Morgunblaðið - 27.07.2012, Side 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. JÚLÍ 2012
Ég þekki það af eigin raun að
það er dýrmætt að eiga góða
tengdafjölskyldu og það hefur
hún Helga Rut stóra systir mín
einnig fengið að upplifa. Tengda-
fjölskylda hennar hefur ekki að-
eins reynst henni vel því við erum
fleiri í fjölskyldunni sem höfum
fengið að kynnast henni og njóta
gestrisni Iðunnar og Björns.
Ég var aðeins táningur þegar
Helga Rut og Halldór tóku saman
og kynntist ég gestrisni tengda-
foreldra hennar fljótt. Helga Rut
bjó um tíma á heimili þeirra og þá
var heimilið opið fyrir litlu systur
hennar sem kom í borgarferð ut-
an af landi. Gestrisni Iðunnar og
Björns fékk ég að kynnast enn
betur með árunum, jafnt á Sund-
laugaveginum, í sumarbústaðn-
um þeirra og síðast en ekki síst í
Brussel þar sem Iðunn og Björn
bjuggu meðan Björn starfaði fyr-
ir ESA. Á þeim tíma var ég á
ýmsum ferðalögum um heiminn
og fann þá fljótlega að ég átti
örugga heimahöfn í Brussel.
Á heimili Björns og Iðunnar í
Brussel var ég (sem og aðrir) allt-
af hjartanlega velkomin og fékk
höfðinglegar móttökur sem gat
verið ómetanlegt fyrir unga
flökkukind. Það var alveg sama
hvaða vandamál komu upp, alltaf
voru Iðunn og Björn tilbúin að
leysa úr þeim eða létta mér lífið á
einn eða annan hátt, hvort sem
það var að geyma ferðatösku sem
var farin að þvælast fyrir mér á
ferðum mínum eða skutla mér yf-
ir næstu landamæri. Þegar ég var
á leið til Strasbourgar í Frakk-
landi til að nema í ár kom ég við í
Brussel og þá bauðst Björn til að
keyra mig til Lúxemborgar þar
sem ég gat náð í þægilega lest á
áfangastað. Á þeirri leið fræddi
Björn mig um Strasbourg, mann-
réttindadómstólinn, belgískan
munkabjór, Roquefort ostinn og
fleira áhugavert.
Það var eitthvað ævintýralegt
og framandi í öllum heimsóknum
mínum til Brussel. Eitt sinn var
Iðunn ekki heima og þá var það
höfðinginn hann Björn sem tók á
móti mér, sýndi mér áhugverða
staði í Brussel og bauð mér á
framandi veitingahús þar sem ég
smakkaði m.a. snigla og frosk-
alappir í fyrsta sinn. Um tíma bjó
Adda Steina og fjölskylda einnig
á heimilinu, við áttum margt sam-
eiginlegt og eignaðist ég þar góða
vinkonu. Í einni ferðinni fékk ég
að fara með á þorrablót Íslend-
inga í Brussel og þar smakkaði ég
svo hrútspunga í fyrsta og eina
skiptið á ævinni.
Ég minnist Björns sem höfð-
ingja heim að sækja. Hann var
mjög gestrisinn, heiðarlegur,
hjálplegur, fróður og forvitinn um
það sem var framandi – þar á
meðal matargerð. Björn var einn-
ig viljugur að deila því sem hann
vissi og hafði upplifað með öðrum.
Ég minnist Björns einnig sem
hlýs og góðs afa systurdætra
minna sem ég veit að sakna afa
síns sárt. Foreldrar mínir og
systur minnast einnig Björns
Björn Friðfinnsson
✝ Björn Frið-finnsson fædd-
ist á Akureyri 23.
desember 1939.
Hann lést 11. júlí sl.
Jarðarför Björns
var gerð frá Dóm-
kirkjunni í Reykja-
vík fimmtudaginn
19. júlí 2012.
með þakklæti fyrir
gestrisni og góðar
stundir. Sérstaklega
minnast foreldrar
mínir með þakklæti
einstaklega fróð-
legrar og skemmti-
legrar leiðsagnar
Björns í ferð til
Grímseyjar fyrir
tveimur árum.
