Monitor - 31.10.2013, Blaðsíða 13

H
ögni Egilsson boðaði komu
sína á kaffihús í miðborginni
um miðjan dag. Þetta var
ein af fyrstu heimsóknum
blaðamanns á slíkan stað,
en stemningin var furðu
notaleg í þessum litla
kjallara á Laugaveginum.
Högni mætti seint á svæðið, en hann var nýkom-
inn úr tilfinningaþrungnu persónulegu símtali.
Eftirmiðdeginum ætlaði hann að eyða í að innrétta
nýtt heimili í miðbænum.
Nú ert þú að flytja inn í nýja íbúð,
hvernig kemur það til?
Ég hef aldrei búið á neinum föstum stað, ég hef
bara verið með stúdíó, haft mitt dót hér og þar og
satt að segja alltaf verið á ferðalagi. Ég er ekki beint
að „settla niður“ samt, mig langar bara að hafa stað
þar sem ég get tsjillað.
Verður þú aldrei þreyttur á þessu lífi, að vera alltaf
á tónleikaferðalögum og hér og þar? Langar þig
aldrei að vera bara endurskoðandi í Fossvoginum?
Nei. Mig dreymir svosem alveg stundum um að
prófa kannski eitthvað annað og vinna „venjulega“
vinnu á einhverjum vinnustað, ég hugsa stundum
að það væri gaman. Ég held samt að ég myndi
aldrei nenna því. Eflaust gæti t.d. verið skemmtilegt
að vinna á bar, ég gæti alveg hugsað mér að prófa
einhverjar vaktir. Ég held samt að ég yrði ekki góður
barþjónn. Ég væri örugglega alveg skemmtilegur
en myndi bara enda á spjalli við áhugavert fólk og
gleyma því að ég þyrfti líka að „vinna“. Mér finnst
gaman að vera frjáls.
Nú þyrfti hljómsveit á ykkar kalíberi t.d. í Banda-
ríkjunum eflaust aldrei að hugsa um aðra vinnu
eða peninga, en hvernig hafið þið það upp úr
tónlistinni hérna heima?
Þetta fer auðvitað allt eftir því hvað maður er að
gera. Ef maður er í túrandi bandi sem er að „meika
það“ feitt og fær hluta af mörkuðum þá getur maður
haft það fínt. Hérna á Íslandi er þetta samt auðvitað
erfiðara, við komum frá lítilli eyju og þurfum að fara
yfir Atlantshafið en öll ferðalög miklu auðveldari
frá flestum öðrum löndum. En já, þú getur lifað á
tónlistinni hér ef þú vinnur mikið og ert duglegur að
sjá möguleikana á að búa til peninga í kringum það
sem þú ert að gera. Það dugar ekki að gera hlutina
„af því bara“, það er nauðsynlegt að það sem maður
gerir innihaldi einhverja sýn og tón af sjálfstæði
og listrænni sjálfsmynd. Í mínu tilviki er ég líka að
vinna mismunandi hluti með mismunandi fólki og
hef gert það síðustu ár. Þannig helst vélin í gangi og
ég get haldið mínum hlutum gangandi.
Hvenær kynntist þú fyrst tónlistinni
sem fyrirbæri?
Ég kynntist tónlistinni fyrst sem lítill strákur, ég
fór snemma að hlusta á músík, spila á hljóðfæri og
syngja.Ætli ég hafi ekki verið svona fjögurra ára. Ég
ákvað um tvítugt að fara í tónlistina af fullum krafti,
af hverju veit ég ekki almennilega.
Er eitthvert augnablik sem stendur
upp úr á ferlinum hjá þér?
Þau eru mörg og misjöfn. Það var gríðarlega
eftirminnilegt að spila með Sinfó í Háskólabíó,
spila á börum í Birmingham og sofa á enskum
gangstéttum. Ég man líka eftir skemmtilegu atviki
með GusGus þar sem við spiluðum á hátíð við
Svarta hafið í Úkraínu. Eða Rauða hafið. Rauðsvarta
hafið. Þá fórum við í þyrluflug yfir svæðið og flugum
inn á sviðið. Þar var svona hvítur rampur sem við
gengum inn á öll í hvítum fötum og litum út eins og
einhverjir englar.
