Morgunblaðið - 27.07.2012, Page 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. JÚLÍ 2012
Kæri Sigfús frændi og vinur!
Það er óraunverulegt að fá
þessar fréttir að þú sért farinn
og maður trúir því varla að mað-
ur geti ekki sest niður og spjall-
að við þig aftur. Áður en þú fórst
þá gerði ég mér ekki alveg grein
fyrir því hvað þú varst mér mik-
ils virði. Á seinustu 7 árum höfð-
um við myndað vinatengsl sem
ég á eftir að minnast vel og
lengi. Við fórum stundum út á
lífið saman og var það mikill
kostur þinn hversu ófeiminn þú
varst. Áttir það til að hefja sam-
ræður við ókunnugt fólk um
daginn og veginn.
Ég og sonur minn Estefan
Leó gerðum oft eitthvað með
þér á pabbahelgum og varst þú
honum góður uppalandi. Lagðir
honum lífsreglurnar og passaðir
hann einu sinni fyrir mig. Við
fórum í ótal margar fjallgöngur
saman, t.d. upp á Esju þegar Es-
tefan Leó var aðeins fimm ára.
Þar varst þú með laugardags-
nammið sem beitu. Það virkaði
vel því við komumst á toppinn.
Þú varst mörgum kostum
gæddur og má þar nefna, mjög
góða almenna þekkingu, frá-
bæra tungumálakunnáttu og
yndislega kímnigáfu. Heilbrigt
líferni var þér mikið hjartans
mál og fórum við ófáum sinnum
saman í ræktina og sund. Lífið
er ekki alltaf dans á rósum og þú
hafðir víst farið til læknis sem
sagði þér að þú værir með of
stórt hjarta og hann vildi setja
þig á lyf, en þú vildir frekar laga
þetta á náttúrulegan máta, með
útivist og heilbrigðu líferni. Þú
hafðir mikinn áhuga á næring-
arfræði og ætlaðir að mennta
Sigfús Austfjörð
Halldóruson
✝ Sigfús Aust-fjörð Hall-
dóruson fæddist í
Reykjavík 6. janúar
1969. Hann varð
bráðkvaddur á
heimili sínu í Ósló
aðfaranótt 11. júlí
2012.
Útför Sigfúsar
fór fram frá Kópa-
vogskirkju 25. júlí
2012.
þig meira í
tengslum við það.
Þú varst mjög
tíður gestur hjá
okkur bræðrum
þegar við áttum
heima í Hvanna-
lundinum í Garða-
bæ og brölluðum
við margt skemmti-
legt saman. Þú
varst alltaf reiðubú-
inn til að hjálpa
okkur bræðrum hvort sem það
var skutl eða eitthvað annað.
Svo fórstu í víking til Noregs líkt
og Egill Skallagrímsson. Þú
kunnir vel við þig í Noregi en
lífsbaráttan er hörð þar eins og
annars staðar. Og þú lést aldrei
neinn vaða yfir þig og lentir
stundum upp á kant við aðra. Þú
varst fljótur að koma auga á eitt-
hvað sem betur mátti fara en
einnig varstu duglegur að hrósa
manni. Fyrst og fremst varst þú
góð sál og mér sárnar það mjög
að geta t.d. aldrei aftur spilað
Miðju við þig, allavega í þessu
lífi. En bíðum þangað til næst,
kæri vinur. Við feðgarnir vottum
fjölskyldu Sigfúsar samúð okk-
ar.
Haraldur Sigmundsson.
Í fjölskyldu minni var Sigfús
alltaf kallaður „Sigfús frændi“
til aðgreiningar frá undirrituð-
um. Sigfús bjó ásamt fjölskyldu
sinni í Svíþjóð fram á unglings-
aldur. Þegar þau fluttu heim til
Reykjavíkur vorum við flutt
norður á Akureyri og samgang-
ur því minni en hefði annars ver-
ið. Við hittumst þó alltaf öðru
hverju þegar við komum suður
eða þau norður. Þegar ég flutti
suður til að stunda háskólanám
lágu leiðir okkar meira saman.