Við biðjum góðan
Guð að gefa elsku
Iðunni, Halldóri, Öddu Steinu,
Leifi og fjölskyldum þeirra styrk
til að takast á við fráfall Björns,
blessuð sé minning hans.
Dóra Guðrún Guðmunds-
dóttir og fjölskylda.
Fundum okkar Björns bar
fyrst saman fyrir rúmum fimmtíu
árum og þá í Hvalstöðinni í Hval-
firði. Þeim merka stað, sem fóstr-
aði margan manninn og konuna
sumarlangt og oft með endur-
tekningunni ár eftir ár.
Þegar ég horfi nú til baka
finnst mér Bjössi Friðfinns, eins
og við félagar kölluðum hann, lítið
hafa elst allan þennan tíma. Allt
til þess að banvænn sjúkdómur
læsti hann heljartökum, sem
aldrei voru linuð allt til þess er yf-
ir lauk. Bjössi var spaugsamur og
léttur í lund. Alltaf tilbúinn að
gantast og virða fyrir sér hið
spaugilega í tilverunni. Kunni
aragrúa hnyttilegra sagna, hafði
gaman að segja frá og hafði til að
bera góða frásagnargáfu. Alls
þessa nutum við í nærveru hans,
gamlir félagar úr Hvalnum, sem
komið höfum saman undanfarin
ár til þess að rabba saman yfir
kaffibolla um m.a. gömlu góðu
dagana í Hvalnum, þegar hval-
veiðar „stóðu í blóma“ og veiðum
var stjórnað af skynsemi undir
eftirliti Lofts Bjarnasonar.
Bjössi valdi sér lögfræðina og
málefni tengd henni að ævistarfi.
Ég held að hann hafi valið rétt.
Samviskusemi og rótgróinn heið-
arleiki, ásamt hjálpsemi við hvern
sem í hlut átti og átti e.t.v. í vök að
verjast, var þess valdandi að til
hans var leitað við úrlausn ýmissa
vandamála og hann valinn í for-
ystusveit þeirra sem sinna skyldi
ýmiskonar málum tengdum landi
og þjóð.
Bjössi hafði til að bera trútt
minni, glöggur á menn og mál-
efni, snöggur að átta sig á stöð-
unni hverju sinni og til hans var
gott að leita, ekki aðeins á fé-
lagslegum grunni heldur einnig
persónulega. Hann var sannkall-
aður vinur vina sinna og tilbúinn
að veita aðstoð þegar nauðsyn
bar til.
Frá fyrstu kynnum höfum við
Bjössi hist undir ýmsum kring-
umstæðum og ávallt farið vel á
með okkur. Dillandi hlátur hans
hljómar í eyrum mér, þegar ég
hugsa til hans og sé hann fyrir
mér stjórna sýningarvélinni í
Búrabíó, skemmtibragga okkar
Hvalmanna fyrir fimmtíu árum
síðan. Þá sýndi hann okkur
myndir, sumar nýjar aðrar eldri,
sem styttu okkur stundir í amstri
hversdagsins. Þessar myndir
voru fengnar að láni með góðfús-
legu leyfi setuliðsins á staðnum.
Snemma á lífsleiðinni eignaðist
hann góðan lífsförunaut. Hana
Iðunni, sem verið hefur hans stoð
og stytta, ekki síst þegar halla tók
undan fæti og veikindin tóku að
ágerast. Saman reistu þau Iðunn
og Bjössi draumahöll austur í
Grímsnesi, þar sem þau undu
löngum stundum við skriftir,
ræktun og náttúruskoðun. Þar
átti fjölskyldan griðarstað og ég
veit að þau kunnu því vel að virða
fyrir sér afkomendur sína og ætt-
ingja á svæðinu.
Á saknaðarstundu vil ég þakka
Bjössa samfylgd liðinna áratuga.
Eftirsjá og söknuður sækja á
huga minn þegar ég minnist hans.
Ég votta Iðunni, börnum
þeirra, barnabörnum og öðrum
ættingjum samúð mína.
Minning um viðfelldinn og um
fram allt skemmtilegan félaga
mun ylja okkur sem eftir sitjum
um ókomna ævidaga.
Sigurður Bjarnason.
