Morgunblaðið - 05.06.2014, Side 29

Það er sérstaklega minnis-
stætt hvað hún var þeim ávallt
góð á gamlárskvöld þegar allir
voru uppteknir við flugelda, en
hundarnir skulfu af hræðslu
inni í herbergi. Þá sat amma
hjá þeim og róaði þá.
En nú er kominn tími til að
kveðja elsku ömmu okkar. Við
munum ætíð búa að yndislegum
og dýrmætum minningum um
hana.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju
sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn
stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Við munum alltaf sakna þín,
elsku amma. Hvíldu í friði.
Þínar,
Hjördís Maríanna,
Sara Hildur og
Anna Rakel.
Það lá eftirvænting í loftinu
þegar von var á Laugu frænku
í sveitina. Hún var töluvert
yngri en mamma, alltaf svo kát
og áhyggjulaus og til í að leika
við okkur bræður. Það fylgdi
henni ferskur keimur af öðrum
heimi, jafnvel útlöndum. Það
birtist nammi sem ekki fékkst í
kaupfélaginu og líka dót.
Lauga var sú af Gauksstaða-
systrum sem ekki fékk að fara í
Kvennaskólann á Blönduósi,
enda fannst afa á Gauk nóg fyr-
ir Húnvetninga að fá þrjár af
hinum föngulegu dætrum
þeirra ömmu til búsetu í hér-
aðinu.
Held að systurnar þrjár hér
fyrir norðan hafi stundum
skrafað um að seint ætlaði litla
systirin að finna mann, enda
komin vel á þrítugsaldurinn.
En svo birtist hún einn sum-
ardaginn með hann Jón Gunnar
uppá arminn sem heillaði þær
allar og varð hennar lífsföru-
nautur til lokadags.
Hún lærði hjúkrun og
forframaðist í þeim fræðum í
Bandaríkjunum og átti síðan
langa og farsæla starfsævi.
Heyrt hef ég, að oft hafi hún í
starfi látið vaktaplön lönd og
leið til að fylgja skjólstæðingi
að leiðarlokum lífsins. Hjúkr-
unarkona var hún, ekki hjúkr-
unarfræðingur, fannst það orð
smækka þetta göfuga starf.
Heimili hennar og Jóns var
oft áningarstaður þegar leið
einhvers í fjölskyldunni lá til
Reykjavíkur. Þau hjón áttu líka
heima í Bolungarvík í nokkur
ár og þangað var gott að koma.
Það var ætíð glaðværð og hlýja
í öllum móttökum og viðmóti
þeirra hjóna.
Hin síðari ár urðu samfundir
helst á ættarmótum og kveðju-
stundum, vissulega rætt um að
hittast oftar, líka spjallað um
það í síma, en það komst ekki
nógu oft í verk. Nú er komið að
kveðjustund hennar sjálfrar,
sem ekki var óvænt og erfið
veikindi að baki.
Gauksstaðasystkinin voru
fjórtán, þar af sjö systur og eru
nú allar látnar, en einn bróðir
lifir, Gísli Steinar. Lífssýn
þeirra systra var skýr og sönn.
Þeim fannst dauðinn rökréttur
endir á lífshlaupinu. Þegar af-
komendurnir voru teknir við
amstri hversdagsins og vöxtur
ættartrésins tryggður væri
hlutverkinu lokið. Þær kvöddu
tilbúnar til að yfirgefa þetta til-
verustig og fullvissar um tilvist
annars og betra, þar sem ný og
spennandi viðfangsefni biðu.
Við Jón bróðir og fjölskyldur
þökkum langa og gefandi sam-
fylgd árin öll og sendum fjöl-
skyldu Laugu samúðarkveðjur.
Jóhannes Torfason.
