Fagnaðarboði - 01.01.1970, Qupperneq 2

2
FAGNAÐARBOÐI
Jóh. guðspjalls, þá er Jesús birtist lærisveinunum við
Tíberías-vatnið og Jóhannes, sem þekkir þar Jesúm
standa á ströndinni, segir við Pétur: — Það er Drott-
inn. Þegar ég svo heyri föður minn lesa Orð Ritningar-
innar um, að Pétur fleygir sér í vatnið, verður sem
brugðið upp fyrir mér í sýn, hvar Pétur hraðar sér til
Jesú, fellur að fótum Hans og biður Hann fyrirgefn-
ingar. En okkur er gefið að sjá í Ritningunni, að Drott-
inn Jesús mælir ekki eitt einasta ávítunarorð til læri-
sveinsins, sem hafði afneitað Honum, heldur ber fram
þessa spurningu: — Símon Jóhannesson, elskar þú mig?
Og ekki aðeins einu sinni eða tvisvar, heldur þrisvar
sinnum spyr Jesús Pétur þess hins sama. Og nú mælir
faðir minn hér þrisvar sinnum fram í prédikun sinni
spumingu Jesú til Péturs: —■ Elskar þú mig?
En nú á sér það stað, hvað mig snertir, þar sem ég
sit meðal kirkjugesta, að um leið og faðir minn mælir
fram þessi Orð Jesú, hverfur mér prédikunarstóllinn,
kirkjubekkirnir og allt, sem í kringum mig er. Drottinn
Jesús gengur sjálfur inn í hjarta mitt og leggur nú fyrir
mig hina sömu spurningu og Pétur forðum. Hann nefn-
ir mig með nafni og spyr: — Elskar þú mig?
I Anda opinberunar var nú brugðið upp fyrir mér,
hve undursamlegur Hann er í kærleika sínum til okkar
mannanna barna, og hve óumræðilega verður Hann
er þess, að við mennirnir elskum Hann. 011 áform mín
um að komast í góða stöðu og alla sókn mína eftir frægð
og frama lagði ég nú að fótum Drottins míns og Frels-
ara. Nú átti ég aðeins þá einu ósk að helga Honum líf
mitt til þjónustu og framganga í einu og öllu samkvæmt
vilja Hans og ráði.
HEYRI VITNISBURÐ UM FYRIRGEFANDI
NÁÐ GUÐS
Eg hóf nú nám við lúterskan prestaskóla. Við þann
skóla voru margir kennaranna guðræknir menn og urðu
mér til mikillar blessunar með kennslu sinni. En lær-
dómsríkust varð mér þó kennslustundin sú, þá er fyrr-
um afbrotamaður vitnaði fyrir mér um fyrirgefandi náð
Guðs í Jesú Kristi. Maður þessi hafði á samvizku sinni
margs konar afbrot, þegar Kristur mætti honum og
frelsaði hann.
Fundum okkar bar saman, þá er ég dag einn var að
rölta heim til mín, og ungur maður bauð mér upp í
bíl sinn, sem ég þigg þakksamlega. Fórum við síðan
að spjalla saman. Hann kvaðst áður hafa verið fyrirliði
glæpamannaflokks í Twin Cities. Hefði m. a. verið
flæktur í sölu eiturlyfja og það leitt til þess, að hann
var settur í fangelsi. Hefði hér nánast verið um að ræða
lífstíðardóm, sagði þessi ungi maður, og sjálf alríkis-
rannsóknarlögreglan hafði málið með höndum. Hann
kvaðst hafa verið að dauða kominn vegna nýrna-
sjúkdóms. „En einmitt þá, svo að segja á banabeði
mínu í fangelsissjúkrahúsinu, fór ég að hugleiða ýmis-
legt það, sem amma mín, en hún var trúuð kona, hafði
sagt við mig,“ sagði hinn ungi maður og hélt svo áfram.
Égminntist nú sérstaklega þessara orða hennar:—Warr-
en minn, hversu langt, sem þú kannt að vera kominn
frá Guði og djúpt sokkinn í syndafenið, þá haf það hug-
fast, að miskunn Guðs stendur þér til boða, ef þú af
einlægni snýrð þér til Hans. Ákalla Hann á stund neyð-
arinnar.
Svo hélt hinn ungi maður áfram frásögn sinni og
sagði. Náðartíminn, sem mér hafði verið gefinn, var að
renna út, svo nú var hver síðastur fyrir mig að leita
til Drottins náðarinnar. Ég ákallaði Hann nú á stund
neyðarinnar og hrópaði: — Jesú, frelsa sál mína!
Varla hafði ég orðunum sleppt, þegar ég fann kraft
Drottins fara í gegnum líkama minn. Ég tókst hátt í
loft upp, á að gizka 3 fet frá sjúkrabeði mínu. Þegar
ég var aftur fallinn niður í rúmið, var ég mér þess full-
komlega meðvitandi, að ég var orðinn alheill af meini
mínu. Og svo reyndist vera, þá er fangelsislæknirinn
skoðaði mig og úrskurðaði mig heilbrigðan.
Síðan kom að þ.ví, að ég var látinn laus úr fangelsinu.
Var ég nú aftur orðinn frjáls maður.
Hinn ungi maður, sem hafði lokið vitnisburði sínum,
beindi nú þessum orðum sínum til mín: En nú langar
mig, til þess að fá að heyra þinn vitnisburð.
En hvað hafði ég fram að færa samanborið við þetta?
Eg hafði þó hingað til, álitið mig hafa vitnisburð um
náð Drottins mér til handa.
Ég get ekki sagt neitt um það núna, hvort mér var
þá ljóst, að maður þessi hafði hlotið skírn Heilags Anda.
En eitt er víst, að ég gerði mér fulla grein fyrir því, að
kraftur Drottins var með honum, og það í svo ríkum
mæli, að náðarverkunin til mín var svo mikil, að ég get
réttilega sagt, eins og lærisveinarnir á Emmaus-vegin-
um, að hjartað í mér brann, þá er hann vitnaði fyrir
mér.
Svo var það aftur, að ég fékk að heyra um og sjá
með eigin augum, að verkandi kraftur Heilags Anda
var með þjónum Drottins. Átti það sér stað í sambandi
við guðfræðinám mitt. Náminu var þannig hagað, að
til undirbúnings starfinu vorum við fjögur ár við bók-
legt nám í háskólanum, síðan önnur fjögur ár starfandi
meðal safnaða, til frekari þjálfunar, og þá undir hand-
leiðslu þjónandi prests.
Ég hafði beðið Drottin þess, að ég yrði settur til
starfsþjálfunar hjá yfirboðara, sem kraftur Andans væri
ríkulega með. En svo fór, að ég lenti hjá hinum ramm-
asta skynsemistrúar-manni.