Fréttir - Eyjafréttir - 20.01.2000, Blaðsíða 13

Fimmtudagur 20. janúar 2000
Fréttir
13
Nú er margt breytt ípóstþjónustunni
og ekki laust við að maður velti jyrir
sér samgöngum þegar póstur er
annars vegar og þá sérstaklega hér í
Eyjum, voru menn að bíða lengi ejtir
pósti og sendingum?
„Það var mjög erfitt stundum. Ég
man eftir að einu sinni hafði ekki verið
fært á milli lands og Eyja. Þá kom
bátur frá Stokkseyri. Þetta var fyrir
jólin og verið ófært í tvo daga. Klukk-
an þrjú á aðfangadag kom báturinn
loksins og pósturinn var kominn á
pósthúsið klukkan fjögur. Ég vissi af
því að margir vom búnir að bíða eftir
sendingu, svo ég tók upp eitthvað af
póstinum og fór meðal annars upp á
sjúkrahús og austur á bæi með póst
sem ég vissi að fólk beið eftir. Nú það
stóð á endum að ég rétt gat haft mig til
áður en messa byrjaði í Landakirkju
klukkan sex, þar sem ég átti að syngja
með kórnum."
Talandi um póstkröfur, þá þurfti að
panta áfengi til Eyja á tímabili í póst-
kröfu og til er saga um þyrstan mann
sem þurfti nauðsynlega flöskuna sína
og vitjaði þín þar sem þú varst að
syngja í kirkjukómum við messu, er
einhver flugufótur fyrir þessari sögu?
„Jú þessi háttur var hafður á um
tíma, þegar ekki var áfengisútsala í
Eyjum. Eins og gengur ftnna menn
ýmsar smugur og menn fóm að fá
ýmsar raðsendingar. Menn pöntuðu
kannski tvær flöskur af einhverju eða
fjómm sinnum tvær og áttu þá á lager
á pósthúsinu, leystu svo út eina og
síðar aðra. Sagan af því þegar mér er
boðin afleysing við sönginn er mjög
skemmtileg, þó hún sé nú ekki sönn.
Ég nenni hins vegar ekki að leiðrétta
hana vegna þess að hún er svo
skemmtileg. En Sævar vinur minn í
Gröf átti að hafa komið upp í kirkju,
gert boð eftir mér og bað mig að koma
niður á pósthús. Ég spurði hvort hann
væri alveg vitlaus þar sem ég er að
syngja. Þá á hann að hafa boðist til að
syngja fyrir mig á meðan. En það er
enginn fótur fyrir þessu.“
En hvemigfer svona saga afstað?
„Ég veit það ekki og ómögulegt um
það að segja. En Sævar var skemmti-
legur og einn af þeim mönnum sem
maður gat varla neitað um greiða. En
oft á sunnudögum fór ég kannski í
göngutúr út í hraun til þess að losna
frá svona kvabbi. Hins vegar komu
upp ýmis mál, til dæmis ef vél bilaði í
bát og varahlutur var á pósthúsinu, þá
var auðvitað sjálfsagt að fara niður
eftir, þó ekki fengi maður krónu fyrir
það. En þetta var ánægjulegur tími á
póstinum og það kemur stundum fyrir
að mig dreymir að ég sé þama niður
frá. Þá er það venjulega vegna þess að
eitthvað er að, kassinn stemmir ekki
og eitthvað vesen í gangi, hins vegar
dreymir mig aldrei að ég sé niðri í
Sjúkrasamlagi."
Hræddur við grásleppuna
Jóhann segir að starf sjúkrasamlags-
stjóra haft verið ágætt og að mörgu
leyti betur borgað en á póstinum.
„Það versta við það starf var hins
vegar að Sjúkrasamlagið var rekið af
ríki og bæ sameiginlega. Bærinn varð
að standa skil á sínu, sem var 42
prósent minnir mig og ef bærinn stóð
ekki við sitt, þá komu engir peningar
frá Tryggingastofnun ríkisins. Þetta
var því miður nokkuð algengt og olli
manni áhyggjum. Það voru því meiri
fjárhagsáhyggjur á Sjúkrasamlaginu,
enda var ég kominn með of háan
blóðþrýsting þegar ég hætti þar. Ég
var reyndar nokkra vetur gangavörður
í Bamaskólanum, en það var nú
eiginlega að fara úr öskunni í eldinn,
því það var ekki alltaf auðvelt að eiga
við krakkana. Einn daginn urðu svo
einhver þrengsli við hjartað og ég sá
að ég varð að taka upp nýja lífshætti.
