Morgunblaðið - 27.07.2012, Qupperneq 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. JÚLÍ 2012
✝ Guðný S. Stein-grímsdóttir
fæddist í Reykjavík
17. mars 1931. Hún
lést 20. júlí 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Stein-
grímur Stein-
grímsson. f. 4.
október 1900, d. 25.
janúar 1982 og
Katrín Aðalheiður
Aðalsteinsdóttir, f.
15. september 1910, d. 5. októ-
ber 1937. Seinni kona föður
hennar var Sigríður Ólafsdóttir
f. 25. júní 1904, d. 30. desember
1969. Systkini Guðnýjar eru Að-
alsteinn f. 28.mars 1927, d. 19.
september 1990. Steingrímur f.
5. október 1937, d. 24. desember
2001. Hálfsystir Guðnýjar er
Elín Óskarsdóttir f. 14. apríl
1967. Fyrir átti Guðný eina dótt-
ur, Aðalheiði Sigríði, f. 5. janúar
1952 sem var ættleidd af föður
Guðnýjar, Steingrími og seinni
konu hans, Sigríði Ólafsdóttur.
Maki: Emil Sigurjónsson f. 18.
febrúar 1954. Börn. Sigursteinn,
Steingrímur Páll, Guðrún Dís og
Sigurjón Hreiðar.
Guðný ólst upp á Lindargötu
24 í Reykjavík.Hún lauk
barnaskólanámi frá Austurbæj-
arskóla.
Árið 1946 lá leið hennar að
Héraðsskólanum að Reykjum í
Hrútafirði. Var hún þar til árs-
ins 1950. Síðan var hún í eitt ár
á Kvennaskólanum á Blönduósi.
Guðný vann við ýmis störf þar
til hún þurfti að hætta vegna
veikinda 25 ára gömul. Eitt
helsta áhugamál Guðnýjar voru
hannyrðir. Eftir hana liggja
margar mjög fallegar útsaums-
og pennasaumsmyndir.
Útför Guðnýjar fer fram frá
Fella- og Hólakirkju í dag,
föstudaginn 27. júlí 2012 kl. 13.
Ólafía Guðrún
(Stella) f. 27. októ-
ber 1939.
Guðný kvæntist
28. mars 1959 Ósk-
ari Þór Óskarsyni f.
17. febrúar 1932, d.
9. janúar 2012. For-
eldrar Óskars voru
Lára María Arnórs-
dóttir f. 24. maí
1901, d. 2. mars
1980 og Óskar
Tómasson f. 19. mars 1900, d.
27. nóvember 1947. Börn Guð-
nýjar og Óskars eru:
1) Unnar Erling f. 5. nóv-
ember 1954. Börn: Guðný Ósk
og Guðrún Sif. 2)Tómas Pétur f.
12. janúar 1959. Maki: Ásta Jón-
ína Oddsdóttir f. 24. janúar
1957. Börn: Magnús og Örvar. 3)
Elsku amma, nú ertu farin
frá okkur, nú eruð þið Óskar afi
sameinuð á ný. Það verður mik-
ill söknuður af þér amma mín,
því svona persónuleika sem þú
hafðir að geyma finnst hvergi.
Þær voru góðar stundirnar sem
við áttum saman þegar ég og
mínir komum í kaffi upp í Álfta-
hóla og töluðum um allt milli
himins og jarðar yfir kaffibolla
á meðan börnin léku sér með
glasabakkana sem öll börn í
fjölskyldunni hafa gert síðan ég
man eftir mér, og endalausu
marmarakökurnar sem við
fengum hjá þér. Reyndar voru
þær endalausar vegna þess að
þú leyfðir alltaf Rakel Rán að fá
endana með mesta súkkulaðinu
sem henni fannst nú ekki leið-
inlegt.
Alltaf varstu með uppeldis-
ráðin handa mér amma mín,
líka undir það síðasta þegar ég
kom með Emmu Friðriku og
Sigurbjörn Ernst á spítalann til
þín.
Þín verður sárt saknað.
Hvíldu í friði elsku amma.
Við biðjum að þér ljóssins englar lýsi
og leiði þig hin kærleiksríka hönd
í nýjum heimi æ þér vörður vísi,
sem vitar inn í himnesk sólarlönd.
Þér sendum bænir upp í hærri heima
og hjartans þakkir öll við færum þér.
Við sálu þína biðjum guð að geyma,
þín göfga minning okkur heilög er
(Guðrún Elísabet Vormsdóttir.)
Sigurjón (Sjonni)
og fjölskylda.
