Morgunblaðið - 27.07.2012, Side 31

hjá þeim öllum í sameiningu.
Fyrir um þremur árum dró ský
fyrir sólu í lífi Svönu og um leið
fjölskyldu hennar þegar hún
greindist með alvarlegan sjúk-
dóm. Svana tók þessum dómi
með miklu æðruleysi, staðráðin í
að gera það sem hún gæti til þess
að njóta þess tíma sem henni var
ætlaður og hún gerði það svo
sannarlega. Þessi síðasta hindr-
un varð henni Svönu minni þó að
lokum óyfirstíganleg og nú er
komið að kveðjustund.
Ég vil þakka Svönu samfylgd-
ina með tilvitnun í Sálm 103: 3-5.
„Hann fyrirgefur allar mis-
gjörðir þínar, læknar öll þín
mein, leysir líf þitt frá gröfinni,
krýnir þig náð og miskunn. Hann
mettar þig gæðum, þú yngist
upp sem örninn“.
Guð blessi minningu Svönu,
minnar kæru vinkonu. Ég bið
Hann að gefa Valda bróður mín-
um, börnum þeirra, móður henn-
ar og öðrum aðstandendum
styrk í sorginni.
Jóhanna A. Kjartansdóttir.
Þegar ég hitti Svönu fyrst var
hún 18 ára og voru þau Valdi
bróðir minn þá nýbyrjuð að vera
saman. Þau hófu búskapinn í litlu
húsi í Gerðahverfinu sem nefnd-
ist Steinbogi. Lengst bjuggu þau
þó í fallega húsinu sínu við Garð-
brautina. Þar naut Svana þess að
gera garðinn sinn fallegan og
voru þau hjónin samhent í því
verki. Hún var einnig mjög fær
við alla handavinnu og sauma-
skap, bakstur og eldamennsku
og nutum við oft góðs af þeim
hæfileikum hennar. Það var mik-
ið gæfuspor þegar þau Valdi
ákváðu að sækja um störf á Sól-
heimum í Grímsnesi, þá voru
elstu börnin þrjú flogin úr
hreiðrinu en yngsti sonur þeirra
á 12. ári og tók hann því vel að
flytja á nýjar slóðir. Þegar þau
komu á Sólheima var byrjað að
æfa leikritið Latabæ og stóð ekki
á þeim að taka virkan þátt í því.
Svana saumaði búninga, Valdi
var ljósameistari og Hrafn Theo-
dór fékk hlutverk í leikritinu. Við
sáum strax að þarna leið þeim
vel og voru umvafin kærleika og
hlýju. Þau Svana og Valdi höfðu
líka mikið að gefa til þeirra sem
búa á Sólheimum, hún með fram-
haldsmenntun sjúkraliða og
hann húsasmíðameistari.
Þegar Svana greindist með
krabbamein fyrir þremur árum,
tók hún því með æðruleysi. Valdi
var eins og klettur við hlið henn-
ar og þau reyndu að njóta lífsins
eins og þau gátu. Meðal annars
fóru þau í siglingu um Karíba-
hafið með góðum vinum. Ferðin
gekk vel og Svana stóð sig eins
og hetja þrátt fyrir veikindi sín.
Ég veit að Svana var mjög trúuð
og hún minntist þess hve góða
trúarfræðslu hún fékk hjá séra
Birni Jónssyni sem fermdi hana.
Við Jói biðjum góðan Guð að
vera með Valda og fjölskyldunni
allri og gefa þeim styrk til að
takast á við sorgina og söknuð-
inn.
Kristjana H. Kjartansdóttir.
Elsku Svana mín.
Þá er þrautagöngu þinni lokið
og þú farin inn í ljósið eins og þú
talaðir um við mig um daginn,
þar sem ástvinir þínir tóku á
móti þér með útbreiddan faðm-
inn.
Minningarnar hlaðast upp í
huga mínum frá því að við vorum
unglingar í Keflavík en þá var
mikill samgangur á milli fjöl-
skyldna okkar. Síðar settumst
við báðar að í Garðinum og stofn-
uðum heimili og eignuðumst
börn á sömu árum. Síðustu árin
heimsótti ég þig og Valda nokkr-
um sinnum að Sólheimum, það
voru dásamlegar stundir. Síðast
en ekki síst eru það stundirnar
sem við áttum saman síðustu vik-
urnar. Þær voru erfiðar en samt
svo kærleiksríkar og góðar. Þar
töluðum við mikið um dauðann
og hvað tekur við þegar við för-
um héðan. Það síðasta sem við
töluðum um var að okkar ævi-
dagar væru ákveðnir áður en við
urðum til í móðurkviði og við
hefðum ekkert með það að gera.