Ég og konan fómm þá að ganga,
synda og hjóla og höfum gert það
síðan, auk þess sem við höfum ferðast
mikið alla tíð jafnt innan sem
utanlands. Það held ég að hafi verið
rétt ákvörðun. Það geta verið dýr ár
að rembast í starfi og vera orðinn
aldrei fullyrða of mikið. Við ættum að
segja: - Það Iítur út fyrir að þetta eða
hitt sé svona og þetta eða hitt virðist
vera svona, eða sumir segja þetta eða
hitt -. Ekki að fullyrða of mikið og
það hagnýtti ég mér.“
Á 50 ára kaupstaðarafmæli Vestmannaeyja 14. febrúar 1969. Bæjarfulltrúarnir, Gunnar
Sigurmundsson, Garðar Sigurðsson og Jóhann Björnsson.
Heimskasti bæjarfulltrúinn
Eru þetta ekki hálfkveðnar vt'sur eins
og stundum er sagt. Menn eru að slá
úr og í?
„Nei ég held að það sé mjög góð
regla að fullyrða ekki of mikið eins og
að einhver sé bölvaður asni, eða sekur
um hitt og þetta. Þá er ekkert hægt að
hafa af því. Guðlaugur stefndi mér
svo fyrir meiðyrði og ég stefndi hon-
um á móti. Fyrir orð góðra manna var
sú stefna svo látin falla niður svo og
málið, sem ég gerði og viðurkenni að
það var með nokkurri eftirsjá, því ég
taldi mig hafa unnið mál.“
Um hvað snerist þetta mál? „Við
skulum sleppa kæruatriðum okkar
Guðlaugs en það sem olli því að
Guðlaugur taldi mig heimskasta
bæjarfulltrúa sem setið hefur í bæjar-
stjórn kom fram í sambandi við
skýrslu sálfræðings. Það snerist um
íyrsta sáltfæðinginn sem starfaði í smá
tíma við Bamaskólann. Þá kom upp
úr kafinu og voru kannski engar nýjar
fféttir að um íjögur prósent úr hveijum
árgangi þyrftu einhverja aðstoð. Ég
færði skýrslu hans í tal í bæjarstjóm og
Guðlaugur varð alveg æfur yfir þessu.
Þetta mátti ekki spyrjast þó að það
væri kannski svona í raun, það mátti
ekki tala um þetta. I þessu sambandi
sagði hann mig þann heimskasta
bæjaríulltrúa sem verið hefði í Eyjum.
Ég hló nú bara að því. En þegar ég
var hættur í bæjarstjóm hitti ég
Guðlaug á Skólaveginum og hann
spyr mig hvernig sé að vera hættur í
pólitíkinni. Ég segi það bæði eftirsjá
og gott að vera laus. Þá segir hann við
mig: „Þú varst góður bæjarfulltrúi,“
þannig að þó að við hefðum atast
svona risti þetta ekki djúpt og það var
trúnaður á milli okkar. Hann var
harður og ekki síður við samherja sína
í pólitík, en andstæðinga."
Að vera innan girðingar
Það er oft talað um aðkomumenn og
Eyjamenn, finnst þér þú vera Eyja-
maður, sérstaklega í Ijósi þátttöku
þinnar í pólitík?
, Já, ég er það. Ég er kannski Aust-
firðingur í verunni. Það var nú talað
um það og ekki síður í pólitíkinni að
engir væm Eyjamenn nema vera
fæddir hér og hinir kallaðir flækingar.
En tilfellið var að mjög margir af
þessum framámönnum í pólitíkinni
vom ekki fæddir hér, en höfðu
kannski búið hér í yfir tuttugu ár. En
það var dálítið erfitt að segja hvort
menn vom viðurkenndir sem Vest-
mannaeyingar fyrr en að þrjátíu ámm
liðnum. Eg veit ekki hvort ég hef
fengið slíka viðurkenningu ennþá, jú
líklega. Þetta var einhver lenska hér
að þeir sem vom innan girðingar sem
kölluð var austur á bæjum litu á sig
sem hina einu og sönnu Vest-
mannaeyinga, hitt vom eins og einu
sinni var sagt, fuglar og flækingar.
Kannski má kalla þetta hroka, en er nú
löngu breytt, sérstaklega eftir gosið.“
Jóhann segir að hann hafi alltaf
verið talinn mjög heitur framsóknar-
maður, þó að hann hafi til dæmis verið
mikið íhald þegar hann var í
Menntaskólanum. „Ég hef alltaf átt
góða kunningja í öðmm flokkum og
ekki síður þar. Dags daglega er engin
ástæða til þess að blanda saman pólitík
og vinskap, það fer ekki saman og em
tveir ólíkir hlutir."