Elsku langamma. Ég sakna
þín rosalega mikið og finnst erf-
itt að fá ekki að heimsækja þig
aftur því það var alltaf svo gott
að koma til þín. En hafðu engar
áhyggjur, þó þú sért farin þá
elska ég þig alveg jafn mikið.
Ég veit að nú líður þér betur en
á spítalanum og það hjálpar
mér aðeins.
Ég bið að heilsa langafa, en
mamma segir að nú séuð þið
saman á himnum hjá englunum
og að þið munið alltaf vaka yfir
okkur.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Aðalheiður Helga
Kristjánsdóttir.
Fyrir um tveim vikum sat ég
hjá henni Gunsu vinkonu minni
fárveikri á sjúkrahúsi og hélt
um ískaldar hendur hennar,
sem voru svo illa farnar af liða-
gigt sem hefur hrjáð hana í
mörg, mörg ár.
En hvað kom til að við Guðný
höfum deilt saman sextíu og
einu ári? Við hittumst á
Kvennaskólanum á Blönduósi,
það voru bara fjörutíu stelpur
sem innvígðar voru til náms
þennan merka vetur sem var
svo snjóþungur að skaflinn náði
upp undir þak og er skólahúsið
stórt og virðulegt, að auki var
Blanda beingödduð út í ós.
Þetta var skemmtilegur hópur
sem öslaði snjóinn í útivistinni,
en bjó sér til ógleymanlegar
stundir innan veggja skólans.
Oft var sest að í einu her-
bergi, þangað inn tróð sér heill
hópur, setið á rúmum og gólfi
og Gunsa eða Níný spiluðu á
gítar og við sungum af hjartans
list. Þegar skóla lauk um vorið
flaug þessi hópur út og suður,
við Gunsa vorum eftir í ná-
grenni skólans, ég kaupakona
en hún ráðskona hjá vegavinnu-
flokki og dansaði við vígslu
Blöndubrúar syðri. Um haustið
var haldið til borgarinnar enda
Gunsa innfæddur Reykvíkingur.
Hvað við héldum saman, fór-
um í ferðalög, tókum leigubíla,
auðvitað í gegnum kunnings-
skap, því enginn átti bíl í þá
daga. En svo hitti ég Jón sem
átti vinnufélaga, Óskar, og hann
átti bíl, Jón átti góðan frænda
sem lánaði honum bíl og lagt
var upp í stórt ferðalag til Eski-
fjarðar. Við, klíkan, urðum að
sjá uppeldisstöðvar Óskars, svo
kom að því að Óskar og Gunsa
deildu lífinu saman þar til Ósk-
ar kvaddi í janúar í vetur.
Í gegnum árin vorum við
saman í afmælum hvor hjá ann-
arri eða kaffisopa við eldhús-
borðið og krufðum tilveruna eða
rifjuðum upp liðna tíð. Stofn-
aður var saumaklúbbur og er
hann kominn til ára sinna þó
engin muni stofnfundinn, en þar
voru lögð á ráðin með skólamót-
in. Fyrst 10 ára, svo 20 ára, eft-
ir það á 5 ára fresti. 60 árum
náðum við í fyrravor.
Oft var ýjað að því við okkur
að við værum bara að skrafa á
þessum saumakvöldum en svo
var nú aldeilis ekki, það var
saumað, prjónað og heklað af
krafti og hún Gunsa gerði gott
betur þó liðagigtin tæki sinn
toll. Þegar vísifingur gat ekki
haldið á nálinni var næsti fingur
notaður og hvert fallegra verkið
varð til, krosssaumsmyndir og
pennasaums prýða veggi heim-
ilis hennar og örugglega í skúff-
um eitt og eitt stykki.
Við saumaklúbburinn kveðj-
um okkar kæru vinkonu og
vottum börnum hennar og ást-
vinum innilega samúð.
Enginn ratar ævibraut
öllum skuggum fjærri
sigurinn er að sjá í þraut
sólskinsbletti stærri.
(Þorsteinn Erlingsson.)
Vertu kært kvödd elsku
Gunsa mín.
Jóna.
Guðný S.
