annað en hlegið með.
Dökku augun og dökka, þykka
hárið settu sterkan svip á hana svo
skein af. Þegar ég spurði Gunnu
mína fyrir örfáum árum, hvernig
hún hefði getað haldið húðinni
sinni svona glansandi og sléttri,
svaraði hún um hæl. „Ég hef aldr-
ei borið á mig krem af nokkru tagi,
né þvegið andlitið með sápu, ein-
ungis vatn og handklæði“. Fal-
legri húð, fullorðinnar konu var
ekki að finna.
Þegar ég hugsa til baka minnist
ég allra sunnudagsheimsóknanna
til Gunnu og Kalla með strætó frá
Hafnarfirði til Reykjavíkur,
fyrstu árin í Stórholtið en seinna í
Heiðargerði. Hvorug fjölskyldan
átti bíl, svo ferðast var með strætó
og það var tekið vel á móti okkur,
bræðurnir Hilmar, Tolli og Krist-
ján í minningunni alltaf spari-
klæddir. Gunna kom oft í Fjörð-
inn, kom snemma dags og var
lengi. Sat í eldhúsinu hjá mömmu
og tíminn leið alltof fljótt.
Gunna var mikil handavinnu-
kona og á seinni árum prjónaði
hún dúkkur. Allt voru þetta
dúkkukarlar, þó á vissum árstím-
um hafi jólasveinar bæst í hópinn.
Litlu börnin í fjölskyldunni eign-
uðust svona karla, sem allir höfðu
sama karakterinn og fengu nafnið
„Kalli“ í okkar hópi. Eflaust urðu
til nokkur hundruð Kallar og það
gladdi mig þegar ég í síðustu viku
skoðaði Safnasafnið á Svalbarðs-
strönd, eitt skemmtilegasta safn
landsins, og sá að þar sat einn
Kalli, reffilegur í glerskáp innan
um antíkbangsa. Ég festi hann á
mynd og ætlaði að heimsækja
Gunnu frænku fljótt og sýna
henni, en nú er það of seint. Það er
líka of seint að heyra og leggja á
minnið allar skemmtilegu og fróð-
legu sögurnar úr móðurættinni
sem Gunna frænka sagði svo ríku-
lega frá.
Ég kveð ástkæra móðursystur
með söknuði og hlýju. Í hjarta
mínu ríkir gleði yfir góðum minn-
ingum úr stórri fjölskyldu systk-
ina mömmu, sem hvert og eitt
ásamt ömmu og afa á Hverfisgöt-
unni í Hafnarfirði mótuðu okkur
afkomendurna á sinn hátt.
Frændum mínum og fjölskyldum
þeirra sendi ég innilegar samúð-
arkveðjur.
Margrét Halldórsdóttir.
Guðrún
Sigurjónsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Til elsku langömmu
Gunnu.
Krumminn á skjánum,
kallar hann inn:
„Gef mér bita af borði þínu,
bóndi minn“
Bóndi svarar býsna reiður:
„Burtu farðu, krummi leiður.
Líst mér að þér lítill heiður,
ljótur ertu á tánum, krumminn á
skjánum“.
(Ísl. þjóðvísa.)
Gunnhildur Hekla, Kristján
og Lilja Guðrún.