Fréttir - Eyjafréttir - 22.01.1998, Page 6

6
Fréttir
Fimmtudagur 22. janúar 1998
Sýning á málverkagjöf
Gríms Marinós
Grímur Marinó Steindórsson
myndlistarmaður hefur gefið
tuttugu og fimm málaverk til
Listasafns Vestmannaeyja í tilefni
þess að tuttugu og fimm ár eru
liðin frá björgun Eyjamanna,
vegna náttúruhamfaranna á
Heimaey árið 1973. Verkin eru öll
máluð á striga utan tvö sem máluð
eru á viðarplötur. Málverkin
verða til sýnis í anddyri safna-
hússins frá 24. janúar til 10.
febrúar.
Grímur Marinó er fæddur í
Vestmannaeyjum árið 1933 og sleit
bamsskónum hér. Hann er
jámiðnaðarmaður að mennt, en nam
málun og höggmyndagerð í
Myndlistarskóla Reykjavíkur. Meðal
þekktra íslenskra listamanna sem
voru í skólanum þá voru Ragnar
Kjartansson og Jón Gunnar Amason
myndhöggvarar sem báðir em látnir.
Hann hefur hlotið margar
viðurkenningar og má þar nefna
fyrstu verðlaun í samkeppni í
tengslum við leiðtogafund Gorbatjofs
og Reagans í Höfða árið 1987 og
önnur verðlaun listahátíðar árið 1987.
Grímur Marinó er búsettur í
Kópavogi og hefur verið útnefndur
bæjarlistamaður þar.
Telma Róbertsdóttir sigraði í Facette-fatahönnunarkeppninni:
Helgi Ólafsson, stórmeistari og Einar S. Einarsson að tafii á
hraðskákmóti Sparisjóðsins og Visa árið 1993.
Opið hraðskákmót Taflfélags Vestmannaeyja:
Helgi Ólafsson meðal keppenda
Opið hraðskákmót Taflfélags
Vestmannaeyja verður haldið í
fundarsal Sparisjóðs Vestmanna-
eyja laugardaginn 24. janúar nk. og
hefst það klukkan 15.00.
Tefldar verða hraðskákir með átta
mínútna umhugsunartíma en venju-
lega eru fimm mínútur á skákina.
Reiknað er með að mótið standi í
fjórar klukkustundir og ljúki um kl.
19.00.
Mótið er haldið í tilefni þess að
liðin eru fimm ár frá því Helgi
Olafsson og Andri Hrólfsson luku
biðskák sinni á Skákþingi Vest-
mannaeyja 1973. Skákin hafði þá
verið í biðstöðu í nákvæmlega 20 ár
og vakti þessi biðskák mikla athygli í
fjölmiðlum á sínum tíma. Þeir félagar,
Andri og Helgi verða meðal keppenda
á hraðmótinu.
Það er von forráðamanna
Taflfélagsins að sem flestir taki þátt í
mótinu og af þeim ástæðum verður
umshugsunartími á skák lengdur úr
fimm mínútum í venjulegri hraðskák í
átta mínútur til að ljúka hverri skák.
Þetta kemur sér vel fyrir keppendur
sem ekki eru í góðri æfingu en
þróunin hefur ennig verið í þá átt að
lengja heldur umhugsunarfrest í
hraðskákinni.
Nú eru liðin 40 ár frá því núverandi
Taflfélag Vestmannaeyja hóf starf-
semi og er þetta mótshald liður í
vetrardagskránni á afmælisárinu.
Nánari upplýsingar um hraðmótið
24. janúar nk. veitir Sigurjón
Þorkelsson í síma 481-2819.
Telma Róbertsdóttir, 19 ára Eyja-
mær, sigraði í Facette-fatahönn-
unarkeppni Vogue og Völusteins
sem haldin var á Ingólfskaffi í
Reykjavík um síðustu helgi. Telma
stundar nú nám í Förðunarskóla
Islands og vinnur hálfan daginn á
leikskóla í Reykjavík. Þetta er í
þriðja sinn sem þessi keppni er
haldin, en hún er bundin við við
íslenska hönnuði sem ekki eru
faglærðir.