Steingrímsdóttir
✝ Vigdís JúlíanaBjörnsdóttir
var fædd 12. apríl
1926. Hún lést á
dvalarheimilinu
Hulduhlíð á Eski-
firði 18. júlí 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Björn Ingi-
mar Tómas Jón-
asson f. 20. febrúar
1901, d. 12. júní
1971 og Kristín Ás-
mundsdóttir f. 2. nóvember
1898, d. 5. mars 1973. Vigdís
giftist 1944 Birni Guðmundi
Þorkelssyni f. 15. desember
1916, d. 29. júní 1979. Foreldrar
hans voru Þorkell Eiríksson f. 4.
nóvember 1886, d. 8. febrúar
1972 og Helga Þuríður Indr-
iðadóttir f. 16. september 1891,
d. 23. maí 1664. Vigdís og Björn
eignuðust tvær dætur: 1) Edda
Kristín Björnsdóttir f. 1951; eig-
inmaður hennar er Hlynur Hall-
dórsson f. 1950. Þeirra sonur er
Fjölnir Björn f. 1975, sambýlis-
kona hans er Linda
Therese Fransson
og þau eiga soninn
Baldur Jarl, f.
2010. 2) Helga Þór-
ey f. 1956; eig-
inmaður hennar er
Hilmar Hilmarsson
f. 1955. Þeirra syn-
ir eru: a) Páll f.
1976, kvæntur
Hildi Lilliendahl,
sonur Páls og
Hönnu Guðmundsdóttur er
Hrappur Birkir, f. 2008; b)
Hilmar f. 1977, kvæntur Salome
Hallfreðsdóttur, börn þeirra
eru Hrafnhildur, f. 2007 og Kol-
beinn Hallfreður, f. 2012.
Vigdís var fædd og uppalin á
Eskifirði og ól þar allan aldur
sinn. Vigdís starfaði á árum áð-
ur hjá Kaupfélaginu Björk og
víðar en lengst vann hún í Hrað-
frystihúsi Eskifjarðar.
Vigdís verður jarðsungin frá
Eskifjarðarkirkju í dag, 27. júlí
2012, og hefst athöfnin kl. 14.
Fráfall Vigdísar, tengdamóð-
ur minnar, var ekki óvænt og út
af fyrir sig ekki óvelkomið held-
ur; hún var orðin áttatíu og sex
ára gömul og þrotin að heilsu
og kröftum. Það breytir ekki
því, að þegar lífi ástvinar lýkur,
skapast tómarúm í huga okkar.
En eftir sitja fallegar minning-
ar um heilsteyptan og ærlegan
einstakling sem lét sér annt um
þá sem nærri henni stóðu. Vig-
dís átti ekki kost á langri skóla-
göngu frekar en flest annað al-
þýðufólk af hennar kynslóð.
Hún var eigi að síður vel að sér
um marga hluti.
Á unga aldri veiktist hún af
berklum og var henni þá leitað
lækninga á St. Jósefsspítala og
þar lá hún um nokkurra mán-
aða skeið 1941. Hún minntist
jafnan með hlýhug kynna sinna
af þeim erlendu nunnum sem
þar störfuðu og ég hygg að þau
kynni hafi orðið til að auka víð-
sýni hennar og áhuga fyrir um-
heiminum og því sem fjarlæg-
ara var en fjallahringurinn í
kringum Eskifjörð, sem hún þó
hafði mikið dálæti á og þekkti
flestum öðrum betur. Vigdís var
ákaflega næm á umhverfi sitt
og fylgdist af athygli með því
sem gerðist í kringum hana.
Einkum hafði hún brennandi
áhuga á öllu sem að náttúrufari
lýtur, fuglalífi, gróðurfari og
ekki síst jarðfræði, var fyrr á
árum ástríðufullur steinasafnari
og ótrúlega fundvís á merkilega
steina. Með nútímaorðfæri
mætti segja að umhverfislæsi
hafi verið henni í blóð borið og
hún jók jafnt og þétt við þekk-
ingu sína með lestri bóka og
tímarita.
Þegar dætrasynir hennar
voru litlir lagði hún sig fram um
að fræða þá um það sem fyrir
augu bar, nöfn blóma og fugla,
örnefni og merkilega staði. Hún
naut þess að vera úti í nátt-
úrunni og meðan Björn eigin-
maður hennar lifði voru fjall-
göngur og önnur útivist
sameiginlegt áhugamál þeirra.
Fátt kunni Vigdís betur að
meta en ferðir inn á hálendi Ís-
lands enda fór hún þær ófáar.
Hún var ákveðinn talsmaður
náttúruverndar og þær miklu
framkvæmdir á hálendinu aust-
anlands sem hún og aðrir urðu
vitni að upp úr aldamótum voru
henni síst að skapi.
En Vigdís var líka áhugasöm
um fólk, lífs og liðið. Hún átti
einkar auðvelt með að kynnast
nýju fólki og var jafnan tilbúin
að rétta þeim hjálparhönd sem
á þurftu að halda.
