Bæjarins besta - 09.06.2011, Page 17

FIMMTUDAGUR 9. JÚNÍ 2011 17
sveit á Austfjörðum í eitt sumar.
Þar var ég að baka pönnukökur
og svara í símann, þó ég hefði
ekki hugmynd um hvað ég væri
að segja,“ segir hún og hlær. „Ég
var hins vegar alltaf með Gufuna
í gangi. Það er Halldóru Björns-
dóttur og morgunleikfiminni að
kenna að ég er á Íslandi núna, að
ég hafi farið til Parísar að læra
íslensku,“ segir Mao og hlær við.
Að eilífu amen
„Þannig varð ég ástfangin af
tungumálinu. Það tók mig samt
tvö ár að ákveða mig, að hætta í
ítölsku, sem ég hafði líka lært í
Póllandi og fara í íslensku. Mig
langaði ekki að læra hana á
Íslandi, því mér fannst ég þurfa
að kunna eitthvað áður en ég
kæmi. Svo ég hugsaði um hvert
ég gæti farið og París var svarið
- ég hafði verið þar áður, talaði
frönsku og gæti þá hitt vini mína
aftur líka. Ég hélt að ég myndi
vera þar í þrjú ár og klára BA í
íslensku, en sex mánuðum seinna
var ég flutt til Íslands. Um leið
og ég byrjaði að læra tungumálið
fann ég að ég varð að koma til
landsins. Ég fór samt út aftur til
að taka próf og klára fyrsta árið.
Seinna hélt ég svo áfram að læra
í Háskóla Íslands, en hætti aftur
á þriðja ári. Nú er ég að spekúlera
hvernig ég geti klárað þetta nám
hérna fyrir vestan,“ útskýrir Mao.
Auk íslenskunnar og móður-
málsins pólsku, talar hún rei-
prennandi frönsku og ensku. „Og
svo eitthvað í ítölsku, spænsku,
norsku og gaelísku. Ég er ekki
hætt heldur, næst langar mig að
læra rússnesku,“ segir Mao, sem
líður eins og hún hafi fundið sér
sinn samastað á Flateyri og er
hvergi á förum - í fyrirsjáanlegri
framtíð, hið minnsta.
„Mér líður eins og ég hafi þurft
að gera þetta allt, fara í gegnum
öll þessi ár til að enda hér. Það
var margt sem var gaman, en
líka margt sem var óskemmtilegt.
Þetta var algjör öldugangur.
Stundum átti ég núll krónur og
vissi ekki hvar ég myndi sofa um
nóttina eða hvað ég ætti að gera
næsta dag. Og stundum lifði ég
eins og prinsessa og þurfti ekki
að hafa áhyggjur af neinu,“ segir
hún frá. „Svo kom ég hingað -
tók þá ákvörðun að flytja á Flat-
eyri á tveimur vikum og vissi
ekkert hvernig það yrði eða hvað
ég ætlaði að gera. En þegar ég
kom færðist yfir mig ró - eins og
ég væri loksins komin heim. Mig
langar að halda í þá tilfinningu
og mig langar ekki að fara. Kann-
ski verð ég ekki hérna að eilífu
amen, en núna. Þegar maður byrj-
ar að gera hluti og er ákveðinn í
að láta þá ganga upp, þá opnast
bara hverjar dyrnar á fætur ann-
arri. Það eina sem skiptir máli er
að gefast ekki upp. Ég sé fyrir
mér hvað mig langar að gera og
ég vil gera það hér, vera hér og
skapa,“ segir hún að lokum.
landi og á þeim tíma var ekkert
þessu líkt í boði fyrir börn. Mig
langaði alltaf til að fá að taka
þátt í einhverju svona. Þess vegna
hugsaði ég með mér núna - af
hverju ætti staðurinn sem þú býrð
á að hafa áhrif á hvað þig langar
að gera í lífinu? Mig langar að
skapa, en það get ég gert hvar
sem er. Ég þarf ekki að fara suður
til þess. Það er eins með krakk-
ana. Þeim líður vel hér, eru í
jafnvægi við náttúruna og elska
fjörðinn sinn. Þau kvarta ekki og
langar ekkert að fara, þau eru
hamingjusöm hér. Þá þarf bara
að búa til tækifæri fyrir þau til að
gera eitthvað skapandi hér,“ segir
hún.
