Bæjarins besta - 09.04.2009, Side 4

4 FIMMTUDAGUR 9. APRÍL 2009
Maðurinn á sviðinu
og bak við tjöldin
Hnífsdælingurinn Þröstur Ól-
afsson er vélstjóri, áhugaleikari
og varaformaður Litla leik-
klúbbsins á Ísafirði. Hann flutti
til Vestfjarða árið 1985 eftir að
hafa slitið barnsskónum í Laugar-
neshverfinu í Reykjavík. Hann
kynntist konunni sinni, Guð-
björgu Drengsdóttur, á Ísafirði
eftir að faðir hans, Ólafur Ög-
mundsson, mæltist til að hann
flytti vestur árið 1985. Síðan þá
hafa hjónakornin verið búsett á
svæðinu ásamt börnum sínu,
Gyðu Kolbrúnu, Karlottu Maríu
og Dreng Ólafi, og fengist við
ýmis störf. Þröstur hefur farið
mikinn í leiklistinni og kom fyrst
inn í stjórn Litla leikklúbbsins
árið 1999. Þröstur hafði þá aldrei
komið nálægt neinu tengdu
leiklist og segist hafa verið frekar
lítið menningarsinnaður fyrir
þann tíma. Lengst af hér fyrir
vestan var hann þá á sjó, eða í
tólf ár, á Orra ÍS 2, Kofra ÍS 41
og á Fagranesinu síðustu þrjú
árin sem það var á Ísafirði.
Þröstur lék fyrst nautið í Bú-
kollu árið 1998 í útileikhúsi í
Neðstakaupstað á Ísafirði en árið
eftir lék hann Bill Sykes í söng-
leiknum Ólíver, sem var hans
fyrsta stóra leiksýning. Eftir það
heltók leiklistarbakterían Þröst
og þegar mest var að gera hjá
honum í leiklistinni var hann í
þremur áhugaleikfélögum í einu.
– Hafði leikarinn ávallt blund-
að í þér?
„Nei, ef ég á að vera alveg
hreinskilinn. En ég hef ofsalega
gaman að því að upplifa viðbrög-
ðin úr sal þegar leiksýning tekst
vel til. Ef þú sérð tár á hvarmi
eða heyrir innilegan hlátur, þá er
tilganginum náð. Þetta verður
ákveðin fíkn eftir að maður upp-
lifir þetta og ég þurfti alltaf meira
og meira,“ segir Þröstur.
Þröstur segist ekki vera feim-
inn að upplagi, ekkert meira en
gengur og gerist. Hann hefur
sinnt veislustjórn og er ekki feim-
inn við að tala fyrir framan fólk.
„Þegar ég byrjaði í þessu leik-
listarbrölti, þá fann ég þörf fyrir
að verða mér úti um leiklistar-
menntun. Ég er með svo metnað-
arfullan hugsunarhátt, að ef mað-
ur ætlar að bjóða fólki upp á
eitthvað, þá verður maður að hafa
eitthvað á bak við sig,“ segir
Þröstur, en hann fer í þriðja sinn
í vor að Húsabakka í Svarfaðar-
dal á leiklistarnámskeið sem heit-
ir Röddin í leikhúsinu.
Hann segir leiklistarnámið
hafa hjálpað sér mikið. „Á sviði
er ekki sama hvernig þú hagar
þér. Þú leikur alltaf fram í sal og
snýrð ekki baki í áhorfendur á
meðan þú flytur textann, nema
leikstjóri sé búinn að ákveða ann-
að. Skýrmæli er tekið fyrir og
svo er kennt að maður verði að
taka á móti leiknum, ef eitthvað
er sagt við þig á sviði, þá verður
þú að vera vakandi og bregðast
við leik mótleikara. Síðan lærir
maður leikreglurnar baksviðs,
hvernig þú átt að haga þér bak-
sviðs,“ segir Þröstur, og segir
leikhúsið vera harðan húsbónda.
„Það er mjög sérstakt fólk sem
gefur sig í þetta, þetta er yfirleitt
fólk sem forgangsraðar lífinu
þannig að leikhúsið verður númer
eitt og allt annað kemur á eftir.
Þó svo að fjölskyldan eigi ávallt
að vera í forgangi, þá á fólk til að
gjörsamlega drukkna í þessu.
Maður hefur oft verið aðfram-
kominn í leikhúslífinu, en kikkið
við þetta er svo mikið, þannig að
það gefur manni til baka fyrir
allt erfiðið,“ segir Þröstur.
– Á þessum tíu árum sem þú
hefur fengist við leiklist á Ísafirði,
hefur þú upplifað miklar hæðir í
leikhúslífinu og jafnframt miklar
lægðir?
„Já, það var mikið líf í kringum
Söngvaseið og svo hófst þessi
eilífa barátta hjá aðstandendum
Edinborgarhúsins við að klára
húsið. Það var eilítill vergangur
á Litla leikklúbbnum á þeim tíma.
En merkilegt nokk, eftirminni-
legustu sýningarnar sem ég hef
tekið þátt í síðustu tíu ár hafa
annars vegar verið í Félagsheim-
ilinu í Hnífsdal og hins vegar í
Sundatanga á Ísafirði. Í Sunda-
tanga sýndum við á sama tíma
og Menntaskólinn á Ísafirði sýndi
Gretti.
Svo þegar Edinborgarhúsið var
klárað tók tíma að komast í gang.
Við vöknuðum svolítið upp við
illan draum að við sátum ekki
ein að húsinu og þurfti smá að-
lögun að fyrirkomulaginu í starf-
semi hússins.“
– Finnst þér Edinborgarhúsið
ekki hafa stuðlað að meiri menn-
ingu á Ísafirði?
„Jú, svo sannarlega, þetta er
um „Við heimtum aukavinnu“
hafa staðið sig svakalega vel. Mér
hefur heyrst á þeim að þær ætli
að stefna á listnám og það er hið
besta mál.“
– Svo ertu að taka þátt í nýrri
sýningu eftir Dario Fo sem heitir
„Við borgum ekki, við borgum
ekki“ og leikur þar hlutverk Gio-
vannis. Hvort finnst þér skemmti-
legra að vera starfsmaður við
sýningu líkt og þú varst í „Við
heimtum aukavinnu“ eða að leika
sjálfur?
„Sko, ef ég á að segja í fullri
hreinskilni hvort mér finnst
skemmtilegra, þá er það auðvitað
að leika í sýningunni, og ástæðan
er mjög einföld. Þegar þú ert í
einhverju sem er ólaunað, þá eru
launin þín kikkið sem þú færð af
því að vera á sviðinu og fá við-
brögðin, klappið og hrósið. Það
er ekki til nein sýning þar sem er
ekki fullt af fólki sem vinnur
baksviðs og það fólk fær litla
athygli fyrir sína vinnu. Það er
mjög miður, að þeir sem eru að
setja upp sýningarnar fá yfirleitt
ekki mikla umfjöllun, þeir hrein-
lega falla í skuggann af leikurun-
um. Kannski eðlilega, því áhorf-
andinn verður ekki var við þetta
fólk. Því ætti í allri umræðu um
leikhúslíf að vera meiri umræða
um fólkið á bak við tjöldin.“
– Hvernig sérðu fyrir þér fram-
tíðina í leiklistinni á Ísafirði?
Heldur þú að hún eigi sér bjarta
framtíð?
„Það fer svo mikið eftir því
hvernig samfélagið plumar sig
út úr þessari kreppu. Ísafjarðar-
bær hefur sýnt okkur velvild
gegnum árin með styrkjum, en
ég sé það ekki alveg í hendi mér
að það gangi núna. En í staðinn
má nefna að við höfum leitað til
Menningarráðs Vestfjarða eftir
styrkjum og fengið einn fyrir
„Við heimtum aukavinnu“ og
lítum til þeirra í von um áfram-
haldandi gott samstarf.“
Að lokum vill Þröstur senda
öllum þeim sem hann hefur unnið
með á þessum tíu árum sínar
innilegustu þakkir fyrir gott sam-
starf. Og ekki má heldur gleyma
öllum þeim hundruðum áhorf-
enda sem hafa stutt Litla leik-
klúbbinn með því að sækja sýn-
ingar. „Hafið okkar bestu þakkir
fyrir góða aðsókn, sjáumst í leik-
húsinu,“ segir Þröstur Ólafsson.
komið til að vera, og ef eitthvað
er, þá á þetta bara eftir að eflast.
Það er nánast hver klukkustund
nýtt í húsinu á daginn undir alls
kyns menningarstarfsemi.“
– Núna er mikil vakning í Litla
leikklúbbnum, tvær sýningar á
einu leikári, ertu ekki ánægður
með það?
„Jú, þessi vakning er af hinu
góða, að sjálfsögðu. Við settum
auglýsingu í BB um daginn þar
sem við auglýstum eftir fólki til
að ganga til liðs við klúbbinn.
Við hvetjum alla til að hafa sam-
band við einhvern í stjórn Litla
leikklúbbsins og það verður tekið
vel á móti öllum, allt frá grunn-
skóla og upp úr.
Margir af þeim krökkum sem
ég hef leikið með eru í leiklistar-
námi eða listanámi í dag. Tvær
menntaskóladömur sem ég hef
verið að vinna með núna í kring-