Hefur þú spilað mikið í gömlu
austantjaldslöndunum?
Já, ég var um daginn í St. Pétursborg og þar var
spilað fyrir 2500 manns. Síðan hef ég spilað í Tallinn
í Eistlandi og Vilnius í Litháen og túrað þar töluvert
um. Ég hef líka farið langt inn í Rússland líka, spilað
lengst inni í Síberíu o.s.frv.
Hvernig varð Hjaltalín upphaflega til?
Bandið varð til í MH, þar kynntist ég
Hirti og Gumma, en þeir voru tveimur
árum yngri en ég. Þeir voru mjög að-
laðandi, fimir og flottir tónlistarmenn.
Ég var búinn að vera að rembast við
að spila á gítarinn í eitt eða tvö ár en
kynntist þeim síðan og fannst þeir ótrú-
lega hæfileikaríkir. Þeir gátu bara spilað
hvað sem er.Við Guðmundur urðum
mjög góðir vinir og fórum svo að spila í skúrnum
heima hjá honum og semja lög. Síðan vorum við að
búa til efni og ákváðum að hóa saman þessum hóp
til þess að spila á Airwaves-hátíð og í Kastljósinu og
þannig bara varð þetta til.
Er MH ekki hálfgerð útungungarstöð
tónlistarmanna?
Jú, ég held það alveg að ákveðnu leyti. Það er nátt-
úrlega áfangakerfi, sem gefur fólki val um að opna
sig fyrir hinum og þessum áhugamálum auk þess
sem maður kynnist mörgu fólki og er í snertingu
við margt fólk í einu. Svo er kórinn þarna og mikil
leiklist í gangi. MH hefur alltaf haft þá ímynd að
vera vinstri þenkjandi listaskóli. Þegar sú ímynd
er komin þá er tilhneigingin sú að ákveðnar týpur
hópist þar saman.
Þegar ég keppti í Skrekk í 10. bekk þá var „Skrekk-
slagið“ einmitt cover frá ykkur á lagi Páls Óskars.
Síðan hafið þið líka tekið Halo með Beyonce. Eigið
þið einhverja sögu sem cover-band?
Þegar sveitin byrjaði þá vildum við auðvitað spila
mikið og þá þarf maður almennt að spila tónlist
sem einhver hefur samið. Það er ekki hægt að ætlast
til þess að maður semji alltaf geðveika tónlist. Hvað
varðar „Þú komst við hjartað í mér“ þá vorum við
þar að taka lag sem var nýkomið út og okkur þótti
áhugavert. Páll Óskar var nýbúinn að gera þessa
plötu og hún var í þessum háa Rave-stíl. Fyrstu lögin
á plötunni voru svolítið skær og maður tengdi ekki
jafn mikið við þau og það sem við tókum. Þetta var
algjörlega uppáhaldslagið okkar á plötunni og okkur
fannst gaman að prófa það.
Nú ert þú líka meðlimur í GusGus, hvernig kom
það til að þú gekkst til liðs við þá sveit?
Saga GusGus er mjög áhugaverð. Þetta er sveit
sem byrjar á þeim tíma sem danstónlistin er búin
að festa sig í sessi sem mikilvægasta músíkin í nýrri
popptónlist. Þá kemur GusGus og tekur inn þennan
heim sem er búinn að lifa í klúbbunum og „underg-
roundinu“ alls staðar í heiminum. GusGus kynnir
þennan stíl á Íslandi og býr til eins konar poppaðan
tón við. Það hafa margir tónlistarmenn tekið þátt í
þessari sveit og verið áhugavert rúll í gegnum hana.
Ég byrja í henni eftir að ég og einn af forkólfum
hljómsveitarinnar, Stephan Stephensen, urðum
góðir vinir og bjuggum til mikið af tónlist. Við fórum
síðan saman í siglingaferð til Karabíska hafsins. Það
var eiginlega bara upp úr þessu sem ég gekk til liðs
við bandið.