Fyrsta brúðan
eftirmynd listamanns
Mao hefur lengi verið heilluð
af brúðugerð og sjálf spreytt sig
á henni áður. „Ég var alltaf að
fara í brúðuleikhús. Mér fannst
það alltaf æðislegt, þetta með að
gefa brúðum líf. En sjálf byrjaði
ég eiginlega fyrir tveimur árum,
þegar vinur minn kom til mín og
bað mig um að gera brúðu fyrir
sig. Þá bjó ég í Reykjavík. Brúðan
þurfti að vera tilbúin næsta dag,
hann var búinn að gera hausinn
en allt hitt var eftir. Ég sagði
honum bara að drífa sig til mín
og við gerðum brúðuna, sem var
svo notuð í gjörninga og sýningar
í New York. Brúðan var gerð í
líki listamanns sem vinur minn
var að vinna með. Sá komst ekki
til New York, svo Joseph vinur
minn ákvað að búa til brúðu,
þannig að hann væri svona eig-
inlega með,“ segir Mao og brosir
„Brúðan heitir Voy, eftir honum.
Hún vakti heilmikla athygli og
það var meira að segja einhver
sem vildi kaupa hana, en við
vildum eðlilega ekki selja Voy,“
segir hún og hlær við.
„Þarna kynntist ég því hvað
það er gaman að gera brúður, en
þetta er hins vegar í fyrsta skipti
sem ég geri strengjabrúður. Það
finnst mér mjög gaman. Og ég er
að vinna úr hugmyndum mínum,
ég var ekkert að rannsaka sérstak-
lega hvernig aðrir gera strengja-
brúður. Ég vinn bara með það
sem mér dettur í hug og það efni
sem ég er með hér,“ útskýrir hún.
Heillaðist af
morgunleikfiminni
Aðspurð um hvað hún hafi
annað haft fyrir stafni brosir Mao.
„Má ég lesa eina setningu úr leik-
ritinu? Hún lýsir því nefnilega
ágætlega. Það byrjar svona: „Mín
ævi er ekki umtalsverð þegar frá
er talin þessi stóra villa, sem eng-
inn maður hefur haft aðra eins á
Vestfjörðum, svo ég viti.“,“ les
hún upp og hlær við.
„Ég er svo rómantísk og
dramatísk og allt sem því fylgir.
Frá því að ég var pínkulítil hef
ég elst við draumana mína, leitað
að því sem ég vildi gera. Það tók
mig átta ár frá því að ég flutti að
heiman. Ég fór út um allt og
prófaði alls konar störf, ég hef
bæði plantað trjám og fóðrað
hunda heima hjá einhverjum
listamanni úti í sveit í Frakklandi.
Ég var líka alltaf mikið í kringum
börn og börn í kringum mig,“
segir hún frá. „Svo hef ég líka
prófað að fara í háskóla hér og
þar til að læra hitt og þetta,“
bætir hún við.
Á námsskránni er meðal ann-
ars íslenska, sem Mao lærði fyrst
við Sorbonne-háskóla í París.
„Það kom þannig til að árið 2005
var ég að vinna á krá í pínkulitlu
þorpi á Írlandi, þar sem ég reyndi
að tala gaelísku við fólk. Það
gekk ágætlega, ég kann aðeins í
tungumálinu núna. Ég fór þá að
hugsa um að þó að írskan væri
skemmtileg væri íslenskan ennþá
betri. Ég hafði þá komið hingað
einu sinni, þegar ég vann á far-
fuglaheimili á Stafafelli, uppi í
Vonast til að sýna víðar
Þó að frumsýningardagur sé
enn ekki runninn upp virðist vera
áhugi á því að starfinu verði hald-
ið áfram. „Já, þau eru strax farin
að spyrja mig hvað við eigum að
gera á næsta ári,“ segir Mao og
brosir. „Þau vilja halda áfram.
Ef allt gengur upp munum við
líka sækja um ferðastyrki til að
geta ferðast aðeins um með
brúðuleikhúsið og sýninguna.
Það væri til dæmis ótrúlega gam-
an að komast í Borgarnes, sem er
nokkurs konar brúðubær Ís-
lands,“ segir Mao, sem vonast þó
líka til að geta sýnt víðar á Vest-
fjörðum.
„Við frumsýnum á Sjómanna-
daginn á Flateyri, þar sem það er
mikið um að vera og sýnum svo
síðar á Ísafirði. Vonandi getum
við líka sýnt víðar, á Suðureyri, í
Bolungarvík eða Súðavík. Við
sjáum hvernig það fer,“ segir
Mao, sem hefur fundið fyrir mikl-
um stuðningi við verkefnið.
„Það hafa allir verið boðnir og
búnir í að hjálpa mér. Ég held
líka að það hafi vantað eitthvað
svona, eitthvað skapandi verk-
efni. Í svona litlum samfélögum
eins og Flateyri er svo sjaldan
boðið upp á eitthvað slíkt. Ég
ólst sjálf upp í lítilli borg í Pól-