Fréttir - Eyjafréttir - 12.11.1998, Blaðsíða 16

IJr
Fréttir
Fimmtudagur 12. nóvember 1998
Setið fyrir svörum - Sigurjón Guðmundsson talar til Eyja
Að passa inn í samfélagið
Sigurjón Guðmundsson er brottfluttur söng- og bankamaður.
„Það gerði mér gott að læra
að vinna með fullorðnu fólki.
Ég byrjaði að vinna í fiski
þegar ég var ellefu ára og
vann í einn mánuð. Þegar
maður byrjar svona snemma
að vinna fyrir peningum
lærir maður að bera virðingu
fyrir því að hafa atvinnu.“
Þetta segir Sigurjón
Guðmundson, 44 ára
brottfluttur Vestmanna-
eyingur sem býr í
Vesturbænum í Reykjavík.
Hjá Sigurjóni er stutt í glettni
og húmor en hér er hann
spurður spjörunum úr um
lífið og tilveruna og þá er
hann íhugull og alvarlegur.
Hann heldur áfram að tala um
sumarvinnuna. „Sumarkaupið dugði
allan veturinn, maður keypti sér fatnað
á haustin sem entist fram að næsta
hausti og svo dugðu vasapeningamir
fram á vor. Þegar ég var í fram-
haldsdeildinni í Gagganum veturinn
1971-72 skammtaði ég mér 500
krónur á viku og lifði kóngalífi. Eg hef
alla tíð verið sjálfbjarga með peninga
og það hefur skipt mig miklu máli.“
Sigurjón segir það hafa verið mikil-
vægt að taka ungur þátt í atvinnulífinu,
það hafi líka þótt sjálfsagt á þessum
tíma, áður en reglur frá Evrópu-
sambandinu gerðu það að verkum, „að
þetta heilbrigða uppeldi er kallað
barnaþrælkun. Mér finnst þetta rugl,"
segir hann.
ÞAÐ ÞÓTTI FÍNT AÐ VINNA í
BANKA
Sigurjón var 25 ára þegar hann flutti til
Reykjavíkur 1979, þá hóf hann söng-
nám í Söngskólanum í Reykjavík og
lauk þaðan áttunda stigi 1984. "Mér
l'annst gott að flytja til Reykjavíkur.
Þegar ég var lítill þá þótti manni alltaf
dálítið hátíðlegt að koma til höf-
uðborgarinnar þannig að ég hafði
góða tilfmningu fyrir borginni.
Reykjavík er falleg borg sem tók mér
vel. Þegar ég kom hingað hafði ég
ákveðnar fyrirætlanir um framtíðina.
Ég hafði fengið loforð fyrir vinnu í
Útvegsbankanum og fengið inn í
Söngskólanum. Ég hafði markmið
sem ég fylgdi eftir, ég fór úr einni
rútínunni inn í aðra ekki ósvipaða.
Þannig að ég varekki beinlínis að leita
að sjálfum mér þegar ég kom hingað.
Það kom seinna.“
í söngnum eru margir kallaðir en
fáir útvaldir. „Þegar ég var búinn með
áttunda stig í almennu deildinni, var
ég orðinn leiður á þeim fylgifiski
námsmannalífsins að vera alltaf
blankur svo ég ákvað ég að taka mér
tveggja ára frí sem stendur enn.“
Og ertu sáttur við það?
„Já ég er það. Auðvitað stóð alltaf
til að fara í framhaldsnám til útlanda
en á þessum tímamótum varég orðinn
þreyttur á námsmannlífinu. Við
leigðum þrjú systkinin saman íbúð og
leigumakaðurinn var mjög erfiður þá
ekki síður en nú svo að ég keypti mér
íbúð og hélt áfram að vinna.“
Með námi vann Sigurjón í Útvegs-
bankanum. En af hverju valdi hann
banka?
„í minningu bamæskunnar situr það
í mér að það þótti fínt að vinna í banka
og þar hefði fólk ágætar tekjur. Sú
minning hefur örugglega sín áhrif. En
svona ef maður horfir á þetta al-
varlegri augum þá held ég að það hafi
haft sitt að segja að banki er stór
vinnustaður sem býður upp á
möguleika á því að maður vinni sig
upp og ég heíd að ég hafi haft það á
bak við eyrað að ef söngurinn yrði
ekki ofan á þá yrði ég vel settur með
vinnu íbankanum.“
Sigurjón vinnur nú sem
þjónustufulltrúi og veitir ráðgjöf við
verðbréfakaup í íslandsbanka í
Lækjargötu. Hann hefur bæði langa
starfsreynslu í bankanum og hefur sótt
námskeið hjá Bankamannaskólanum
sem er rekinn af Samtökum banka-
manna. „Bankinn er skemmtilegur
starfsvettvangur, ég hef mikið
samband við fólk og það frnnst mér
ánægjulegt. Ég vildi ekki vinna í
svokölluðum bakdeildum bankans,
það væri meira eins og hrein
skrifstofuvinna, en hugsanlega færir
maður sig þangað einhvem tímann."
Ætlar AÐ ENDA Á
Hraunbúðum
Sigurjón hefur mikil tengsl við
Vestmannaeyjar. Foreldrar hans og
tveir eldri bræður búa þar en tvö syst-
kini hans búa í Reykjavík. „Héma
áður fyrr sagði ég oft að ég byggi í
Reykjavík en ætti heima í Vest-
mannaeyjum, en þá var mér bent á að
Árni Johnsen segði þetta alltaf og þá
hætti ég að nota þennan frasa.
Staðreyndin er nú samt þessi og ennþá
er það meira en helmingur ævinnar
sem ég hef búið í Vestmanneyjum. Ég
hef hugsað mér að enda á
Hraunbúðum,“ segir hann ákveðinn.