Við förum norður í Hóla
þegar sumrar og skoðum
æskustöðvar hans Hallgríms –
þú verður með okkur og segir
frá byggðinni og fólkinu í sveit-
inni og svo fræðumst við um
hann Hallgrím. Þetta sagði hún
Sigurlaug við mig í haust og
hélt áfram að minna á að bráð-
um kæmi vorið og þá væri stutt
þar til tími væri uppi að líta á
Hallgrím. Nú er vorið komið en
við Sigurlaug förum víst ekki
saman í Hóla, hinn samvisku-
lausi sjúkdómur sem hún hefur
barist við nokkuð mörg liðin ár
hefur sigrað og aðfaranótt mið-
vikudags næstliðinnar viku var
hún ferjuð yfir það fljót þar
sem engin ferja er til baka.
Hver var Sigurlaug? Hún
hét fullu nafni Sigurlaug Erla
Jóhannesdóttir og var fædd og
alin upp í Garðinum vestast á
Reykjanesinu þar sem landið
er flatt og grösugt eins og Hol-
land í andstöðu við aðra hluta
þessa svæðis sem er úfið hraun
gróðursmátt. Og Sigurlaug
unni þessum bletti og talaði
ætíð með lotningu um þetta
land æsku sinnar. Foreldrar
Sigurlaugar, Jóhannes og
Helga, bjuggu á bænum
Gauksstöðum og þau og ætt-
menni þeirra stunduðu sjóinn
og voru útgerðarfólk. Og börn-
in á Gauksstöðum urðu mörg
og systurnar voru sendar hver
af annarri norður í land á hús-
mæðraskóla en fyrir þeim fór
eins og sauðamönnunum í þjóð-
sögunum, þær komu ekki til
baka og þegar þrjár höfðu ver-
ið numdar á brott af góðbænd-
um húnvetnskum sagði heim-
ilsfaðirinn á Gaukstöðum: nú
fara ekki fleiri norður. Sigur-
laug fór því ekki norður en
nam hjúkrunarfræði í höfuð-
borginni og hjúkrun varð henn-
ar starf um langan aldur og í
borginni kynntist hún mann-
inum sínum, Jóni Tómassyni,
og það voru ekki kynni til einn-
ar stundar – það var hið far-
sæla samband ævi alla.
Í okkar munni, skyldmenna
og tengdafólks Sigurlaugar,
hét hún raunar ekki Sigurlaug
– hún var ætíð kölluð Lauga og
Jón maðurinn hennar var í
okkar munni alltaf nefndur
Nóni. Nóni og Lauga voru oft-
ar nefnd bæði í einni andrá en
sitt í hvoru lagi og segir það
sem segja þarf um hið nána
samband þeirra hjóna. Það var
aldrei neinn hávaði í nærveru
Laugu, hún fór um með hóg-
værð og ljúfmennsku en þó
með þeirri ákveðni og styrk að
að engum hvarflaði að troða
henni um tær. Það var ein-
staklega gott að heimsækja
Laugu og Nóna og njóta þess
notalega og fallega umhverfis
sem þau höfðu búið sér og
þiggja þær veitingar sem aldrei
gleymast úr eldhúsinu hennar
Laugu.
Því fylgir tóm og söknuður
að skynja að oftar verður ekki
komið til Laugu til að njóta
hennar gestrisni og vináttu og
fara bættari frá garði við
kveðjustund á varinhellu.
Hann sem öllu ræður mark-
ar okkur mannanna börnum
tíma og nú er tími svilkonu
minnar og vinar á enda runn-
inn þó enn væri margt ógert og
ferðin til Hóla verður ekki far-
in þó vorið sé komið. Hin góða
minning um þig, Sigurlaug,
mun lifa þó söknuður sé sár við
brottför. Innilegar samúðar-
kveðjur til þín, Nóni, og til fjöl-
skyldu þinnar allrar frá mér og
systur þinni og okkur öllum í
fjölskyldunni. Megi Drottinn
sem öllu ræður hugga ykkur og
styrkja á dögum komandi.
Jóhannes
Sigvaldason.
Minningarnar staldra við á
unglingsárum mínum. Sigur-
laug Erla kom í fjölskyldu okk-
ar þegar Jón Gunnar bróðir
minn kynnti hana fyrir okkur.
Hún var svo falleg ung hjúkr-
unarkona, eins og starfið hét
þá.
