Fagnaðarboði - 01.03.1958, Qupperneq 3

FAGNAÐARBOÐI
3
hún ekki einu sinni getað hreyft sig. Nú leit hún undr-
andi til hans og sagði: „Mér er þetta með öllu óskiljan-
legt. Nú finn ég hvergi til, allar þrautir og þjáningar
eru horfnar, og ég get hreyft mig“.
Hann flýtti sér til hennar fagnandi og sagði: „Þú ert
orðin heil, alheil, Bianca“.
Og nú lét hann ekki standa á sér, að segja henni
frá því, að kvöldið áður hafði hann lesið í Guðspjallinu
frásögnina um það, er Jesús vakti Lazarus upp frá
dauðum, og að lokum sagði Eugen: „Og nú hefur Jesús
læknað þig, Bianca“.
Þetta virtist Biöncu allt svo furðulegt, að hún gat
naumast trúað því, en þegar hún reyndi að fara fram
úr rúminu og stíga í fæturna, þá var ekki um neitt að
villast, — hún var orðin alheil.
Hún neytti nú næringarríks morgunverðar og gekk
síðan með manni sínum út í bæinn.
Máttarverk Drottins var fullkomnað.
Þegar Eugen, yfirkominn af ótta og kvíða um líf konu
sinnar, hafði heitið Drottni, að yfirgefa að fullu hring-
leikhúslífið, hafði hann engan veginn gert sér ijóst,
hvað það mundi hafa í för með sér. Nú var eftir að
efna heitið, uppfylla gefið loforð. Þessu fylgdu marg-
víslegir erfiðleikar, og það reyndist oft torvelt, að halda
stefnunni og bregða ekki af leið, því margar voru freist-
ingamar.
Eugen og Bianca fengu nú, vegna frægðar sinnar og
hæfni, hvert tilboðið öðru aðgengilegra frá hinum ýmsu
fjölleikahúsum, en Eugen hafnaði þeim öllum. Hann
beið þess þolinmóður, að Drottinn vísaði honum veg-
inn. Þau hjónin sóttu nú iðulega samkomur, þar sem
Fagnaðarerindið var boðað og leituðust við, að skilja
ráð Drottins þeim til handa.
Hvað Eugen snerti var breytingin algjör og næstu
mánuði mótaðist hann æ meir og uppbyggðist í trúnni.
Frelsisverkið risti dýpra og altók hjarta hans, sem
fylltist einlægri þrá, til þess að fylgja Jesú. Því meir,
sem hann las og kynnti sér Heilaga Ritningu, því inni-
legra varð samfélag hans við Drottin.
Öðru máli var að gegna með Biöncu. Hún þráði stöð-
ugt að komast aftur í fjölleikahúsin og saknaði hylli
fjöldans, lófaklapps og fagnaðarláta aðdáenda sinna.
En tíminn leið, og Eugen var enn hulinn vilji Drottins
eða ætlun hans með þau. Þau vissu ekki hvað gera
skyldi en einhvern veginn urðu þau, að vinna sér fyrir
lífsnauðsynjum. Þrautalendingin varð nú sú ,að þau
tóku aftur upp sinn fyrri starfa. Bianca hlakkaði til
þess að fá aftur að sýna sig á fimleikasviðinu og Eugen
varð einnig, satt að segja, feginn að fá aftur eitthvað
víst starf að ganga að, eftir alla óvissuna og fálmið.
Hann var vel fyrirkallaður og í góðri þjálfun um kvöld-
ið, þá er þau komu aftur í fyrsta sinn fram á sviðið og
mannfjöldinn lét óspart í ljós hrifningu sína með mikl-
um fagnaðarlátum. En allt í einu skeði það, sem nær
hafði kostað Eugen lífið.
Þetta sýningar-atriði þeirra útheimti svo mikla ná-
kvæmni, að ekki mátti skeika hársbreidd, þá var voð-
inn vís. En nú urðu einhver mistök í hinum nákvæma
útreikningi og hann náði ekki í slánna, sem hann átti
að grípa um og nú féll hann niður þaðan sem hann var,
efst uppi undir hvolfþaki fjölleikahússins.
Svipur Eugens var alvöruþrunginn, er hann tók við
hylli mannfjöldans, og þegar hann gekk burt af fim-
leikasviðinu, vissi hann, að þangað mundi hann aldrei
stíga fæti sínum framar. Þetta var ekki lengur hans
heimur, svo þangað átti hann ekkert erindi framar.
Honum var það fullkomlega ijóst, að það var náðar-
verk Drottins, að kaðallinn losnaði, á hinni örlagaríku
stundu, þegar ekki mátti skeika broti úr sekúndu, og
að það hafði orðið honum til lífs.
Drottinn hafði þyrmt lífi hans og því skyldi hann héð-
an í frá helga það Drottni. Heill og óskiptur skyldi hann
tilheyra Frelsara sínum.
Þetta urðu sár vonbrigði fyrir Biöncu. Maður hennar
lét engan bilbug á sér finna, að nú hefði hann fyrir fullt
og allt kvatt sirkus-lífið.
Hún leyndi því ekki, að þessi ákvörðun hans var
henni mjög á móti skapi, hinn fasti ásetningur hans,
að helga alla krafta sína þjónustu í fátækrahverfi Lun-
dúnaborgar. Henni bókstaflega bauð við því, að dvelja
og eyða stundum sínum meðal þessa ógæfusama fólks.
Þetta urðu á margan hátt erfið ár fyrir Eugen. Þau
bjuggu við þröngan kost, voru afar fátæk og afstaða
Biöncu til þjónustu Eugens orsakaði kuida þeirra á milli
og fjarlægði þau hvort frá öðru.
Allt þetta jók á þá erfiðleika, sem Eugen átti við að
stríða í starfi sínu. Og nú liðu árin, hvert af öðru. Jesús
stóð við hjartadyr Biöncu og knúði á. En svo kom sú
stund, að hún einnig beygði kné sín við kross Krists.
Engin orð fá lýst gleði Eugens, þegar kona hans tók
við frelsinu.
Eflaust hafa hin erfiðu ár átt sinn ríka þátt í því, að
Eugen varð æ hæfari til starfsins og er hann hafði
þjónað þarna dyggilega í fátækrahverfinu fékk hann
og kona hans köllun til þjónustu í Belgisku-Kongo, í
Afríku. Þar fengu þau náð til þess að flytja Fagnaðar-
boðskapinn hinum dvergvöxnu Pygmeum, á landsvæði,
sem var svo til óþekkt hvítum mönnum.
Allt þetta leiddi af því, að trúuð kona barði að dyr-
um og bauð óþekktum manni, að koma á samkomu og
hlýða á Orð Drottins. Árangurinn varð dýrðlegur og
meiri en nokkum tíma verður séður með mannlegum
augum. Sáðkorninu var sáð og ávöxturinn varð frelsun
óteljandi sálna.
(Heimildarrit „Hjemmets Venn“, Trondheim“).