Morgunblaðið - 25.02.2013, Side 13

E
N
N
E
M
M
/
S
ÍA
/
N
M
5
6
6
9
0
*M
ið
a
ð
vi
ð
b
la
n
d
a
ð
a
n
a
ks
tu
r
BL Sævarhöfða 2 110 Reykjavík 525 8000
Bílahúsið / Reykjanesbæ / 421 8808 – Bílasalan Bílás / Akranesi / 431 2622 – Bílasala
Akureyrar / Akureyri / 461 2533 – Bílaverkstæði Austurlands / Egilsstöðum / 470 5070
DACIA DUSTER – 4x4
Dísil, beinskiptur. Verð 4.090 þús. kr. Eyðsla:
5,1 l/100 km*
SKYNSAMLEG
KAUP
Hrikalega gott ver
ð
ELDSNEYTI
MINNA
SHIFT_
NISSAN QASHQAI – 4x4
Dísil, beinskiptur. Verð 5.090 þús. kr. Eyðsla:
4,6 l/100 km*
VINSÆLASTI
SPORTJEPPINN
Samkv. Umferðars
tofu 2012
SUBARU XV – 4x4
Bensín, sjálfskiptur. Verð 5.590 þús. kr. Eyðsla:
6,6 l/100 km*
SPARNEYTINN
SUBARU
Ný vél, aukinn ben
sínsparnaður
NÝIR SPARNEYTNIR BÍLAR
ks
3,4 l/100 km*
1,5 dísil, beinskiptur. Verð 2.890 þús. kr.
Í
E
M
M
/
S
ÍA
/
N
M
5
6
6
9
0
*M
ið
a
ð
vi
ð
b
la
n
d
a
ð
a
n
a
k
E
N
N
GLÆSILEGUR
AUKABÚNAÐUR
M.a. íslenskur leið
sögubúnaður
Innlent
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 25. FEBRÚAR 2013
Þórunn Kristjánsdóttir
thorunn@mbl.is
Þrjár fjölskyldur, einstæðar mæður
frá Afganistan ásamt börnum sín-
um, komu hingað til lands 25. októ-
ber síðastliðinn. Þeim var hvorki
vært í heimalandi sínu; Afganistan
né Íran þar sem þær dvöldu, sökum
ótta við ofsóknir.
Ein fjölskyldan, móðir og tvær
dætur, hefur komið sér fyrir í
snyrtilegri íbúð í Vesturbænum.
Þær hafa aðlagast vel íslenskri
menningu og háttum á stuttum tíma.
Þær eru brosmildar og gera sig
skiljanlegar á íslensku, þrátt fyrir að
hafa lært íslensku í einungis þrjá
mánuði. Eldri dóttirin Zahra, 20 ára,
hefur orð fyrir þeim og talar fyrir-
taks ensku. Móðirin Hava, 46 ára,
lætur lítið fara fyrir sér en brosir
góðlega en þreytulega í senn. Yngri
systirin Fereshteh, 18 ára, sér um
að gesturinn hafi nóg að bíta og
brenna.
Hvernig var tilfinningin að koma
hingað til lands?
„Það batt enda á öll okkar vanda-
mál og var upphafið að nýju lífi. Það
var mikill léttir“, segir Zahra.
Af hverju komuð þið til Íslands?
„Það er slæmt ástand í Íran. Við
fengum hvorki að mennta okkur né
keyra bíl. Við gátum heldur ekki
verið í Afganistan því þar er staða
kvenna einnig mjög slæm,“ segir
Zahra.
Fjölskyldufaðirinn var stjórn-
málamaður og honum var ráðinn
bani. Hann átti enn marga óvini í
Afganistan og því gat fjölskyldan
ekki flutt aftur þangað. Bræður
þeirra tveir eru einnig látnir. Öðrum
þeirra var byrlað eitur í skólanum.
„Þetta er sérstaklega erfitt fyrir
móður okkar,“ segir Zahra.
Þegar þessi spurning var borin
upp komu djúpar hrukkur í andliti
móðurinnar betur í ljós og hún
ókyrrðist í sætinu. Hún beindi máli
sínu til dóttur sinnar. Hún vildi skila
miklu þakklæti til Íslendinga og
stjórnvalda fyrir að fá að koma hing-
að til lands, og svipurinn hýrnaði á
ný.
Zahra heldur áfram að tala um Ír-
an og óréttlætið sem ríkir þar í garð
kvenna. Hún lauk tveimur erfiðum
inntökuprófum sem áttu að gera
henni kleift að fara í háskóla en
henni var meinuð innganga. Annað
hefði átt að veita henni rétt til að
læra til túlks og hitt var inntökupróf
í læknisfræði. „Fólki frá Afganistan
er ekki leyft að fara í læknisfræði í
Íran. Þetta voru mikil vonbrigði fyr-
ir mig því ég lagði mikið á mig til að
ná þessum prófum. Ég lærði ellefu
tíma á dag í lengri tíma til að ná
prófinu sem er mjög þungt,“ segir
Zahra.
