Bæjarins besta - 09.06.2011, Blaðsíða 12

12 FIMMTUDAGUR 9. JÚNÍ 2011
lyndi að mér vitandi. Finnbogi
er hér núna að ganga frá sínum
hlutum og pappírum. Hann gerir
það og fer svo héðan sáttur, að
því er ég held. Hann segir mér
það. Við tölum mjög hreinskiln-
islega saman, enda er það best.
Þó að kannski sjóði á keipum
stundum er það mikið hreinskipt-
ara og mikið eðlilegra,“ segir
Þorsteinn.
„Ég hef mjög ákveðnar skoð-
anir á málefnum. En þó ég hafi
málefnalegar skoðanir persónu-
geri ég þær ekki. Ég reyni að láta
þær ekki hafa áhrif á álit mitt á
persónunni. Maður verður að að-
skilja persónu og starf og það
hef ég alltaf reynt að gera,“ segir
Þorsteinn.
Gott að þekkja
sjúklingana
Það er auðvelt að gera sér í
hugarlund að það geti reynst
snúið að starfa sem læknir í ekki
stærri bæ en Ísafjarðarbæ, þar
sem læknirinn þekkir sjúklingana
og sjúklingarnir hann. Þorsteinn
segir það hins vegar aldrei hafa
reynst sér erfitt.
„Það er nú alltaf sagt að það
verði enginn spámaður í sinni
heimabyggð, sem er kannski rétt.
Mér hefur aldrei fundist erfitt að
starfa hér, en ég hugsa að sumu
fólki hafi kannski fundist það
erfitt þegar ég kom hingað fyrst
ungur maður - eða, ekkert svo
ungur, ég var um fertugt. Ég held
að á vissan hátt sé það bara kost-
ur. Maður þekkir fólkið og veit
nokkurn veginn að hverju maður
gengur,“ segir Þorsteinn, sem
kveðst hafa búið að mjög góðri
þekkingu á fólki í bænum - að
minnsta kosti helmingi bæjarins.
„Þegar ég var níu ára gerðist
ég umboðsmaður fyrir Vikuna
ásamt öðrum dreng hérna í bæn-
um. Við skiptum bænum með
okkur. Ég þekkti þess vegna alla
eyrina vestan við Silfurgötu,
Hafnarstrætið og allt frá Halla-
brekku inn á Seljalandsveg. Þarna
fór ég um í hverri viku og seldi
blaðið, kom við í hverju húsi og
kynntist heilmörgu fólki. Það var
líka fullt af fólki sem þekkti mig
frá þessum tíma,“ segir Þorsteinn
og brosir við. „Það hafði reyndar
alltaf loðað við mig að ég hafi
verið uppivöðslusamur sem
krakki. Það viðurkenni ég ekki.
Ég var bara lifandi og gáskafull-
ur, en aldrei neinn villingur. Ég
var uppátektasamur, en það var
aldrei til að meiða eða slasa eða
skemma,“ segir hann og brosir
við.
Aðspurður hvernig starf hans
sem yfirlæknis skiptist, hvort
mikill tími fari til að mynda í að
sinna ýmsum stjórnunarerindum,
þarf Þorsteinn ekki að hugsa sig
lengi um.
„Ég held að mitt starf með fólki
sem leitar til okkar með bráða-
sjúkdóma, króníska sjúkdóma og
ýmiss konar vandamál sé alveg
örugglega 100-120% af minni
vinnu. Það sem ég þarf svo að
taka á í stjórnun, sem ég vil nú
helst ekki skipta mér mikið af,
bætist þar ofan á,“ segir hann.
„Ég er alls ekki að kvarta, ég
er afskaplega ánægður með þetta
starf mitt og hef varla einn einasta
dag kviðið því að fara í vinnuna.
Hins vegar hef ég oft verið lam-
aður að kveldi þegar maður lendir
í einhverjum hörmungum, eins
og í Súðavík og á Flateyri. Ég fór
á báða staðina. Maður vissi nátt-
úrulega ekki þegar maður fór í
vinnuna hvað beið manns. En ég
hef á hverjum morgni vaknað
glaður og hlakkað til að fara í
vinnuna. Það held ég að segi
heilmikið um vinnustaðinn,
fólkið sem ég vinn með og fólkið
sem leitar til okkar,“ segir Þor-
steinn.