Góður frændi, Björn Rúnar
Friðfinnsson, er fallinn frá. Er
búinn að glíma hetjulega við þann
illvíga sjúkdóm, krabbann sem
nánast engu eirir. Við erum
systrabörn, ég og Böbbur eins og
hann var alltaf kallaður í Gríms-
ey. Hann var fæddur og uppalinn
í Reykjavík en sjö ára gamall kom
hann fyrst norður í Grímsey í svo-
kallaða sumarveru á heimili for-
eldra minna. Hann var strax einn
af systkinunum á Sveinsstöðum.
Ljúfur og skemmtilegur drengur
sem svoleiðis hrærðist í og naut
eyjalífsins. Hann átti nú svo sem
ekki að vera mörg sumur í Gríms-
ey en staðreyndin er sú að sum-
arveran taldi sjö sumur. Það var
hvað eftir annað búið að útvega
Birni frænda einhver sumarstörf
í Reykjavík en um leið og farfugl-
inn mætti í Grímsey, var Böbbur
byrjaður að syngja Grímseyjar-
söngva, s.s. Þú varst fyrr af
mönnum metinn, meir en eyði-
sker. Dóra frænka og Friðfinnur
vissu að drengurinn þeirra yrði,
heilsu og gleði sinnar vegna, að
fara þessi sjö sumur til Grímseyj-
ar. Það er ósköp ljúft í dag, að
minnast þessa tíma í Grímsey,
alltaf nóg að gera. Það byrjaði á
vorin að raka skítinn af túnunum
og koma honum fyrir hjá reyk-
ingakofanum. Þá var komið svo-
kallað tað sem var svo notað til að
reykja kjötið á haustin. Svo fengu
blessaðar kýrnar að komast út úr
fjósinu og út í Guðsgræna náttúr-
una. Fljótlega fékk Björn frændi
það hlutverk, að reka þær upp á
eyjuna, í átt að Hólatjörninni til
að brynna þeim og fékk að því
nafnið, kúarektor. Við vorum
þarna saman frændsystkinin,
Böbbur, Gagga, Minna og sú sem
þessar línur skrifar. Við vorum
nú ekki alltaf á sömu línunni.
Skipamannaböllin í Grímsey voru
mjög spennandi. Þarna ægði
saman Íslendingum, Finnum,
Norðmönnum og Færeyingum og
við frænkurnar stálumst eins oft
og við gátum á böllin, jafnvel með
töluvert af fuglaskít í hári og föt-
um. En Böbbur kaus að lesa Ís-
lendingasögurnar sem afi Sigur-
björn átti allar. Heyskapur varð
náttúrulega að vera, þar sem
bæði voru kýr og kindur á Sveins-
stöðum. Við urðum að taka virkan
þátt í því en einhvern tíma heyrði
ég föður minn, Óla Bjarnason,
stynja þungan og segja við Björn
sem var að raka heyinu saman
með tindana á hrífunni upp í loft:
„Böbbur minn, þú ert sennilega
betri á bókina en hrífuna“.
Nú ertu kæri frændi, farinn yf-
ir móðuna miklu. Ég trúi því að
þar munum við hittast og vonandi
svolítið seinna og þá munum við
rifja upp gömlu góðu dagana í
Grímsey. Iðunni og allri fjöl-
skyldu þeirra, sendi ég innilegar
samúðarkveðjur. Þetta skrifar
frænkan úr Grímsey,
Birna Óladóttir.
Björn Friðfinnsson, lögfræð-
ingur og fyrrverandi ráðuneytis-
stjóri, er látinn eftir stranga bar-
áttu við illvígan sjúkdóm.
Margar minningar hrannast
upp við fráfall hans, minningar
um margra ára samstarf í stjórn
Rauða kross Íslands en hann sat
þar frá árinu 1977 til 1991 og var
formaður flóttamannaráðs Rauða
krossins frá 1979 til1993.
Auk þess var Birni falið að sitja
í ótal öðrum stjórnum og ráðum
og var sífellt til forystu valinn og
þannig var starfsferill hans
reyndar allur.
Björn sat ekki í hinum fjöl-
mörgu forystuhlutverkum sem
honum var treyst fyrir að ástæðu-
lausu, heldur vegna óskeikula
hæfileika hans til að greina hism-
ið frá kjarnanum og að finna leiðir
til árangurs og til að ná settu tak-
marki.
