Fagnaðarboði - 01.02.1952, Blaðsíða 4

4
FAGNAÐARBOÐI
Rúmenshir Gyðingar
finna Krist í Noregi.
Niðurlag.
Hin kristnu Gyðingahjón, Sídí og JanJco Horn
frá Rúmeníu, segja ævisögu sína.
Meðan við dvöldum þarna, urðu foringja-skipti
og Norðmaðurinn Róbert Gary tók við umsjá
herbúðanna. Hann hafði „hjartað úr gulli“ og
þolinmæði hans var takmarkalaus. Gyðingunum
var það torskilið, að slikur maður væri til.
Þá vissi ég lítið um Noreg, en aldrei hafði ég
fyrir hitt á lífsleiðinni annan eins mann og Gary
forstjóra.
Það reyndist nú vera algjörlega vonlaust fyrir
okkur, að komast út úr Þýzkalandi, og allt var
nú verra viðfangs, þar sem við vorum nú þrjú,
sem urðum að halda hópinn. Aftur var komið að
þvi sama.
næði fyrir það annars staðar í borginni svo að
við urðum að hafa það á trúboðsstöðinni. Til
Palestínu streyma þúsundir flóttamanna, en þeir
koma til landsins í hörmulegu ástandi. Margir
þeirra koma úr fangabúðum, þar sem þeir hafa
verið árum saman, og hafa liðið óumræðilegar
þjáningar. Hungraðir og næstum naktir hafa
þeir komið í landið, og reynum við að hjálpa þeim
eftir beztu getu. Stjórnin gerir sitt bezta, með
hjálparstarfsemi sinni, en kemst ekki yfir að
hjálpa öllum þar sem innflutningurinn flótta-
manna er feykilega mikill.
Eg er sannfærður um að vinir og árnaðar-
menn missa ekki sjónar á þessari mikilvægu
kristniboðsstarfsemi, en verði með okkur í fyrir-
bænum og framlögum til að bjarga þessu nauð-
stadda fólki, og leiða það til Frelsarans. Drott-
ins vors Jesú Krists. Eg held að þetta sé Guðs
stærsta köllun til vor á þessum alvarlegu tím-
um, því Guð þráir að sjá sem flesta Gyðinga
frelsaða er Kristur Drottinn kemur.
Lauslega þýtt úr norsku af Sylvíu Haraldsdóttur.
Áfram urðum við að halda, en hvert?
Ákveðið hafði verið, að fjörutíu Gyðingum
skyldi leyft að setjast að í Noregi, og þeir voru
þegar valdir, en hið undursamlega skeður
að við gátum öll komist með, vegna þess að
nokkrir höfðu hafnað boðinu á síðustu stundu.
Hvorki vissum við hvar Noregur var, né þekkt-
um norska staðhætti, en vegna þess, að hinn vin-
gjarnlegi yfirmaður þeirra, var frá Noregi grip-
um við orðið ,,Noregur“ fegins hendi.
Þegar aðrir Gyðingar spurðu mig, hvort ég
væri ekki hrædd að fara til þessa óþekkta lands,
þá svaraði ég þvi til, að þar sem byggju menn eins
og Gary þar hlyti að vera gott að búa, og aldrei
hefir mig iðrað þess, að við fórum til Noregs.
Norska þjóðin hefur ekki brugðizt vonum mín-
um.
Liðsforingi einn úr norsku Þýzkalands-her-
deildinni í Berlín hélt ræðu við burtför okkar,
og bað okkur að bera engan kvíðboga fyrir kom-
unni til Noregs, því þar ríkti almenn vinátta
manna á milli. Okkur þótti það mestu máli skipta,
sem hann sagði um Gyðingana, — að þeir mættu
þar ekki hatri heldur vinsemd.
I sannleika sagt, vorum við nokkuð vantrúuð
á þetta, sem hann sagði um vináttu í garð Gyð-
inga. Það var okkur algjörlega óþekkt hugtak.
En þau orð hafa reynzt sönn, okkur er vissulega
auðsýndur kærleikur.
Við fórum með járnbrautarlest til Bremen.
Gyðingarnir höfðu skreytt hana fánum Norð-
manna og Gyðinga, sett utan á hana laufblöð og
skrifað á hliðar hennar: — Noregur vill taka á
móti okkur —.
Noregur var fyrsta landið, sem tók á móti
Gyðingum, og við urðum að láta Þjóðverjana vita
það.
Frá Bremen lá leið okkar til Halden með her-
flutningaskipinu Svalbard. 1 fyrsta skipti í 8—9
ár þurftum við ekki að hafa áhyggjur um
hver tök við myndum hafa á því, að afla okkur
fæðu og matbúa hana, því matur allur var ríku-
legur um borð. Okkur þótti smjörbirgðirnar vera
sem heil fjöll, og hvílík ósköp af brauði, mjólk og
kaffi. Aldrei gleymi ég þeirri vinsemd og þolin-
mæði, sem áhöfnin sýndi okkur. Það var stór við-
burður fyrir okkur að mæta slíkri meðferð.