Bæjarins besta - 09.04.2009, Blaðsíða 12

12 FIMMTUDAGUR 9. APRÍL 2009
Daníel Jakobsson er einhver fremsti skíðagöngumaður sem Íslendingar
hafa eignast, ef ekki sá allra fremsti. Slíkur samanburður getur þó verið erf-
iður þegar yfir langan tíma er litið. Þrátt fyrir þetta hætti hann keppni ungur
að aldri, aðeins 24 ára, eða nokkrum árum áður en skíðagöngumenn eru
jafnan komnir á toppinn á ferli sínum. Hann sneri sér þá að framhaldsnámi,
lagði stund á viðskiptafræði, og hefur hlotið mikinn frama í starfi enda þótt
hann sé aðeins 35 ára að aldri. Hann veitir nú forstöðu stærsta útibúi Lands-
bankans. Í æfingunum á skíðunum í uppvextinum heima á Ísafirði lærði
Daníel að setja sér markmið og hann telur að sú reynsla hafi fylgt honum
bæði í námi og starfi. Hann er nú formaður Skíðasambands Íslands.
Að setja sér markmið
– spjallað við afreksmanninn í skíðagöngu Daníel Jakobsson, sem ungur tamdi sér sjálfsaga og nýtur hans enn
Aðeins um tólf af æviárunum
þrjátíu og fimm sem komin eru
átti Daníel heima á Ísafirði en
Ísfirðingar hafa jafnan viljað
eigna sér hann. Þetta voru upp-
vaxtarárin þegar hann var að mót-
ast sem skíðamaður og afrek ís-
firskra skíðamanna fyrr og síðar
hafa jafnan verið stolt bæjarins.
Daníel var fjögurra ára þegar
fjölskyldan fluttist til Ísafjarðar
árið 1977. „Ég er fæddur í Reyk-
javík en foreldrar mínir voru í
þann veginn að flytjast á Seyðis-
fjörð þegar ég fæddist og þar var
ég fyrstu fjögur æviárin. Ég klár-
aði gagnfræðaskóla á Ísafirði en
eftir það eða árið 1989 fluttum
við til Reykjavíkur. Ég var eitt ár
í Reykjavík áður en ég fór út til
Svíþjóðar í skóla og fylgdi þannig
í spor Einars Ólafssonar skíða-
göngumanns frá Ísafirði og fyrr-
verandi þjálfara míns.“
– Segðu frá Ísafjarðartíman-
um, æskuárunum og uppvextin-
um, hvenær þú byrjaðir á skíðum
og hvernig það þróaðist ...
„Það er nú hjá mér eins og svo
mörgum, að æskan er einn ævin-
týraljómi. Ég er alinn upp í Mið-
túninu og þarna í kring var fullt
af krökkum og við vorum alltaf
úti að leika okkur. Á sumrin vor-
um við í fótbolta og byssuleik og
að hjóla en á veturna voru það
skíðin hjá mér frá níu ára aldri.
Ég byrjaði á svigskíðum en
var mjög lofthræddur þegar ég
þurfti að fara upp í efri lyftuna.
Það var rétt fyrir jól að ég hringdi
í ömmu og sagði að ég vildi
göngugalla í jólagjöf og byrjaði
á gönguskíðum. Þá voru bræður
mínir líka byrjaðir á gönguskíð-
um.
Þegar ég lít til baka, þá voru
uppvaxtarárin stöðugt ævintýri
og allur bærinn að ala mann upp.
Mér finnst eiginlega þetta sam-
eiginlega uppeldi standa svolítið
upp úr og ævintýraljóminn sem
hvílir yfir öllu í minningunni.“
Áhuginn skiptir
einna mestu máli
– Hvenær fórstu að skara fram
úr í göngu?
„Það hefur verið þegar ég var
um fjórtán ára aldur. Þá tók
Muggur [Guðmundur Rafn Krist-
jánsson] við þjálfun okkar í göng-
unni. Hann náði mjög vel utan
um hópinn, þetta var mjög gaman
og hann fékk okkur til að æfa
mikið.