Aðrir munu greina frá fleiri
hliðum lífshlaups hans en hér
verður starf hans fyrir Rauða
krossinn í öndvegi.
Sem formaður flóttamanna-
ráðs Rauða krossins var hann í
raun og veru flóttamannaráðið
sjálft. Hann aðstoðaði þá sem
hingað komu á þessum tíma sem
flóttamenn, flestir frá Víetnam,
frá því að veita þeim viðtöl og ráð-
gjöf í ömurlegum flóttamanna-
búðum erlendis, taka á móti þeim
við komu til landsins og vera þeim
öllum sem faðir, lagalegur ráð-
gjafi og sá klettur sem treysta
mátti.
Heimili Björns og konu hans,
Iðunnar, stóð þessu fólki opið í
erfiðleikum og einnig á
hátíðarstundum.
Allir þessir flóttamenn sem
nutu stuðnings og mannúðar
Björns muna hann með miklu
þakklæti og hlýju.
Í stjórn Rauða kross Íslands
var Björn traustur ráðgjafi, mað-
ur mannúðar og réttlætis og var
afburða skemmtilegur.
Björn var frábær sögumaður,
fróður og minnugur á hið skop-
lega í tilverunni og enginn stóð
honum að sporði í frásagnarlist.
Síðustu ár höfum við nokkrir
Rauðakrossmenn og konur sem
stóðum í stafni Rauða krossins á
árum áður komið saman öðru
hvoru okkur til fróðleiks og
ánægju og Björn lét sig ekki
vanta á meðan heilsa leyfði.
Björn hafði oft á orði að nýta
ætti reynslu og áhuga fyrrum fé-
laga og samdi hann starfsreglur
fyrir þennan hóp, RK hópinn og
var ritari hans.
Við í þessum hópi þökkum
samstarfið og söknum vinar í
stað.
Með miklu þakklæti og virð-
ingu kveð ég Björn Friðfinnsson
og sendi Iðunni og ástvinum hans
öllum innilegar samúðarkveðjur.
Anna Þrúður Þorkelsdóttir.
Björn var fulltrúi yfirborgar-
dómara á tímabilinu 1965-1966 er
við kynntumst. Á þeim tíma fóru
dómarafulltrúar með umfangs-
mikið dómsvald. Hann var þá
ungur að árum og hafði skömmu
áður lokið embættisprófi í lög-
fræði. Minnisstætt er að í dóm-
arstörfum hafði Björn til að bera
augljósa þekkingu, áræðni og
sjálfsöryggi. Þekking hans í lög-
fræði fólst á þeim tíma í því að
hann hafði lokið góðu prófi í
greininni sem hann bætti strax
við með síöflun heimilda. Síðan
átti hann eftir að bæta þá þekk-
ingu með starfsreynslu, skrifum
um lögfræðileg efni og kennslu og
öðrum trúnaðarstörfum við
Háskóla Íslands.
Áræðni hans í dómarastörfum
fólst m.a. í því að hann kappkost-
aði mjög að sætta einkamál á milli
aðila. Stundum gekk hann svo
langt að óska eftir því að þraut-
reyndir lögmenn vikju úr þingsal
meðan hann, þá nýorðinn dómari,
ræddi við aðila og freistaði þess
að ná sáttum milli þeirra. Sjálfs-
öryggi Björns varð strax sýnilegt
við framkvæmd dómarastarfa.
Allir frestir varðandi málsmeð-
ferð stóðust, aldrei verulegur vafi
um endanlegar niðurstöður og
eitt sinn lét hann þess getið í dómi
í máli, þar sem málskjöl voru að
verulegu leyti á ensku, að dóm-
arinn „hefði fullt vald á enskri
tungu“. Þar með var tekið af
skarið um það atriði.
Við Björn vorum alltaf nánir
og unnum mikið saman síðar á
ævinni. Þáttur hans í tengslum
við sjálfan EES-samninginn og
innleiðingu á mikilvægri löggjöf í
kjölfarið var verulegur og margt
af því sem hann gerði á þessum
tíma var í raun stórvirki. Síðar
bætti hann við fræðilegum skrif-
um um þetta efni sem hann síðar
notaði með ýmsum hætti við laga-
deild Háskóla Íslands. Þar fór
saman þekking sú, áræðni og
sjálfsöryggi sem áður er lýst.
