Bæjarins besta - 24.07.2008, Side 4

FIMMTUDAGUR 24. JÚLÍ 20084
Hvað er harðara en dauðarokk?
Guðmundur Heiðar Gunn-
arsson ætti að vera flestum
bæjarbúum góðkunnugur.
Síðu rokklokkunum bregður
ætíð fyrir á fremstu röð á tón-
leikum í bænum en Guð-
mundur er alæta á hverkyns
tónlist og meiri aðdáanda ís-
lenskrar, og þá sérstaklega ís-
firskrar tónlistar, er vart að
finna. Þessi brennandi áhugi
á tónlist í gegnum árin hafa
gert það að verkum að hann er
gangandi alfræðiorðabók um
tónlist og erfitt að reka hann á
stans í þeim efnum. Ég ræði
við Guðmund um tónlistina
sem á hug hans allan. Við
sitjum í íbúðinni hans, innan
um tónlistarfjársjóðinn hans,
þar sem myndir af goðunum
Bowie og Megas horfa yfir
okkur.
Tónlistaráhuginn
vaknaði snemma
Að sögn Guðmundar leið
ekki á löngu þar til áhuginn á
tónlist fór að segja til sín. „Það
má segja að ég hafi haft áhuga
á tónlist alveg frá því að ég
fékk vitið. Ég man bara að
þegar ég var níu til tíu ára var
ég alltaf að hlusta á tónlist. Þá
var auðvitað ekkert útvarp
nema gamla gufan, Rás 1, en
mamma kom oft heim með
plötur sem ég lá yfir. Það voru
þá helst safnplötur en ég man
vel eftir Rokk í Reykjavík sem
ég heillaðist alveg af. Þar upp-
götvaði ég líka Egó og Bubba
Morthens en á einni safnplöt-
unni fann ég svo Fuglinn er
Floginn, ég hlustaði svo mikið
á það lag að það hvarf næstum
af plötunni.“
Um svipað leyti tók Guð-
mundur upp á því að læra á
hljóðfæri en hann kenndi sjálf-
um sér á hljómborð, einungis
með því að glamra á það og
æfa sig. Hann segist geta spil-
að eiginlega hvað sem er á
hljómborð en í gamla daga
var hann af og til uppi á sviði
í stað þess að vera innan um
skarann að hlusta. Sem minja-
gripir um tónlistarafrekin
hanga myndir af hljómsveit-
unum Leó frá árinu 1986 og
Bjartsýnismenn frá árinu 1989,
en Guðmundur segir tónlist-
arleg afrek hljómsveitanna
hafa verið takmörkuð.
Er rokkari í húð, en
þó sérstaklega í hár
Guðmundur segist hafa
áhuga á flestri tónlist en þó
sérstaklega íslenskri tónlist.
Það er á hreinu hver goðin
hans eru, myndir af David
Bowie og Megasi hanga fyrir
ofan tölvuna líkt og altari en
það leynir sér ekki hvaða tón-
listarstefnu hann aðhyllist
hvað mest. Síðu rokklokkarnir
gefa upp um hann áður en
hann segir nokkuð. „Ég er
mikill rokkari og hlusta mikið
á þungarokk. Ég hlusta mikið
á Iron Maiden og svo hlusta
ég líka á harðara rokk, dauða-
rokk og jafnvel harðara en
það,“ segir Guðmundur.
Skömmustulega viðurkenni
ég að ég viti ekki hvað er harð-
ara en dauðarokk. „Það er
svakalegt“, svarar Guðmund-
ur. „Það er eiginlega bara eins
og sprengingar.“
Guðmundur hefur þó mjög
breiðan smekk og sem dæmi
um það segist hann vera mikill
Eurovision-aðdáandi. Hann
hefur fylgst með alveg frá
byrjun og sýnir mér einmitt
smáskífu Icy frá 1986 með
fyrsta framlagi Íslands til
keppninnar, Gleðibankanum.
Ástríða fyrir tónlist
Tónlistarsafn Guðmundar
er sérstaklega tilkomumikið
en hann segir það ekki á hreinu
hve margar plötur og geisla-
diskar eru í hans eigu. „Ég er
nú að vinna í því að skrá niður
safnið mitt en í augnablikinu
veit ég ekki hvað þetta er mik-
ið. Einn félagi minn áætlaði
um daginn að þetta væru um
1.700 stykki. Fólk segir oft
við mig „djöfull áttu mikið af
þessu maður“, ég svara á móti
að þetta væri kannski mikið
ef ég hefði safnað í eitt ár. Ég
er hinsvegar búinn að vera að
sanka þessu að mér hægt og
bítandi í rúmlega fjórðung úr
öld þannig að mér finnst það
ekki eins merkilegt.“
Guðmundur segist hafa
keypt flestar plöturnar en
einnig hafi honum verið gefið
einhverjar og öðrum hafi hann
bjargað á leið í ofninn í Funa.
Hvað gera menn svo við
1.700 plötur? Jú, Guðmundur
viðurkennir að hann hafi kann-
ski ekki tíma til að vera að
hlusta á þær allar reglulega.
Hins vegar hafi hann hlustað
á allar sínar plötur og diska að
minnsta kosti einu sinni, og
margar mikið oftar. Tónlistar-
safnið er mikilvægur hluti af
honum og hann segist aldrei
sjá fram á að skilja við það.
„Mér er sama hvað mér yrði
boðið í peningum, það er ekk-
ert sem gæti fengið mig til að
selja plöturnar mínar. Ég vill
ekki einu sinni hugsa til þess
ef það myndi kvikna í þeim,
ég veit ekki hvað ég myndi
gera.“
Það er greinilegt að Guð-
mundur hefur mikla ástríðu
fyrir tónlist. Aðspurður um
hvort hann hafi nokkurn tím-
ann losað sig við plötur svarar
hann því játandi, í gegnum
tíðina hafi hann nokkrum
sinnum losað sig við plötu og
plötu, sérstaklega ef hann hef-
ur keypt geisladiskinn.
„Hendirðu þá plötunum?“,
spyr ég. Guðmundur horfir á
mig og spyr af fullri alvöru:
„Ertu brjálaður?“ Hann
hugsar með hrylling til þess
að fólk hendi plötum og vill
frekar að það gefi sér þær held-
ur en að þær verði eldsneyti
fyrir brennsluofninn í Funa.
Ég segi honum sanna sögu
af plötusafni sem eyðilagðist
þegar geisladiskurinn var að
ryðja sér til rúms um 1990.
Guðmundur var aðeins 15 ára þegar hljómsveitin Leó var stofnuð og var hún
stíluð inn á sveitaballamarkaðinn. Efri röð frá vinstri: Einar Ársæll Hrafnsson og
Guðmundur. Neðri röð: Óli Pétur Jakobsson og Eiríkur Sverrir Björnsson.