Hvernig fannst ykkur land og
þjóð við fyrstu sýn?
Sara segir að það hafi runnið á
hana tvær grímur þegar hún leit út
um gluggann á flugvélinni þegar
hún lenti á Íslandi. Við blasti þétt
þoka, þá velti hún því fyrir sér hvort
Ísland stæði undir nafni, að hér væri
bara ískalt.
Í Frankfurt, þegar þær biðu eftir
að komast í flug til Íslands, fræddi
íranskur maður þær um að á Íslandi
gengi fólk í einhvers konar „eski-
móabúningum“ og hér væri alltaf
kalt og snjór. Honum var víst full al-
vara með fróðleiknum en þess ber að
geta að hann hafði aldrei komið
hingað til lands.
Flóttakonurnar völdu ekki sjálfar
Ísland sem áfangastað og vissu í
raun fátt um land og þjóð þegar þær
komu hingað.
Læra íslensku af kappi
Fyrir hádegi ganga þær í skóla og
læra íslensku í tungumálamiðstöð-
inni. Þær eru mjög ánægðar með
kennsluna sem fer fram á lifandi
hátt, með eldamennsku og einnig í
gegnum náttúruna og göngutúra.
Það er ljóst að mikill metnaður er
hjá þeim að ná íslenskunni. Þegar
skóladegi lýkur um hádegið fara
þær heim, borða, hvíla sig og eftir
það lesa þær kennslubækurnar
spjaldanna á milli.
Þeim gengur vel en viðurkenna að
íslenskan sé nokkuð erfitt tungumál.
Stelpurnar blanda aðeins íslensku
og ensku saman.
Zahra segir að móðir sín hafi kom-
ið sér á óvart því áður hafi hún varla
getað lesið persnesku en nú getur
hún lesið íslensku og ensku vel.
Þó að íslensku- og enskunámið
gangi fyrir hjá þeim gera þær sér
einnig glaðan dag, fara í búðir, bíó,
skokka og rækta líkama og sál í Bað-
húsinu. Þær eru sammála um að það
geri þeim bara gott og systurnar
horfa hlæjandi hvor á aðra.
Þær rækta tengslin einnig við hin-
ar fjölskyldurnar sem komu hingað
á sama tíma. Stuðningsfjölskyldu
sína hitta þær oft. Hún hjálpar þeim
mikið og ríkir vinskapur þeirra á
milli.
Framtíðin er björt
Næsta haust fer Zahra í mennta-
skóla og stefnan er tekin á há-
skólanám í tannlækningum. Eftir
það vill hún læra stjórnmálafræði,
fara til Afganistans og láta til sín
taka í stjórnmálum og hjálpa fólkinu
sínu.
„Þegar ég kom hingað hafði mikil
áhrif á mig að sjá hvað íslenskar
konur geta gert. Íslendingar hafa
sýnt mér að ef þú vilt eitthvað nógu
heitt og mikið þá geturðu það. Nú
finn ég að ég get það og ætla mér
það!“
Fereshteh, yngri systirin, vill
verða læknir.
Eftir að hafa yfirgefið heimaland
sitt, misst eiginmann og tvo syni lít-
ur Hava björtum augum á framtíð-
ina. „Framtíðin býr í dætrum mín-
um, að sjá drauma þeirra verða að
veruleika er nóg fyrir mig,“ segir
Hava. Eitthvað að lokum?
„Ég er þakklát Íslendingum fyrir
að hafa haft svona mikil áhrif á mig
og framtíð mína. Þegar ég bjó í Íran
þá lifði ég bara frá degi til dags en
núna lifi ég lífinu. Þegar ég verð
tannlæknir þá ætla ég að gera fólkið
mitt jafn hamingjusamt og ég er
núna,“ segir Zahra kjörkuð og bjart-
sýn.
Morgunblaðið/Styrmir Kári
Mæðgur Afganska konan Hava (fyrir miðju) og dætur hennar, Zahra og Fereshteh, komu til Íslands í október.
„Upphafið að nýju lífi“
 Flóttakonurnar eru þakklátar og læra íslensku af kappi
 Hafa aðlagast vel íslenskri menningu á stuttum tíma
Þrjár einstæðar mæður frá Afg-
anistan komu hingað til lands í
október 2012 í boði ríkisins.
Börn þeirra eru á aldrinum 5 til
21 árs. Konurnar eru frá Afgan-
istan en voru búsettar í Íran
ásamt fjölskyldum sínum.
Fjölskyldurnar teljast til
kvótaflóttafólks, skv. skilgrein-
ingu Flóttamannastofnunar
Sameinuðu þjóðanna. Það þýðir
að þær höfðu fengið viðurkenn-
ingu á stöðu sinni sem flótta-
menn utan heimalands „af
ástæðuríkum ótta við ofsóknir“.
Þetta er í fyrsta sinn sem tekið
er á móti hópi frá Afganistan.
Síðast kom kvótaflóttafólk til
Íslands frá Kólumbíu árið 2010.
Flóttafólk utan
heimalands
EINSTÆÐAR MÆÐUR