Fagnaðarboði - 01.01.1970, Qupperneq 5

f
FAGNAÐAllBOÐI
5
Nicky, Jesús elskar þig
/ - >.
Höfundur þessarar greinar, Nicky Cruz, er ungur maSur,
sem tilheyrði óaldarflokki æskumanna á götum New
York borgar. Prédikarinn, David Wilkerson, hefur starf-
að meðal æskufólks þar í borg, en til þeirrar þjónustu
hefur hann hlotið köllun frá Drottni. Af hans munni
fékk Nicky að heyra um kærleika Jesú. í dag er Nicky
Cruz stórkostlegur vitnisburður um endurlausnarverk
Krists. Hann ferðast um og nær til fólks svo þúsundum
skiptir, með orð vitnisburðar síns.
David Wilkerson stóð brosandi, með útrétta hönd-
ina, og ég starði á hann.
— Þér fellur ekki við mig, Nicky, sagði hann. —
En ég ber annan hug til þín. Eg ber í hjarta elsku til þín.
En það, sem meira er og öllu mest er það, að Jesús
elskar þig, og er ég hingað kominn, til þess að segja
þér um Haxm.
Mér fannst nú líkt á komið fyrir mér og dvri, sem
veitt hefur verið í gildru. Fyrir aftan mig var „hópur-
inn“ fyrir framan mig þessi gi'anni maður, sem brosandi
talaði til mín um kærleika. En enginn elskaði mig. Eng-
inn hafði nokkurn tíma elskað mig. Og nú, þar sem ég
stóð, reikaði hugurinn mörg ár aftur í tímann. Ég
minntist þeirrar stundar, þegar móðir mín sagði við
mig: — Mér þykir ekkert vænt um þig, Nicky. Og ég
hugsaði. — Ef móður þinni þykir ekki vænt um þig,
hverjum öðrum ætti þá að þykja vænt um þig —
nokkru sinni?
Ég var vanur að stæra mig af því að vita ekki hvað
hræðsla var. En nú var ég hræddur, já, dauðhræddur
um, að þessum manni tækist að loka mig inni í búri.
Hann virtist ætla að færa allt úr skorðum, og þess
vegna hataði ég hann.
— Ef þú dirfist að koma nær mér, drep ég þig, sagði
ég og hrökk aftur á bak, eins og til bess að leita vernd-
ar hjá „hópnum“. Ég var gripinn ótta og vissi ekki,
hvernig ég átti að bregðast við. í öllu ofboðinu urraði
ég að honum og gekk síðan til „hópsins“. — Maður
þessi er kommúnisti, strákar, hrópaði ég. —- Skiptið
ykkur ekkert af honum.
Ég vissi í rauninni ekki, hvað það var að vera komm-
únisti, en hugði það vera eitthvað, sem allir væru í
andstöðu við. Ég var lagður á flótta. Um það var ekki
að villast. Þegar sótt var að mér á þennan hátt, hafði
ég ekkert til varnar. Ef David Wilkerson hefði veitzt
að mér með hníf í hendi, hefði ég ráðizt á móti. Ef
hann hefði komið til mín og sárbeðið mig, hefði ég
hlegið að honum og slegið hann niður. En nú kemur
hann til mín og segist bera elsku í brjósti til mín. Aldr-
ei hafði ég staðið andspænis slíku á lífsleiðinni.
Ég strunsaði í gegnum „hópinn“ og reigði mig það
mest ég mátti. Sumir strákanna fóru með mér niður í
kjallara-salinn. Þar stillti ég plötuspilarann eins hátt og
mögulegt var, og reyndi með því að kæfa óminn af
orðunum, sem sífellt hljómuðu fyrir eyrum mínum —
Jesús elskar þig. Hvernig gat mér staðið slílc ógn af öðru
eins og þessu? Ég dansaði svo nokkra stund, fékk mér
hálfa flösku af ódýru víni og keðjureykti sígarettur úr
einum pakka. Ekki fór það fram hjá vinkonu minni,
Lydíu, að ég var eitthvað taugaóstyrkur, og hún sagði:
— Nicky, kannski þú ættir að tala við þennan pré-
dikara. Það þarf ekki að vera eins afleitt og þú heldur
að vera kristinn maður.
Hvílík uppástunga! Mér varð svo starsýnt á hana,
að hún laut höfði. Ekki var því þó að leyna, að mér
leið illa og að ég var hræddur. Allt í einu varð einhver
hreyfing á fólki úti við dyrnar, og sá ég nú, að David
Wilkerson, prédikari, var að ganga inn í salinn. Auð-
sætt var, að hér var kominn framandi gestur. Hrein,
hvít skyrtan, snyrtilegt hálsbindið og allur klæðaburð-
ur hans stakk óneitanlega í stúf við allt þarna inni.
Hann vék sér að einum strákanna og spurði:
— Getur þú sagt mér, hvar Nicky er?
Honum var þá bent á mig, þar sem ég sat innst inni
í sal með hönd undir kinn og sígarettuna í munnvikinu.
Með myndugleik gekk hann rakleitt og öruggur yfir
gólfið til mín. Brosandi á svip sagði hann við mig:
— Nicky, mig langaði aðeins til að fá að taka í hönd-
ina á þér og .... Lengra komst hann ekki, því þá sló
ég hann í andlitið og það ekki vægilega. Þó honum
reyndist það erfitt, hvarf ekki með öllu brosið af andliti
hans. Augljóst var samt, að með þessu framferði mínu,
hafði ég snert streng í brjósti hans.
Hann stóð kyrr í sömu sporum. En hræðslan greip
mig nú þeim ógnartökum, að ég kenndi sárrar líkam-
legrar vanlíðan.
— Farðu héðan út, orgaði ég að honum bölvandi,
um leið og ég ýtti honum aftur á bak til dyranna.