Þetta spjall gaf mér mjög mikið
og vonandi þér líka.
Allt okkar samband í gegnum
árin einkenndist af miklum kær-
leika. Það er sárt að kveðja þig
elsku frænka mín, takk fyrir allt
og Guð geymi þig.
Nú er sál þín rós
í rósagarði Guðs
kysst af englum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti
(Ragnhildur Pála Ófeigsdóttir.)
Kæra fjölskylda, öll munum
við geyma í sjóði minninganna
bjartar stundir lífsins. Guð blessi
ykkur öll og gefi ykkur styrk til
að komast í gegnum þessa erfiðu
daga. Það er svo erfitt að kveðja
þann sem maður elskar.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Kærleikskveðja,
Hafrún Víglundsdóttir.
Elsku Svana mín, orð mín
geta ekki lýst því hversu sárt það
er að fá ekki að hitta þig aftur.
Þú ert hetjan mín, hefur alltaf
verið það og munt alltaf vera
það. Ég mun aldrei gleyma þér
og minningarnar af þér munu
vera til staðar í hjarta mínu alla
mína ævi. Minningarnar af okkur
uppi í sumarbústað, á Sólheim-
um og í Úthlíð eru þær bestu. Þú
varst alltaf til staðar og tilbúin
að gera allt fyrir mig, enda guð-
móðir mín. Ég mun elska þig
áfram alla mína ævi og ég mun
aldrei hætta að minnast þín. Nú
kveð ég þið elsku Svana eins og
við kvöddumst alltaf, „love you!“.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæll,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Þín frænka,
Kara Tryggvadóttir.
Elsku Svana mín ég trúi því
varla að þú sért farin frá okkur,
þú barðist svo hetjulega og varst
svo jákvæð í baráttu þinni. Nú
veit ég að þú hvílir í ró og friði
elsku Svana mín, þú varst svo
friðsæl þegar ég kvaddi þig.
Minningarnar sem ég á um
þig eru óteljandi, allar ferðirnar
upp í sumarbústað og ferðirnar
upp á Sólheima eru mér ógleym-
anlegar í alla staði. Það var ávallt
hlegið mikið, borðaður góður
matur, spilað og spjallað. Rúna
Mjöll mín elskaði að koma upp á
Sólheima til þín og Valda, þess-
um stundum mun hún aldrei
gleyma.
Ég bið guð um að gefa fjöl-
skyldu minni styrk á þessum erf-
iðu tímum. Nú kveð ég þig eins
og þú kvaddir mig á kvöldin þeg-
ar ég gisti hjá þér, góða nótt
elsku Svana og guð geymi þig.
Megi guðir og englar vaka yfir
þinni fallegu sál, ylja þér um
hjartarætur og gera þig að ljósi
heimsins.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf. ók.)
Þín frænka,
Ásta Sigurlaug
Tryggvadóttir.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. JÚLÍ 2012
✝ MálfríðurMaría Linnet
fæddist í Reykjavík
29. maí 1929. Hún
lést 21. júlí 2012.
Málfríður María
var kjördóttir
Andrésar Jóhanns-
sonar, f. 25. maí
1902, d. 21. júlí
1954 og Ólafar
Guðmundu Guð-
mundsdóttur, f. 3.
júní 1903, d. 21. ágúst 1968. For-
eldrar Málfríðar Maríu voru Er-
lendur Guðmundsson, f. 23. des-
ember 1900, d. 9. ágúst 1984 og
Þorbjörg Aldís Björnsdóttir, f.
7. október 1893, d. 24. nóvember
1957. Uppeldissystkini hennar
voru Jónína Guðrún f. 1932, d.
2010, Garðar Guðmundur Svav-
ar f. 1934, d. 1980 og Erla Bára
1981, Loga Þröst f. 1995, Guð-
rúnu Öldu f. 2004. Gunnar, f. 29.
nóvember 1955, tölvunarfræð-
ingur og MBA. Hann er kvænt-
ur Elínu Gísladóttur. Gunnar og
Elín eiga 6 börn, Eyrún f. 1979,
Margrét f. 1982, Ingvar f. 1987,
Fríða Rakel f. 1990, Agnes f.
1992 og Hans Adolf f. 1996.
Rósa Guðrún f. 2. ágúst 1958.
