Alþýðublaðið - 14.07.1924, Page 3

A

skildi því halda, að nú hefði
v@rið tekið rösklega á til frarn-
kvæmda með það fyrir augum
að fækfca hinum íslenzfcu iög-
brjótum og þá um leið að tryggja
smábátavelðina. Þessir sömu
menn tala og mjög mlkið um,
hvað nauðsynlegt sé að fá rikls-
lögreglu til þess að varðveita
eignarsétt einstaklinga. En þar
ssm þessi varðbátur er, þar er
nú iíka ríkislögregla á sjó. Menn,
ssm á landi eru og stunda fisk-
veiðar á opnum bátum, ieggjá
veiðarfærl sín í sjó Innan land-
helgisiinunnar i traus'ti þess, að
landar þeirra látl ekki greipar
sópa dýrmætvutu eignum þeirra,
veiðarfærunum, sem þeir og þeirra
fjöiskylda hefir lífsuppeidi af, þar
sem þau elga að vera á frið-
helgum stað fyrir innan land-
helgisiínuna og ríkislögreglan er
alt at á sveimi. Þegar nú þesslr
menn með iöghlýðnina á vör-
unum gerast yfirgangsseggir og
vaða inn íyrir landhelgina, Iáta
greiprr sópa með botnvörpunni,
og ríkisiögreglan svo kærir þá,
vænta menn þess, að yfirvöldin
láti ekki á sér standa og fram-
kvaemi rannsóknir þegar í stað.
Það myndi að minsta kosti vera
gert, ef um rmáyfirsjón værl að
ræða hjá biáfátækum alþýðu-
manni. Aiment munu menn því
líta svo á, að bæjarfógetinn í
Reykjavík hafi kaliað þessa
sökudólga fyrir jafnóðum og
þeir koinu þangað af veiðum.
En það varð rú ekkert af því
í þetta sinn, því að yfirheyrslá
fór ekki fram fjpr en um miðjan
maf í vor.
Þagar íofcsics byrjað var á
yfirheyrslum yfir þessum lög-
brjótum, þá sögðu þeir, að þeir
héfðu ekki einu sinnl verið í
Faxaflóa þénnan dag, og það
hefir víst verið ráðlegast frá
þsirra hálfu. Ea að bæjarfógeti
skuli hata gert sér stíkan fram-
burð að góðu er melra en ég
fæ skilið, því að sannanir fyrlr
því, hvar skipin hvert fyrir slg
voru þennan dag, er vltanlega
að finna í dagbókum þeirra. En
bæjarfógeta hafir sjálfsagt ekkl
þótt nein ástæða tii að rengja
framburð þessara manna, og svo
er lika minni fyrirhöín að segj-
ást ekki geta átt neitt við þetta
meira, með því líka, að tveir
hinir fyrst nefndu af togurunum
eigi. nú ekki heiima í Reykjavík,
heldur hayri unclir sýslumanulnn
1 Hafnarfirði, og verði þá honum
send þeirra kæra,
Þannig eru nú framkvæmdir
laganna, þegar burgeisa-lögvald-
ar eiga að framkvæma landslög-
á burgelsum. Slfkar framkvæmdir
sem þessar verður maður að
álíta að séu gerðár af ásettu
ráði, til þess að elgendur lög-
brotaskipanna sleppi vlð að
greiða þær sektlr, setn þeim ber
samkvæmt landslögum.