Sigfús leit stundum við í heim-
sókn og stundum fórum við sam-
an í bíó. Þetta var erfitt tímabil í
lífi Sigfúsar þar sem hann átti
við veikindi að stríða. Veikindi
sem hann náði síðar að vinna sig
í gegnum með aðdáunarverðum
árangri.
Það hefur verið ákaflega
ánægjulegt að fylgjast með Sig-
fúsi undanfarin ár. Jákvæðni,
lífsorka og heilsusamlegt líferni
hefur einkennt líf hans. Hann
flutti til Noregs í fyrra og vann
við ýmis störf þar í landi. Lík-
lega hafa undanfarin ár verið
með þeim betri í lífi Sigfúsar.
Hann virtist njóta lífsins og alls
þess sem það hefur uppá að
bjóða. Þó við byggjum hvor í
sínu landinu, hann í Noregi og
ég í Belgíu, fylgdumst við hvor
með öðrum með hjálp nútíma-
tækni. Við vorum alltaf í sam-
bandi og það var gaman að fylgj-
ast með ævintýrum hans í
Noregi þar sem hann hafði eign-
ast marga nýja vini.
Það er sárt að sjá á eftir kær-
um frænda í blóma lífsins. Sigfús
minn, þín verður sárt saknað.
Hugur minn er hjá Baldri,
Halldóru, Erni, Önnu Helgu og
fjölskyldum. Guð styrki ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Sigfús Þ. Sigmundsson.
Við Anna vorum búin að vera
tæpa viku á Vestfjörðum í ynd-
islegu veðri þegar við fengum
þær hörmulegu fréttir að Sigfús
frændi hefði orðið bráðkvaddur
nóttina áður. Það rifjuðust upp
minningar um Sigfús frá þeim
árum þegar hann var ungur
drengur í Lundi í Svíþjóð, bráð-
vel gefinn og efnilegur. Þá
bjuggum við í Kaupmannahöfn
og samgangur mikill á milli. Þau
ár liðu og öll fluttum við heim.
Skömmu síðar greindist Sigfús
með alvarlegan geðrænan sjúk-
dóm sem hann barðist við allt til
æviloka. Það var hörð barátta,
sigrar og ósigrar. Í okkar huga
standa þó sigrarnir upp úr og
það afrek að Sigfús frændi
skyldi spjara sig svo vel þrátt
fyrir allt sem við var að etja. Það
var vel af sér vikið. Öll stríð
krefjast endalausra fórna og
þeir sem nærri standa fara ekki
varhluta af því.
Þótt lítið væri um það rætt
vitum við að skuggi þessarar
baráttu lá þungt á öllum hans
nánustu. Hjá þeim er okkar hug-
ur. Elsku systir, mágur, Örn og
Anna Helga. Við færum ykkur
og fjölskyldum ykkar okkar
innilegustu samúðarkveðjur á
þessari sorgarstundu.
Anna og Guðmundur.
Það var á björtum sumardegi
að okkur bárust þær sorgar-
fregnir að Sigfús frændi væri
fallinn frá, langt um aldur fram.
Minningar frá liðnum árum
koma upp í hugann.
Sigfús, sem var skírður nafni
föðurafa síns, var í eðli sínu fé-
lagslyndur, ættrækinn og þótti
fátt skemmtilegra en fjölskyldu-
og mannamót. Honum tókst að
halda léttri lund sinni og kímni-
gáfu, þrátt fyrir þá erfiðleika á
fullorðinsárum sem veikindum
hans fylgdu. Með þrautseigju að
vopni lauk Sigfús námi og dvaldi
hin síðari ár við störf í Noregi.
Sigfús lagði oft leið sína til
okkar á Freyjugötuna og voru
þjóðmálin rædd yfir kaffibolla.
Hann hafði einnig frumkvæði að
spilakvöldum hjá okkur frænd-
systkinum og var þar ávallt kátt
á hjalla. Við fjölskyldan minn-
umst Sigfúsar með vinsemd og
hlýhug.