Brúðkaupsdagurinn á Gauks-
stöðum í Garði í júní 1960 er
minnisstæður. Það var ham-
ingja í loftinu, sólskin í fallegu
umhverfi við hafið og fögur
græn tún. Sigurlaug Erla, eða
Lauga eins og hún var alltaf
kölluð, var mjög tengd þeim
stað, talaði oft um hve gott
væri að sjá hafið og hún naut
þess síðari árin að nýju á fal-
lega heimili þeirra á Þorragöt-
unni. Þau sköpuðu sér einnig
sælureit í sumarhúsinu í Gríms-
nesi þar sem þau nutu kyrrðar,
náttúru og útiveru með fjöl-
skyldu og vinum.
Það er erfitt að minnast
Laugu öðruvísi en að tala um
þau hjónin saman, slík var sam-
heldni þeirra í öllu sem þau
tóku sér fyrir hendur, bæði í
störfum og áhugamálum, sem
voru mörg. Hún var stoð Jóns í
hans ábyrgðarstörfum og hann
í hennar störfum sem hjúkr-
unarfræðingur.
Á sviði hjúkrunar veit ég að
hún naut trausts og virðingar
fyrir vel unnin störf.
Fáa hef ég þekkt sem hugsað
hafa eins vel um heilsuna alla
tíð sem hún. Lauga stundaði
sund, leikfimi, jóga, skíði, golf
og fleira. Í því, eins og öðru,
voru þau hjónin samrýmd.
Umhyggjusemi um velferð
allra í fjölskyldunni var einstök.
Í gleði og sorg var hún alltaf til
staðar. Ég minnist margra
góðra stunda á heimilum okkar,
á ferðalögum heima og erlendis
og öllum samverustundunum
með þeim og elskulegum börn-
um þeirra. Um árabil var stór-
fjölskyldan samankomin um
áramót heima hjá þeim hjónum,
á Háaleitisbraut og svo í Kúr-
landi. Það var alltaf mikil til-
hlökkun á okkar heimili. Þau
voru höfðingjar heim að sækja
og héldu öllum við efnið við spil
og leiki langt fram eftir nóttu
þar sem allir voru þátttakend-
ur, ungir sem aldnir. Þessar
stundir eru okkur öllum
ógleymanlegar.
Af æðruleysi og dugnaði háði
hún hetjulega baráttu við ill-
vígan sjúkdóm. Hún var hetja
eins og hún átti kyn til, sýndi af
sér einstakan þrótt og lífsvilja,
vildi helst ekki að talað væri
um sín veikindi.
Erindi úr ljóði eftir Jón
Thoroddsen kemur upp í hug-
ann:
Hún þolgóð þrautir bar,
þá sterk, er reynd var mest;
ástvinum engill var,
af guði sendur bezt
sorgþjáðan sefa’ að hugga
og allan hugar bæta brest.
Söknuður Jóns bróður,
Helgu, Tómasar og Sigríðar
Maríu, tengdabarna og barna-
barna er mikill. Einstakur
stuðningur þeirra undanfarnar
vikur ber fagurt vitni um kær-
leika sem ríkti þeirra á milli.
Við biðjum góðan Guð að
styrkja þau á erfiðum tímum.
Ég og fjölskylda mín kveðj-
um einstaklega ljúfa konu með
þakklæti fyrir allt sem hún hef-
ur verið okkur.
Herdís Tómasdóttir.
Margs er að minnast þegar
við kveðjum Sigurlaugu vin-
konu okkar. Við Óli kynntumst
Laugu í gegnum Jón en þeir
voru vinnufélagar til margra
ára. Fyrstu kynnin voru í ferð-
um eða viðburðum á vegum
borgarinnar og síðar í leik og
gleði. Þær eru ógleymanlegar
stundirnar sem við áttum með
Laugu og Jóni í Badgastein í
Austurríki á skíðum og síðan
allar góðu og skemmtilegu
stundirnar í golfi bæði hér
heima og erlendis. Að heim-
sækja þau í sumarbústaðinn
var yndislegt og oft var Lauga
eitthvað að hugsa um skóginn
sinn. Á síðustu árum hefur hún
verið að grisja skóginn og hefur
sonur okkar notið þess að fá tré
úr lundinum hennar.
