Fagnaðarboði - 01.01.1952, Blaðsíða 7

FAGNAÐARBOÐI
7
að hafði til hans brauðinu, að gæti hann komið
honum lifandi út úr fangabúðunum, skyldi hann
fá síðasta og fallegasta fjölskylduskartgripinn,
mjög verðmætan brilliants-hring. Þjóðverjinn
skaut honum undan á síðustu stundu, þegar hann
var kominn að klefadyrunum.
Horn var nú sendur í vinnumanna-herflokki
til Hvíta-Rússlands.
Á leiðinni þangað, eftir að hafa lent í rysk-
ingum við- hermann, tókst honum að stökkva
af lestinni.
Flýði hann þá inn í skóg og sofnaði þar, þegar
hann í dögun ætlaði að gera staðarákvörðun,
varð á vegi hans hópur fólks, sem hafði leitað
sér skjóls þar, gegn sprengjuregninu.
I fyrstu sýndi fólkið honum tortryggni, en
brátt tók það við honum í hópinn. Þar mætti
hann í fyrsta sinni Sidi, síðari konu sinni, sem
ásamt nokkrum rússneskum flokks-bræðrum úr
heimavarnaliðinu, hafði lent í skógi þessum á
flótta sínum frá Rúmeníu til Rússlands.
Þjóðverjar höfðu yfirráð yfir öllu svæðinu, og
nótt eina handtóku þeir Horn, þegar það féll í
hans hlut að sækja matföng til borgarinnar.
Nú var hann einnig orðinn viðskila við síðari
konu sina.
Þegar nú Rússar náðu aftur yfirráðum yfir
skóginum, var hún, sem þá var þunguð, send
ásamt öðru flóttafólki til Rússlands.
Þar ól hún barn sitt í hlöðu einni og bjó við
hina mestu örbyrgð til stríðsloka.
Rússar gáfu nú öllum föngum lausn, þegar þeir
náðu yfirráðum yfir fangabúðum þeim, sem
Horn var í, og var hann nú sendur í rússnesku
vinnuherbúðirnar. Þó að hann yrði að erfiða þar
mikið, naut hann þar meira persónulegs frelsis
og matur var meiri og betri, þótt ekki væru þar
neinar allsnægtir.
Þegar styrjöldinni lauk hlakkaði hann til þess
að komast heim og sjá hvort nokkuð væri eftir
af eignum hans, en við því lögðu þá Rússar al-
gjört bann. Þeir þurftu á vinnukrafti að halda,
og engum flóttamanni var leyft að yfirgefa her-
búðirnar.
Enn var Horn því fangi.
Eftir langan tíma hafði honum tekizt að safna
sér fullum bakpoka af brauði og öðrum matföng-
um og með það flýði hann inn í skógana aftur,
ásamt öðrum flóttamönnum. Þeir sváfu á daginn
en ferðuðust fótgangandi um nætur. Poka sína
fylltu þeir við og við úr ávaxta- og kartöflugörð-
um, og eftir ósegjanlegt erfiði í fimm mánuði,
komust þeir loks til hernámssvæðis Vesturveld-
anna í Vestur-Berlín. Þeir leituðu uppi lögreglu-
stöðina, og voru settir í amerískar stöðvar fyrir
landflótta Gyðinga. Þar gat Horn borðað sig
mettan í fyrsta skipti í mörg ár.
En ég var, segir frú Sidi Horn, þegar friður-
inn komzt á, langt inni í Rússlandi með litlu
dóttur mína, hálfs þriðja árs.
Ekki fékk ég heldur leyfi til þess að fara úr
landi, en hóf flótta minn í nóvember 1945. Hjá
kunningjum mínum fékk ég járnbrautarfarseðil
fyrir fimmfalt verð og án fararleyfis steig ég
inn í lestina með litlu dóttur mína Sylvíu.
Rússar eru barngóðir, og oftar en einu sinni
virtist litla barnið verða mér til bjargar. Það
var kraftaverk, að við að lokum komumst til
Póllands. Ferðalag þetta tók yfir mánuð, og á
hverjum degi komumst við fram hjá lögreglu og
eftirlits-mönnum.
Það var mikið áhættuspil að halda þannig á-
fram ferðinni, því alltaf átti ég á hættu, að
lögreglan handtæki mig og þá hefði ég orðið að
sitja í fangelsi í mörg ár. Þetta fór nú samt allt
vel.
Mér þótti ég þá vera afar dugleg, en nú sé ég,
að það var Guð, sem stjórnaði því öllu.
Hann gekk á undan mér og jafnaði hólana,
braut eirhliðin og mölvaði járnslárnar, til þess að
ég í myrkrinu skyldi finna Hans huldu fjársjóðu.
Les Jes. 45. 3.
Það er eingöngu Guðs náð að þakka, segir frú
Sídí Horn, að þetta langa og áhættusama ferða-
lag okkar frá því í nóvember 1945, endaði vel.
I maí náðum við til flóttamanna-herbúða fyrir
Gyðinga á hernámssvæði Bandarikjanna í V.-
Berlín.
Þá höfðum við farið yfir víðáttu-mikil svæði
Rússlands, yfir Pólland, og A-Þýzkaland, er var
undir yfirráðum Rússa.
Svarið hef ég fundið í Ritningunni Jes. 45, 5.
,,Eg er Drottinn og enginn annar, enginn Guð er