Mikil þáttaskil urðu í lífi Vig-
dísar sumarið 1979 er Björn
eiginmaður hennar féll frá,
langt um aldur fram. Við vitum
að söknuður hennar var sár en
hún hélt vitaskuld ótrauð
áfram, jók við sig vinnu í frysti-
húsinu og bjó áfram með reisn í
húsinu sem þau höfðu reist sér
á Strandgötu 89, og segja má að
standi í túnfætinum hjá
bernskuheimilum þeirra beggja.
Haustið 2007 var bústang orðið
henni ofviða og síðan þá hefur
hún verið á dvalarheimilinu
Hulduhlíð á Eskifirði. Þar leið
henni vel og naut umönnunar
sem við aðstandendur hennar
erum þakklát fyrir. Undanfarin
misseri hefur Vigdís ekki verið
sú sem hún áður var. Það er
stundum hlutskipti þeirra sem
háum aldri ná. En að leiðarlok-
um er sannarlega ástæða til að
samgleðjast henni yfir að hafa
„lifað svo langan dag“. Ég mun
ávallt minnast hennar með virð-
ingu og þakklæti fyrir allt sem
hún var mér og mínum.
Hilmar Hilmarsson.
Elskuleg móðursystir mín,
Vigdís Júlíana Björnsdóttir eða
Dídí eins og hún var alltaf köll-
uð, er fallin frá eftir að hafa
verið mikið veik undanfarna
mánuði.
Frá því ég man eftir mér var
mikill samgangur milli fjöl-
skyldna okkar og þótt foreldrar
mínir flyttu í Kópavog þá voru
samskiptin áfram mjög mikil.
Mamma og Dídí töluðu saman
nánast á hverjum degi meðan
hún hafði heilsu til og það var
aldrei farið austur á firði án
þess að heimsækja Dídí frænku
og voru móttökur ævinlega
höfðinglegar – oftar en ekki
pönnukökur og rjómi.
Þegar ég var lítil man ég
mest eftir steinasafninu hennar
sem var einstakt í sinni röð
enda var hún mikil útivistar-
manneskja og eyddu hún og
Bjössi heitinn, maður hennar,
miklum tíma í fjallgöngur og
útiveru. Það er varla það fjall á
Austurlandi sem hún kleif ekki
einhvern tíma á lífsleiðinni, eða
sú heiði sem hún gekk ekki. En
hún ferðaðist líka um Ísland
þvert og endilangt enda var hún
mikill náttúruunnandi og
áhugasöm um að sjá eitthvað
nýtt.
Dídí var mjög vel að sér í
þjóðsögum og hafsjór af fróð-
leik um alls konar sögur sem
tengdust Eskifirði og Austfjörð-
um raunar öllum. Henni var
einkar lagið við að gera slíkar
sögur áhugaverðar fyrir bæði
börn og fullorðna og þegar ég
heimsótti hana í sumarferðum
mínum á Austurland fórum við
oftar en ekki í bíltúr út á sveit
og inn í dal þar sem hún sagði
mér frá öllu því markverða sem
þar hafði gerst í gegnum árin
og aldirnar jafnvel.
Mér er sérstaklega minnis-
stætt þegar við fórum að rúst-
unum að Veturhúsum fyrir
mörgum árum og hún sagði mér
söguna af bresku hermönnun-
um og björgunarafreki fólksins
þar á bæ.
Eftir að Dídí fór í Hulduhlíð
fyrir nokkrum árum breyttust
vissulega ferðirnar austur á
land en samt sem áður voru
heimsóknir til hennar alltaf
mikilvægur hluti þeirra. Þótt
aðeins drægi af henni hin seinni
ár og minnið væri ekki eins og
áður þá var hún samt alltaf Dídí
sem sagði mér sögur og safnaði
steinum.
Hennar verður sárt saknað
og víst er að austurferðirnar
verða ekki samar og fyrr.
Innilegar samúðarkveðjur til
dætra hennar Eddu og Helgu,
eiginmanna þeirra, sona og fjöl-
skyldna þeirra.
Helena Valtýsdóttir.
Vigdís Júlíana
Björnsdóttir
Við Kristinn vorum í fyrstu
fjölskyldunum sem þá fluttu í
nýbyggt Kinnahverfið í Hafn-
arfirði. Þá var stutt að hlaupa
Kristinn Helgi
Benediktsson
✝ Kristinn HelgiBenediktsson,
ljósmyndari og
blaðamaður, fædd-
ist í Hafnarfirði 4.
október 1948. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suð-
urnesja 23. júní
2012.