Lauga var hlý og góð mann-
eskja og alltaf var gott að ræða
við hana um allt milli himins og
jarðar. Hún kom alltaf fram við
okkur sem jafningja. Eitt af því
sem mér þykir gott að minnast
er að hún sagði að hvatning
okkar til golfiðkunar hefði
hjálpað henni til að stunda golf-
ið og áttum við þar margar
góðar stundir. Lauga heimsótti
okkur á afmæli mínu síðastliðið
haust og það var yndislegt að fá
þau hjón til að gleðjast með
okkur á þeim tímamótum. Að
kynnast og fá að umgangast
manneskju eins og Laugu eru
forréttindi því hún hvatti mig
ávallt til góðra verka og sýndi
einstaka hlýju gagnvart litlu
fjölskyldunni okkar Óla.
Við kveðjum Laugu með
söknuði og þökkum henni fyrir
það sem hún gaf okkur. Við
sendum samúðarkveðjur til
Jóns, barna þeirra og fjöl-
skyldna. Takk fyrir, kæra
Lauga, og hvíl í friði.
Kristín og Ólafur.
Ein besta vinkona mín, Sig-
urlaug Jóhannesdóttir frá
Gaukstöðum í Garði, er látin.
Lauga var traust og einlæg vin-
kona mín frá barnæsku og mig
langar til þess að minnast
hennar með örfáum orðum. Við
fæddumst og ólumst upp í
Garðinum suður með sjó, hún á
Gaukstöðum en ég á Meiða-
stöðum.
Við kynntumst kornungar í
barnaskóla, en kannski hvað
best í Héraðsskólanum á Laug-
arvatni þar sem við vorum her-
bergissystur. Trúnaðartraustið
og vináttan tengdu okkur alla
ævi sterkum og órjúfanlegum
böndum.
Lauga var afar heilsteyptur
persónuleiki, sviphrein og
glæsileg, sterk, en jafnframt
ljúf og hlý. Hún var glaðsinna
og hrókur alls fagnaðar í vina-
hópi. Við hittumst gjarnan ann-
að slagið nokkrar æskuvinkon-
ur og köllum okkur „Stelpurnar
úr Garðinum“. Við skiptumst á
að bjóða hver annarri heim í
kaffi og spjall. Þar skipaði
Lauga frá Gauk sinn hressilega
og notalega sess.
Lauga var hjúkrunarfræð-
ingur og lifði afar heilsusam-
legu lífi, naut útivistar í golfi
með manni sínum, Jóni G. Tóm-
assyni, og ekkert virtist eðli-
legra en illvígur sjúkdómur
hefði ekki erindi sem erfiði þar
sem hún var. Það var raunar
sérstök lífsreynsla fyrir mig
sem hef aldrei slegið golfkúlu
að sjá svipinn á þeim hjónum
þegar þau voru að segja frá
golfferðum sínum eða lýsa land-
kostum þar sem golfvellir voru
dýrustu perlurnar. Það er gott
að muna þær stundir lífsorku
og hreysti en á vissan hátt enn
sárara að sjá þessa síðustu orr-
ustu við vágestinn tapast, þótt
það sé auðvitað það eina sem
við getum gengið út frá sem
vísu í lífinu, að eitt sinn skal
hver deyja.
Ég mun sakna Laugu mikið,
en sárastur er missirinn fyrir
Jón, eiginmann hennar, og fjöl-
skyldu þeirra. Ég flyt þeim ein-
lægar samúðarkveðjur frá mér
og eiginmanni mínum. Ég bið
Guð að blessa okkur minningu
Laugu vinkonu.
Guðrún Jónsdóttir (Rúna).
Það er komið að kveðju-
stund, kær vinkona og vinnu-
félagi er fallin frá. Hópurinn
okkar varð til í tengslum við
Öldrunarlækningadeild Land-
spítalans – móttökudeild í Há-
túni, en þar unnum við allar um
lengri eða skemmri tíma.