Í karlkyns félags-
skap utan vinnu
Þegar vinnan gerir ekki tilkall
til tíma og athygli Þorsteins nýtur
hann þess að verja tíma með
fjölskyldu sinni. „Ég er tvíkvænt-
ur. Ég átti í fyrra hjónabandi einn
son, Jóhannes, sem nú starfar í
fjármálageiranum á Wall Street í
New York. Hann á fjölskyldu,
konu og tvær dætur. Með seinni
konu minni, Margréti Hreinsdótt-
ur, á ég tvö börn. Magnús Þórir
er ellefu ára og Þuríður Kristín
er níu ára. Auðvitað eru þau stær-
sta áhugamálið, fjölskyldan,“
segir Þorsteinn.
„Þess utan á ég mjög góða
vini. Við hittumst reglulega á
veturna, einu sinni í viku í gufu.
Þar fáum við útrás fyrir þjóð-
málin og þar spinnast skemmti-
legar umræður um það sem hæst
ber í samfélaginu á hverjum tíma.
Sitt sýnist hverjum, en þetta er
afskaplega góður hópur,“ segir
Þorsteinn frá. Hann hefur einnig
sungið í karlakór í tíu ár. „Það er
líka hlutur sem ég hefði ekki
viljað fara á mis við. Við æfum
tvisvar í viku og ég kem alltaf
skemmtilegri og betri maður
heim eftir hverja æfingu,“ segir
Þorsteinn, sem að auki er félagi í
Rótarýklúbbi Ísafjarðar.
„Það er að verða eini Rótarý-
klúbbur á landinu þar sem konur
eru ekki meðlimir - okkur hefur
tekist að verja þetta vígi okkar,“
segir hann og brosir út í annað.
„Ég vinn á vinnustað þar sem
stærstur hluti samstarfsfélaganna
eru konur. Þess vegna sæki ég
utan vinnunnar í félagsskap þar
sem ekki endilega eru konur. Í
gufunni eru bara karlmenn, enn
sem komið er, í karlakór eru bara
karlar, þó stjórnandi og undir-
leikari séu konur, og svo er það
Rótarý,“ segir hann.
Hann hefur að auki mjög gam-
an af íslenskri náttúru og fuglalífi.
„Ég þekki fuglaflóruna á Íslandi
vel. Ég er líka veiðimaður, stunda
sjófuglsveiði og geng til rjúpna.
lítið fylgi og bara einn mann, sé
alltaf í oddastöðu. Ég hef alltaf
verið þeirrar meiningar að það
sé miklu hreinlegra að kjósa einn
flokk til ábyrgðar, ekkert sam-
krull, og svo er honum þá bara
refsað eftir fjögur ár ef hann
stendur sig ekki. Með samsteypu-
stjórnum er alltaf hægt að kenna
hinum um og aldrei verður neinn
einn dreginn til ábyrgðar,“ segir
Þorsteinn. Hann hlaut ekki kosn-
ingu í það skiptið, en tók þó sæti
í bæjarstjórn eftir að annar maður
af listanum fluttist úr bænum.
„Ég var þess vegna í átta ár í
pólitíkinni. Eftir það hef ég bara
starfað í bæjarmálaflokki sjálf-
stæðismanna á Ísafirði en ekki
verið mjög aktífur þannig séð og
ekki skipt mér mikið af,“ segir
Þorsteinn og hugsar sig um. „Það
var eiginlega upp úr þessu sem
ég fór í karlakórinn. Það voru
mjög góð og skemmtileg skipti!
Ég er mjög ánægður með þau -
að fara úr pólitíkinni í karlakór-
inn,“ segir hann og brosir.
„Hugsaðu til dæmis um fólkið
sem er núna í bæjarstjórn. Ég
finn til með því. Það eru engir
peningar til og allt sem þau gera
er umdeilt og óvinsælt. En svona
er þetta, þau gefa kost á sér og
mér finnst það virðingarvert - að
fólk gefi færi á sér í þetta,“ segir
Þorsteinn. Er þetta þá vanþakklátt
starf? „Ég segi það kannski ekki
beinlínis. Sjálfur lærði ég að
minnsta kosti heilmikið á því,
þroskaðist mikið og bý að þeirri
reynslu í ýmsu. Ég sé alls ekki
eftir þessum tíma,“ segir hann.