Síðan kom Einar Óla aftur
heim til Ísafjarðar og þá kom
ekkert annað til greina en við
yrðum settir í þjálfun hjá honum.
Hann lét okkur líka æfa mjög
mikið og upp úr því fór ég að
vinna mót á landsvísu.“
– Hvað heldurðu að hafi orðið
til þess að þú varðst smátt og
smátt betri en aðrir? Er það lík-
amsbyggingin og líkamshreystin
eða er það skaphöfnin, kappið
og áhuginn?
„Ætli það sé ekki samspil af
þessu öllu, en líklega skiptir áhug-
inn einna mestu máli. Það þarf
bæði áhuga og sjálfsaga til að
þjálfa sig eins og ég gerði. Ég
æfði um 300 daga á ári en var á
ferðalagi allt upp í 200 daga á
ári. En að upplagi og þegar ég
var í gagnfræðaskóla held ég að
ég hafi svo sem ekki haft neina
líkamlega eiginleika fram yfir
aðra. Ætli það hafi ekki fyrst og
fremst verið áhugi og samvisku-
semi og viljinn til að skara fram
úr og vinna. Það sem dró mig allt-
af áfram var viljinn til að vinna.“
– Varstu þá að sama skapi tap-
sár, fannst þér slæmt að vera ekki
fyrstur?
„Ja, mér fannst nú ekki gott að
vera ekki fyrstur, en það leið nú
eiginlega mjög fljótt hjá. Ég var
kannski tapsár þegar ég var ungl-
ingur.“
Árin erlendis
Fyrir milligöngu Einars Ólafs-
sonar fór Daníel í skíðamennta-
skóla í Jarpen í Svíþjóð, þar sem
hann var í þrjú ár. Þegar náminu
þar lauk árið 1993 flutti hann til
Östersund og einbeitti sér að
skíðunum.
„Ég æfði að mestu með lands-
liðinu og svo með sænska klúbbn-
um mínum. Það var vel utan um
okkur haldið á þessum tíma. Við
í landsliðinu vorum með sænskan
þjálfara á þessum árum, Bo Er-
iksson, sem var mjög hæfur.“
Árið 1992 fór Daníel á HM
unglinga í Finnlandi, 1993 fór
hann aftur á HM unglinga og þá
í Tékklandi og keppti svo í tveim-
ur göngum á HM sem fram fór í
Falun sama ár. Það hafði því
verið nokkur stígandi í þessu hjá
honum og 1994 árið þegar hann
keppti á Ólympíuleikunum í
Lillehammer í Noregi var hans
fyrsta ár í fullorðinsflokki.
Útibússtjóri hjá
Landsbankanum
– Æviferillinn að öðru leyti í
stórum dráttum fyrir utan skíða-
ferilinn ...
„Ég kom aftur heim til Íslands
1997 og hætti alveg keppni á
skíðum. Þá var ég búinn að vera
sjö ár úti í Svíþjóð.
Þegar ég kom heim fór ég í
Háskóla Íslands að læra við-
skiptafræði. Árið 2000 eignumst
við hjónin okkar fyrsta barn og
flytjum til Akureyrar þar sem
konan mín fór í skóla. Við vorum
þar í fjögur ár og ég vann þá að
stærstum hluta í útlánum hjá
Landsbankanum.
Árið 2004 flytjum við aftur til
Reykjavíkur. Reyndar var ég þá
búinn að vinna í eitt ár fyrir sunn-
an þó að við byggjum fyrir norð-
an. Fyrst var ég í tvö ár í aðal-
bankanum en núna er ég búinn
að vera útibússtjóri á tveimur
stöðum og núna er ég útibússtjóri
á Laugavegi 77. Það er stærsta úti-
bú bankans og og stór hluti fyrir-
tækjaþjónustu bankans fer þar í
gegn.“
Fjölskyldan og
hugðarefnin
Eiginkona Daníels er Hólm-
fríður Vala Svavarsdóttir frá Ól-
afsfirði. Sigurgeir Svavarsson
bróðir hennar var með Daníel í
landsliðinu og þau kynntumst
gegnum hann. Börn þeirra eru
þrjú, Anna María, níu ára, Jakob,
átta ára, og Unnur Guðfinna,
þriggja ára.
