Fagnaðarboði - 01.01.1952, Blaðsíða 2

2
FAGNAÐARBOÐI
Sæll er sá, er les.
Framhald.
LÍKUR MANNS-SYNI.
Opb. 1. 12—15. vers.
Og ég sneri mér við til að sjá, hvaða raust það
væri, sem við mig talaði, og er ég sneri mér við,
sá ég sjö gullljósastikur, og milli ljósastiknanna
einhvern, líkan Manns-Syni, klæddan dragkyrtli.
og spenntan gullbelti um bringuna; en höfuð
Hans og hár var hvítt, eins og hvít ull, eins og
mjöll; og augu Hans eins og eldslogi; og fætur
Hans líkir glómálmi, sem í ofni brennanda, og
raust Hans, sem raust margra vatna.
Sjö gullljósastikur, urðu fyrst fyrir augum
Jóhannesar, þegar hann sneri sér við til að vita
hver við hann talaði.
Þær eru táknmynd safnaðanna sjö, sem kirkj-
an mundi renna fram í og lýsa heiminum yfir
aldaraðir.
Því næst lítur hann einhvern líkan Manns-
Syni á milli ljósastiknanna, en dýrðarljóminn
er Hann birtist í var meiri en hann áður hafði
litið.
Jóhannes sem áður hallaði sér að brjósti
Manns-Sonarins gat nú ekki afborið að sjá Hann
í þeirri dýrð er Hann nú birtist í, klæddur drag-
kyrtli hinnar æðstu vegsemdar, og spenntan gull-
belti eilífrar hátignar, sem sýnir Hans fullkomna
vald og sigur.
Deyi ekki hveitikornið sem fellur í jörðina
verður það einsamalt, en deyi það ber það mik-
inn ávöxt.
Eftir að Jesús hafði háð hinn harðasta bar-
daga, og þolað hinar beiskustu þjáningar, sér
Jóhannes Hann hér með fannhvítt höfuð og hár.
Það sýnir oss hvað mikið Hann varð að þola
til að geta áunnið oss hinn dýrkeypta sigur, þegar
björgin klofnuðu og dauðinn varð að láta laust
herfang sitt.
Hér líkjast augu Hans eldsloga, því hið innra
brann eldur hins algjöra kærleika, sem öllu hafði
fórnað, og eldur Heilags Anda opinberaðist í
augum Hans og ásjónu.
Hann hafði gengið í gegnum hinn heitasta eld
Þér lítiltrúaðir!
Fyrst Guð nú skrýðir svo grasið á vellinum,
sem stendur í dag, en á morgun verður í ofn
kastað, hversu miklu fremur mun Hann þá klæða
yður, þér lítiltrúaðir! Lúk. 12, 28.
Mönnum er gefið það í sjálfsvald, hvort þeir
vilja klæðin frá Drottni eða frá heiminum.
Klæðin frá Drottni vara eilíflega, en heimsins
klæði eru nekt á nekt ofan.
Þessu virðast margir eiga erfitt með að trúa
eða átta sig á þótt þeir hafi heyrt um að klæðin
frá Drottni eru eilíft líf í réttlæti Frelsara vors
Jesú Krists, sem Hann ávann oss með Blóði sínu,
sem út rann á krossinum á Golgota.
Klæði réttlætisins skýla oss fyrir öllum storm-
um og hretviðrum, sem dynja yfir frá hinum
vitstola heimi.
Eg hefi oft verið að íhuga hvort ekki væri
eins ástatt með marga í þessum heimi eins og var
með mig, að þeir séu að flýja Guð. Eg vissi að
Guð var til og trúði því, en vildi forðast Hann.
Eg iokaði augum og eyrum fyrir öllu því er
minnti á Hann. Eg hélt að tíminn væri nógur
fram undan, svo ekkert lægi á að beygja sig und-
ir aga Guðs. Mér fannst Guð strangur eftir þeirri
þekkingu, sem ég hafði af Honum. Eg vildi fara
eftir mínum vilja, en athugaði ekki að tíminn
var náðargjöf, er mér bar að fara vel með og gefa
Guði dýrðina.
Eg ætlaði að gjöra þetta i dag, en hitt á morg-
un. Mér fannst ég hafa ráð á því, en leitaði ekki
eftir að verða klæddur af Guði.
lögmáls og reynslu, svo nú líktust fætur Hans,
hinum fegursta glómálmi, sem í ofni brennanda.
Alls staðar reyndist hann fullkominn í fylgdinni
við sinn himneska Föður og í öllum sínum verk-
um svo eldurinn hafði engu að eyða.
Nú heyrði Jóhannes raust Hans sem raust
margra vatna, því hér kemur Hann fram sem
Orðið Guðs, frá eilífð. Sá eini sem opinberar
oss alla dýrð Guðs —. Alla fyllingu Guðdómsins.
Vötnin þorna og fossarnir hætta að drynja, en
Orð Hans vara að eilífu. Framhald.
Einar Einarsson.