Bæjarins besta - 30.12.2009, Blaðsíða 9

MIÐVIKUDAGUR 30. DESEMBER 2009 9
týri. Það má ekki alltaf setja pen-
ingamælikvarðann á allt sem
maður gerir. Það skemmtilegasta
og innihaldsríkasta sem maður
gerir er oft það sem kostar fyrir-
höfn eða fórnir. Sá sem þorir
ekki að láta vaða lendir aldrei í
ævintýrum. Allir hafa gott af því
að lenda stundum í háska. Að
lenda í svolitlum peningavand-
ræðum – auðvitað á ekki að segja
svona í miðri kreppu – gerir
manni gott líka. Þegar fólk er
farið að sjá upp úr svartnættinu,
þá finnur það hvað það hefur
lært mikið. Þú ert ekki innistæðan
á reikningnum þínum, þú ert ekki
skuldin. Þú ert ekki endilega verri
manneskja þó að þér hafi ekki
tekist að láta eitthvert fyrirtæki
blómstra. Þú ert að reyna að gera
þitt besta.
En þegar ég lenti í þessum
málum, þá hugsaði ég ekki svona.
Ég tók það óskaplega nærri mér
að skulda. Mér fannst það alveg
rosalegt. Nánast glæpsamlegt. En
svo rann það upp fyrir mér að
það er ekki svo. Ég hef það stund-
um á tilfinningunni þegar ég
hlusta á umræðuna um Icesave
og kreppuna, að þeir sem garga
hvað hæst um kjörin sem Íslandi
bjóðast og meðferðina á okkur,
að þetta er fólk sem hefur aldrei
verið í þeirri aðstöðu að þurfa að
skríða í bankann sinn. Ekki vit-
andi hvort það að sé nokkur leið
út úr vandanum, og ef hún er til,
þá er hún alltaf á verstu hugsan-
legu kjörum.
Við þannig aðstæður verður
bara að taka því sem að manni er
rétt. Sá sem er lítill og á í vand-
ræðum er ekki að semja á jafn-
réttisgrundvelli við þann stóra.
Það eru sömu lögmálin í gangi í
svona krísum á milli landa og
þegar einstaklingur lendir í fjár-
hagsvandræðum.“
Jafnréttismálin eru
rauði þráðurinn
– Femínistinn Matthildur ...
„Hún er svolítið grimm stund-
um. Ég held að ég hafi bara alltaf
verið femínisti. Í sveitinni var
náttúrlega frekar hefðbundin
verkaskipting milli kynja. Jóna
Björk móðir mín er reyndar ein
af þeim konum sem hafa verið
ófeimnar að tjá sig og standa
uppi í hárinu á köllunum þó að
hún hafi kannski aldrei kallað
sig femínista.
Á þeim árum þegar ég var að
alast upp voru þessi mál kraum-
andi, kvennafrídagurinn og allt í
kringum hann. Þá var ég stödd í
Reykjavík en fékk ekki að fara
niður í bæ og er enn svolítið súr
yfir því. Ég held að það sé bæði
persónuleikinn og aðstæðurnar í
kringum mig sem hafa gert mig
að femínista. Ég hef nánast alla
tíð skipt mér eitthvað af jafnrétt-
ismálum, bæði leynt og ljóst. Ég
skrifa stundum femíniska pistla
eða kem fram sem Hr. Matthild-
ur, en þann titil tók ég mér þegar
umræðan um það hvort starfs-
heitið ráðherra væri boðlegt konu
stóð sem hæst.
Ég gekk í Femínistafélagið
strax og það var stofnað. Ég starf-
aði hér með Kvennalistanum
þegar hann bauð fram til bæjar-
stjórnar hér á Ísafirði þó að ég
væri ekki á lista og hafi aldrei
verið í framboði. Ég hef ekki
áhuga á pólitísku amstri á þann
hátt. Ég hef áhuga á pólitík en ég
hef ekki áhuga á því að praktísera
hana þó að ég hafi vissulega
skoðanir á hlutunum.
Það má í raun segja að flest
sem ég geri og segi tengist fem-
ínisma á einhvern hátt. Ef fólk á
annað borð temur sér jafnréttis-
hugsun er hún ekki eitthvað sem
það notast ekki við nema stund-
um. Ég hef tekið þátt í opinberri
umræðu um jafnréttismál og það
er líklega rauði þráðurinn í mínu
lífi.“
Óbeisluð fegurð
„Fyrir nokkrum árum stóð ég
fyrir Óbeislaðri fegurð ásamt
nokkrum félögum mínum, en það
var háðsádeila á fegurðarsam-
keppnir og þessa óraunverulegu
fegurðarstaðla sem markaðsöflin
leggja á okkur mannfólkið.
