Harmonikublaðið - 01.12.2003, Qupperneq 5

HARMONIKUBLAÐIÐ
Ferðasaga
Rangæingar heimsóttir
bjuggu þau í Þórshamri, en Hákon stund-
aði ýmsa launavinnu, lengst þó hjá Fisk-
iðjusamlagi Húsavíkur. Eftirað hann varð
ekkjumaður árið 1973 taldi hann sér
heimili hjá mági sínum, Njáli Hólmgeirs-
syni, og konu hans Aðalbjörgu Þorvalds-
dóttur. Þau bjuggu íVíðum í Reykjadal og
seinna á Narfastöðum í sömu sveit.
Hákon starfaði áfram um hríð á Húsa-
vík, en seinna í mörg ár í Reykjadal. Árið
1986 flutti Hákon tii Húsavíkur og bjó
fyrst í Þórshamri en hefur búið síðustu
árin á dvalarheimili aldraðra þar í bæ.
En gefum nú Hákoni orðið:
Hmsvegna tók ég upp á því að skrifa niður
minningarfrá löngu liðnum tíma? )tí upphafið
varþetta-.
Strax eftir áramótin 1979-80 þurfti ég að
dvelja á Heilsuhælinu (Hveragerði ínokkrarvik-
ur. Par bgrjar meðhöndlunin snemma á morgn-
ana og er yfirleitt lokið seinnipart dagsins. Pá
hafði ég ekkert fyrir stafni og leiddist mikið. Datt
mér þá íhug að setja niður á blað minningarfrá
bernskuárunum (Víðum. Brátt varégfarinn að
segja frá ýmsum atburðum, lýsa heimilisfólkinu
á bænum, búskaparháttum og umhverfinu þar.
Við þetta gleymdi ég leiðindum mínum þarna.
Þegar ég komst svo til vinnu aftur um miðjan
júní lentu ritsmíðarnar niður ískúffu hjá mér.
Og árin liðu. Pegar ég var svo orðinn löggilt
gamalmenni og oltinn út af vinnumarkaðnum,
burlu frá stimpilklukku, hraða og stressi hafði ég
allan heimsins tíma fyrir sjálfan mig og þá var
alveg einboðið að fara að kafa aftur í minning-
arnar. Ég var svo heppinn að hafa dagbækur
mínar mér til stuðnings við þetta.
Mín lífsganga hefur kannske ekkert verið frá-
sagnarverðari en annarra jafnaldra minna.
Engin kynslóð á íslandi hefur lifað slíkar breyt-
ingar á þjóðlífinu sem mín kynslóð upplifði.
Breytingarnar sífellt örari og aldrei hraðari en í
dag. Þessvegna höfum við frá mörgu að segja.
Við okkar sem enn lifum, höldum heilsu, minni
og trúnni á tilgang lífsins, sem er efalaust kær-
leikurinn til samferðafólksins.
Að lokum langar mig að biðja fyrir vinar-
kveðju til allra harmonikuunnenda. lá til allra
harmonikufélaga á landinu. Þau eru góður og
þarfur félagsskapur.
Hér má að lokum geta þess að endur-
minningabók Hákonar: „Brotinn er nú bær-
inn minn" fæst í Bókaverslun Þórarins
Stefánssonar á Húsavík, hjá Sigurði og
Sólrúnu, sem margir harmonikuunnend-
ur þekkja. Þar má einnig fá hana áritaða
af höfundi fyrir þá sem þess óska.
Fyrir rúmu ári síðan fékk félag okkar boð
frá Harmonikufélagi Rangæinga að koma
suður og dvelja með þeim eina helgi. Því
miður gat ekki orðið af því í það sinnið
en í sumar tók Gunnar formaður aftur
upp þráðinn og dreif okkur af stað.
Föstudaginn 25. ágúst í blíðskapar-
veðri safnaðist hópurinn saman íVarma-
hlíð rúmlega 20 manns. Eina konu vant-
aði í hópinn, hún var á haustþingi kenn-
ara á Blönduósi og átti að flytjast í lög-
reglufylgd að vegamótunum við Blöndu-
brúna hjá Ártúnum. Var nú ekið sem leið
lá yfir Vatnsskarð og vestur í Langadal.
Þegar komið var að brúnni yfir Blöndu
varð bílstjóranum starsýnt á unga létt-
klædda og berfætta konu sem sólaði sig
í grashvammi sunnan vegar, var hann svo
upptekinn af þessari dýrðarsýn að hann
heyrði ekki þegar eiginmaðurinn bað
hann að stoppa bílinn. Rankaði hann
ekki við sér fyrr en karlmenn voru farnir
að hrópa og konur að biðja fyrir sér enda
bíllinn kominn vestur fyrir brúna. Kom sú
sólbakaða nokkuð gustmikil inn í bílinn
og spurði eiginmanninn hvort hann hefði
ekki ætlað að hafa sig með.
Sá er maður fjölhæfur og vanur að
setja niður deilur í starfi sínu svo að
þetta fór allt vel. Héldum við nú fram
Blöndudal og upp á Kjalveg, stoppuðum
við þær útsýnisskífur sem á leið okkar
urðu og nutum góða veðursins og útsýn-
isins í ríkum mæli. Á Hveravöllum þótti
tilheyra að fá sér hressingu og liðka
kroppinn en svo var haldið suður af,
gerðum þó stuttan stans hjá Beinakerl-
ingunni á Bláfellshálsi.
Á Hellu tók á móti okkur hópur fólks
úr Harmonikufélagi Rangæinga þar var
okkur vísað til gistingar í litlum en þægi-
legum húsum sem standa á árbakkanum.
Eftir súpu og brauð í boði heimamanna
voru hljóðfærin tekin fram og tónlistin
ómaði og dansinn var stiginn fram á
nótt. Þarna hittust og spiluðu saman í
fyrsta sinn kúabændurnir og nikkararnir
Grétar Geirsson og Jón Gíslason og var
mál manna að engu líkara væri en þeir
væru alvanir að spila saman. Spruttu
upp ýmsar „stuðgrúppur" í bland við
gamalgrónar sveitir og skipting bæði inn
og út á við.
Daginn eftir var sama góða veðrið og
voru heimamenn búnir að skipuleggja
óvissuferð fyrir hópinn.
Var okkur smalað upp í rútuna og
haldið austur á bóginn. Byrjuðum við á
því að fara niður að Odda því kunnugir
sögðu að veðrið breyttist líklega þegar
liði á daginn og liti út fyrir rigningu.
Magnað þótti mér að koma á þennan
stað sem ég hef aldrei augum litið að-
eins lesið um, varð ég ekki fyrir vonbrigð-
um. Oddi er ákaflega reisulegur og
snyrtilegur bær og kirkjan sérlega falleg
og vel við haldið.
Áfram var ekið til austurs og stórkost-
legt er að sjá þann mikla árangur sem
þrotlaus vinna hefur skilað í uppgræðslu
sanda og aura. Var einhver að tala um
illa meðferð búandlýðs á gróðurþekj-
unni?