Fagnaðarboði - 01.02.1952, Blaðsíða 6

6
FAGNAÐARBOÐI
reyna að vekja mig, og rétt í því þótti mér glymja
við ógurlegur hávaði. I fyrstu gat ég ekki gert
mér fyllilega grein fyrir hvað þetta var, en
heyrði svo að þetta voru þrumur. Snjónum hafði
kyngt svo mikið niður, að hann var orðinn alin
djúpur í garðinum. Þetta var hið kynlegasta, er
ég hafði nokkurntíma séð, — þrumur og snjó-
koma samtímis. (Allir muna eftir hinni miklu
snjókomu þetta vor). Eg gat ekki sofið meira um
nóttina, mér var ljóst, að þetta átti erindi til
mín. Frá þeirri nóttu hafði ég ekki yndi af reif-
aralestri né kvikmyndum, sem áður hafði verið
min mesta ánægja.
Eg fór að lesa mikið í Biblíunni og bar sam-
an Gamla- og Nýjatestamentið, en það skapaði
mér enga gleði.
Miðvikudags-morgun í næstu viku á eftir
dreymdi mig þann draum, sem tók burt frá mér
ailan efa og gaf mér þann frið, sem er æðri öll-
um skilningi. Eg sá sýn á himninum, — allar
stjörnurnar voru saman komnar í kringum kross.
Á þessum krossi, sem var drif-hvítur, hékk Jesús
þreytulegur á svip eins og Hann vildi segja:
„Hversu oft hefi ég viljað saman safna börnum
þínum, eins og þegar hæna safnar ungum sínum
undir vængi sér, og þér hafið ekki viljað það.“
Krossinn með Jesú kom niður og hvarf í jörð-
ina rétt fyrir framan fætur mér. Þar, sem hann
hafði horfið, stóð nú fórnaraltari.
Þá varð mér svo felmt við, að ég rak upp óp,
sem ég vaknaði við.
Eg hrópaði, að nú væri það of seint, ég hefði
ekki viljað trúa því sem boðað var og nú væri það
OF SEINT. Eg vaknaði í einu svitakófi og ásetti
mér að það mætti ekki veröa of seint.
Eg sagði manni mínum og öllum í húsinu
drauminn.
Áður fyr gat ég ekki beðið í Jesú Nafni, því
Gyðingum er það Nafn einskis virði. Ekki er
hægt að útskýra, hvað það felur í sér fyrir Gyð-
ing, að snúa baki við sínum fyrri lifnaðarhátt-
um og ganga Jesú á hönd. Frá þeirri stund er
hann rækur úr þjóðfélagi Gyðinga, og nú lá
fyrir mér, að verða sem holdsveik meðal minnar
eigin þjóðar.
Þetta var hörð barátta, og ég átti í miklu stríði
til þess að geta beygt kné mín. Gyðingar krjúpa
aldrei, svo einnig það varð ég að læra. En Guð
sigraði, og ég fól mig Honum í Jesú Nafni.
Nú varð ég fyiir því dásamlega, er verður ekki
með orðum lýst.
Undursamlegur friður fyllti hjarta mitt og um
mig streymdi sá fögnuður, sem ég hef aldrei
fundið til áður. Þegar ég sá sjálfa mig eins og
ég var, hlaut ég að þakka Guði, — Hann hafði
endurleyst mig og afmáð syndir mínar. Eg öðlað-
ist frið við Guð og fól mig Konungi Konunganna
— mínum Messíasi —.
Þetta skeði á miðvikudag. Á föstudag fékk ég
bréf frá Rúmeníu.
Faðir minn og fimm systkini mín voru á lífi,
en ein systir mín hafði látið lífið í fangabúðun-
um ásamt manni sínum og börnum.
Nú hafði ég fengið þriðja táknið, sem átti að
sanna mér að Jesús væri frelsari minn og hefði
dáið fyrir okkur öll. Áður hafði krossinn verið
mér ásteytingarsteinn, já verið andstyggð í mín-
um augum. I dag er krossinn mér lífsins lind. Við
hann legg ég allar sorgir mínar og áhyggjur og
þangað sæki ég þrek, frið og gleði. Eg er orðin
ný manneskja, hef ný áhugamál og ný fagnaðar-
efni. Kirkjan er hið andlega heimili mitt, og ég
elska bræður mína og systur í Drottni.
Tuttugu og niu ár æfi minnar eru töpuð,
burt kastað til einskis, og ekki megna ég að bæta
fyrir það sem ég hef syndgað. Eg bið því Drottinn
að hjálpa mér að líf mitt megi verða sem tær
lækur, svo ég gæti hjálpað til þess að svala þorsta
hins þreytta vegfaranda, er þyrstir eftir lífsins
vatni. Bæn min er sú, að ég fái að vera verkfæri
í höndum Drottins og að ég megi verða fús til
þess að þóknast Honum.
Nú hefi ég verið kristin í hálft fjórða ár og
hver dagur er gjöf frá almáttugum Drottni. I
hinu daglega lífi mínu hefi ég fengið bænheyrslu
í smáu sem stóru. Á skirdagskvöld létum við skir-
ast, ég, maðurinn minn og litla dóttir okkar. Guð
hefur einnig gefið okkur son. Við gáfum honum
nafnið Davíð. Litla fjölskyldan okkar hefur orð-
ið að þola miklar þrengingar, en ég er vön að
segja: „Við höfum gengið í gegnum bölvunina,
en nú er blessunin framundan, já, sem við nú þeg-
ar njótum ríkulega.
(Lauslega þýtt.)