Lýs, milda ljós, í gegnum þennan
geim,
mig glepur sýn,
því nú er nótt, og harla langt er heim.
Ó, hjálpin mín,
styð þú minn fót; þótt fetin nái
skammt,
ég feginn verð, ef áfram miðar samt.
Ég spurði fyrr: Hvað hjálpar heilög trú
og hennar ljós?
Mér sýndist bjart, en birtan þvarr, og
nú
er burt mitt hrós.
Ég elti skugga, fann þó sjaldan frið,
uns fáráð öndin sættist Guð sinn við.
Þú ljós, sem ávallt lýsa vildir mér,
þú logar enn,
í gegnum bárur, brim og voðasker.
nú birtir senn.
Og ég finn aftur andans fögru dyr
og engla þá, sem barn ég þekkti fyrr.
(Matthías Jochumsson)
Við vottum foreldrum Sigfús-
ar, systkinum og fjölskyldum
þeirra okkar dýpstu samúð.
Björg, Einar, Marta
og Sigrún.
Fúsi er dáinn. Það er mjög
þungbært að skrifa þessi orð.
En vegir lífsins eru stundum
óskiljanlegir. Minningar sem ég
hef um Fúsa eru margar og
minnir mig á hversu góður hann
var og sýndi vinum sínum
hjartahlýju. Við kynntumst um
það leyti þegar ég var að leggja
af stað í strandvegagönguna og
bað hann um að verða bílstjóri
minn. Það var mjög krefjandi
starf sem spannaði rúma 5 mán-
uði og þurfti að hugsa fyrir hlut-
um og taka ákvarðanir fljótt og
vel stundum í mjög erfiðum að-
stæðum. Hann reyndist frábær í
þessu starfi og talaði hann oft
um það að það væri gaman ef
hann lenti í svona starfi aftur.
Hann var mikill reglumaður á
mat og vín og las sér mikið til um
næringu. Oft þegar ég hitti hann
hélt hann fyrir mér heilu fyrir-
lestrana um mataræði og þótti
mér þeir mjög fróðlegir. Í
strandvegagöngunni var það
hans vinna meðal annars að
kaupa inn í matinn og þá vantaði
ekki þekkinguna. Ávextir og ber
voru nánast í hvert mál og síðan
próteinrík máltíð eftir daginn til
uppbyggingar fyrir næsta dag.
Mér leist ekkert á þetta í upp-
hafi en hann hafði rétt fyrir sér.
Hann var góður í að taka myndir
og liggja eftir hann fjöldi ljós-
mynda sem eru frábærar. Hann
var líka góður penni og skrifaði
hann til dæmis bók um strand-
vegagönguna.
Fúsi bar lífinu fagurt vitni og
yfir því geta allir sem til hans
þekktu glaðst og þakkað.
Jón Eggert Guðmundsson.
Mér var mjög brugðið að
heyra af andláti Sigfúsar vinar
míns, eða Fúsa eins og við skóla-
félagar hans úr Álftamýrarskóla
kölluðum hann alltaf. Lífið virt-
ist ósanngjarnt því að hann var
ánægður í sínu nýja lífi í Noregi.
Þar hafði hann nýlega fengið
nýja vinnu sem hann var stoltur
af og eignast nýja vini. Því miður
gat hann ekki notið þessarar
nýju tilveru lengur, því að eins
og sagt er veit enginn ævi sína
fyrr en öll er.
Fúsi var margbrotinn per-
sónuleiki og líf hans um margt
flókið svo að erfitt er að lýsa því í
stuttri minningargrein. Lífs-
hlaup hans var vissulega erfitt
að mörgu leyti en alltaf var stutt
í húmorinn og leiðir til að sjá
spaugilegar hliðar á tilverunni.