Með Birni er fallinn frá vinur
sem mér er mikil eftirsjá eftir. Ég
sendi Iðunni Steinsdóttur og fjöl-
skyldu hennar innilegar samúð-
aróskir.
Stefán Már Stefánsson.
Björn Friðfinnsson er nú fall-
inn frá en við vorum samstarfs-
menn í dóms- og kirkjumálaráðu-
neytinu árin 1999-2003 er hann
gegndi þar starfi ráðuneytis-
stjóra. Það var gott að starfa með
Birni, hann var fær lögfræðingur
og snöggur að afgreiða mál enda
afar vinnusamur og með reynslu
úr margvíslegum ábyrgðarstörf-
um.
Björn var ákaflega vel liðinn af
okkar góða samstarfsfólki í ráðu-
neytinu, enda réttsýnn og góður
maður. Hann lá þó ekkert á skoð-
unum sínum um menn og málefni
ef svo bar við en oftar sá hann þó
spaugilegar hliðar mála enda
þekktur af kímnigáfu sinni.
Björn var áhugasamur um al-
þjóðlegt samstarf, ekki síst milli
Evrópuríkja, en Rauði krossinn
og mannréttindi almennt voru
honum afar hugleikin. Hann var
vinmargur maður og voru margir
flóttamenn í þeim hópi enda lét
hann sér annt um aðbúnað þeirra
og velferð alla.
Ég kveð Björn Friðfinnsson
með þakklæti fyrir okkar góða
samstarf og votta eiginkonu hans,
börnum og fjölskyldu allri inni-
lega samúð mína.
Blessuð sé minning hans.
Sólveig Pétursdóttir.
Ég mun ávallt minnast Björns
sem hins góða, blíða, elskulega
afa míns. Hann var heiðarlegur,
traustur og góður maður, mikill
húmoristi og mannréttindasinni.
Hann hafði mikinn áhuga á
fuglum og jurtum. Hann var
sannkallaður náttúruvinur og
mikill dýravinur.
Mig dreymdi fallegan draum
nóttina eftir að afi dó. Hann var
þannig að Björn afi kvaddi alla
sem hann þekkti, mjög vel. Svo
fór hann í gyllta rútu með engla-
vængjum. Í henni voru allir sem
afi þekkti og voru dánir. Rútan
fór upp í bústaðinn hans afa og
þegar þangað var komið labbaði
afi inn í sólargeislana og hvarf.
Þeir sem voru með honum löbb-
uðu á eftir honum einn í einu og
síðan endaði draumurinn.
Ég fór fyrstu utanlandsferðina
mína með afa og ömmu. Litli
bróðir minn var nýfæddur og þau
buðu mér til Ítalíu til létta undir
með foreldrunum. Við fórum með
víetnömskum hjónum sem afi
hafði einu sinni sótt í flótta-
mannabúðir. Ég man ekki mikið
eftir ferðinni en það var mikil
manngæska hjá ömmu og afa að
bjóða mér í þessa ævintýraferð.
Afi æfði badminton og stund-
um á laugardagsmorgnum eftir
æfingu kom hann með ilmandi
heitt vínarbrauð og gaf okkur. Já,
afi var góður og sorglegt að hann
hafi dáið, ekki eldri. En hann lifði
góðu lífi og átti góða fjölskyldu og
það er fyrir mestu.
Hvíldu í friði, kæri afi.
Ármann Leifsson.
Í blóma sumarsins þegar ís-
lensk náttúra býður upp á hlýja
sumardaga og fegurðin er alls-
ráðandi kvaddi Björn Friðfinns-
son, fyrrverandi formaður Sam-
bands íslenskra sveitarfélaga,
okkur hinstu kveðju.
Björn varð ekki aldraður í
skilningi nútímans en varð að lúta
í lægra haldi fyrir erfiðum veik-
indum 72 ára að aldri.
Margir sveitarstjórnarmenn
muna eftir Birni vegna starfa
hans í stjórnsýslunni um langa
hríð. Þeir eldri muna auðvitað eft-
ir honum frá bæjarstjóraárum
hans á Húsavík og formennsku í
sambandinu. Þeir yngri muna ef-
laust eftir honum vegna starfa
hans í stjórnsýslu ríkisins en ekki
síður vegna þess að hann kenndi
svo mörgum á óteljandi nám-
skeiðum.