Alltaf á leiðinni
til Þýskalands
Samhliða starfi sínu sinni
Þorsteinn hlutverki þýsks ræðis-
manns á Ísafirði og hefur gert frá
árinu 1993. „Sá sem var þýskur
konsúll hér á undan var Úlfur
Gunnarsson, sem var einmitt yfir-
læknir á spítalanum hér. Hann
lærði líka að hluta til í Þýskalandi
og talaði þýsku - ég hugsa að það
hafi líka ráðið því að ég var kjör-
inn hérna. Ég hafði búið í Þýska-
landi í tæp tíu ár og var þokkalega
talandi,“ segir Þorsteinn, sem
segist þó ekki hafa mikil tengsl
við Þýskaland í dag - önnur en
þau sem hljótast af ræðismanns-
starfinu.
„Það er lítið, fyrir utan þá fé-
laga mína sem þar búa. Ég er nú
reyndar alltaf á leiðinni að
heimsækja þá en það dregst alltaf
einhvern veginn. Minn akkilles-
arhæll er að ég á erfitt með að
komast frá. Ég get ekki farið frá
öðruvísi en það sé einhver sem
leysir mig af,“ segir Þorsteinn.
„Ég sé fram á að það bjargist í
sumar, svo ég komist frá í þrjár
vikur. Það gerir mikið fyrir
mann,“ segir hann að lokum, áður
en hann snýr sér aftur að verkefn-
um dagsins og blaðamaður þakk-
ar fyrir sig.
– Sunna Dís Másdóttir.
Ég fer oft í göngutúra, bæði á
fjöll og annað og hjóla. Við hjón-
in erum líka í gönguhópi sem
heitir Hallgrímur bláskór. Við
förum alltaf í eina ferð á ári með
bakpoka og tjöld. Reyndar er
hópurinn nú eitthvað að linast -
fólk er farið að sleppa tjöldunum
og fara í trússferðir. Það er nú
ekki alveg minn stíll, en ég verð
víst að sætta mig við vilja meiri-
hlutans,“ segir hann glettinn.
„Við höfum gengið mikið á
Hornströndum, svo höfum við
verið að fikra okkur á Suður-
landið líka. Í sumar ætlum við að
ganga Laugaveginn. Í þessum
hópi eru níu pör og hann er af-
kaplega samstilltur og skemmti-
legur. Þetta er mikið söngfólk og
gleðifólk, svo kvöldvökurnar eru
mjög skemmtilegar hjá okkur,“
segir hann frá.
Skipti á pólitík og söng
Þorsteinn var á árum áður afar
áberandi í bæjarpólítikinni, sem
hann fór fyrst í árið 1994. „Líf
mitt er svolítið kaflaskipt. Þarna
ákvað ég að fara í pólítik, ungur
maður. Er það ekki þannig að
menn halda að þeir geti breytt
einhverju og gert eitthvað betur
en aðrir?“ segir hann og brosir við.
„Ég hellti mér í pólítík og tók
skólamálin sérstaklega fyrir. Sem
oddviti fór ég inn sem formaður
skólanefndar og reyndi að hafa
þar góð áhrif. Ég hef nefnilega
þá trú að skóla- og menntunarmál
séu það sem mikilvægast er
hverju samfélagi. Þegar maður
eignast börn kemst maður að því
að framtíð manns sjálfs skiptir í
raun engu máli, heldur bara að
koma börnunum á legg og búa
þau undir framtíðina. Þar geta
skólamálin spilað veigamikla
rullu,“ segir Þorsteinn.
Þegar afskipti hans af pólítik
hófust stóð sameining sveitarfé-
laganna fyrir dyrum, og hún gekk
í gegn tveimur árum eftir að hann
fór inn í bæjarstjórn. „Ég var
áfram oddviti sjálfstæðismanna
í því. Árið 1998 ákvað ég að
reyna að fá uppstokkun á listann.
Mig minnir að það hafi verið
þrjár konur í þremur efstu sætum,
karlmaður í fjórða og ég í því
fimmta. Ég vildi allt eða ekki
neitt - ef ég næði kjöri værum
við í hreinum meirihluta,“ segir
Þorsteinn, sem er þeirrar skoð-
unar að hreinar meirihlutastjórnir
séu betur til þess fallnar að stýra
bæjarfélögum.
„Það er voðalega erfitt að einn
flokkur, með kannski tiltölulega