Hans helsti kostur sem vinur
var einmitt hvað hann var
hreinn og beinn og átti það til að
sjá hlutina frá öðru sjónarhorni
en flestir aðrir. Hans skilningur
á lífinu gerði það oft að verkum
að ég áttaði mig oft á hversu
ómerkilegum hlutum fólki hætt-
ir til að hafa áhyggjur af. Mér er
minnisstætt þegar hann sagði
mér fyrir nokkrum árum að
hann hefði ekki ástæðu til að öf-
unda neinn því að hann vildi
bara njóta þeirra tækifæra sem
hann hefði fengið án þess að
hugsa of mikið út í hvað aðrir
hefðu.
Hvíl í friði kæri vinur og takk
fyrir allar góðar stundir í gegn-
um árin.
Sigurður Freyr Jónatansson.
Það var á svipuðum árstíma
og nú, en fyrir 28 árum síðan, að
tvær íslenskar fjölskyldur lögðu
á haf út frá Björgvin í Noregi til
Fróns. Tveir drengir annarrar
fjölskyldunnar höfðu hlakkað til
að hitta einn úr hinni. En, sá hélt
sig neðan þilja alla þá sjóferð.
Hann hafði fengið meinlegt brot.
Sigfús ólst upp í Svíþjóð til
unglingsára sinna. Hann kveið
því að yfirgefa hlýja faðminn og
hverfa til hins svala Íslands.
Hann vissi af hlýja móðurfaðm-
inum um borð, en það var ekki
nóg, þar eð hann var líka að sigla
inn fang hins fullþroska karl-
manns. Og það er oft frost á
Fróni.
Mín fjölskylda hafði búið í sex
ár í Lundi. Baldur Sigfússon og
fjölskylda meira en helmingi
lengur heldur en við, en í ná-
grenni við okkur. Þá man vel ég
eftir hæglátum ljúfum dreng. Og
það glóði á rauðan koll hans.
Stundum kom hann heim til okk-
ar og horfði á skjáinn með
drengjunum mínum. Hann var
þá oft þyrstur, líkur gesti frá
hvítum eyðisöndum, enda ég lé-
legur uppalandi, sem leyfði
drengjunum að góna á kassann.
Nema er ég sjálfur þurfti að
kaga. Það voru þá helst frétt-
irnar á tveimur dönskum rásum
og einni sænskri. Góðan saman-
burð V-evrópskrar menningar
við þá „baltnesku“. Okkur leið
vel í þessum faðmi, en stundum
saknaði maður svalra vinda frá
föðurlandinu góða. Og Sigfús
vissi líka hvað hans á Íslandi,
betur en við hin. Einkum betur
ég sjálfur. En það var styttra í
skipbrotið en mann grunaði þá.
Nú hefur Sigfús kvatt þetta
sker, enda stendur Kópavogs-
kirkja á fornu flæðiskeri innan
um lábarið grjót. Vona að hann
sé nú lentur á ilhlýrri strönd.
Sigurður V. Sigurjónsson.
Elsku amma Þura okkar, þú
sem varst alltaf svo góð við okk-
ur, við munum alltaf sakna þín en
þú átt ávallt sérstakan stað í
hjarta okkar. Allt frá barnæsku
kenndir þú okkur meðal annars
mikilvægi nágrannakærleiks,
þess að hafa gaman af lífinu og
að bera virðingu fyrir mönnum,
dýrum og náttúru.
Lífið í Gnoðarvogi var í senn
skemmtilegt og merkilegt fyrir
krakka á uppvaxtarárum sínum.
Við hittum ættingja víðs vegar að
og spjallað var um allt milli him-
ins og jarðar. Haldnar voru ófáar
veislur þar sem vinir og vanda-
menn áttu saman góðar kvöld-
stundir og munu setningar eins
og „Ekki liggja í sortum!“ og
„Nei takk, ég er ekki svöng, ég
borðaði svo vel í gær“ seint
Þuríður
Sigurjónsdóttir
✝ Þuríður Sig-urjónsdóttir
fæddist í Hvammi,
V-Eyjafjallahreppi,
9. desember 1926.
Hún lést á Hvíldar-
og hjúkrunarheim-
ilinu Grund 6. júlí
2012.