Telma segir að áhuginn á hönnun sé
frekar ný til kominn en hún hafi hins
vegar fiktað við að sauma lengi. „Eg
hef alltaf verið hugmyndarík og mikið
fyrir náttúruna og alltaf að gera
eitthvað skapandi. Ég hef saumað föt
á sjálfa mig, vegna þess að ég hef
alltaf haft einhverja þörf til þess að
vera ekki eins og aðrir.“
Hún segir að þema keppninnar hafi
verið „Villt náttúra'*. „Þetta þema
hentaði mér mjög vel,“ segir Telma.
„Þetta er auðvitað mjög nærtækt en ég
leitaði í það umhverfi sem ég þekki og
leitaði fanga í fjörunni og sjónum.
Keppendur urðu að gera grein fyrir
því hvaða pælingum þeir vænj í og
hverju þeir vildu ná fram. Sú
hugmynd sem ég byggði mína
hönnun á kalla ég „lagskipt líf‘. Þá lét
ég höfuðið vera tákn fyrir fjöruna;
hárið var sett þurrkuðum sölvunt með
sandi og skeljum. Kkjólinn, sem
gerður er úr sölvum var tákn fyrir það
sem er undir yfirborði sjávarins og
skómir, sem vom gerðir úr skeljum og
sandi táknuðu botninn. Ég vildi hafa
kjólinn aðsniðinn og kvenlegan, samt
frjálslegan og villtan, án þess þó að
hann væri gervilegur"
Telma segir að kjóllinn sé kannski
ekki mjög hentugur til þess að fara í
honum á ball, vegna þess að það þurfi
að úða hann með vatni til að halda
honum mjúkum. Hins vegar hafi
hann hentað nijög vel í módelsmíði og
hugmyndakeppni.
Langar þig til þess að vinna meira
við fatahönnun?
„Já, ég stefni að því að fara í
fatahönnun í Iðnskólanum næsta haust
og fara svo í nám erlendis í framhaldi
af því. Ég veit hvað mig langar og tel
að ég hafi góðan metnað til að standa
TelmaRóbeitsdóttir.
mig vel. Ég tók þátt í þessari keppni
með það fyrir augum að vinna og það
tókst.“
Að lokum vildi Telma koma á
famfæri sérstöku þakklæti til systur
sinnar Hrannar Róbertsdóttur sem var
módel og hjálpaði henni mikið.
Einnig vildi hún þakka Jónu Dóru
Oskarsdóttur Islandsmeistara í förðun
sem farðaði módelið og Hafþóri
Benónýsyni og Brósa sem sáu um
hárgreiðsluna. Að sjálsögðu er allt
þetta fólk úr Vestmannaeyjum og
óhætt að segja að allir hafi unnið vel
saman.
Telma fékk í verðlaun Facett
saumavél og 30.000 króna fataúttekt í
Vogue.
Hugmynd að kjólnum
sótt ínámúru Eyianna

Sigurgeir Jónsson
skrifar
Af gosminningum
Á morgun eru 25 ár liðin frá gosi. Einhvem
veginn finnst skrifara miklu styttra síðan þeir
atburðir áttu sér stað, margt af því sem gerðist í
gosinu er enn ljóslifandi í huga hans.
Skrifari man enn upphafið að þessu. Systir
hans vakti hann upp um tvöleytið unt nóttina og
sagði að Katla væri farin að gjósa. Skrifari
klæddi sig upp í snatri og hugðist aka austur á
eyju til að fylgjast með. Sú ferð var aldrei farin
þar sem lögreglan ók um Hrauntúnið, ásamt
öðrum götum, og tilkynnti að gos væri hafið
austur á eyju. Þar með var afgangurinn af
fjölskyldunni vakinn upp og látinn klæðast og
bíða þess sem verða vildi.