„Mér finnst Vestmannaeyjar ennþá
fallegasti staður á jarðrfki og þar á ég
heima.“
Afhverju?
„Bemskuslóðirnar eiga oft mjög
sterk ítök í huga fólks og einhvem
veginn held ég að rætumar segi meira
til sín hjá fólki sem kemur frá svona
smáu og nánu samfélagi þar sem
samkenndin er meiri en annars
þekkist. Fólk gleðst vel saman og
tekur þátt í lífi hvers annars hvað sem
á gengur."
Hann veltir þó vöngum og segir:
„Auðvitað sé ég samfélagið ennþá
eins og það var fyrir 20 ámm þegar ég
flutti. Ég hugsa t.d. til þeirra daga fyrir
gos þegar fólk klæddi sig upp til að
fara í bíó á sunnudagskvöldum. Það
var sýnd ný mynd á hverju sunnu-
dagskvöldi og það fóm allir í bíó.
Þetta var fyrir daga myndbands-
væðingarinnar. Ég held að mynd-
bandsvæðingin hafi farið illa með
félagslífið á landsbyggðinni. Áður
þurfti fólk að hafa fyrir allri af-
þreyingu sjálft, skapa eitthvað og
skemmta sér saman. Þegar ég bjó í
Eyjum tók ég mikinn þátt í fé-
lagslífinu, ég var í kórunum og
Leikfélaginu. Ég veit að það hefur
margt breyst t.d. eru samgöngur
orðnar mjög góðar núna. Fyrir gos
þótti fólki það mikið ef einhver fór
tvisvar á ári upp á land. Það hét að
vera alltaf uppi á landi. Núna þykir
það ekkert tiltökumál þótt fólk fari
tvisvar í mánuði upp á land!“
Leikhúsið BYGGÐI MIG UPP
En hvers vegna fórstu og hvers vegna
ertu ekki fluttur þangað aftur fyrst að
Eyjamar em þér alltaf efst í huga?
„Hér í Reykjavík á ég mitt líf.
Óperukórinn skiptir mig miklu máli
og bankinn líka. Ég er hommi,og ég
held að það væri ekkert auðvelt líf í
Eyjum. Þegar ég hugsa til baka þá
held ég að það hafi átt sinn þátt í þvi
að ég fór þaðan. Innst inni vissi ég
strax sem unglingur að ég var hommi
en ég afneitaði ég því lengi. Núna
hefur samfélagið breyst. það er orðið
opnara og kannski breytir það engu
hver kynhneigð manns er, en um það
get ég í rauninni ekkert sagt.
Þannig er það nú bara. Fólk sem
ekki fcllur inn í samfélagið á einhvem
hátt þarf oft að fara burt í stærra
samfélag til að þroskast og hafa
möguleika á að rækta það sem í þeim
býr. Hjá mér er það söngurinn og
samkynhneigðin. Ég er þeim hæfi-
leika gæddur að geta sungið og það
hefur gefið mér óskaplega margt. Ég
hef verið í Ópemkórnum frá 1982 og
tekið þátt í mörgum skemmtilegum
uppfærslum. Þarna fær maður líka
útrás fyrir sýningarþörfma, að vera
uppi á sviði og syngja fallega tónlist.
Þetta hefur gefið mér mikið félagslega
og andlega.
Persónulega hefur það hjálpað mér
mikið að í leikhúsinu sér maður margt
ólíkt fólk sem er metið af verkum
sínum. Það fær viðurkenningu fyrir
það sem það er að gera og er
viðurkennt eins og það er. Þar skiptir
ekki máli hvort fólk er samkynhneigt
eða gagnkynhneigt. Þetta hjálpaði mér
mjög mikið þegar ég var að stíga það
skref að koma út úr skápnum. Það
skref steig ég ekki til fulls fyrr en fyrir
fjórum árum. Það er mikilvægt að
viðurkenna fyrir sjálfum sér og
samfélaginu hver maður er og þegar
mér leið sem verst og togstreitan var
sem mest óttaðist ég bæði umhverfíð
og sjálfan mig. Þá byggði mig upp
andlega að sjá til fólks af sama
sauðahúsi sem fékk viðurkenningu
fyrir verk sfn og var metið út frá eigin
forsendum."
SÖNGURINN GERIR MÉR LÍFIÐ
BÆRILEGT
„Síðan ég kom úl úr skápnum hef ég
verið virkur í Samtökunum '78, þar er
ég í hópnum „Ást“, (áhugahópur
samkynhneigðra um trúarlíf) sem
samanstendur af fólki sem hefur á-
huga á kristinni trú og stöðu samkyn-
hneigðra innan Þjóðkirkjunnar.
Þetta er líf mitt í hnotskum.
Oft kem ég þreyttur á kóræfingar en
í lok þeima líður mér bæði andlega og
líkamlega betur. Söngurinn gerir mér
lífíð bærilegt. Afkomu mína á ég hins
vegar undir vinnunni í bankanum og
alla jafna vegur hann þyngra. En
söngurinn er vitanlega stór hluti af
mér.“
Sigurjóni líkar vel lífíð í dag.
„Ég hef góða vinnu, skemmtilegt
áhugamál, hitti stráka öðru hvoru og
allt þetta gefur lífinu gildi.“
Texti: Þórný Jóhannsdóttir
Höfundur er nemi í hagnýtri
fjölmiðlun við Háskóhi Islands
Fulltrúar Vestmannaeyja í sýningu íslensku óperunnar á Aidu
1987. Sigurjón með Bryndísi Brynjúlfsdóttur, Bryndísi í
Brynjólfsbúð og Ragnheiði Sigurðardóttir, Röggu í Stakkagerði.