Fréttir - Eyjafréttir - 12.07.2001, Qupperneq 10

10
Fréttir
Fimmtudagur 12. júlí 2001
Lisa Chaichitwanitkun er ótján ára gömul tælensk stúlka sem hér lýsir dvöl sinni í Vestmi
Nei þýðir nei
-þegar foreldrar í Tælandi setja börnum sínum lífsreglurnar
LÍSA: - „Mér fannst fyrst og fremst spennundi að fara til fjarlægs lands og kynnast framandi menningu. Ýmislegt virkaði heillandi eins og
veðurfar og eldfjöll en þau eru ekki til ú Tælandi. Ég vildi sjú eitthvað nýtt, upplifa eitthvað nýtt og öðlast nýja þekkingu.
Það er talsvert um
að skiptinemar
komi hingað til Eyja
og dvelji um lengri
eða skemri tíma.
Oft koma nemar
frá fjarlægum
löndum og ólíkum
menningar-
heimum.
Fjölskyldur sem
taka að sér
skiptinema gera
það með þeim
formerkjum að
neminn hafi sömu
réttindi og beri
sömu skyldur sem
hver annar
fjölskyldumeðlimur.
Lisa Chaichit-
wanitkun er átján
ára gömul tælensk
stúlka sem dvaldi
sem skiptinemi í
Vestmannaeyjum í
eitt ár. Hún bjó hjá
þeim hjónum
Jóhönnu Júlíus-
dóttur og Theódóri
Theódórssyni og
þeirra fjölskyldu að
Faxastíg 13. Þegar
viðtalið var tekið
við hana voru
einungis þrír dagar
þar til hún héldi
heim á leið aftur
en hún var fús til
að segja frá dvöl
sinni hér og
hvernig land og
þjóð kom henni
fyrir sjónir.
Fjarlægðin heillaði þegar
kom að því að velja land
Lísa kemur fyrir sem róleg og yfir-
veguð stúlka og hefur tamið sér
kurteisi og lítillæti. Hún er dökk á
brún og brá og það er áberandi hversu
fíngerð hún er. Um ástæður þess að
hún valdi að fara til íslands sagði hún
vera að hún vildi kynnast landi sem
væri langt í burtu frá heimalandi
hennar.
„Mér fannst fyrst og fremst spenn-
andi að fara til fjarlægs lands og
kynnast framandi menningu. Ymis-
legt virkaði heillandi eins og veðurfar
og eldfjöll en þau eru ekki til á Tæ-
landi. Ég vildi sjá eitthvað nýtt,
upplifa eitthvað nýtt og öðlast nýja
þekkingu."
Lísa er fædd og uppalin í norð-
austurhluta Tælands og á einn yngri
bróður. Faðir hennar er læknir og
þingmaður og móðir hennar er með
BA í stjórnmálafræði en er heima-
vinnandi húsmóðir. Þegar hún er
spurð hver sé helsti munur á íslandi og
heimalandi hennar segir hún að það sé
ckki svo erfitt að koma í svo ólíkt
land. „Mestur munur er á veðri og mér
finnst stundum óþægilega kalt hér á
landi. Samt er ég mjög spennt fyrir
snjónum en ég sakna sólarinnar
heima. Þar er ekki mikill munur á vetri
og sumri og miklu heitara en hér, ég
gæti trúað að meðalhiti sé um 35° C
og fer alveg upp í 45° C. Maturinn
hér er líka frábrugðinn, meginuppi-
staðan heima eru hrísgrjón og græn-
meti. Hér borða menn kjöt og fisk í
miklu meira mæli þó svo við höfum
einnig kjöt í okkar réttum. Hér er líka
mikið verið með osta en við erum ekki
með þá. Mér finnst maturinn héma
ágætur og borða fisk og mér finnst lax
og harðfiskur mjög góður. Ég er ekki
vön kartöflum og mér finnst þær
ekkert sérstakar. Við borðum hrís-
grjón í staðinn og við emm með þrjár
máltíðir á dag morgunverð, hádegis-
verð og kvöldmat. Við erum ekki
með kaffiu'ma og aukamáltíðir á milli.
Skólinn er líka mjög ólíkur. Skóla-
ganga hefst hjá fimm ára börnum og
skólastig em tvö fyrir háskólanám.
Fyrsta stig er fyrir böm á aldrinum frá
fimrn til tólf ára og í skólanum sem ég
geng í eru um sex þúsund nemendur á
aldrinum frá tólf til átján ára.