Þetta var aðfaranótt þriðjudags og engan hafði
órað fyrir þessum ósköpum. Þó man skrifari að
hann fór með fjölskylduna í sunnudagsbfltúr
austur á eyju í blíðskaparveðri og þar lá við að
hann missti bflinn út af veginum í gífurlegri
hálku sem allt í einu hafði myndast á hluta
vegarins rétt við Helgafell. Hvergi annars staðar
bar á hálku. Á þeirri stundu velti skrifari þessu
ekkert fyrir sér en síðar meir hefur hann oft
hugsað um hvort þarna hafi verið einhverjar
hitabreytingar sem ollu hálkublettinum.
Ekki leið á löngu unt gosnóttina þar til
tilkynnt var að fólk skyldi halda á hafnarsvæðið
og siglt yrði til Þorlákshafnar. Ekið var niður á
bryggju, ijölskyldubfllinn skilinn eftir á kajanum
og haldið um borð í Gunnar Jónsson VÉ. Þar
var þröng á þingi eins og raunar í flestum
skipum Eyjaflotans og fór misjafnlega vel um
fólk. Það sem skrifara er hvað efst í huga frá
þeirri stundu, er sú stilling sem einkenndi alla,
jafnt böm sem fullorðna. Það var engu líkara en
ætti að fara í skemmtisiglingu, fólk jafnvel gerði
að gamni sínu. Þegar búið var að leysa land-
festar kom kunningi skrifara, skipveiji á Gunnari
Jónssyni, Óli heitinn Færeyingur, dró upp
hálffullan séneverbrúsa og sagði á sinn rólega og
yfn-vegaða hátt: „Er tað ekki fínt at fá sér einn
núna.“ Svo gekk brúsinn milli manna og þetta
var bara rétt eins og á þjóðhátíð.
Sjálf sjóferðin var ekki tiltakanlega skemmti-
leg og fólk afskaplega sjóveikt enda talsverð
kvika eftir suðvestanátt undanfarinna daga. Og
flestir vom fegnir þegar komið var til Þorláks-
hafnar. Þar biðu rútur eftir mannskapnum og
var ekið rakleitt til Reykjavíkur. Þar var haldið
rakleiðis að Austurbæjarskólanum þar sem
móttaka hafði verið skipulögð. Skrifari hafði
mestan hug á að halda rakleitt til síns fólks í
Reykjavík en við það var ekki komandi. Allir
urðu að fara inn í Austurbæjarskólann til
skrásetningar. Hugmyndin með því mun hafa
verið að halda kontróli og skipulagi þannig að
enginn týndist í kerfmu. Ekki veit skrifari
hvemig sú aðgerð tókst til en hitt veit hann að
enginn týndist og allir komust klakklaust í land
hvort sem kerfinu hefur verið að þakka eða
einhverju öðm.
Gefið hafði verið frí í skólum í Reykjavík
þannig að unnt væri að hafa neyðarmóttöku þar.
Starfsfólk skólannna sá um að taka á móti
gestunum. Skrifari man enn glöggt eftir þeirri
ágætu skáldkonu og kennslukonu, Vilborgu
Dagbjartsdóttur, sem sá um hann og hans
fjölskyldu. Þarna hefur lfldega verið um að
ræða fyrsta vísi að áfallahjálp og fólst í því að
rabba við fólk og gefa því heita súpu. Enginn
fékk að fara úr skólanum fyrr en hann hafði
verið skráður og sporðrennt a.m.k. einum diski
af súpu. Þá loksins er þeirri athöfn var lokið,
fengu gestir að fara á braut.
Af mörgum minningum úr gosinu er þessi
stund í Austurbæjarskólanum skrifara hvað
minnisstæðust og þá hvað helst sómakonan
Vilborg Dagbjartsdóttir sem sá um að spjalla við
bömin í rólegheitum ásamt því að bera í þau
súpu. Hafi hún ævarandi þökk fyrir. Sigurg.