Þegar deildin flutti á Landa-
kot 1997 dreifðumst við víða, en
þá fundum við hversu dýrmæt
vinátta okkar var og ákváðum
að halda áfram að hittast og
höfum gert óslitið síðan. Við
tókum okkur hlé yfir sumar-
mánuðina, en hlökkuðum alltaf
til að koma til Laugu í sept-
ember. Óbilandi áhugi okkar á
hjúkrun og mikilvægi þess
starfs var það sem umræður
okkar snerust um, þótt við vær-
um ekki allar að störfum nú
seinni árin.
Minningarnar flæða verm-
andi og hlýjar eins og hún var
sjálf, jákvæð, uppörvandi og
umhyggjusöm og næm á líðan
sjúklinga sinna. Sigurlaug var
verðugur fulltrúi sannrar
hjúkrunar og vonandi auðnast
stéttinni okkar að missa ekki
sjónar á þeirri hugsjón.
Hugur okkar er hjá Jóni og
fjölskyldunni. Guð blessi ykkur
og við vottum okkar innilegustu
samúð.
Í minningu mætrar konu
margt um hugann fer.
Eitt líf með gleði og vonum,
úr heimi er farin hér.
Ég bið að hana taki
og geymi í faðmi sér,
sá er yfir vakir
og heyrir allt og sér.
(Sv. G.)
Guðlaug, Hanna
María, Hanna,
Matthildur, Rósa
og Sigrún.
Hún var frá Gauksstöðum í
Garði úr stórum systkinahópi,
stolt af sínum uppruna sem
kom afar vel í ljós í einni af
ferðum Öldrunardeildar Hjúkr-
unarfélags Íslands þar sem hún
var fjörmikill kynnir sem geisl-
aði af væntumþykju og stolti
vegna sinna uppeldisstöðva.
Hún hafði yfir sér þessa lát-
lausu reisn sem er laus við allt
oflæti.
Glaðsinna, hláturmild og
skemmtileg, góð manneskja
sem alltaf mátti treysta. Þessi
síunga og kvika manngerð sem
einkennir svo marga af okkar
kynslóð.
Við hittumst flestar í fyrsta
sinn 2. janúar 1952 í „kirkj-
unni“, þáverandi kennslusetri
Hjúkrunarskóla Íslands. Laugu
fylgdi gleði, brosmildi og hlát-
ur. Námið sóttist vel hjá okkur
öllum en sumar okkar féllu yf-
irmönnum betur í geð en aðrar
og um tíma velti Lauga því al-
varlega fyrir sér að hætta námi
vegna þess vanmats sem hún
mátti þola á pörtum. Hún var
ekki ein um það.
En sem betur fer lauk hún
námi, fór með Rúnu til Banda-
ríkjanna þar sem þær kynntust
nýjungum og manneskjulegra
vaktafyrirkomulagi en tíðkaðist
hér þá. Eftir heimkomuna unnu
þær stöllur ötullega að því að
laga vaktakerfið hér fyrir okk-
ur hinar og þær sem á eftir
komu. Þær breyttu viðhorfum
til frambúðar.
Hún hitti svo hann Nóna
sinn sem hún giftist og eign-
aðist með þrjú yndisleg börn,
sem eignuðust svo fallegu
barnabörnin þeirra. Lauga unni
sínum ágæta manni, var mikil
og sannkölluð fjölskyldumann-
eskja. Þau hjón voru höfðingjar
heim að sækja og er í minnum
haft þegar boðið var austur í
bústað þar sem dekrað var við
okkur og veitt af rausn og fág-
un. Allt var svo fallegt í kring-
um þau.
Í saumaklúbbnum hjá okkur
er mikið unnið í höndum, kennt,
leiðbeint og lært. En þar er líka
skipst á bókum, þær ræddar og
kafað í samfélagsmálin, stund-
um fundnar lausnir.
Það var alltaf svo gaman og
gagnlegt að ræða við Laugu og
þegar maður var búinn að tjá
djúpstæðar pælingar og Lauga
sagði án hiks, „ég er alveg sam-
mála þér“ eða „núna er ég al-
veg sammála þér“, þá fannst
manni að marka það sem fram
hafði komið og leið betur en
ella. En stundum var svarið „ég
get ekki verið sammála því“.