Kristinn var
jarðsunginn frá
Víðistaðakirkju í
Hafnarfirði 4. júlí 2012.
yfir ófrágengnar
girðingalausar lóð-
irnar sem skildu
hús okkar að. Hálf-
byggð hús og mal-
argötur að
ógleymdum lækn-
um varð leikvöllur
okkar og vettvang-
ur bernskubreka
og þroska, sem þol-
endum uppátækja
okkar fannst
stundum hægur.
Ættfróðir sögðu okkur
frændur. Okkur var þó meir í
mun að við áttum skap saman
og þegar móðir mín var lang-
dvölum á spítala var hann mér
líkastur bróður og heimili hans
mitt annað heimili.
Við gengum saman í skóla
fram í 4 bekk MR.
Kristinn hafði marga hæfi-
leika og áhugamál. Ágætur
íþróttamaður og hlaupari. Hann
fékk áhuga á ljósmyndun og
dreif okkur vini sína með í það.
Sjálfur var hann fremstur í
þessu og hafði áræði og kjark
til að rækta hæfileika sína á
þessu sviði, lærði ljósmyndun
og vann við fréttaljósmyndun
hjá Morgunblaðinu, þar sem
spenna, hraði og tilþrif mörk-
uðu ferilinn að ná mynd og
koma henni í blaðið. Kristinn
þreifst vel í þessu starfi og
sparaði ekki tíma eða fyrirhöfn,
var nánast vakinn og sofinn í
moggavinnunni.
Svo fór að við hittumst lítið í
áratugi vegna búsetu í sitt
hvoru landinu og landsendan-
um. En svo er með góða vináttu
að hún vaknar áreynslulaust
þegar kynnin endurnýjast.
Kristinn var sér líkur. Sama
áræðið fullt af verkefum, mynd-
vinnsla án málamiðlana. Útgáfa
blaða og ljósmyndabóka. Vinna
upp og halda til haga einstöku
efni af lífi sjómanna, fiskveiðum
og fiskverkun. Störf sem Krist-
inn hafði fengist við og þekkti
og hafði auga fyrir að festa á
mynd. Mynd sem í fyrstu er
næsta venjuleg en þegar frá líð-
ur einstök og segjandi meiri
sögu en mörg orð.
Og nú var Kristinn sjálfur
orðinn ættfróður og rakti slóðir
ættar sinnar um Suðurland með
þrjóskuskotinni seiglu og
innsæi. Nú var áhugi minn
meiri en á æskudögum. Oft sér
maður sterka persónuþætti
skína í gegn þegar menn glíma
langa glímu við sjúkdóma sem
ekki verða sigraðir. Kristinn
átti langa glímu þar sem þraut-
seigja, bjartsýni og ákafi að ná
markmiðum sínum bar hæst.
Fjölskylda Kristins á mínar
bestu samúðarkveðjur.
Friðrik E. Yngvason.
Íþróttahreyfingin í Grindavík
missti mikið laugardaginn 23.
júní, þegar Kristinn Helgi
Benediktsson eða Kr. Ben eins
og við þekktum hann öll, féll
frá.
Ég vill fyrir hönd körfuknatt-
leiksdeildar Grindavíkur minn-
ast Kristins í fáeinum orðum.
Kristinn hefur nánast frá stofn-
un körfuknattleiksdeildarinnar,
verið með myndavélina sína á
lofti og hefur náð aragrúa frá-
bærra mynda sem vonandi
munu varðveitast alla tíð.
Það er okkur svo mikil
ánægja að Kristinn skyldi hafa
upplifað og fest á filmuna sína
þá gleði sem ríkti í bænum sem
hann var svo sannarlega búinn
að taka ástfóstri við, Grindavík,
þegar sjálfum Íslandsmeistara-
titlinum var lyft í vor. Nokkrar
af síðustu myndunum sem hann
tók, voru uppstillingarmyndir af
Íslandsmeisturum Grindavíkur,
fáeinum dögum eftir að titlinum
var landað og var ekki hægt að
fá betri mann til verksins en
Kristinn sem fékk alla nær-
stadda til að brosa sínu breið-
asta, nánast eingöngu með nær-
veru sinni þrátt fyrir að menn
væru misvel upplagðir eftir
fagnaðarlæti nóttina áður.
Kr. Ben, það var frábært að
hafa landað stóra titlinum á
þínu kveðjuári, eigðu þökk fyrir
allt og allt.
Aðstandendum vottum við
samúð.
F.h. körfuknattleiksdeildar
Grindavíkur,
Sigurbjörn Daði
Dagbjartsson.