Jarðsungið var
frá Fossvogskirkju
fimmtudaginn 12.
júlí 2012.
renna manni úr
minni.
Þegar þú tókst
okkur að þér í pöss-
un var alltaf gaman.
Hægt var að leika á
orgel, lesa gamlar
ævintýrabækur eða
leika sér á hinum
gríðarstóru svölum
sem við montuðum
okkur óspart yfir
við hina krakkana,
þó að akandi umferð fyrir neðan
hafi ekki alltaf haft gaman af
fljúgandi fótboltunum. Kjalfell
var alltaf heimsótt, og var þá iðu-
lega farin hin skemmtilega stiga-
leið niður í búð. Maður upplifði
sig sem landkönnuð í framandi
landi, ferðin var í senn spennandi
og skemmtileg. Við máttum
hjálpa til eins og alvöru starfs-
menn og fengum jafnvel eitthvað
gott í gogginn fyrir vikið frá
Fríðu frænku.
Þú sagðir okkur alltaf svo
skemmtilegar sögur úr sveitinni
sem hljómuðu ótrúlegar í eyrum
okkar. Að heyra þær var há-
punktur dagsins og gaf okkur
tengsl og skilning á eldri kyn-
slóðum og mikilvægi náttúrunn-
ar. Hversdagslegir hlutir eins og
að taka til í garðinum voru gerðir
að hátíðlegum athöfnum þar sem
verðlaun voru veitt í formi góð-
gætis.
Þú varst alltaf svo góðhjörtuð
og með hag annarra að leiðar-
ljósi. Allt frá því að þú vannst á
Borgarspítalanum, í gegnum ár-
in á Gnoðarvoginum og seinni
viðkomustöðum hugsaðir þú
fyrst og fremst um hag annarra.
Það var því alltaf gaman að geta
heimsótt þig, hvort sem var í
Rofabæinn, á Hellu eða á Grund.
Heimsóknir í Rofabæinn lofuðu
góðum samræðum og gullmolum
á borð við: „Ég var slæm í gær
en er góð í dag,“ ef spurt var um
heilsuna. Ferðin á Hellu gat ver-
ið tiltölulega löng en alltaf var
það þess virði til að sjá brosið
þitt og spjalla um gömlu tímana.
Síðasta heimili þitt var nálægt
vinum og fjölskyldu, og þó að það
hafi verið erfitt á tímum munum
við aldrei gleyma dögum á borð
við páskabingóið, þar sem þú
stóðst uppi sem stórsigurvegari
með fjöldann allan af páskaeggj-
um.
Elsku amman okkar, minning
þín mun lifa í hjarta okkar um
ókomna tíð. Guð geymi þig.
Finnur Hrafnsson og Kristín
Inga Hrafnsdóttir.
Látin er tengdamóðir mín
fyrrverandi, Þuríður Sigurjóns-
dóttir, 85 ára að aldri. Hvíldin
var líklegast kærkomin; sálin lú-
in og líkaminn þrotinn að kröft-
um.
Ég kom ung að árum inn í fjöl-
skyldu Þuru og fékk þar blíðar
móttökur og gott atlæti alla tíð.
Dágóðan tíma bjuggum við Ein-
ar hjá henni í Gnoðarvogi 78 áður
en við festum kaup á eigin íbúð
um tvítugsaldurinn og einnig
fengum við þar inni í flestum höf-
uðborgarheimsóknum er við
bjuggum á Bifröst um rúmlega
fjögurra ára skeið. Það var aldrei
of þröngt, eða kannski var ekki
einu sinni spurt hvort við mætt-
um koma með barnaskarann, það
var alltaf sjálfsagt. Á heimili
Þuru í Gnoðarvoginum, sem
reyndar var stundum sem um-
ferðarmiðstöð, sem segir margt
um hana og gestrisnina, var ég
stödd þegar ég tók léttasóttina
að frumburðinum og svo margt
og svo margt væri hægt að telja
upp sem gerðist í Gnoðarvogin-
um.
