Bæjarins besta - 09.06.2011, Side 10

10 FIMMTUDAGUR 9. JÚNÍ 2011
Kostur að þekkja
sjúklingana
orðnir vel þjálfaðir og rútíneraðir,
svo þetta gengur nú yfirleitt mjög
vel. En eins og í öllum skurð-
lækningum fær maður líka drama-
tísk tilfelli og erfið, sem ganga
kannski ekki alltaf eins og maður
ætlaði sér,“ segir hann. „Ég ákvað
að reyna þessa grein, enda átti
sér stað mjög ör þróun í henni á
þessum tíma. Ég var í þrjú og
hálft ár í hjartaskurðlækningum
og var þá farinn að gera allar
aðgerðir sjálfstætt,“ segir Þor-
steinn frá.
Framtíðaráform hans tóku hins
vegar á sig breytta mynd í kjölfar
tilviljanakenndrar og fólskulegr-
ar árásar sem hann varð fyrir
skömmu síðar.
Engin eftirsjá í
augnmissinum
Framtíðaráform hans tóku hins
vegar á sig breytta mynd í kjölfar
tilviljanakenndrar og fólskulegr-
ar árásar sem hann varð fyrir
skömmu síðar.
„Árið 1989 fór ég til Hollands
til þess að taka lokaáfanga í æða-
skurðlækningum. Þar varð ég
fyrir árásinni. Við vorum að
koma heim á hótelið okkar, fimm
félagar sem vorum þarna á þessu
námskeiði. Þá ráðast á okkur
fimm ungmenni á götu úti - á
stórri brú þarna í Amsterdam.
Þar var allt fullt af fólki, en þeir
hlaupa að okkur og ráðast á okkur
og slá okkur alla,“ segir Þorsteinn
frá.
Sjálfur varð hann verst úti. „Ég
var eitthvað óheppinn. Ég sá að
það stefndi eitthvað að mér, snéri
mér við og vissi ekki fyrr en ég
sínu. „Ég var svo hér á Ísafirði
1978-79 en fór svo til starfa á
slysadeild Borgarspítalans í eitt
ár, í hálfgerðri námsstöðu sem
kölluð var superkandídat. Hugur
minn stefndi alltaf til skurðlækn-
inga á einn eða annan hátt,“ út-
skýrir hann.
Þaðan tók Þorsteinn stefnuna
á Þýskaland, sem ekki heldur
var algengt hjá læknanemum,
sem flestir fóru til Svíþjóðar eða
Bandaríkjanna. „Mig langaði að
vera aðeins öðruvísi,“ segir hann
og brosir við. Þorsteinn fékk
stöðu í Aalen, 70.000 manna bæ
rétt austan við Stuttgart. „Hann
er í schwaebischen Alp, svebísku
Ölpunum. Þar býr þjóðflokkur
sem heitir Schwaben, eða Svabar.
Það er afskaplega vinnusamt
fólk, tryggt, sparsamt og aðhalds-
samt. Það eyðir aldrei um efni
fram og gerir bara það sem það
hefur efni á. Það var mjög gott
að vera hjá þeim. Þeir segja það
um sjálfa sig að þeir séu í sjálfu
sér Skotar, en hafi verið reknir
þaðan sökum nísku,“ segir Þor-
steinn frá og hlær. Hann dvaldist
í Aalen í þrjú ár.
„Ég vann á tiltölulega stórri
skurðdeild, með hundrað og þrjá-
tíu rúm. Hún þjónustar náttúru-
lega miklu stærra svæði en bara
bæinn sjálfan. Þarna var skorið
mikið og alla daga, svo ég fékk
mikla reynslu á skömmum tíma.
Svo mikla að ég taldi mig alveg
hafa efni á því að fara á háskóla-
klíník. Þar fer maður nefnilega í
biðröð og verður að vinna sig
upp. Híerarkían er mjög mikil
og ef maður er alveg óreyndur
þarf maður kannski að vera þar í
þrjú, fjögur ár áður en maður fær
að gera eitthvað sjálfur. En ég
naut þess að hafa þessa reynslu,
svo ég komst tiltölulega fljótt
að. Ég notaði tímann líka í vís-
indavinnu og lauk þarna doktors-
prófi. Ég kláraði almennar skurð-
lækningar og ákvað í kjölfarið
að fara í hjartaskurðlækningar,“
útskýrir hann.
Í eyrum leikmanns hljóma
hjartaskurðlækningar nokkurn
veginn eins og það flóknasta sem
nokkur maður getur tekist á
hendur. Þorsteinn er ekki endi-
lega sammála því. „Ég veit það
ekki. Hjartaskurðlækningar eru
auðvitað mjög krefjandi grein.
Þetta eru vandasamar aðgerðir
og í þeim er oft um líf og dauða
að tefla. En tækninni hefur fleygt
geypilega fram og menn eru
Þorsteinn segir hafa verið afar
gott og skemmtilegt að vaxa úr
grasi á Ísafirði þess tíma. „Ég
held nú reyndar að það sé það
ennþá. En við höfðum allt -
fjöruna og hlíðina og svo vinnu-
svæði fullorðna fólksins til við-
bótar. Við höfðum slippinn, verk-
stæðin, rækjuverksmiðju, íshús,
fiskimjölsverksmiðju... Þarna
þvældumst við um og fylgdumst
með. Ég held að maður hafi
skynjað lífið miklu betur en börn
gera í dag, sem hafa ekki þetta
aðgengi og þessa návist við at-
vinnuvegina og sjá hvað er að
gerast. Í dag verja þau tíma sínum
öðruvísi, sem er kannski bara
tímans tákn,“ segir Þorsteinn.