Undirritaður naut leiðsagnar
hans við Háskóla Íslands á árun-
um 1996-1997 í umfjöllun um op-
inbera stjórnsýslu en um það efni
skrifaði Björn kennslubók.
Það skorti ekki á áhugann eða
þekkinguna hjá Birni á þessum
sviðum og gat verið ansi gaman
að ræða við hann í tengslum við
fyrirlestra enda mikil þekking
uppsöfnuð hjá honum. Þekking
sem hann átti frekar gott með að
miðla til annarra á námskeiðum.
Undirritaður og Björn áttu
fyrst samleið í gegnum starfsemi
Rauða kross Íslands fyrir einum
25 árum. Áhugi hans á þeim mál-
um, sérstaklega málefnum flótta-
manna, var gríðarlega mikill og
hafði áhrif á aðra.
Af og til hittumst við og rædd-
um málin, oftast vestur í Ögri, en
þangað komu hann og Iðunn eig-
inkona hans stundum. Fjöl-
skyldutengslin voru til staðar,
Björn og faðir minn bræðrasynir.
Það er með þökk og virðingu
sem undirritaður setur þessar
línur á blað til að heiðra minningu
góðs frænda, samstarfsmanns og
fv. formanns Sambands íslenskra
sveitarfélaga. Iðunni og afkom-
endum þeirra sendi ég f.h. sveit-
arstjórnarfólks samúðarkveðjur.
Halldór Halldórsson.
Með Birni Friðfinnssyni er
genginn drengur góður. Mann-
kostir hans voru miklir, hann var
heiðarlegur, hreinskiptinn og
vildi öllum vel. Það er eiginlega
með ólíkindum hversu miklu
hann fékk áorkað í lífinu og
hversu víða hann kom við, alltaf
til að bæta um betur og leggja
góðum málefnum lið. En Björn
var ekki einn. Iðunn hans var allt-
af nálæg og einstakt að fylgjast
með hvernig þau studdu hvort
annað í lífi og starfi.
Upphaf okkar kynna var er við
Iðunn settumst á skólabekk í KÍ.
Strax í fyrstu viku náðum við
saman og þar var stofnað til vin-
áttu sem aldrei hefur borið
skugga á. Við lásum saman, unn-
um verkefni og m.a. lokaverkefn-
ið saman. Við áttum báðar „okkar
Björn“, klettana okkar sem
studdu okkur vel. Björn (Iðunn-
ar) taldi ekki eftir sér að vélrita
fyrir okkur (þá voru engar tölvur)
og Björn minn hjálpaði með
teikningar ef við vildum lífga upp
á verkefnin.
Svo var það að þau báðu okkur
að hugsa um bústað þeirra við
Álftavatn þau ár sem þau bjuggu í
Brussel. Það var okkur mikill
heiður að þau skyldu treysta okk-
ur fyrir Hliðskjálf og nutum við
þess og eigum margar góðar
minningar þaðan, nú síðast er bú-
ið var að stækka bústaðinn. Björn
hafði ótrúlegt minni, þekkti alla
fugla og trjátegundir, gekk með
okkur um landið og taldi upp hvar
hann fékk hverja plöntu og hve-
nær. Áhugi hans á mönnum og
málefnum var ódrepandi og hægt
að ræða við hann um allt milli
himins og jarðar. Hann hafði
góða kímnigáfu og mikið var
gaman að hlæja með þeim hjón-
um.
Við sáum Björn síðast á Sól-
túni 9. júní sl., þá brosti hann sínu
fallega brosi og fékk „glimt í øj-
et“. Við erum þakklát fyrir þá
stund.
Við þökkum Birni vináttuna og
biðjum honum Guðs blessunar í
nýjum heimkynnum.
Elsku Iðunn, Adda Steina,
Leifur, Halldór og fjölskyldur,
við biðjum Guð að gefa ykkur
styrk í sorginni og þá er gott að
eiga allar góðu minningarnar til
að orna sér við.
Anna Sigríður og Björn.
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir Hermann Jónasson
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR