Víkurfréttir - 16.06.2011, Blaðsíða 8

8 FIMMTudagurInn 16. júní 2011 • VÍKURFRÉTTIR
›› Víkurfréttir rifja upp gamla frétt með þeim sem upplifðu atburðinn:
Bruninn í „stóru blokkinni“ árið 1994
Allt orðið sótsvart og lyktin alveg skelfileg!
Tilkynning barst um eldsvoða í stóru blokkinni svokölluðu á gatnamótum
Sólvallagötu og Faxabrautar
í Keflavík á fimmtudeginum
8. júní árið 1994. Tilkynn-
ingin barst klukkan 23:05 en
vegfarendur um Hringbraut
urðu eldsins varir þegar þeir
sáu mikinn reyk leggja frá
húsinu og lögreglu var gert
viðvart. Lögregla og slökkvi-
lið voru fljót á vettvang enda ekki langt að
fara. Þegar fyrstu menn höfðu kannað að-
stæður var ljóst að aukalið þurfti til að glíma
við eldsvoðann og allt tiltækt slökkvilið var
kallað til. Á bilinu 70-80 slökkviliðsmenn
börðust við eldinn og 25 lögreglumenn voru
við störf auk fjölda björgunarsveitarmanna
af Suðurnesjum.
Þegar menn gerðu sér grein fyrir alvarleika
málsins var kallað eftir aðstoð slökkviliðsins
á Keflavíkurflugvelli sem átti eftir að reynast
áhrifavaldur í því að ekki fór verr segir í frétt
frá 1994. Þremur tímum eftir að útkalllið barst
var búið að ráða niðurlögum eldsins en þá var
allt þakið Sólvallagötumegin ónýtt og bróður-
parturinn af þakinu Faxabrautarmegin mikið
skemmdur.
Jóhann Geirdal bjó í húsinu á þessum tíma og
rifjar upp kvöldið. „Þetta var á fimmtudags-
kvöldi og það var nýbúið að kjósa nýja bæjar-
stjórn, þá fyrstu í nýju sveitarfélagi Keflavíkur,
Njarðvíkur og Hafna sem ekki hafði hlotið
nafn enn (Reykjanesbær verður til 2 dögum
síðar, 11. júní). Við vorum einmitt að funda
fyrr um kvöldið um ákveðna tillögu og ég kem
heim um 10 leytið. Þá var sonur minn einn
heima en hann var á fermingaraldri á þessum
tíma og er að gera sig kláran í háttinn. Ég er
bara að bíða eftir 11 fréttunum sem voru á
þeim tíma en svona 5 mínútum fyrir 11 þá
er bankað á dyrnar hjá mér og mér tjáð að
það væri mikill reykur uppi á lofti og ég fer
út og skoða það. Ég bað viðkomandi mann-
eskju að ganga á íbúðirnar og biðja fólk um að
ríma húsið. Ég fer aftur inn og vek strákinn og
kem honum í föt og ætla að ná í köttinn en þá
verður mér litið á sjónvarpið og 11 fréttir eru
að byrja. Alþýðuflokkurinn var með flokksþing
í íþróttahúsinu við Sunnubraut fyrr um kvöldið
þar sem Jón Baldvin bar sigurorð af Jóhönnu
Sigurðardóttur í formannskjörinu og Jóhanna
lætur þessi fleygu orð falla þar sem hún steytir
hnefann og segir: „Minn tími mun koma“. Um
leið og ég sé þetta þá slokknar á sjónvarpinu.
Þetta hafði það mikil áhrif að rafmagnið fór af
blokkinni og sjónvarpið fór aldrei í gang aftur.
Það komust allir út af sjálfsdáðum nema á
3. hæð. Þar var kona með ungt barn sem að
bjarga þurfti með stiga frá svölunum aftan
við húsið. En blessunarlega þá varð engum
líkamlega meint af eldsvoðanum. Það voru
reykskemmdir alveg niðurúr og einnig töluvert
vatnstjón og þakið allt brunnið. Þar uppi voru
geymslur sem eyðilögðust og fólk missti þar
mikið af hlutum.
Konan mín hafði erft víravirki frá ömmu sinni
úr silfri og gulli fyrir upphlut og það var uppi í
geymslu þar sem allt var brunnið. Við fengum
að fara þangað upp daginn eftir vegna ein-
hverra tryggingarmála og við ákváðum að leita
að þessu skarti. Þar sem geymslan okkar hafði
verið fundum við svo þennan plastköggul sem
hafði áður verið taska og þar voru erfðagrip-
irnir, allir orðnir svartir og sótugir. Það vildi
svo þannig til að piltur innan fjölskyldunnar
var að læra gullsmíði á þessum árum og sam-
þykkti að kíkja á þetta og sjá hvort ekki væri
hægt að bjarga þessu. Gullsmiðurinn þekkti
svo handbragðið og var harðákveðinn í að
bjarga þessu og það hafðist að lokum, eftir
mikla vinnu. Annað var ekki mikið tilfinn-
ingalegt tjón og flest hægt að endurnýja.
Þetta var svo heljarinnar mál eftir á því fólk var
mismunandi vel tryggt en þau mál tel ég hafa
farið ágætlega hjá flestum og blokkin varð mun
betri eftir þetta“. Jóhann og fjölskylda hans
fluttust ekki aftur inn í íbúðina, hann leigði
íbúð tímabundið og flutti svo á þann stað sem
hann býr á nú í dag.