Hún er gift Þorvaldi Helga
Þórðarsyni, bónda að Stað í
Súgandafirði. Rósa Guðrún og
Þorvaldur eiga 8 börn, Hjálmar
f. 1977, Hans Ingi f. 1979, Jó-
fríður f. 1982, Málfríður f. 1982,
Ólöf Helga f. 1987, Þórður
Ágúst f. 1989, Pétur Óli f. 1994,
Hjalti Þór f. 1998.
Málfríður á 18 lang-
ömmubörn og eitt langalang-
ömmubarn.
Málfríður María ólst upp í
Hafnarfirði og starfaði sem hús-
móðir alla sína starfsævi.
Útför Málfríðar Maríu fer
fram frá Fríkirkjunni í Hafn-
arfirði í dag, föstudaginn 27.
júlí 2012, og hefst athöfnin kl.
13.
f. 1940. Þann 6.
nóvember 1953
giftist hún Hans
Adolf Linnet vél-
fræðingi, f. í Hafn-
arfirði 8.10. 1930.
Foreldrar hans
voru Gunnar Haf-
stein Linnet og
Guðrún Rósa Jó-
hannsdóttir. Þau
bjuggu ætíð í Hafn-
arfirði. Börn Mál-
fríðar Maríu eru Óli Kristján Ol-
sen, f. 16. júlí 1948, d. 23.
desember 2001, en hann var
sonur Harry Olsen, f. 1926, d.
1951. Óli Kristján átti dótturina
Kristínu f. 1981. Hafsteinn, f. 1.
janúar 1954, vélvirki. Hann er í
sambúð með Önnu Snjólaugu
Arnardóttur. Hafsteinn á fjögur
börn, Helga f. 1974, Jóhann f.
Í dag kveð ég ömmu mína.
Það er ótrúlega erfitt að kveðja
manneskju sem var manni svo
góð og svo náin nánast allt mitt
líf. Þeir sem kynntust ömmu
heilluðust allir af glæsileika
hennar, ljúfmennsku og ástúð
hennar á börnum sínum og
barnabörnum.
Ég var svo lukkuleg að vera
elsta barnabarnið og „fékk“ að
vera ein í nokkur ár þar til hóp-
ur barna kom. Það voru vissu-
lega forréttindi að vera fyrst því
ég var sólargeislinn þeirra og
þau sóttust í það að fá mig í
heimsókn og ég að sjálfsögðu til
þeirra.
Alltaf var farið í sund á laug-
ardögum og svo heim til ömmu
og afa. Amma eldaði hádegismat
fyrir okkur og á meðan hún
gekk frá eftir matinn og dyttaði
að heimilinu sat ég með afa sem
laumaði að mér einu ópali eða
leyfði mér að sitja með sér og
naga beinin með honum. Alltaf
var tilhlökkunin að hitta ömmu
og afa jafn mikil.
Alltaf var hægt að reiða sig á
það að hitta ömmu og geta
spjallað við hana um alla mögu-
lega sem ómögulega hluti. Hún
var alltaf svo jákvæð og þægileg
í viðmóti. Aldrei skipti hún skapi
og ef eitthvað kom upp á þá var
hún fyrst til að strjúka tárin og
veita manni huggunarorð. Enn í
dag yljar það um hjartarætur.
Þegar ég eignaðist langveikt
barn þá var það amma sem stóð
öldurnar með mér. Hún kom
daglega á spítalann til mín, ann-
að hvort skipaði hún mér út að
fá mér frískt loft eða bara sat
með mér og ræddi málefnin. Að
eiga svona góða að er ómet-
anlegt. Aldrei hef ég þakkað
henni nóg þessa umhyggju og
sálargæslu sem hún veitti mér á
þessum tíma. Allt til dauðadags
spurði hún um dóttur mína og
hvernig hún hefði það. Hún
ljómaði eins og sól þegar hún sá
dóttur mína og það kraftaverk
að hún skuli hafa fengið að vera
með okkur. Langveika dóttir
mín hafði jafn mikil áhrif á hana
og mig, það eitt sannar mann-
gæsku hennar. Hún bókstaflega
lifði fyrir börnin sín, tengdabörn
og barnabörn.
Nú rifja ég upp söguna
„Sporin í sandinum“ finn ég að
það var amma sem bar mig á
höndum sér þegar ég átti hvað
erfiðast.