Jóhann bendir á að kannski sé rótin
að meinsemdum mannlegra samskipta
skortur á umburðarlyndi. „Það er stórt
orð að tala um kærleika, en ef menn
gætu tileinkað sér umburðarlyndi
kæmust menn kannski næst því að
starfa saman með því að sýna hver
öðmm kærleika."
Benedikt Gestsson
BRÆÐUR Jóhanns í aldursröð, ívar, Ragnar, Hörður, Jóhann, Magnús, Sigurður og Björn. Myndin er
tekin 1928 en þá átti einn eftir að bætast við.
þreyttur á því. Það eru allt of margir
sem unnið hafa of lengi og svo þegar
þeir ætla að njóta lífsins á efri árum,
þá er heilsan farin.“
Þú hefur aldreifarið til sjós?
„Ekki get ég nú sagt það. Sem
smástrákur var ég við að breiða fisk á
Vopnafirði eins og algengt var þá íyrir
tíu aura á tímann og mér þótti það
gaman. Pabbi hafði líka rauðmaganet
iyrstu árin sem ég man eíltir. Hann tók
mig einu sinni með sér, en þegar ég sá
grásleppu, minnir mig, sem kom inn
yfir borðstokkinn varð ég svo hræddur
að hann fór með mig í land, en svo var
ég ekki sjóhraustur. Ég hef þó síðan
farið á handfæri og var sæmilega
fiskinn, en þetta átti ekki við mig.“
Blaðamennska og pólitík
Jóhann vann sem blaðamaður og var
ábyrgðarmaður Framsóknarblaðsins
sem gefið var út í Eyjum. Hann segir
að fyrstu ferðimar sem hann fór til
útlanda hafi verið í boði Flugfélags
íslands. „Flugfélagið bauð blaða-
mönnum, eða aðstandendum blaða úti
á landsbyggðinni í ferðir, bæði til
Englands og Þýskalands. Það var
skrifað um þessar ferðir og sagt frá
þeim í blöðunum, en það var enginn
áróður í því. Sveinn Sæmundsson,
sem þá var blaðafulltrúi Flugfélagsins,
hafði skilning á því að veita
blaðamönnum á landsbyggðinni
einhveija umbun fyrir störf sín að
standa í útgáfustússi. En núna í mjög
mörg ár höfum við hjónin ferðast
ÍSLENSKIR póstmenn á erlendri grund. Hér eru þeir við hús Önnu
Frank í Amsterdam, Jóhann, Sindri Sigurjónsson, Tryggvi
Haraldsson og Ásgeir Einarsson.
mjög víða.“
Hvemig stóð á því að þú fórst að
skrifa í Framsóknarblaðið?
„Það var nú kannski tilviljun. Sig-
urgeir Kristjánsson. vinur minn og
seinna bæjarfulltrúi, var þá ritsjóri
Framsóknarblaðsins. Hann hafði sótt
hér um stöðu yfirlögregluþjóns, en
fékk ekki og aðkomumaður tekinn
fram yfir hann. Það var álitið af
flestum að pólitík væri í spilinu, svo
ég skrifaði grein í blaðið um þetta sem
síðan vatt upp á sig og var á blaðinu
sem kom út hálfsmánaðarlega um
tuttugu ára skeið.“
1 framhaldi af starfi sínu á Fram-
sóknarblaðinu fer Jóhann að hafa
afskipti af bæjarmálapólitíkinni og fer
á lista hjá Framsóknarflokknum.
Hann segir að pólitíkin hafi verið hörð
á þessum ámm. „Ég hafði verið vara-
bæjarfulltrúi Hrólfs Ingólfssonar og
kom inn í bæjarstjómina, þegar hann
flutti burtu. Flokkurinn náði svo
tveimur fulltrúum í kosningunum
1966 og þá kem ég inn sem aðal-
maður eftir tvísýnar kosningar. Menn
gátu verið rætnir og ég lenti til að
mynda í ritdeilu við Guðlaug
Gíslason, en við vorum báðir
skömmóttir. Ég hafih lært það í
Samvinnuskólanum hjá Ólaft heitnum
Jóhannessyni prófessor sem kenndi
okkur verslunarrétt og ýmislegt
hagnýtt í sambandi við það. Hann
kenndi okkur það að við mættum