„Fólk leitaði til ættingja og vina og Rauði
krossinn aðstoðaði fólk á staðnum. Við fengum
ekkert að fara inn til okkar næstu sólarhringa
meðan hreinsun og tryggingarmál voru í
vinnslu. Auðvitað var heilmikil vinna sem fór
í hreinsunarstarf og ég var m.a. í lengri tíma að
þrífa bókasafnið mitt.“
Jóhann segist ekki mikið velta þessu fyrir sér
nú til dags en þó hugsar hann til þess hvað
blokkin hafi batnað til hins betra eftir þetta allt
saman. „Þetta var svo sem ekki mikið áfall en
fólk metur það sjálfsagt misjafnlega en þegar
öllu er á botninn hvolft þá voru það bara ver-
aldlegir hlutir sem eyðilögðust í brunanum
þennan dag.“
Guðný Ósk Jensen bjó á Sólvallagötu 38 á 4. hæð árið 1994.
„Elsta systir mín, þá 12 ára var að passa okkur
systurnar, 7 og 10 ára, þar sem mamma mín
varð 29 ára gömul þann 9. júní. Eins og lög
gera ráð fyrir vorum við systur ekkert voða
stilltar að fara að sofa þegar mamma var ekki
heima. En ég man það vel að við lágum báðar í
rúmunum okkar og elsta systir mín inni í stofu
að horfa á sjónvarpið þegar að rafmagnið allt í
einu slær út. Við systur vorum auðvitað fljótar
framúr til að athuga hvað væri í gangi.
Stuttu seinna er svo barið harkalega á hurðina
hjá okkur og við heyrðum kallað „opnið hurð-
ina, þetta er lögreglan“.
Við vorum orðnar vanar að það væri óreglu-
fólk á háloftinu fyrir ofan okkur og að við
ættum ekki að opna fyrir neinum, þannig að
systir mín trúði ekki að þetta væri lögreglan og
sagði honum að koma sér í burtu og lét fylgja
með nokkur vel valin orð sem ekki eru prent-
hæf. En áfram hélt hann að hamast á hurðinni
og var farinn að hóta að sparka hurðina niður
ef við opnuðum ekki.
Við vorum auðvit-
að orðnar virkilega
hræddar núna og viss-
um ekkert hvað var í
gangi. Þá ákveður syst-
ir mín loksins að opna
rifu á hurðina og inn
ryðst lögreglumað-
urinn og skipar okkur
út undir eins þar sem
það er kviknað í há-
loftinu fyrir ofan íbúð-
ina okkar. Ég fraus
algjörlega og gat mig
hvergi hreyft og systir
mín hljóp um að leita
að skónum sínum.
Ég man að lögreglu-
maðurinn öskrar eitt-
hvað á systur mína að
gleyma skónum og koma sér út og hrifsar mig
svo í fangið, vefur um mig teppi og hleypur
niður stigann. Ég kem aldrei til með að gleyma
því hvað það var allt gjörsamlega sótsvart þeg-
ar ég leit upp í loftið á
leiðinni niður og lykt-
in alveg skelfileg!
Þegar út er komið
erum við settar inn í
lögreglubíl með gam-
alli konu, ég man mjög
vel eftir því að hún var
ekki með neinar tenn-
ur, enginn tími til að
taka svoleiðis með sér
þegar húsið brennur.
Við sátum í þó nokk-
urn tíma í lögreglu-
bílnum og horfðum á
húsið okkar brenna,
hágrátandi með mikl-
ar áhyggjur af öllum
dýrunum okkar, en
þau lifðu öll af þótt
ótrúlegt sé.
Allt í einu sjáum við mömmu okkar koma á
hlaupum og ætlar inn í brennandi húsið að
leita að okkur, þá hafði hún reynt að hringja
heim en þegar enginn svaraði lítur hún út um
gluggann hjá vinkonu sinni og sér þá reykjar-
mökk leggja frá húsinu sínu. Eftir að það náð-
ist að stoppa hana var henni fylgt til okkar og
stuttu eftir það man ég að við vorum færðar
yfir í rútu með restinni af íbúunum.
Ég man ekki mikið eftir þetta en mig minnir að
pabbi okkar hafi komið og keyrt okkur heim til
ömmu okkar þar sem við bjuggum næstu daga.
Nokkru seinna fórum við svo með blóm á lög-
reglustöðina í Keflavík, ég gaf manninum sem
bar mig niður stigann blómvönd og svo gáfu
systur mínar lögreglukonunni sem bjargaði
dýrunum okkar annan blómvönd.
Sjálfsagt hefur allt okkar dót og innbú verið
ónýtt en það er ekki eitthvað sem 7 ára gamalt
barn veltir fyrir sér, ég fékk nýtt dót gefins
minnir mig. Nokkrum árum seinna flytjum
við svo á Sólvallagötu 42, í blokkina við hliðina
á „stóru blokkinni“ og fyrsta árið dreymdi mig
mikið að það væri kviknað í húsinu okkar en
það óx svo af mér þó ég viðurkenni fúslega að
enn þann dag í dag er húsbruni eitthvað sem
ég hræðist hvað mest.“
„Minn tími mun koma“ voru
lokaorðin og blokkin brann
›› Guðný Ósk Jensen var 7 ára þegar bruninn varð:
Ljósmynd: Ragnar Axelsson
„Við vorum orðnar vanar að það væri óreglu-
fólk á háloftinu fyrir ofan okkur og að við
ættum ekki að opna fyrir neinum, þannig að
systir mín trúði ekki að þetta væri lögreglan og
sagði honum að koma sér í burtu“.