Alþýðublaðið - 19.06.1924, Qupperneq 3

A í. P Tt » ö Bí L A.‘i» I &
Rejfkj anes
í önllbríngasýslu.
----- (Frh.)
Þá hefir að líkindum h@yrt
þess getið, að jörðin er heit að
innan. Þess vegna er hraunið
glóandi, þegar það brýzt fram í
eldgoeuœ. Það er líka jarðhitinn,
sem hitar vatnið í hvercnum.
Sumir hverir spýta vatninu hátt
f lott upp. Það gera Reykja-
nesshverirnir ekki. Við og við
komu þó sjógusur wpp úr sum-
um þeirra. Stóð svo til 1919.
Það ár varð breyting á þessu,
og hefir gosanna ekki orðið
vart síðan1)
Stundum koma snarpir jarð-
skjálftakippir þar á nesinu, og
stóku ár ber talsvert á þeim.
Þeir eru hverunum að kenna.
Því eru þeir hverakipplr kailaðir.
Ber að jafnaðl mest á þelm, ef
Iengi hafa gengið þurkar, en
svo rignir snögglega og miklð.
Þá fer eins og vant er að vera,
þegar kalt vetn kemur í sjóð-
andl vatn. Þá myndast mikil
guta. Hún kemst ekkl nógu
fljótt opp úr hverunum, og verða
átökin þá svo mikil, að nágrennið
hrlstist. Komið hefir fyrir, að við
þær sviitingar hafa ný hveraop
myndast. Þannig opnaðist eltt
19. september árið 1919, og
1) Eftir fráaögn vit'avarðarins.
hefir sá hver stundum verið
kallaður >Nítján-nítján<. Pyttur
þessi er oftast nærri fullur at
sjó.* 1) Þáð sumar voru allmiklir
kverakippir á Reykjanesi, Hefir
þá orðið umrót f iðrum hver-
anna, Hættu þá gosin, eins og
ég sagði þér áðan.
B. V ttinn.
Vitaturninn stendur uppi á
dálitlu telli. Það heitir Vatnsfell.
Utan f rótum þesB er hús vita-
varðaiins. Frá því liggur digur
vírstrengur á stóipum upp að
vitanum. Er hann ómissandi
handfesta í vondum veðrum og
myrkri. — Vitaturnlnn eða vit-
inn, eins og hann er oítast kail-
aður, er gerður úr steinsteypu
og holur innan. Að lögun er
hann neðri hluti keiiu eða
áþekkur sykurtoppi, seœ höggið
hefir verið ofan af. Þó breikkar
vitinn aftur efst. Þegar inn í
hann er komið, iekur við hrlng-
stigi, sem liðast upp undir neðra
loltið. Stigaþrepin ern 82. Verð-
ur því sá, sem fer upp í vitann,
að hnita nokkra hringa áður en
hánn er kominn aiia leið. Af
útidyrum og giuggaholum má
grelniiegast sjá, hve grfðarþykk-
ur Veggurinn er neðst, en þynn-
ist eftir þvf, sem ofar dregur.
Á einum stað er langlengst bilið
á milli gluggacna. Svo var þó
1) Eftir frásögn vitavaröarins.
Konur!
Æœiiofni(viíaminai)
eru noiuó („Smára^-
smjörlŒié.Siðjic
því ávalt um þaie
AUs konar varahiutir tll reið-
hjóla fást ódýrást á Frakkastíg
24, einnig viðgerðir á reiðhjólum.
ekki í iyrstu. Steinsteypan er
linnat fyrst, en styrkist og harðn •
ar með aldrinum. Árl sfðár en
vitinn var reistur kom snarpur
jarðskjálitakippur á Reykjanesi.
Þá Rprakk vitaturninn sundur
litiu niðar en í miðjn, eins og
þegar sykurtoppur er höggin i
tvo hluta. Sat þó efra stykkið
kyrt af þunga sínum. Varðmað-
ur var uppl í vitanum, en sak-
aði eigi. Nokkru síðar vár steypt
f brotið og járnbundið ramlega,
svo að veggurinn er þar eigi
ótraustari eftir en áður, en þá
varð að fylia upp í gluggane,
sem næstir voru.
Þegar upp úr stiganum kem-
ur, tekur varðkiefinn við. Þar
dvelja varðmenn þeir, er vitans
gæta, oftast á nóttum. Þeir eru
Edgar Eice Burroughs:
Tarzan og glirísteinar Opar-horgap.
!
I
hnifurinn var tapaður! Hann hafði gengið mann fram 1
af manni i ótal aldir sem tákn helgi hennar og valds
þess, er hún hafði þegið af guði. Englandskonungur
hefði ekki oröíð uppvægari, þó konungsgersemamar eba
innsigli Englands hið mikla hefði horflð, en La drottning
og æðsti prestur Opar varð við brottnám þessa helga
hnífs. Þegar Atlantis með öllum hinum stóru borgum
og miklu akurlendum og voldugu menningu og auðlegð
sökk i svalan sæ fyrir þúsundum ára, fórust allir nema
sárfáir nýlendumenn, sem stóðu fyrir guligreftinum i
Mið-Afrlku. Frá þeim og þrælum þeirra voru ibúar Opar
runnir, en höfðu þó blandað mjög blóði við mannapana
á siðari tímum. En einhvem veginn höfðu haldist ein-
kenni hinna fornu Oparmanna meðal kvenna þeirra,
sem komnar voru af drottningu, þeirri, sem rikti i
Opar, þegar Atlantis sökk. La var niðji hennar.
Hún logaði af hatri til Tarzans apabróður. Tvisvar
hafði hún lagt hjarta sitt fyrir fætur þessa goðum lika
manns, en verið forsmáð i bæði skiftin. La vissi, að hún
var fögur, — og hún var fögur, ekki á mælikvarða
þessara fornleifa, heldur likamlega fullkomin á mæli-
kvarða nútimans. Áður en Tarzan kon til Opar, hafði
La aldrei sóð aöra karlmenn en þá, sem daglega um-
gengust hana. Einhvern þeirra varð hún að eiga, svo
að ekki yrði rofln beinn kvenleggur æðsta prestsins
nema einhver annar kæmi.
Áður en Tarzan kom i fyrra sinni, hafði La ekki
haft hugmynd um, að slikir menn væru tii. í helgisög-
um Opar var getið slikra manna og svertingja, sem
siðar komu til þess að ræna og rupla. Þessar sagnir
spáðu þvi lika, að sá dagur myndi koma, að hið sokkna
land myndi úr sæ risa og ibúarnir þá senda gullbúnar
galeiður sinar eftir nýbyggjunum, sem alt af biðu þessa
dags með eftirvrentingu.
Koma Tarzan3 hafði kveikt þá von i brjósti La, að
nú væri spádómurinn að rætast, en þö hafði koma hans
með miklu meira afli kveikt i brjósti hennar bál ástar-
innar, þeirrar kendar, er hún aldrei hefði fundið til
annars, þvi að slik kona sem hún hefði aldrei getað
orðið snortin ást til nokkurs hinna loðnu presta. Venja,
skyldurækni og trúarsetningar hefðu ef til vill leitt hana
til hjónabands, en elskað hotði La aldrei. Hún var
orðin fullorðin og var köld eins og ættmæður hennar
Tarzan-silfarnar fást í Vestmannaeyjum
þjá Maguúsi Maguússyni, Bjarmalaudi.