Nú vildi forseti nemendafélagsins í Verzló einmitt
meina að Gus Gus hefði beilað á Airwaves til þess
að spila á Verzlóballi á fimmtudaginn (í dag). Er
eitthvað til í þessu?
Nei, það er vitleysa. Hann má bara halda sér
saman.
Aðeins aftur að tónlistarlífinu á Íslandi, nú vilja
margir meina að með lokun staða eins og t.d.
Faktorý sé verið að þrengja að íslensku tónlistarlífi.
Hver er þín sýn á þetta?
Það vantar alltaf fleiri staði. Það vantar staði í
Reykjavík þar sem ung bönd vilja spila. Til þess að
góð tónlist lifi þurfa listamenn að vilja gera sitt
allra besta, mæta á staðinn og spila geðveik gigg.
Það er ekki eins og það vanti fólk til þess að mæta á
tónleika á Íslandi, það er nóg af því. Það sem vantar
helst eru alvöru selektívar prógrammingar, tónlist-
armenn vilja í eðli sínu alltaf spila vel en ef það er
ekki umhverfi fyrir það þá ýtir það listamönnunum
ekki til þess að skapa. Annars er líka mikilvægt að
ungt tónlistarfólk einfaldlega hafi drauma og trúi
því að það hafi fram að færa sterka, merkilega og
flotta hluti. Til þess að geta það er nauðsynlegt að
fylgjast með því sem er að gerast og vera meðvitað-
ur um alþjóðlega strauma.
En að sjálfum þér, hvernig var Högni sem
krakki? Hvernig var þín æska og
uppeldi?
Ég er fæddur í Kópavoginum,
ólst upp þar til að byrja með
og var í Snælandsskóla. Þaðan
fluttum við í Norðurmýrina og
vorum þar í fjögur ár, þannig að
ég lít svolítið á mig sem Norður-
mýrarmann. Þaðan flutti ég svo til
Belgíu og var þar líka í fjögur ár.
Ég var nokkuð góður krakki, ljúfur og þægur hérna
heima. Þegar ég fór til Belgíu fór ég hins vegar í mjög
fínan breskan einkaskóla og fannst allir þar alveg
gríðarlega kurteisir og dannaðir. Þetta var svolítið
sérstakt verandi nýkominn frá Íslandi þar sem
vinir mínir voru að kaupa rítalín úti í sjoppu. Fyrsta
skólaárið mitt byrjuðum ég og vinur minn að díla
með kínverja og sprengjur inni í skólanum. Þetta
hafði aldrei sést í þessum fína skóla áður þannig
að ég og þessi vinur minn, sem er núna leikari í
London, vorum reknir í tvo daga.
Einhversstaðar las ég blogg þar sem leikmaður í
utandeildarliði í knattspyrnu lýsir vandræðaleg-
asta augnabliki ferilsins þegar þú komst inn á fyrir
lið mótherjanna og skoraðir nánast strax. Hefur þú
verið eitthvað í boltanum?
(Hlær) Já, ég spila svolítið með Mjöðminni. Ég man
eftir þessum leik, þá mætti ég mjög seint og staðan
var 4-2 fyrir mótherjanum. Það var svo mikill kraftur
í mér að ég náði bara að skora þarna strax. Annars
spilaði ég fótbolta og körfubolta þegar ég var yngri,
auk þess sem ég hef verið í snóker og rugby.
Var eitthvert annað draumastarf í æsku? Hvað
værir þú að gera ef þú værir ekki í músík?
Það var eiginlega ekkert sérstakt. Ég ætlaði að
verða myndlistarmaður einu sinni. Ég var mjög
fljótlega búinn að ákveða það að verða listamaður,
örugglega bara um ellefu ára aldur.
Nú hefur þú talað nokkuð opinskátt um baráttu
þína við geðhvarfasýki. Getur þú sagt mér aðeins
frá því?