Hann var sjö ára þegar hann
ákvað að leggja læknisfræðina
fyrir sig. „Faðir félaga míns og
jafnaldra, Hannesar Hafsteins-
sonar, eignaðist hund árið 1958
og þá sagðist Hannes ætla að
verða dýralæknir. Þá sagði ég,
„Já, þá verð ég læknir.“ Svo var
ég þeirri ákvörðun trúr!“ rifjar
hann upp og hlær við.
Þorsteinn tók landspróf á Ísa-
firði og eitt ár í menntaskóla, en
að því loknu hélt hann til Reykja-
víkur til að stunda nám við MR.
„Það var nú frekar óvenjulegt,
langflestir fóru til Akureyrar. Ég
fer kannski ekki alltaf sömu leið
og aðrir,“ segir hann og brosir
við. „Ég átti líka afa og ömmu í
Reykjavík sem buðu mér að vera.
Það var afskaplega gott að vera
hjá þeim, gömlu hjónunum, og
eiginlega viðbótarþroskaskeið.
Þar kom maður inn á heimili
eldra fólks sem þurfti að hugsa
um og taka öðruvísi tillit til en
maður hafði gert heima, og ég
held að það hafi gert mér mjög
gott,“ segir Þorsteinn, sem bjó
hjá afa sínum og ömmu í fimm
ár. Þau höfðu flust til Reykjavík-
ur rúmum áratug áður.
„Afi minn, séra Þorsteinn Jó-
hannesson, var prófastur og
prestur í Vatnsfirði í Djúpi, frá
1927 til 1954. Þá fluttust þau
suður og hann fór að starfa í
stjórnarráðinu og síðar Seðla-
bankanum. Hann var starfandi
þar þegar ég fór suður,“ útskýrir
hann.
Hugurinn stefndi
til skurðlækninga
Þorsteinn lauk kandídatsprófi
frá Háskóla Íslands 1977 og hélt
þá til Akureyrar á kandídatsári
Þorsteinn Jóhannesson gefur
sér tíma til að taka á móti blaða-
manni á skrifstofu sinni á sjúkra-
húsinu á Ísafirði. Á ríflega tutt-
ugu árum sínum í starfinu sem
yfirlæknir hefur Þorsteinn vænt-
anlega öðlast betri þekkingu á
Ísfirðingum en flestir aðrir. Hann
fagnaði sextugsafmæli sínu ný-
verið og tók vel í þá bón blaða-
manns að líta yfir farinn veg á
þeim tímamótum, eins og margra
manna er siður. Hann segir hér
frá uppvextinum í barnaparadís-
inni á Hlíðarveginum, náminu í
Þýskalandi, árásinni sem varð til
þess að hann varð að breyta fram-
tíðarplönum sínum og ánægjunni
sem hann hefur af starfinu.
Ólst upp í barn-
margri götu
Þorsteinn er fæddur á Ísafirði,
í „læknisgötunni“. „Göturnar höfðu
allar sín eigin heiti. Læknisgatan
er Mjallargata. Næsta gata,
Mánagata, var svo Spítalagata,
því þar var fyrsti spítalinn byggð-
ur á Ísafirði árið 1896. Læknis-
gatan hét hins vegar eftir Þorvaldi
Jónssyni sem þar bjó, en hann
var héraðslæknir frá 1863 og dó
árið 1917, að mig minnir, á Ísa-
firði,“ útskýrir Þorsteinn.
„Ég fæddist í Læknisgötunni,
í húsi afa míns og ömmu - Magn-
úsar Jónssonar, sem var skipstjóri
hérna og Hannesínu Bjarnadótt-
ur, sem var húsmóðir og verka-
kona. Fyrstu tvö árin mín bjó ég
niðri í Aðalstræti, en frá árinu
1953 bjó ég á Hlíðarveginum og
ólst þar upp,“ segir Þorsteinn frá.
Á þeim árum var Hlíðarvegurinn
afar barnmörg, og fyrir vikið
mjög lífleg, gata. „Ég taldi þetta
saman fyrir nokkrum árum og ég
held að við höfum verið fimmtíu
og átta púkar, frá Bæjarbrekku
að Hallabrekku. Þetta var alveg
ótrúlegt. Á þessu svæði held ég í
dag að séu innan við tíu börn,“
segir hann.
Þorsteinn ólst upp hjá foreldr-
um sínum, Jóhannesi Þorsteins-
syni, sem er enn á lífi, og Sjöfn
Magnúsdóttur, sem er látin. „Við
systkinin vorum fimm í allt. Það
er frekar barnmörg fjölskylda,
en ætli hún hafi nú ekki bara
verið venjuleg miðað við hvernig
þetta var. Fólk átti yfirleitt frá
þremur og upp í átta börn,“ segir
hann frá og brosir við.
Ákvað framtíðina 7 ára