Þuríður var ákaflega minnug
og skemmtilegt að heyra hana
segja frá liðnum atburðum og
uppákomum. Einkar áhugavert
var er hún rifjaði upp sögur úr
ferðalögum sem hún og Valdimar
heitinn eiginmaður hennar fóru,
en þau urðu því miður allt of fá
og endaslepp. Valdimar kynntist
ég því miður aldrei þar sem hann
lést í sviplegu slysi rétt um það
leyti sem ég kom til sögunnar.
En ég upplifði það samt að þau
hjónin hefðu átt ákaflega góða
samleið meðan gafst og þó átt
mörgu ólokið. Það kenndi mér
margt um að bíða ekki með það
til morguns sem mögulegt er að
gera í dag. Maður heldur alltaf
að tíminn sé nægur og ætlar að
lifa og gera seinna.
Þura kom með okkur Einari til
Þýskalands og Austurríkis eitt
haustið. Það var yndislegt að
finna hve hún naut þess og átti
hún þó ekki lengur auðvelt með
að ganga langt né mikið. Ég vona
að þær minningar hafi getað ylj-
að henni á stundum meðal ann-
arra ferðaminninga í minninga-
sjóðnum.
Nú þegar Þura er farin í ferð-
ina síðustu langar mig að þakka
einlæglega fyrir mig og sendi
börnunum hennar og öllum fjöl-
mörgu afkomendunum mínar
hugheilustu samúðarkveðjur.
Trú mín er sú að nú sé hún kom-
in í skemmtilegasta ferðalagið af
þeim öllum, Valli hennar tók svo
örugglega á móti henni og nú er
ferðin þeirra.
Elsku Þura, haf þökk fyrir allt
og allt.
Þín,
Guðrún.
Elsku amma.
Það er svo oft sem mig dreym-
ir að ég sé stödd í Gnoðarvog-
inum. Í draumunum er oftast
veisla af einhverju tagi og ég
stödd í eldhúsinu hjá þér. Allir
eiga draumarnir þó sameiginlegt
að í þeim er alltaf líf og fjör en
það er einmitt það sem einkenndi
heimsóknirnar í Gnoðarvoginn.
Heimilið var fullt af hlýju enda
hafðir þú, amma mín, nóg af
henni að gefa.
Veislur af bestu gerð, allar
ferðirnar í Kjalfell þar sem við
krakkarnir fórum leynileiðina,
góðar sögur, leikur á svölunum
og svo margt fleira. Það er ómet-
anlegt að eiga svo margar góðar
og skemmtilegar minningar úr
Gnoðarvoginum.
Í Rofabænum vorum við svo
heppin að þú og tvíburarnir þínir
tókuð yfir eina hæðina í blokk-
inni, en það þýddi eðlilega, að
flakkað var á milli íbúða og nutu
allir samvistanna. Það er mér svo
minnisstætt að það var sama
hvenær dags þér var boðið að
borða, alltaf varstu pakksödd
enda búin að borða svo vel dag-
inn áður. Saman hlógum við þá
að vitleysunni í þér. Það var allt-
af stutt í grínið hjá þér amma
mín, alveg fram á síðasta dag,
enda er það eitt það mikilvæg-
asta í lífinu, að halda í gleðina og
taka ekki lífinu of alvarlega.
Nú ertu komin á betri stað
elsku amma, líkaminn er ekki
lengur þreyttur og loksins hittir
þú afa Valla eftir langan aðskiln-
að. Takk fyrir allar góðu minn-
ingarnar, fyrir þær er ég afar
þakklát og mun varðveita vel.
Hún amma mín sagði mér sögur
er skráðust í huga minn inn,
sumar um erfiðu árin
aðrar um afa minn.
Og þá var sem sól hefði snöggvast
svift af sér skýjahjúp
því andlitið varð svo unglegt
og augun svo mild og djúp.
(Rafnar Þorbergsson.)
Þú verður ávallt geymd í
hjarta mínu.
Þín,
Sigrún Halldóra.