Bræður Daníels eru Óskar og
Þórir, en foreldrar þeirra eru Auð-
ur Daníelsdóttir aðalbókari og
séra Jakob Ágúst Hjálmarsson,
sem á sínum tíma var sóknar-
prestur á Ísafirði og síðan dóm-
kirkjuprestur í Reykjavík.
– Eru einhver sérstök áhuga-
mál í tómstundum sem þú hefur
fyrir utan skíðin?
„Síðustu árin má segja að vinn-
an hafi verið helsta áhugamálið
mitt, eins hallærislegt og það nú
er! En við ferðumst mikið, bæði
innan lands og utan. Pólitíkin er
líka dálítið áhugamál hjá mér.
Svo eru það bara barnauppeldið
og útivera almennt. Ég á kajak,
geng á fjöll og svo framvegis.“
Hefði e.t.v.
getað gert betur
– Þegar þú lítur til baka, ertu
sáttur við árangurinn eða finnst
þér að þú hefðir átt að gera og
geta ennþá betur?
„Svarið við því er dálítið tví-
bent. Ég held að ég hefði getað
gert betur. Ég var ekki nema 24
ára þegar ég hætti að keppa og
átti einmitt þá mitt besta ár. En
mig langaði að fara að mennta
mig meira og hefði ég ætlað að
halda áfram að keppa og verða
betri hefði ég orðið að leggja
miklu meiri peninga í þetta, pen-
inga sem ekki voru til. Auk þess
var ég á þessum tíma orðinn einn
í landsliðinu og þetta voru orðnar
tvö hundruð hótelnætur á ári.
Ég var mikið einn og það hafði
mikið að segja. Þetta var orðið
ekki nógu skemmtilegt í kringum
mig. Á síðasta heimsmeistara-
mótinu var ég einn á hótelher-
bergi í tvær vikur. Það var ekki
lengur þessi skemmtilegi hópur
og gleðin var farin úr þessu. Og
þegar dregur úr áhuganum, þá er
erfitt að halda áfram. Samt held
ég að það hefði verið gaman að
gefa þessu kannski tvö ár í viðbót.
En þetta var bara ákvörðun sem
var tekin og ég sé ekkert eftir því.“
– Er það ekki óvenju snemmt
fyrir gönguskíðamann að hætta
keppni 24 ára gamall?
„Jú, það má segja að menn séu
að ná hámarkinu kringum 27-28
ára aldur og geti haldið því kann-
ski fimm ár í viðbót. Eins og ég
sagði var það mitt besta tímabil
þegar ég hætti og hugsanlega
hefði ég náð lengra hefði ég hald-
ið áfram.“
Gunnar Pétursson náði
mjög góðum árangri
Sagt er að Daníel Jakobsson
sé fremsti skíðagöngumaður Ís-
lendinga fyrr og síðar. Hann segir
sjálfur aðspurður að líklega megi
færa rök bæði með því og móti.
„Við Einar Ólafsson vorum í
heildina í svipuðum klassa í Sví-
þjóð og á Ólympíuleikum. Sam-
keppnin var að vísu harðari á
Ólympíuleikunum þegar ég var
að keppa og fleiri þjóðir. Einar á
hins vegar betri árangur en ég í
Svíþjóð.
Samanburðurinn við þá eldri
er erfiðari, til dæmis við menn
eins og Gunnar Pétursson, sem
náði mjög góðum árangri á
Ólympíuleikum.“
Fyrirmynd-
irnar á Ísafirði
Þegar vikið er að þeim fjölda
skíðamanna í fremstu röð hér-
lendis sem Ísafjörður hefur alið
af sér segir Daníel:
„Að skapa afreksskíðamenn –
sá fjöldi Ísfirðinga sem hefur far-
ið á Ólympíuleika er alveg ótrú-
legur þegar litið er til baka. Við
ættum að hafa í huga, að það er
kannski engin tilviljun. Andinn
á Ísafirði var einfaldlega þannig,