Nemendur þurfa að leggja mjög hart
að sér því samkeppni er mjög mikil.
Þeir hafa ekki tíma til að vinna með
skólanum eins og virðist mjög algengt
hér. Við emm í skólanum frá klukkan
átta til þrjú og erum að vinna
heimavinnu eftir það. Ég læri yfirleitt
frá fjögur til sex en margir eru að til
níu á kvöldin. Við höfunt alls ekki
tíma til að vera í vinnu þar sem við
verðum að nota tímann til undirbún-
ings fyrir próf.
Mismunandi viðhorf hjá
unga fólkinu
Það er lika mikill munur á viðhorfum
til míns aldurshóps hér og í Tælandi.
Heima ert þú bam þegar þú er sautján
ára en hér ertu fullorðinn. Ef stúlka
ætlar að fara í framhaldsnám og hefur
hug á að mennta sig þá þarf hún að
einbeita sér að því. Hún á ekki að
gifta sig og ef stúlka verður barns-
hafandi þá verður hún að hætta námi í
almennum eða einkaskóla til þess að
hafa ekki áhrif á aðrar stúlkur. Hún er
ekki litin söntu augum og missir í raun
fyrri stöðu. Stúlkan á að vísu mögu-
leika á að fara í sérstakan skóla sem er
ætlaður fyrir stúlkur sem eins er ástatt
fyrir og eða hafa af einhverjum
ástæðum flosnað upp úr námi. Það er
mjög erfitt að komast í háskóla því
samkeppni er mjög mikil. Um
hundrað þúsund manns sækjast eftir
að komast inn í hvern ríkisrekinn
háskóla, um tíu þúsund fá inngöngu
og allir taka inntökupróf hvort sem
skólinn er einka- eða ríkisrekinn.
Einkareknir skólar eru mjög dýrir og
ekki á færi nema þeirra sem eru í
góðum efnum og þar eru ströng inn-
tökupróf. Mér finnst skólinn heima
miklu strangari og kennarinn kennir
allt, við skilum verkefnum og mér
finnst kröfurnar miklu meiri. Það er
borin miklu meiri virðing fyrir
kennurum og krakkamir héreru miklu
sjálfstæðari. Hér eru svo margir að
vinna og hafa þar af leiðandi laun og
geta séð um sig sjálfir. Auðvitað er
þetta mismunandi eftir stöðum í mínu
heimalandi en minn félagahópur
heldur kannski partý einu sinni á ári
og við krakkamir fömm saman á bíó.
Það er miklu meira frjálsræði hér en
þar sem ég er alin upp. Heima hjá mér
er samfélagið líka stéttskiptara.“
Pabbanum leist illa á
kennaraverkfallið
Þegar Lísa er spurð hvort hún hafi
mætt fordómum hér á landi svai-ar hún
því til að svo hafi ekki verið utan eitt
skipti þegar hún var í Reykjavík. Þá
var hún ásamt stúlku sem einnig er
skiptinemi frá Tælandi á gangi á götu
í borginni þegar bíll ók framhjá og
farþegar öskruðu að þeint ókvæðis-
orðum. Lísa segir að það hafi komið
sér vel að hér í Eyjum búa nokkrar
tælenskar konur sem hún hafi haft
samskipti við og þær hafi boðið sér
heim í tælenskan mat.
Hefurþér aldrei leLðst og Itvcið Itefitr
þú helst lœrt af verit þinni hér?
„Tíminn. þegar kennaraverkfallið
varði, var mjög erfiður og þá vildi
faðir minn fá mig heim. Honum leist
ekkert á að tíminn færi svona til spillis
hjá mér. En ég get sagt að enskan mín
er betri en þegar ég kom hingað fýrst.
Ég reyndi mjög mikið að læra íslensku
en það gekk ekki nógu vel. Mamma
lagði mikla áherslu á að ég lærði hana
en þegar ég sagði henni að ég hefði
lagt mig alla fram þá sætti hún sig við
það.“
Jóhanna „mamma" hennar segir að
Lísa lesi íslensku og skilji heilmikið
þó svo hún tali ekki mikið. „Það er
líka okkur að kenna við höfum talað
of mikla ensku og einnig skiptir máli
að dóttir okkar var skiptinemi í
Tælandi og þær hafa talað tælensku,“
segir Jóhanna.