Málfríður - 15.03.2006, Blaðsíða 26

 MÁLFRÍÐUR
Ég hef sinnt kennslu við Menntaskólann á Egils­
stöðum frá því haustið 2000. Ég hef kennt þar fyrst
og fremst frönsku, núorðið alla frönsku við skól­
ann, en einnig kennt ensku, fyrstu áfangana í hrað­
ferðinni og svo hef ég kennt íslenskar bókmennt­
ir, bókmenntasögu, barnabókmenntir og sitthvað
fleira smálegt. Þessi blöndun hefur auðvitað skilað
því að ég blanda ýmsum aðferðum saman í kennslu
hjá mér og hef reynt að draga fram möguleika sem
eitt fag býður upp á til þess að brydda upp á nýj­
ungum í því næsta. Þannig hef ég í þessi sex ár í
raun verið að læra á kennsluna og er vonandi að
verða tiltölulega brúklegur kennari. Svona stans­
laus þróunarvinna er auðvitað nauðsynleg í allri
kennslu, til þess að halda faginu sem maður kennir
lifandi. Þetta segi ég vegna þess að ég held að til
þess að geta kennt tungumál, þurfi maður alltaf að
vera að læra það sjálfur. Þarna er ekki neitt end­
anlegt, ekki neitt sem er nóg. Þarna er ekki hægt að
kippa út á einhverri skrifstofu, einhverjum svoköll­
uðum grundvallaratriðum, og líta svo á að slíkt sé
eitthvað sem nægir til framtíðar, hvort sem það er
háskólanám eða annað. Það hlýtur að vera metn­
aðarmál þeirra sem fara með menntamál, hvað þá
ráðuneyti menntamála, að vilja hag skólakerfisins
sem bestan, að framhaldsskólanemendur komi með
sem fjölbreytilegastan grunn upp í Háskólann, sem
fjölbreytilegastar áherslur, ásamt með því að þeir
séu hæfir til þess að takast á við fræðileg eða vís­
indaleg vinnubrögð. Hafi hlotið þjálfun og leiðsögn
í þeim sjálfsaga sem nauðsynlegur er til þess að
komast af og helst vel það í því námi sem þeir
hafa valið sér. Til þess að svo megi vel vera, þarf
framboð á námsefni, aðferðum og kennurum að
vera tryggt. Til þess að svo megi vera er afskaplega
heimskulegt að ætla sér að skera niður, taka skref
til baka í þá átt að gera alla jafnhæfa í einhverjum
svokölluðum grunnfögum, búa til einsleitari hóp
en ella í samfélagi sem stefnir hraðbyri inn í fjöl­
menningu, þar sem tjáskipti milli ólíkra heimshluta,
tjáskipti milli ólíkra atvinnugreina, fræðigreina og
viðskiptagreina verða sífellt mikilvægari. Ég er iðulega spurður þessarar spurningar:
„Heyrðu, er ekki svo mikill uppgangur hjá ykkur
fyrir austan?“ Maður leggur náttúrulega sjaldan í
þá tvísýnu, sérstaklega ef spurt er fyrir austan, að
úthúða þessum svokallaða uppgangi. En manni
verður stundum hugsað til þessa uppgangs og þess
sem haldið er fram af stjórnvöldum um hvað þetta
sé nú allt stórkostlegt og gott, þegar æðstu yfirmenn
menntamála segja manni hvað það sé nú æðislegt
og gott að stytta framhaldsskólann, þá verði þetta
eins og hjá hinum. Þetta kosti ekkert, sama efni
verði kennt á styttri tíma án þess að vinna kenn­
ara eða nemenda breytist mikið, ef nokkuð. Það
gefur augaleið að þetta bitnar grimmilega á þriðja
tungumáli. Það bitnar á því framboði sem ég hélt
fram hér áðan að væri nauðsynlegt. Það bitnar á
kennsluháttum, sem ég var að halda fram að þyrftu
að vera fjölbreyttir, þetta stuðlar að flatneskju og
einsleitari stúdentahópum. Þetta finnst mér ekki
vera uppgangur í menntakerfinu.
Tungumálakennsla fyrir austan, og á þessum stöð­
um þar sem erlent vinnuafl er orðið heilmikið, ætti
að geta stýrt þessum svokallaða uppgangi eitthvað.
Samskipti hljóta jú að vera til alls fyrst, hvort sem
við tölum um atvinnulíf í tengslum við tímabundn­
ar framkvæmdir eða jafnvel fyrst og fremst, lang­
tímaviðhorf til tungumálamenntunar í framhalds­
skólum og háskólamenntunar með það fyrir augum
að skila út úr framhaldsskólum okkar (og ég tek
fram okkar, ekki ráðuneytis­ eða hagræðingaskrif­
finna) hæfum og vel menntuðum einstaklingum,
Sigurður Ingólfsson
„Það er nú svo mikill uppgangur
þarna fyrir austan“
Sigurður Ingólfsson
Si­gurður Ingólfsson er
doktor í frönskum bók­
menntum og kenni­r vi­ð
Menntaskólann á Egi­ls­
stöðum. Efti­rfarandi­
eri­ndi­ var flutt á mál­
þi­ngi­ félags stúdenta vi­ð
Hugvísi­ndadei­ld þann
22. mars sl.