Manneskja en ekki markaðsvara,
sögðu rauðsokkurnar í gamla
daga, og það er enn í fullu gildi.
Þetta var eitt það skemmtileg-
asta og lærdómsríkasta sem ég
hef tekið þátt í. Sannir femínistar
geta að sjálfsögðu ekki hugsað
sér að græða á fegurðarsam-
keppnum og því fór allur ágóði
til styrktar Sólstöfum. Það má
segja að þessum femíniska gjörn-
ingi sé ekki enn lokið því ég hef
farið nokkuð víða til að halda
fyrirlestra um málið og sýnt
heimildamyndina sem gerð var
um undirbúninginn og keppnina.
Allt frá húsi Sameinuðu þjóðanna
í New York til Menntaskólans á
Ísafirði. Heimildamyndin sem
Hrafnhildur Gunnarsdóttir hjá
Krummafilm framleiddi fer
væntanlega í sölu og dreifingu í
vetur og Sólstafir munu njóta
góðs af afrakstrinum sem endra-
nær.“
Fjölskyldan
Eiginmaður Matthildar er Ís-
firðingurinn Guðmundur Hjalta-
son. Þau eiga saman tvö börn,
Einar Braga og Birtu, sem eru
núna á unglingsaldri. Hann er í
Menntaskólanum en hún er að
klára Grunnskólann.
„Fyrir átti Gummi tvær stelpur,
Heiðu Dögg og Helgu Kristínu,
sem báðar eiga börn og fóstur-
börn. Þetta er það sem kallað er
teygjufjölskylda og þannig er ég
komin með sjö barnabörn þó ég
sé ekki orðin 45 ára. Ég segi að
þetta séu grædd börn sem maður
fær ókeypis inn í lífið og að ég
eigi fjögur börn með Gumma en
tvö þeirra líka með öðrum kon-
um.
Ég get verið mikil fjölskyldu-
manneskja og við systkinin hitt-
umst mikið. Við búum öll hér á
svæðinu nema einn bróðir sem
flutti fyrir nokkrum árum norður
á Akureyri. Átakið Börnin heim
var mikið í umræðunni hér fyrir
nokkrum árum og það er merki-
legt að þá bjuggum við öll fimm
systkinin hér í Ísafjarðarbæ. For-
eldrar okkar hefðu átt að fá viður-
kenningu fyrir þetta afrek, skjöld
á húsið eða eitthvað álíka.“
Gönguferðir og mósaík
„Til að slaka á og njóta lífsins
fer ég gjarnan í góðar gönguferðir
og á það jafnvel til að hlaupa.
Sérstaklega er gott að hlaupa eða
ganga úr sér daglegt stress og
kenndi mér undirstöðuatriðin. Í
sumar fór ég að fikta við að gera
mínar eigin glerflísar undir hand-
leiðslu glerlistakonunnar Ólafar
Davíðsdóttur í Brákarey. Síðan
hef ég mölvað flísar og límt.
Safna að mér öllum flísum sem
ég kem höndum yfir, hvort sem
þær eru notaðar eða nýjar. Var til
dæmis svo lánsöm að komast
yfir gömlu þakflísarnar af Al-
þingishúsinu og þær bíða þess
að verða að einhverju sérstöku.
Það gengur stundum á ýmsu í
stofunni heima þegar ég er með
stórt mósaíkverk í vinnslu og það
brestur á með hljómsveitaræf-
ingu hjá Gumma.
Við þurfum því að koma okkur
upp góðri vinnuaðstöðu og
dreymir um listhús hér á Ísafirði
þar sem listamenn geta haft
vinnustofur og aðstöðu.“
ekki spillir hvað stutt er upp í
næsta fjall eða niður í fjöru. Það
jafnast fátt á við það að setjast
niður og njóta útsýnisins eftir að
hafa gengið eða prílað upp á
fjallstopp. Ég sit gjarnan með
kaffibollann á grjótgarðinum á
bak við Ölduna þar sem ég bý og
hugsa mitt. Kalla þennan stað
Kaffi Grjót. Snæfjallaströndin
blasir við, hvort sem ég sit í grjót-
inu eða við eldhúsgluggann, og
hafið færir mér nýtt málverk á
hverjum degi. Á björtum sumar-
nóttum kemur sólin upp um
klukkan þrjú og þá er varla nokk-
ur leið að slíta sig frá dýrðinni.
Ég var svo lánsöm að fá list-
ræna hæfileika í vöggugjöf og
þörfin fyrir að skapa eykst með
árunum. Fyrir nokkrum árum
kynntist ég mósaíklistakonunni
Alexandra Argunova og hún
Ljósm: Ágúst G. Atlason.