Þegar elsta barn ömmu, hann
Óli Kristján, lést langt fyrir ald-
ur fram þá sagði amma bitur í
bragði: „Það á enginn að þurfa
að jarða börnin sín“ En hún
þurfti að gera það og tók það
svo mikið á hana að hún varð
aldrei söm. Þegar amma og afi
ákváðu að selja húsið sitt og
fara í íbúðir fyrir aldraða var
það eina sem amma bað um, það
var að fá að vera með útsýni yfir
hafið. Oft sat hún við gluggann
og starði á hafið. Afi gerði það
líka en hann var harðari og
sýndi aldrei veikan blett. Hann
var kletturinn sem brimið hefur
sorfið hægt og rólega. Þessir
tveir klettar hafa myndað fjall.
Nú er annað fjallið farið og eftir
stendur aðeins einn brimsorfinn
klettur, það er afi.
Eftir lifa þrjú af fjórum börn-
um hennar og hafa þau öll erft
þessa dásamlegu manngæsku og
hlýju frá ömmu. Afi er einn og
saknar konu sinnar mikið. Þau
voru saman í hartnær 60 ár.
Aldrei fann maður kalda
strauma leggja frá þeim. Þau
höfðu ótrúlega hæfileika sem
sáttasemjarar.
Ég er svo þakklát að hafa átt
ömmu sem ömmu mína. Hún er
fyrirmynd mín í mínu ömmu-
hlutverki.
Helga Linnet.
Kveðjustundir eru aldrei auð-
veldar eða skemmtilegar. Nú
þegar við kveðjum elsku ömmu
mína, reikar hugurinn aftur í
tímann. Fyrir rúmum tuttugu
árum sat ég oft hjá ömmu og
afa og saumaði út myndir með
ömmu. Fékk að selja flöskur og
dósir og kaupa handavinnu fyrir
ágóðann. Þá var gott að búa ná-
lægt þeim og geta farið sjálf
heim til þeirra. Þegar mamma
fór að vinna einn veturinn um
svipað leyti, kom ég oftar en
ekki heim til ömmu eftir skóla,
gerði heimavinnuna, saumaði út
og gisti svo í gestaherberginu
hjá þeim.
Þegar ég varð eldri minnist
ég þess að ætla rétt að kíkja til
þeirra og enda svo á að sitja allt
kvöldið með ömmu að horfa á
sjónvarpið á meðan afi svaf í
hinum enda sófans.
Amma var alltaf með svo
góða nærveru og var svo stolt af
öllum afkomendum sínum.
Takk fyrir samfylgdina, elsku
amma mín. Hvíldu í friði!
Eyrún Linnet.
Málfríður María
Linnet
Elsku pabbi minn það er með
sorg og söknuði sem ég kveð
þig, en líka þakklæti fyrir allt
og að vera alltaf til staðar fyrir
mig. Það var erfitt að sjá þig
þjást síðustu daga þína svo það
linar sársaukann að vita að
núna líður þér vel. Síðustu
mánuðum eyddir þú á deild 4-b
á Borgarspítalanum og síðar
hjúkrunarheimilinu Mörk og vil
ég nota tækifærið og þakka því
yndislega starfsfólki fyrir um-
hyggjuna og virðinguna fyrir
mannlegri reisn sem var þar
sýnd.
Ég á frábærar æskuminning-
ar um þig þar sem þú vildir allt
fyrir mig gera og vildir alltaf
hag minn sem mestan. Ég var
alltaf litla stelpan þín og það
fannst stelpunum mínum
skondið að heyra, sérstaklega
þegar þær voru litlar, þær
héldu að þú værir að tala við
þær en ekki mömmu þeirra.
Allt þitt líf snérist um bíla, þú
hafðir atvinnu við að keyra
vörubíl og þitt áhugamál var
bílar og þá sérstaklega forn-
Trausti
Kristinsson
✝ Trausti Krist-insson vöru-
bifreiðastjóri fædd-
ist í Reykjavík 8.
janúar 1921. Hann
lést á hjúkr-
unarheimilinu
Mörk 28. júní 2012.
Útför Trausta
fór fram frá Hall-
grímskirkju 12. júlí
2012.
bílar. Minningarn-
ar eru margar um
bíla sem þú áttir,
sérstaklega tengd-
ar Volvo vörubílum
og Chevrolet fólks-
bílum og oftast
númer R74 eða
R335. Það hafa
margir notið þess
hversu fróður þú
varst um bíla og
þar með talin ég.
Ekki varst þú ánægður með
það að ég tók ekki bílpróf þegar
ég hafði aldur til, enda fór það
svo að ég tók ekki bílpróf fyrr
en þú hringdir í mig og sagðist
vera búinn að panta fyrir mig
bílatíma, það væri ekki hægt að
ég væri sú eina í fjölskyldunni
sem ekki væri með bílpróf. Já,
þær eru margar minningarnar
sem ég á, þær geymi ég í hjarta
mínu og eiga þær án efa eftir
að ylja mér um ókomin ár.
