Heima og erlendis - 01.09.1947, Blaðsíða 7
Hér í Höfn hefi eg fáum Islendingum kynnst
er mér hefir þótt vænna um en þau hjón.
þau voru gestrisin lieim a& sækja og val-
nienni mestu. Og vænt þótti þeim um ef
nia&ur kom óvænt til þeirra og bauÖ þeim
nie& sér heim. Hann lék á alls oddi og
hæöi voru þau sérstök prýÖi me&al gesta og
voru hvers manns hugljúfi.
Væri þaö ekki hugsanlegt, a& Tónlistarfé-
lagiÖ eöa einstakir menn á Islandi, auruÖu
saman fé til minniplötu á hús þaÖ, er þessi
nierki Islendingur dó í? Höfundur lagsins
vi&: „0, guÖ vors lands“ ætli þaö fyllilega
skiliö.
þorf. Kr.
íslenzlci söfnuburinn íKaupmannahöfn
Hann á sér vitanlega sögu, en saga hans er
aö mestu bundin viÖ þann mann, er slofn-
a&i hann og hefir haldiÖ honum uppi nú í
31 ár. MaÖurinn er síra
Haukur Gíslason. þegar
hann varö prestur við
HolmensKirke 1915fann
hann köllun hjá sér til
aÖ koma á kirkjulegum
söfnuÖi rneÖal Islend-
inga hér í hæ. AÖ vísu
mun ekki hafa veriÖ
hlaupiö aÖ þessu því fé
þarf til allra hluta, og
þaÖ hefír sjaldan loÖað
Vlö Islendinga hér. En síra Hauk tókst aÖ
fa menn í liÖ meö sér og 9. jan. 1916 hóf
lsk söfnuður starfsemi sína meÖal íslendinga
l1^1' í hæ. í liÖ viÖ síra Hauk gengu þessir
Islendingar: Ditlev Thomsen kaupmaÖur og
kona hans frú Ágústa Thomsen, frú GuÖríÖ-
Ur Klerk, fr ú Ebha Sveinbjörnsson, frú þór-
1111 Horring og þorvaldur Hjaltason, sem
tefir veriÖ djákni safnaðarins frá upphafi.
I fyrstu haföi þessi safnaÖarviðleitni litla
^ifkju á Vesterbrú í Ahel Kathrines Stiftelse
°8 mun þessi kirkjulega starfsemi hafa lifaö
Sllt kezta hér, þó húsakynni væru lítil. Safn- •
aöarstjórnin var áhugasamt fólk á þessu
SV1&1, þaö var fast gjald til safnaÖarins og
ailk þess gáfu einstakir menn fé til þessa.
• hmdum var haldinn „bazar“ til ágóÖa fyrir
l’ófnuðiun og aflaÖist honum talsvert fé á
, ann hátt, og sóttu þá hæði Islendingar og
Danir.
Áriö 1923 fluttust guðsþjónustur safnaðar-
ins til Nikulásarkirkju við Nikolaj Plads og
er i miójum bænum. Kirkja þessi er með
þeim elstu ef ekki sú elsta í borginni. Hún
var þá nýlega endurreist af llentzmann, skrif-
stofustjóra er gaf allar eigur sínar til þess
að reisa húsiö úr rústum, og er þaÖ sjóÖ
þessa manns aÖ þakka, aö hægt hefir veriö
aÖ halda söfnuðinum uppi seinustu 15 árin.
Miðskipið, sem notað er til guðsþjónuslunn-
ar, rúmar 3—400 manns og er því nægilegt
fyrir söfnuöinn, enda koma þar sjaldan yfir
200 manns. Altariö er oftast við guðsþjón-
ustur skreytt hlómum, en á því liggur fag-
ur, útsaumaður dúkur er dönsk kona, frú
Klubien, gaf ísl. söfnuðinum 1922 og hún
hafði sjálf saumað og heklaö.
GuÖsþjónustur eru nú aðeins á aðal hátíð-
um, fyrsta dag jóla og páskadag, áður fyrri
voru þær miklu tíðar, en nú er kirkja þessi
eitt af bókasöfnum bæjarins, og því ófáan-
legt aðra daga en nefnt hefir veriÖ. GuÖs-
þjónustan er hátíðleg, ræ&an flutt óskrifuð,
og oftast lýkur henni meö aÖ sungið er: „O,
guð vors lands“. Enginn, sem ekki hefir veriÖ
burtu frá ættlandi sínu, getur gert sér í hug-
arlund þá hrifningu er fyllir menn undir
þeim söng, og svo heyra síra Hauk syngja
fyrir, meö sinni dásamlegu rödd.
Á fyrstu árum safnaðarins var ávalt mann-
4?