Engin læti en fullkomin ein-
drægni í umræðunni. Mér
fannst ég hækka í sessi þegar
skoðanir okkar fóru saman.
Hún var óendanlega vonsvik-
in þegar krabbameinið, sem
ekki hafði látið á sér kræla
lengi, tók sig upp aftur. Hún
gerði allt sem hægt var fyrir
heilsuna, reyndi að trúa lækn-
unum og treysta á vísindin. Það
lá henni svo fjarri að kvarta.
Sl. miðvikudag var árleg vor-
ferð Hjúkrunarfélags Íslands
farin. Lauga hafði haft á orði að
þann dag færi hún og hún fór í
óvissuferðina miklu sem okkur
öllum er ætluð. Ég veit ekki,
frekar en aðrir, hvað við tekur
að þessu lífi loknu. En sé um
einhverja röðun að ræða, þá er
Lauga þar sem birtan og kær-
leikurinn ríkja. Þannig mun það
verða í minningunni um
ókomna tíð.
Að leiðarlokum sendum við
Jóni, afkomendum og öðrum
þeirra nánustu innilegustu vin-
akveðjur og biðjum þeim far-
sældar og gæfu um ókomna tíð.
Fyrir hönd „hollsins“ okkar,
Jóna Valgerður
Höskuldsdóttir.
Kær vinkona okkar, Sigur-
laug Erla Jóhannesdóttir, er
látin. Hér kveður yndisleg kona
sem alltaf var full af orku og
bjartsýni. Fyrir um 35 árum
ákváðum við fern hjón að fara
saman í veiðiferð, njóta lands-
ins og félagsskapar hvert ann-
ars.
Ferðafélagarnir voru sam-
starfsmenn frá Reykjavíkur-
borg ásamt mökum. Af þessum
átta manna hópi eru nú þrír
fallnir frá, þ.e. Þórður Þ. Þor-
bjarnarson borgarverkfræðing-
ur, Sigurlaug Aðalsteinsdóttir
meinatæknir og nú Sigurlaug
Erla Jóhannesdóttir hjúkrunar-
fræðingur.
Stefnt var að því að fara í
eina veiðiferð á sumri. Ferð-
irnar urðu margar og ógleym-
anlegar fyrir okkur vinahópinn.
Lengst af fórum við í Fróðá á
Snæfellsnesi þar sem við dvöld-
um í nokkra daga við veiðar,
náttúruskoðun og mannlífsat-
huganir. Við kölluðum okkur
Fróðárvini.
Þegar veiðiferðunum lauk
tókum við að ferðast um landið,
tókum fyrir ákveðinn lands-
hluta í hverri ferð og fórum
víða á þessum árum. Tvisvar
hélt hópurinn til útlanda. Fyrst
til Egyptalands og London og
síðar um hálendi Skotlands.
Vetrarsamkomur á heimilum
hvert annars urðu svo fastir lið-
ir hjá okkur. Auk þess sem sím-
tölum og óformlegum fundum
fjölgaði með árunum og vina-
böndin styrktust.
Í þessum hópi naut Lauga
sín vel. Hún hafði alist upp í
Garðinum í stórum systkina-
hópi þar sem lífsbaráttan gat
verið hörð og minntist hún þess
oft.
Hún var náttúruunnandi og
hvar sem við stoppuðum var
Lauga óðara komin af stað upp
um hóla eða niður í fjöru. Hún
var óþreytandi að skoða steina
og safna þeim. Hún var ótrú-
lega létt á fæti og ófáir eru þeir
golfvellirnir sem hún lagði að
fótum sér, en hún og maður
hennar, Jón G. Tómasson, voru
óþreytandi golfáhugamenn.
Lauga var sannur vinur vina
sinna. Hún gaf okkur ást og
umhyggju í sorg og gleði í lífs-
baráttunni. Við sendum Jóni og
fjölskyldunni allri okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hennar.
Sonja Backman,
Birgir Ísl. Gunnarsson,
Sigríður Jónatansdóttir,
Eggert Jónsson.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. JÚNÍ 2014