Hvíl í friði, elsku besti pabbi
minn. Þín litla stelpa,
Hjördís Steina.
Ég kveð nú ástkæran
tengdaföður minn Trausta
Kristinsson. Með örfáum orðum
langar mig að kveðja þennan
öðling sem tengdafaðir minn
var og þakka það hversu vel
hann tók á móti mér er ég kom
inn í fjölskyldu hans, þó að það
væri honum svolítið erfitt þar
sem ég fangaði ekki bara hjarta
litlu stelpunnar hans, heldur
flutti hana alla leið til Vest-
mannaeyja.
Ég veit að hann vildi engan
lofsöng um sig en hann var
kletturinn sem var alltaf til
staðar, vakinn og sofinn yfir
velferð afkomenda sinna.
Ég kveð þig með sorg í
hjarta en veit að nú líður þér
betur og þú munt vaka yfir
okkur öllum um ókomin ár.
Hvíl í friði
Þinn tengdasonur,
Kristinn Jónsson.
Við fráfall Trausta Kristins-
sonar koma upp í hugann ýms-
ar minningar eftir meira en
hálfrar aldrar kynningu. Fátt
eitt verður þó tilgreint hér. Ég
kynntist Trausta fyrst á „eyr-
inni“, þ.e. við gömlu höfnina í
Reykjavík við uppskipanir hjá
Eimskip. Þetta var á tímum
síðari heimsstyrjaldarinnar er
ég hóf sumarvinnu á þessum
stað. Þá var Trausti ungur
maður, sem ók eigin vörubifreið
eftir því sem ég best veit. Þetta
varð síðan ævistarf hans, lengst
af í þjónustu Eimskips. Síðar
urðu kynni okkar og samskipti
nánari eftir að hann giftist
Höllu, systur minni.
Trausti var maður einkar
þægilegur í umgengni og mjög
hjálpfús. Mér er minnisstætt er
hann fór með mér á vörubílnum
um hávetur í vondri færð fyrir
Hvalfjörð og upp í Borgarnes
að sækja konu mína og ungan
son, sem voru að flytjast til
Reykjavíkur, þar sem við vor-
um að hefja búskap. Allt gekk
það ferðalag að óskum. Síðar
þurftum við oftar en ekki að
flytjast búferlum milli leigu-
íbúða á höfuðborgarsvæðinu og
þá var ekki að sökum að spyrja;
Trausti tók þá flutninga að sér,
svo að lokum í eigið húsnæði.
Er ég hóf í félagi við góðan
vinnufélaga að byggja eigið
húsnæði, með bjartsýnina og
vonandi aðstoð góðra manna
eina að vopni, var ekki að sök-
um að spyrja; Trausti var hve-
nær sem var reiðubúinn að að-
stoða með akstri á aðföngum og
öðru, er til þurfti. Fyrir þetta
ber að þakka séstaklega, aldrei
var minnst á greiðslu.
Trausti hafði alla tíð mikinn
áhuga á bílum. Svo langt ég
man átti hann ávallt fólksbíl
auk vörubílsins. Stundum voru
það eldri tæki, en hann var
einkar laginn við að halda slík-
um verkfærum gangandi. Hann
var talinn snillingur í að „mixa“
eins og ég held að það hafi ver-
ið kallað í þá daga. Lengi hafði
hann mikla trú á þeim banda-
rísku Chevrolet, en síðar komu
þeir japönsku til skjalanna. Í
bílskúr Trausta kenndi margra
grasa í varahlutum. Fyrsti bíll,
sem ég eignaðist var um það bil
10 ára Chevrolet, keyptur af
Trausta. Hann líkaði svo vel í
minni fjölskyldu, að eftir það
hélt ég mig við sömu tegund í
áratugi.
Þegar drengirnir okkar voru
komnir á bílaaldur og höfðu yfir
að ráða gömlum bílum, sem oft
á tíðum þurftu lagfæringar við,
kom oftar en ekki til kasta
Trausta til lagfæringar eða
leiðbeininga um úrræði. Í
þeirra augum var hann alvitur
á þessu sviði.
Við hjónin litum inn hjá
Trausta nokkrum dögum fyrir
andlátið. Þá var hann greini-
lega mjög farinn að kröftum.
Hann þekkti okkur þó og við
gátum spjallað saman góða
stund.
Við Ása sendum Höllu og
fjölskyldunni innilegar samúð-
arkveðjur.
Pétur Erlendsson.