Nú skal skýrt, hvernig kær-
urnar eru fram komnar frá varð-
bátnum, svo að menn geti séð.
hvað drátturinn var nauðsynleg-
ur til þess að geta skotið söku-
dóigunum undan réttmætum sekt
um, svo að lítið bæri á í aimeuu-
ings^ugum. Þsgar varðbáturinn
kom að, höfðu hin seku skip
breitt yfir nöfn og númer, svo
að ekki væri hægt að setja þáu
í kæruskjölin, í þeim er því
lýsing á skipunum og skýrt frá
lit reykháfaona og merkjum, sem
á þeim eru, ásamt fleira. Þessar
lýsingar eru avo nákvæmar, að
engum manoi, sem les þær og
þekkir skipin, blandast hugur
um, hver þau séu. Það skal og
tekið fram, að varðbáturinn tók
miðanir þár, sem skipin voru að
veiðum, þ. e. a. s. miðaði við
land (ekki áttavitamiðun). Varð-
skipið mældi síðau upp og sagði
afdráttarlaust, að hin kærðu skip
heiðu verið í landhelgi samkvæmt
þeim miðum, ssm upp voru
gefin, En nú hafa eftlr því, sem
mér er sagt, flest skip, ef ekki
511, málað upp reykháfa sfna og
þessl breytt um lit á þeim og ef
til viU merki, svo að það má vel
vera, að það sé rétt hjá bæjar-
fógeta, að nú sé ómögulegt að
elga við þetta mál, þar sam það
líka bætist við, að ný skipshöín
er á flastum þeirra. Það verður
því næst fyrir að álykta, að
þessi dráttur á málinu hafi verið
gerður tll þess að geta komið
því í það horf, sem það nú er f.
Það er mitt álit eg margra
Bdgar Rice Burroughs:
Tarzan og glmateinar Opar-borgar.
Nótt var á, er hann nam staðar utan við skíðgarð
Aclimets Zeks. Hann horfði úr stóru tré á lifið i þorp-
inu. Hingað lá slóðin. Bráðin hlaut að vera þarna inni,
en hvernig átti hann að finna hann i svona mörgum
kofum? Þótt Tarzan þekti afl sitfc, vissi hann lika, að
það var takmarkað. Hann vissi, að liann gat ekki boðið
mörgum birginn i návigi. Hann varð að nota hyggindi
og varúð, ætti hann að sigra.
Tarzan sat i trénu og nagaði legg úr villigelti, meðan
hann beið fœris að komast í þorpiö. Hann beit legginn
til mergjar, en á meöan gaut hann hornauga til þorps-
ins; þar sá hann hvitklædda menn og hálfnakta svert-
ingja, en engann sá liann, sem líktist þeim, er stal
steinum hans.
Iiann beið þolinmóður, unz allir voru farnir inn nema
verðirnir við hliðin; þá rendi hann sér til jarðar, fór
yfir fyrir þorpið og nálgaðist skiðgarðinn.
Við hlið hans hékk ólarreipi. Hann leysti það, sveiilaði
þvi til og kastaði lykkju yfir endann á einu skiðinu.
Hann reyndi skíðið. Það hélt, og apamaðurinn las sig
fimlega upp garðinn. Hann dró reipið að sér, gerði það
npp og stökk léttilega inu yfir sltiðgarbinn.
Hann var kominu i þorpið. Fyrir framan hann var
fjöldi tjalda og kofa. Það var hættulegt að skoða þá
alla, en hættur voru daglegt brauð; — þær trufluðu
Tarzan aldrei. Það lék að visu á tvennu, lífi eða dauða,
en höfuðatriðið var það, að hann hann fékk þá færi á
að reyna sig við andstæðing, verðugan fangbragða.
Hann þurfti ekki að fara inn i hvern lcofa; nefið
sagði honum, hvort veiðin væri eða ekki inni fyrir.
Um stund fann hann ekkert. Slóð Belgjans fann hann
hvergi. Loksins kom hann þó að tjaldi, þar sem þefur-
inn af þjófnum var sterkur. Tarzan lagði eyrun við
tjaldið, en heyrði ekkert.
HmafaHiaEaHHHaamHHSBH
Tarzan'SOgurnar
Þst á ísafirði hjá Jónasi Tómassyni bóksala, í
Hafnarfirði hjá Haraldi Jónssyni Kirkjuvegi 16, í
Vestmannaeyju n hjá Magnúsi Magnússyni Bjarma-
landi og á Sandi hjá Óiafl Sveinssyni.