Harmoníkan - 30.05.1996, Síða 18

HARMONÍKAN HEFUR HALDIÐ ÚT í ÁRATUG (1986-1996)
Tímamót er orð sem ég tek mér
í munn við það tilefni að blaðið
okkar Þorsteins Harmoníkan
hefur náð 10 ára aldri.
Er nokkur sem trúað hefði á að þessi
blaðaútgáfa myndi ganga ? Nei varla
margir en staðreyndin er samt sú að í
hendur þínar er komið síðasta og nýjasta
tölublað í sögu blaðs sem nær eingöngu
hefur fjallað um hljóðfærið harmoníkuna,
harmoníkuunnendur, hugsjónir þeirra og
drauma. Margur lætur í ljós með hinum
ljúfustu lýsingarorðum að blaðið sé með
öllu ómissandi í á meðan harmonfkuunn-
endur dragi andann. Blaðið varð strax
meira en það sem venjuleg áhuga-
mennska tveggja manna ræður almenni-
lega við. Við settum markið hátt á fjöl-
breytni í efnisvali, þýðingar erlendra
greina og höfum gert okkur far um að
nálgast efni frá þeim atburðum helstum
sem eru að gerast hér á fróni. Vandræði
eru að of margir eru latir við pennann og
helst því að trúa að harmoníkuunnendur
flestir séu einhverjir þeir hógværustu
menn að láta skoðanir sínar og væntingar
í ljós á prenti. Einstaka menn hafa staðið
sig með prýði öll þessi ár, en samt vantar
meiri fréttir og heimildir utan af landi,
þangað náum við síst. Spyrja má, hvar
stæðum við ef blaðsins nyti ekki við ?
Því er ekki gott að svara nema á þann
veg að spyrja aftur. Hvar væri hægt að
nálgast það efni sem í blaðinu er ef þess
nyti ekki við ?
Eða, er eitthvað gagn í þessu efni ?
Við fáum ekki svör við öllu, best að hver
svari fyrir sig. Nokkur harmoníkufélög
hafa sínt þann skilning að bjóða öðrum
okkar eða báðum á samkomur sínar, sem
er mikið traust og sýnir virðingu fyrir því
sem við aðhöfumst. Oftast liggur í aug-
um uppi að þeir sem halda harmoníku-
skemmtanir og vilja að fjallað sé um þær
í blaðinu, láti blaðamennina vita af sam-
komuhaldinu, eða þá sendi sjálfir pistil
og mynd.
Skiljanlegt er að einstaka menn tryðu
ekki á í upphafi að tækist að skrapa sam-
an efni til að fylla 24 síðna sérhæft blað
3svar sinnum á ári. íslenskt efni hefur
ávallt forgang.
Staðreyndin er allt önnur eins og
áskrifendur vita, og hefur ekki úrslita-
þýðingu um lífdaga blaðsins. Eitt vil ég
benda á enn. Síðan við hófum útgáfuna
hefur byggst upp hjá okkur báðurn heil-
mikið ljósmyndasafn. Þar má líka finna
minningar frá liðinni tíð löngu áður en
blaðið hóf göngu sína, því myndavélinni
var á lofti haldið frá því fyrsta harm-
oníkufélagið var sett á fót um 9 árum
áður.
Nýjar hugmyndir
En ekki er ein báran stök, ný hug-
mynd fæddist hjá okkur Þorsteini. Ári
eftir að blaðið hóf göngu sína (1987)
stóðum við í að koma á fót að okkar
mati raunverulegu harmoníkumóti sem
valinn var staður í Galtalækjarskógi.
Mótið var til þess ætlað að sameina fólk
enn meir um harmoníkuna. Á fyrsta mót-
ið komu milli 25 og 30 manns. Mótin
spurðust út um landið með blaðinu, og
aðsókn jókst jafnt og þétt með hverju ári
sem leið, enda um að vera töluvert meira
en venjubundna útilegu, það var harrn-
oníkan sem gerði gæfumuninn, og fólkið
kom víða að af landinu. Þá fórum við að
undirbúa þetta enn vandlegar, dagskrá
Fyrsti prófarkalesari blaðsins Högni Jóns-
son harmoníkuleikari.
fæddist, verðlaunaveitingar fyrir spurn-
ingar úr blaðinu og fl. að ógleymdum
leikjunr með börnunum sem konurnar
okkar sáu alfarið um. Mótshaldinu var
valinn nýr staður 1993. Fyrir valinu varð
allstórt og rennislétt svæði umvafið skógi
á bökkum Sogsins í Þrastaskógi. Enn
gengur allt vel getum við sagt. Fyrirhöfn-
in er verulega mikil við mótshaldið en
við uppskerum gleðina og þakklætið í
staðinn. Enn sjáum við ekki fyrir endann
á þessu uppátæki okkar sem fæddist upp-
úr bramboltinu með blaðaútgáfunni.
Tíminn sem fer í umstangið við mót og
blað er allur úr lagi genginn fyrir löngu.
Ekki verður annað séð en eitthvað verði
að gera í málinu.
Einfaldast er að hætta þessu öllu á
einu bretti, eða fækka blöðunum í eitt til
tvö á ári, það gæti kannski bjargað ein-
hverju.
Þegar hugsjón er orðin of risavaxin er
þörf að stíga á hemlana. Hver og einn
hefur eigin ákvörðunaiTétt um sín áhuga-
mál. Hver og einn ræður hve drjúgum
tíma hann ver til þeirra hluta. En ekki má
gleymast að fleiru þarf að sinna en
áhugamálinu ef maður á fjölskyldu og
vill eiga gott fjölskyldulíf.
Þetta er vandasamt hlutverk og auð-
velt að steyta á skeri þrátt fyrir að beitt sé
vökulu auga á siglingaleiðinni. Öllum er
þó hollt og nauðsyn að hafa áhugamál.
Kapp er best með forsjá segir máltækið.
Þannig ætti það að vera. Ansi er ég
hræddur um að skipið lægi brotið í fjör-
unni ef hjálpar og góðs hugar allrar fjöl-
skyldunnar nyti ekki við.
En af hverju streymir þetta fram úr
pennanum, er þetta ekki eins og slitrur úr
minningargrein eða hvað? Jú það er um-
rót í huganum, óvissa um gagnsemi
blaðsins til framtíðarinnar. Óöryggi um
hinn almenna áhuga harmoníkuunnenda
fyrir blaðinu. Okkar viðmiðun er áskrif-
endafjöldinn. Það er svo einfalt, til að
harmoníkublað geti lifað verður að vera
fyrir því fjárhagslegur grunnur.
En erfiðu stundirnar gleymast um
stund eftir útkomu hvers tölublaðs, því er
ekki að leyna. Við höfum líka átt margar
gleðistundir við útgáfuna, eignast fjölda
góðra vina um allt land, og átt með þeim
ljúfar stundir þessi ár. Það er ómetanlegt.
Stórstígar breytingar hafa orðið í þjóðfé-
laginu. Allavega samsettir áhugahópar
eru ótalmargir, mjög misskiptir milli
kynja, og aldurshópa, og jafnvel yfir-
borðskenndir.
Við það er ekkert að athuga að sjálf-
sögðu, en ég tek þetta upp fyrir það að
fyrir tæplega 20 árum þegar harmoníku-
félag er fyrst stofnað og upp úr því lands-
samband, hefur fólki fjölgað svo mikið
innan þesssara áhugafélaga um allt land-
ið að miðill sem harmoníkublaðið ætti að
vera til þess fallið að hjálpa þessu fólki
að fylgjast hvert með öðru í þessum heil-
18