Ég greindist fyrst með geðhvörf í fyrra. Þetta er
geðröskun eða sjúkdómur sem vill helst ekki láta
kalla sig sjúkdóm. Það er svolítið erfitt fyrir mig
að útskýra þetta og eiginlega ekki hægt að draga
fyrirbærið saman í eina málsgrein. Einkennin geta
líka verið mjög persónubundin. Í stuttu máli er þetta
þannig að maður fer í miklar maníur, er fullur af
orku og finnst maður geta snert einhverja alheims-
krafta. Það er mjög sterk tenging við tunglið og
stjörnurnar og alheiminn sem einhverja sjálfstæða
lífveru. Út frá þessum krafti ferð þú mjög hátt og
finnst þú geta allt. Í kjölfarið fattar maður að þetta
er vitleysa, fer í þunglyndi og finnst maður vera
asnalegur og hvaðeina. Maður mætir oft mikilli and-
stöðu því samfélagið vill ekki alveg að gútera það að
maður hegði sér á þennan hátt. Þegar maður fer að
gera einhverja undarlega hluti og praktísera þessa
ólgu sem er í höfðinu þá fær maður skammir fyrir.
Að sama skapi eru þær skammir samt stundum
nauðsynlegar, en það mikilvægasta í þessu öllu
saman er að vera þolinmóður. Þetta er samt allt
mjög erfitt að útskýra og tilfellin eru ólík, líf sumra
getur jafnvel orðið alveg umvafið þessu og þeir eiga
erfitt með að vinna o.s.frv.
Hafa veikindin haft áhrif á þín störf?
Þetta hefur alveg komið að tónlistarsköpuninni.
Í fyrra kom út plata með Hjaltalín sem fjallar á
margan hátt um þessa hluti. Hún fjallar um mann-
eskjuna og titringinn inni í henni í gegnum einhvers
konar ferðalag þar sem maður tekst á við sinn
andardrátt, skugga og sína persónulegu undiröldu. Í
gegnum það verður til einhvers konar sköpunarsaga
að manneskju og hvernig hún verður til. Platan
er mikið byggð í kringum þessar hugmyndir, um
manneskjuna sem andlega veru sem leitar inn í
hulinn sagnaheim sem er fullur af sameiginlegum
sögum okkar og snertingu hvers við annað.
Hefur þú fundið fyrir fordómum fyrir þínum
veikindum? Heyrir þú einhverntímann talað um
að þú sért „bara eitthvað geðveikur“?
Já já, það gerist alveg. Maður hins vegar svarar því
bara. Af hverju ætti ég að vera að stýra mínu lífi eftir
því hvað fólk heldur um það að vera geðveikur, mér
er bara alveg sama. Fólk lítur þetta samt vafalaust
öðrum augum en önnur veikindi. Það er klárlega
ömurleg staða að vera að byrja að upplifa einhverja
nýja hluti inni í sér og fara að haga sér aðeins
öðruvísi og fá þá bara skömm í hattinn og upplifa
jafnvel að fólk forðist sig. Þegar fólk er saman í
samfélagi þá tilheyrir líka að ef vinir manns ganga
í gegnum einhvern hlut þá á að hlusta og reyna að
skilja vandamálin frekar en að ýta þeim bara til
13fimmtudagur 31. október 2013 Monitor
Texti: Hersir Aron Ólafsson hersir@monitor.is
Myndir: Eggert Jóhannesson eggert@mbl.is
Fyrsta skólaárið
mitt byrjuðum ég
og vinur minn að díla með
kínverja og sprengjur inni
í skólanum.
Högni
á 15 sEkúndum
Fyrstu sex: 031085
Helsta fyrirmynd í tónlist:
Gott rauðvín
Síðasta borg sem ég
heimsótti: París
Síðasti hlutur sem ég
keypti: Bensín
Síðast íþrótt sem ég
spilaði: Tennis
MH hefur alltaf haft
þá ímynd að vera
vinstri þenkjandi listaskóli.